HAMALLI
së pari rrëzuen kishën e vogël përtoke e thanë ua bâjmë dyqanin e madh
u dogjën meshat e këndueme dhe pergamenët e ruejtun fyshkull futun n’thes konopi
i ngarkuen në shpinë hamallit e i thanë me ecë katër ditë
me ecë katër netë deri te vendi i bardhë pa shikue në thes e bzâ
kur mbërriti barkëngjitun i veneruen shpinën e dërmueme dhe e pyetën
çka ka brenda thesi
– pergamenët e kishës së vogël të qytetit t’sorrave dhe fytyra shenjtish me bojë vajisun tha plot krenari – dhe
befas
në lule balli e shpuen e ra fytyrës përdhe me gojën e terun që i priste m’e kërku nji pikë ujë
për katër ditë
për katër netë
së pari rrëzuen kishën e vogël përtoke e thanë ua bâjmë dyqanin e madh
ZBRAZËTITË
frikë kishim nga zbrazëtitë
grimca drite që binin nga yjtë i mblidhnim dhe i mbushnim vrimat
derisa drita zbehej pastaj dilnim në gjah kujtesë shlye, rroba metali
dhe e ngulfasnim çdo gja që frymë lëshonte dhe e thithnim teksa fryheshim si balonë deri në
shtjerrje frymeje shkarravitshëm fluturonim të
çorientuem e përplaseshim për drunj të vetmuem
flisim me zotat
frikë kishim nga zbrazëtitë
e zbrazetia ishte krejt ajo prej të cilës ishim kriju
HESHTJET
nuk i ke pa ti kurrë heshtjet e mia
si shumohen xhindshëm e vijnë t’ngrysen
poreve t’lkurës e marojnë diga me fjetë thelluem n’ty
e kur zgjohen gjumit mbas shumë motesh me u kthy tek unë
ta vjedhin edhe kujtesen e zanit tem
AURË
ti je pishë
halat e tua
rrezatojnë radioaktivitetin
e nji lufte të bombardueme
në gjumë
mos lëviz
rrezatimi yt
venitë halat e pishave tjera
që pikojnë qelibarin e rruazave delikate
ngul rranjët dhe fli
pa piku poça n’tokë
ti rrezaton!!!
MARSHI I TOKËS
Ke marrë kandin e muzgut tokë
e llavat prej gjumit të janë zgju inatshëm
me tupanë marshimi mbretnueshëm
kanë mbulu kohën e ngadalshme të filizave të mbimë
e eshtnave t’ushqyeme n’humus
ndiq ritmin e avujve tu e vallëzo me mu Tokë
le të përhumbemi le të përhumbemi në delir
kam ruejt aromën e jaseminëve tu tokë,
ma lyej gjoksin e ço dashuni me mu
deri në zgjatjen e flokëve të mi drejt zemrës sate
barrën tande e ushqej
unë koha e përjetshme
e lind tokën e re
MOS M’FAJËSO
mos m’fajëso njeri
që në vegimet e tymosuna t’qytetit tone
sorrat arratisen pa krye në perjetësinë e mbramjes
e unë s’jam aty për m’e duartrokitë ritin e ikjes
por i kam ikjet e mia
i kam të miat
mos njeri
që kam lot sa nji fëmijë që ka humbun nga nana
dhe qepallat që luhaten hutuem n’erë
vij somnambul nga post-lufta e qenies hekur
nga neonët e korridorëve infektue me çmendi njerëzore
por kam paqen time
e kam paqen time
njeriu mos
qe s’fle n’shtëpi në netët me bubullimë
që kthehem me rroba tjera dhe tjetër krehje flokësh
e të gjej t’ngrysun tue fishkëllu pritjen
vij nga autobusët e kaltër që kthehen nga lutja
për shpirt njeriu që rri si vesë vaksi mbi lule plastike
por kam veten time
e kam veten time
MUNGESË
në mes të pranisë e mungesës
ti ma shumë nuk je
tuj qenë shumë
FOTOGRAFI
Veç fotografi
Në kujtesë të çdonjenit ruejtun
Nganjiherë e shkrepun gabimisht
Buzëqesh përgjithmonë
