1- Mesnata
Mesnata s’është një kohë pas harresës së gjatë,
Kur të mosduhurit flenë, ti del si nga një pus.
Mesnata është një vend ku gjithmonë jemi bashkë,
Pasqaruar asnjëherë: je pushtuar a pushtues?
Mesnata braktis hutaqët, guximtarin bën dëshirak,
Veshtullohet pa spjegim, si në zbardhje vetëtime
Mesnata është një vend ku gjithmonë jemi bashkë,
Thyen gjithë guaskat që zbërthejnë keqkuptimet.
Mesnata është udhëtar i pyllit dhe shëtitja në park,
Orari ngatërestar i avonit, ku zhbartet i gjithë faji.
Treni ekspres, sedilja ku gjithnjë ulur rrimë bashkë,
rigjejmë shqisën e fshehtë – përqëndrim tek detaji.
Mesnata është një vend ku nuk fshihemi asnjëherë,
E gjejmë symbyllur njëri – tjetrin dhe e humbin për pak.
Vdesim, ngjallemi, torturohemi dhe tretemi thellë,
Mesnata është një vend ku gjithmonë jemi bashkë,
2- HEKUBA
Hekuba pa ëndërr, Troja zhdukej mes flakëve,
djali i dytë, gjuante ende me shkelma në bark.
Profetët zbërthyen shenjë ogurzezë perëndish
Gruan besoi dhe braktisi të birin, mbreti Priam.
Fëmija u rrit malit nga bari zemërbardhë,
U bë lis i fortë, i bukur, si diell nisi të ndricojë.
Zbuloi rrënjë mbretërore, mes gazit, harresës,
Me emër të ri Parid, u rikthye në Trojë.
Perëndësha e grindjes, hodhi “mollën e sherrit”
Tinës, në dasëm të Peleut me nimfën Tetida.
“Më të bukurës”,shkroi djallka zemërake Eris,
Dhe ranë në grackë, Hera, Athena, Afrodita.
Zeusi, si gjykatës asnjëanës, mbret i qiejve,
U kërkoi bukurosheve që dëshironin mollën.
Shkoni tek Paridi dhe me gjuhë hyjneshash,
Pyeteni mashkullin më sqimëtar të Tokës.
Shkuan ato ku ruante bagëtitë, në malin Ida,
Athena i premtoi fitoret me fuqinë e shpatës.
Hera, sovranitet e shkëlqim mbi çdo perandori,
Afrodita: Helenën e Menelaut, mbret i Spartës.
Afroditën, zgjedh Paridi pa ia bërë syri bef,
Afrodita e bind të rrëmbehet verbuesen e tokës.
Hera dhe Athena, në krah me Menelaun,
E plackitën, shkrumbuan barbarisht Trojën.
A është fajtore Hekuba, grua e Priamit,
Ëndërrtmerrin kur pa, dhe jo gjë tjetër?
Homeri nuk do kish si të rrëfente Iliadën,
Njerëzimi do humbiste të madhen kryevepër.
3- Frashër, o Frashër …!
Frashër o Frashër, o krenari e ngritur përsipër reve,
Mbi acar rrebeshi, suferinë bore, zig-zage të rrufeve.
Shkrepa e gërxhe, lugje, thepa, të thikëta si ura zjarri,
Prillit mugullojnë e vishen me petka trëndeline e bari.
Simfoni të zogjve, zile e këmborë në pllaja e kokojka,
Eh ç’kore thëllëzash të bekuar, ngjiten qiellit si balona.
Fërfëllijnë mbi gur, kur ball’ i dhënve zbret në lugare,
lirishtë e butë: hidhen, përdridhen, bar i pashkelur fare.
Frashër o Frashër, o drurë të bardhë, të epshëm, biblikë,
Më ngjani me sojin, më ngjani me gurët,
Më ngjani me demiurgët e përjetshëm stoikë.
4- Puthemi mes rrënojave të Pompeut …
Ti e lidhe kyçin te parmaku i urës
duke hedhur çelësin e mallkuar nê lumë.
