Për Zhoze-Flore Tapy dhe
Filip Zhakotek*
1.
mosha që shikon borën
tek largohet në alpe
në një hënë agimi vere
ujërat e buhitshëm zbresin nga malet
n’ajrin gjithnjë e më të tejdukshëm
me cërlojtë e parë që ngarendin
nëpër të druajturit drurë të durueshëm
trupat tanë që iu jepen më mirë njëri-tjetrit
nëpër trëndafilin prush të puthjes
e bien befas si gështenja nga folejëza e vet
drejt e në ajthin e zjarmit
në ditën më të gjatë afsh-kulluar
me dritën gjithnjë e më afër…
2.
shiu i imët i hënës
shpluhuron tej
floknajat e pemëve
pjepër i madh i portokalltë
regëtin kjo hënë
mbi çatitë e fshatrave
herë-herë hëna drejt tokës kthehet
kallustër e cilit vapor të madh
prej cilit breg po vjen…
3.
“midis zambakut
dhe luleshpatave të egra
një dritë
në shije buke”
dhe deti pranë derdh valët e tij
kundër natës ngjyrëmanushaqe
vetëm era do të sillet
mbi zërat tanë të zhdukur
“çfarë gjurmë, çfarë
mbishkrim i lehtë”
do të mund të shpëtonte sikur dhe
vetëm kujtesën e një dite…
4.
nga shkëmbi në shkëmb
në pllajat e larta të grurit
kjo busull endacake hëne
krejt atje lart valëvitet
hëna sikur valëviten ndërresat e lara
n’flladin e thatë të veriut
një krehër zjarri hëne
rrëshqet nëpërmes natës
nëpër valëzimin e një gjumi ëndrre…
5.
a të kam folur ndonjëherë për shikimin
e ngadaltë, të butë, mallëngjyes të një burri
tek dhel trupin e bukur të një gruaje të re
si me një ngrohtësi e siguri kafshe në vlug
për kaosin e hareshëm, mallin sfilitës për rininë
dalldinë e mëndafshtë që na dhurojn’ ëndrrat
s’e di nëse të kam folur ndonjëherë
për etruskët që e dinin mirë se të vdesësh
është gjithë një akt erotik
për çastin që vetëm ai ka rëndësi
çastin e bukur që nuk kalon kurrë
në t’kam folur për druajtjen e fshehtë që më ngjall
dielli i nxehtë i Venecies, lagunat, gratë e hirshme
aroma e luleve, uji midis shtëpive, gondolat
kthjelltësia e çative ngjyrë çiklamini
sharmin piktoresk të një dialekti në Nju Jork
për dialogun barok, moralin e çmendur
mënyrën se si njerëzit thonë “mirupafshim”
n’platformat e stacioneve të trenave në Hungari
vallë të kam folur ndonjëherë
për portat me trëndafilë e dritaret me manxuranë
mes muresh të gurt’ e kalldrëmesh t’Senicës në Delvinë
palcën e puthjes n’gushë në gusht,për rastin në ajth
që është ngaherë një fat që s’e dimë…
6.
trëndafili i prushtë i puthjes
midis gurit e ëndërrimit
zjarr lakmitar, zëra të fshehur
vrapime dhe psherëtima
hija e shkurtër e reve, e mjellmave
sikur një gjumë i pasdrekës n’fërfëllitje
ah, kënga është një lloj vështrimi
që banon shtëpinë gjithëherë
në mënyrën e një zogu prilli…
7.
hëna gulçon mbi gjunjët tanë të afshtë
një hukamë të nxehtë vere
ku futen tinëz pulëbardhat
midis merlucit e verës së bardhë
dhisku i hënës rrotullohet e merr vendin e vet
mbi tryezën e alltë
kjo përkëdhelje e ngadalt’ e vjetër
mbi shkrepa e shkëmbinj ku thepisen
shpatulla guri të mermë…
8.
pulsi i rastësisë së dëshirës
me kuptimin e fjalës së re
(misioni i një njeriu në tokë
ësht’ që të sjellë në kujtesë)
prania e pavarur e fjalëve
n’alfabetin e mëngjesit
në korrik
lëbyrja që të vjen papritur në sy
para dritës së lumit të Drinit
të folurit tanë që jan’ duart tona
buzët tona, sekset tan’, sytë tanë
melankolia e arinjve të Berlinit
fushat e Kastijës së Maçados
bre, përdorimi i botës
(misioni në tokë i njeriut
është që të kujtojë)
asgjë s’ësht’ më e rëndësishme
se këto ngjyra, parfume, zëra
erosi që drejton xixëllimin e syve
sandalja e vetme tunxhi e Empedoklit
nëpër llavën e Etnas në Siçili
rëra e bregut e mbushur me guacka
që i rrokullis deti i ngrohtë tej
seç buzët e saj fërgëlluese
mes degëve të manave në gardhe
gëzimi i skajshëm i fëmijërisë
që asnjëherë më s’ndahet
nga skajshmëria e dhembjes
pirja e një gote vere t’vakët në Spanjë
(misioni i një njeriu në tokë
që ësht’ të sjellë në kujtesë)
ah, të bukurat jobesnike
ah, tristie e re
buzët tona që i lëviz më shumë
ajo që ësht’ e pashprehëshme…
9.
margaritari i humbur i hënës së re
paj, nëpër këtë ag
të kulluar vere…
*Poetë francezë nga Zvicra.
