Rrenë asht molla e Adamit
si një zonjë e trathtuar në të zeza, ikën nata
i tmerron dritaret tue i pështye zi e zi në ikje
unë e ti karrige druri, rrimë çele guri gojën
ti qenia kravatëlidhur, flokëkrehur
I ke shqye t’ gjitha buzëqeshjet si letrat e dashnisë
provoj të flas, të të lus por të gjitha kordhat e zërit
si kokrra breshëri më bien në dysheme
e nis e fshijë kujtesën me fshesën e troshave
derisa ti ikë pa ofshamë dhe i pasy
një kollë e keqe s’paku të dëgjohej
në këtë mort të dashnisë
t’mos mbetem kafshata e vetme e vetmisë
këtë natë që as shi s’bie as era s’troket dyerve t’mbyllura
e fjalët si flokë shtrigash në fund t’pusit kanë ra
rrëshqas akullnajës së vetmisë si mes thikash
molla e Evës para këmbëve më bie, rrotullohet
rrenë është se e kafshoi Adami
atë ditë ai kishte dhembje dhëmbësh
tutje do ta ketë hedhur
si na dashninë sot.
TASH NDIHEN TË MARR TË GJITHË
Sa keq që vdiq i marri i qytetit
hetonte udhët rrugicat
me mëngjes u merrte erë si ndonjë bime aromatike
i uronte ulëset e parkut ulej këmbëkryq
në trotuarin e pafshirë shtronte bukën dhe
ftonte qytetarët me zemërgjerësi
me hap kali ecte qytetit se i dukej arenë kuajsh
mbushej frikë si të binte në rrjetë merimangash
klithte hera herës
sa të lumtur ishin qytetarët që ai ishte ndryshe nga ta
se atëherë dukeshin më të madhëruar lumturoheshin
derisa ai vraponte pas fustaneve të vashave si pas fluturave
të gjithë kanë veshur pikëllimin që vdiq i marri i qytetit
ju ndihmonte të dukeshin paqësor të urtë
kur ai sot s’ kalon më me lumturinë e çartur
me lumturinë me fytyrë fëmije
janë të pikëlluar dhe ndihen të marrë të gjithë
NJERËZIT EDHE JANË TË ÇMENDUR
Njerëzit lexojnë Spinozën shetisin parqeve me Enkidun
Tallen me vdekjen e Sokratit mureve antike ngulin sytë
Si të dashurave mërzinë amforave të lashta ju fshijnë pluhurin
Dashurohen në kokën e trupin e Afërditës të Herës i bëjnë dashnore
Në muskujt e hedhësve të shtizave dashurohen
E në ëndërr shohin statujen e Zeusit
Të gjithë e mendojnë veten aktorë të Bylisit
Leni krejt më mirë besoni se
Janë të krisur në zemër i duan mëkatet i hymnizojnë
Shumë vdesin të marrë e të evidentuar si të padijshëm
Anipse i dinë gurutë i këndojnë lirikat popullore të dashnisë
Provojnë ta shtrydhin frikën ta ndrydhin ankthin
Tërë jetën me gurin e shpresës nën gjuhë jetojnë
Këndojnë urata udhëtimeve të gjata e vdesin të padijshëm
Të mashtruar si fëmijët e kopshteve të cemtë mbesin
S’i përcjellin fluturimet e zogjve vdesin pa u bërë valë deti
besoni janë edhe budallenj, vrasin mushkonja minj fëmijë
vrasin gra me gjoksa t ‘bukur si koka e Lybotenit, këmbëdrejta si lisat e Sharrit
Njerëzit janë të çuditshëm askush s’ju bie n ‘fije janë edhe budallenj
O sa budallenj të dashur janë disa nga ta
As këtë verë
As këtë verë nuk e mbolla bredhin
Tek varri yt, nanë
Ishte verë që kam ngrënë thonjtë
Deri në gjakosje të gishtave
Si në filmat fantastik
Më patën rënë qepallat për tokë
U bënë gjethe çetine që i barte era
Disi u mbusha frikë për vete
Si bocë baruti u bëra
Po t’ kallxoj
As në Konferencën Ndërkombëtare mbi të Drejtat e Grave
Nuk shkova
Duke pritur diçka që kisha nisur moti ta prisja
E që s’kishte zë e që s’ më jepte dritë
Këtë verë beso nanë, u fol për shumë vdekje të reja
Të çuditshme si në romanet e Agata Kristit
-nuk u kujtova hiç për ty
E një gjumë i rëndë nuk më shkoqej ditë as natë
Pastaj, u zura keq me të dashurin
Në kafenenë më të frekuentuar të qytetit,
Në një vend pa drita
E putha të dehurin e qytetit
beso nga mëshira
Shumë ditë më iknin duke menduar
Ta varja veten në një lis
Apo në fijet e kujtesës
Nuk e vizitova varrin tënd
Dhe nuk të mbolla lule rreth tij
Këtë verë nanë
Ka nis bota po më ngjan
Në një varr të madh të tharë.
