Kur binin në shtrat, asaj i pëlqente që ai t’ia lëmonte shpinën, shpatullat, qafën…
– Më fërko paksa, të lutem! – belbëzonte ajo.
Ai i vinte dorën mbi këmishën e mëndafshtë të natës.
Dora rrëshqiste lehtazi mbi sipërfaqen e shkarrëzuar dhe të shndritshme të cohës.
Ajo kishte një sqimë e kënaqësi të veçantë për veshjen. Vdiste për veshje të bukura dhe elegante, madje edhe të gjitha të bredshmet i mbante të rrëshqitshme, të bardha, gati të tejdukshme. Ndoshta e kishte të lindur ndjeshmërinë ndaj luksite komoditetit. Ndoshta edhe të kultivuar herët, se vinte nga një familje qytetare. E kishte gjakim të natyrshëm, të vetvetishëm.
Nuk donte të dukej, sesa të ndihej.
Por edhe atij i pëlqente bukuria e brendshme. Mirëpo, kur ishte i lodhur dhe i mërzitur, e harronte apo e shmangte ritin e përnatshëm. Ajo i afrohej, e puthte lehtë në cep të buzëve dhe i vinte kokën mbi gjoks. Priste që ai t’ia ledhatonte pak flokët
e kurmin. E kishte të nevojshme. Vetëm kaq i mjaftonte për t’u ndier femër, për t’u çlodhur shpirtërisht, për të komunikuar nëpërmjet dorës së tij, sepse dora për atë ishte pjesa më e ndjeshme e kumtimit njerëzor. Dora ndien dhe përçon ndjesi. Dhe kur dora e tij nuk bëhej e gjallë, ajo merrte pranë gjoksit dorën e zemrës, bashkonte pëllëmbën e tij me të sajën dhe puqte dridhshëm gishtat që flisnin me gjuhën e shpirtit. Atëherë, në amshim, mbyllte qepallat dhe regëtinte:
– Fli, shpirt, fli!
Ai përmendej, zgjaste dorën tjetër me përtesë dhe i fërkonte shpatullat më fort se zakonisht. “Gruaja është si kotelja”- thoshte me vete dhe e lëvizte mekanikisht dorën mbi cohën e lëmuar. E dinte që ajo kësisoj nuk ndjente ndonjë kënaqësi, sepse dora ishte e rëndë, e tendosur dhe nuk prekte në mish, por mbi këmishën e hollë. Megjithatë, ajo nuk thoshte “mjaft”. Ai ia shpërblente me një humor të hidhur: ” Kur të lodhesh, më thuaj”. Ajo kukuriste mbytur dhe ia kthente: “Më ngadalë, m’i theve kockat”.
Mandej, e këqyrte me sytë vezullues ngjyrëkafe të çelët me ato ninëzat e zeza të vagëlluara, ku ishte fokusuar gjithë shpirti i saj i qashtër. Afronte fytyrën e hajthme, përçiknin flokët, ballët, buzët fërgëlluese. Ashtu i zinte gjumi i përshpirtshëm.
Një natë, tek e ledhatonte, dora nuk rrëshqiti lëmueshëm si zakonisht, por u fërkua mbi një cohë fanellate, gjithsesi e butë dhe e ngrohtë, por jofërfëllitëse. “I mungoka këmishëza e mëndafshtë sonte, mendoi. Ndoshta, ngaqë lahet dhe ndërrohet përnatë…”
Ai zakonisht nuk futej në shijet e intimitetet e saj, megjithatë diçka ndjeu turbull brenda tij. Diç i mungonte femërores së saj dhe natës së tyre të magjishme.
Ia hoqi këmishën e pambuktë, sikur i hoqi diçka të huaj dhe trupi i saj i bardhë, i derdhur dhe i njomësht u zbulua i brydhtë në terrin e natës. Sqeptoi butësisht me mollëzat e gishtërinjve në gjithë kurmin e saj, që fërgëllonte nga kënaqësia e trallisur. Sytë iu pulitën dhe qepallat i dridheshin nga afshi. Mandej trupat cullakë u bënë një, buzët u përthithën dhe llagëmet e gjakut e të epshit u bashkuan.
Nata ishte plotësisht e tyre. S’donim të fusnim brenda mureve të saj asnjë shqetësim të ditës. U mjaftonte nata që të ndienin e të harronim gjithçka. Ajo i këndellte dhe i përtërinte.
Mirëpo një natë…
Ajo vuri kokën mbi gjoksin e tij si zakonisht. Atë e dehu aroma e luleve të egra të malit që përhapnin flokët e saj. Ia ledhatoi butësisht me pëllëmbë flokët ngjyrëmjalti të përhapura si kurorë gështenje, mandej me mollëzat e gishtërinjve i nduku lehtë
qafën e gjatë dhe rrëzën e supeve. Ajo u shkrydh. Dora rrëshqitilirisht mbi këmishën e natës me një fërfëllimë epshndjellëse, por përnjëherësh u ndal e dridhur nga një pengesë e papritur. Nuk i besoi asaj prekjeje. I kaloi sërish gishtat mbi të, por i tërhoqi
me vrull, sikur të kishte prekur një dregëz kanceri. Ishte një arnë e qepur mbi këmishën e saj prej bezeje. Atij iu duk sikur ajo kishte veshur një arnishtë. Ndjeu një rrënim të brendshëm. I iku pa kthim gjithë dëshira e kënaqësia, i ngriu pathosi i shpirtit.
Pëllëmba iu këput dhe i mbeti si një gjethe e thatë mbi trupin e saj të dridhshëm.