Gratë
Grijnë, ziejnë
Ziejnë e grijnë
Tërë jetën qepë
Patate mishra
Në temperaturë të lartë
Vetëm dashninë e ziejnë
Ngadalë në zjarrin e zemrës
E kurrë s’ kryhet vala e saj
Lidhur me bomba
Dita vjen si qen i rrahur për ngordhje
Nga gjumi mes tajfunesh bombash
E spiunësh
S ‘ bëhet gjumë në këtë shekull
E të iket në një shekull tjetër s’ka mundësi
Se edhe ata ishin të përgjakur, të sëmurë me të vjella
Me barkqitje me migrenë e ku të shkosh o njeri
Lisa të mbjellë në dyshek gjymtyrët
bëjnë hije të stërzgjatura ku mund t’mrizojë frika
dritat e teknologjisë të gjelbra të kuqe të verdha
sinjalizojnë se jam e lidhur me bomba,
me tajfunë e me spiunë
Edhe me shpirtin fikur kur jam
Më mbajnë lidhur me dhembjen e dheut
Me dhembjen e ujërave
E dita vjen e rrahur si për vdekje
Nga gjumi mes tajfunesh bombash
E spiunësh
BOTA PËR UJË PI LOTËT E MARIA MAGDALENËS
Ishte zgjuar Juda atë mëngjes
Pa pikë uji për t’i larë sytë e era frynte ranë
Pa lule përreth për të freskuar mushkëritë
Me gjithë muskujt e shpirtit ishte zgjuar rrëmbyeshëm
E kishte gjuajtur si gur pështymën e tij nga dritarja
Andej kah udha të qonte në Romë
Bënte lojën e puthjes e dizajnonte me qeshjen e thatë
Zogjtë që fluturonin nëpër qiell me krimba në sqep i kërcënonte
Atë ditë i dha puthjen në faqe Jezusit e
Papandehur mbiu lebroza në fytyrën e njerëzisë
Shëmtia u ngul në zemrat e sëmura shpalli mbretërinë e saj
Lumenjtë nisën të rriten nga lotët e Magdalenës
Morën ujë e ujë e ujë që me shekujt t’ mos shternin
Lotët e Magdalenës rrjedhin pafundësisht edhe sot
Bota nuk e di që për ujë
Nëpër gjithë këta shekuj pi lotët e saj
Neroni sërish shëtit Romën
Neroni sërish shëtit Romën
Urinon udhëve të botës e
Me kapelën funerale të vënë anash mbi sy
Shoqëruar me dy prostituta krahëve gajaset
Shëtit e më vështron deri në palcë më sheh
Bota ngopur me urrejtje gogësinë çdo çast
Ndot ajrin me gogësimën e saj
Kot mëngjeset provojnë të vjellin
vrerin e ëndrrave të këqija
Të shpëtojnë nga zjarri nga ndotja e thellë
Nga shurra dhe pështyma e Neronit
NDËRTESAT E VJETRA
si kristale akulli hy me taka të reja
ndërtimeve të lashta eci kujdesshëm
nëpër atë botë mbushur tinguj të tharë muzike mbushur frikë që ngjajnë në mote të vështira në gropa të zeza
në ëndrra të zhbëra në shekuj të grimcuar ngjajnë
e kam pak frikë
nga ballkonet e tyre vazhdimisht dikush kollitet e pështyn gjak kollë e egër kollë toke dëgjohet
nga kati tretë dëgjohet Shekspiri
si i numëron llojet e vrasjeve të tij
e çdo çast mund të më bie ndonjë shpirt i vjetruar fytyrës
të më grith si brejtës i arave
ndonjë shpirt që ende flet për dashninë për luftën e Trojës
mund t’piskas në moment frika ime
si nënë e vështirë mund t’ piskas
në gjithë gjuhët e dheut
e t’ bien mbi lulet e trotuarit e mbi mua
gjithë ata shekuj të marrë
të sëmurë me gjak me të vjella
era kujtesë ju vie ndërtesave të vjetra