Pastaj ecëm përdore krejt shpenguar,
mes rrënojave të Pompeut.
Çifte të tjerë rrinin shtrirë aty,
përqafuar prej shekujsh,
të pandarë kurrë.
A do të jesh në funeralin tim
që hiri të jetë i përbashkët
Sepse ti duhet të jesh gjithnjë
aty ku duhet të jesh.
Mua gjithmonë diçka më kthen tek ty,
si lejlekun shtegëtar në pranverë.
Puthemi mes rrënojave të Pompeut,
çifte të tjerë rrinë ende shtrirë aty
përqafuar prej shekujsh,
të pandarë kurrë.
A do të hysh në funeralin tim e dashur,
që hiri të jetë i përbashkët?
5- Faqe e grisur …
Çdo të më thuash me: «në vija të trasha …»
Ndërsa sfilitem me hartën e versioneve,
dyshues, si për vazot e thyera,
hirnosur, shkërmoqur,
pa gjurmë të lexueshme,
bosh, përralla pa asgjë reale brenda,
nxjerrë nga thellësi të tokës?
T’i vëzhgosh tërê jetën
ato vazo antike a kohësh të tjera,
pa thënë dot fjalën e duhur,
duke prishur çdo gjë që mund të ishte e tyre,
deri afër pikës së moskthimit,
(Të rejat s’janë të vërteta,
por s’janë as dhe një hiç)
duhet të kërkosh kurajën për tê rrezikuar gjithçka.
Ti nuk tradhëton dot qetësinë nëse je frikacak,
s’do ta pranosh kurrë një gabim me vullnet,
më pëshpëriti në vesh
kur e përqafova herën e fundit,
profesorin e lodhur, të plakur
që vdiq rrugës për në bibliotekë.
Era e tij ishte si ajo e një të panjohuri,
ndërsa vështrimi si një tharm i pakët,
por që mban gjatë …
Ecja me sytë e tij, fillikat,
dhe nuk isha vetëm karrocier,
por edhe kalë…
6- Një grua…
Diku në zemër të kësaj bote qëndron nje grua,
Si ajo pema e qershisë që kishim në kopësht,
me sy kaq të bukur, që s’i gjen dot askund.
Të kaluarën s’e dorëzoj dot tek e kaluara.
Dridhet kiç i kujtimit siç dridhej sup i virgjër,
Trupi borëbardhë kur lahej në lumë …
Në poezi, mund të duash gjithë vajzat e tokës,
por shpirti veç një prek,
atë që i rri pranë,
ani pse sytë dinakë qajnë për grabitje.
Udhët me gropa, shkataraqe tê jetës
janë thjesht peripeci nëpër udhëtime,
kurrësesi s’mund të jenë edhe vendmbërritje.
Diku në zemrën e kësaj bote qëndron nje grua,
Si ajo pema e qershisë që kishim në kopësht,
me sy kaq të bukur, që s’i gjen dot askund …
7- Po vijnë manekinët …
Të nesërmen askujt ti mos ia premto,
pa dëshpërim të tronditur nga mashtrimi.
Njeriun që mendon, njeriun që lëviz,
lehtësisht po e zevëndëson manekini.
Sekretet e vogla që shpesh i fsheh botës,
dhe vetes ia fsheh me mure pengimi.
Për ngjitje pa gardhe siç ego urdhëron,
i mirëkupton pa kushte veç manekini.
Gjithçka që njerinë e kthen në manekin,
gjithë ajo dhembje, gjithë ajo kohë.
E shkrumb kujtesën – arkivë në errësirë,
shurdhim – zezimin tretet si llohë.
Po vijnë manekinët, ushtria memece,
si flamë kolektive po bie verbimi.
A ka më kuptim ajo pikëza e lotit,
A ka më afsh njerëzor përqafimi?
8- Ik tani dhe më kujto…!
Kujtesa është derdhur në damarët e gurit,
Çapitet duke ëndërritur dallgët mistike të detit,
të depërtojnë përbrenda kohës së djegur.
Ik tani dhe më kujto…!
Fati është i verbër si një roman i panisur,
ç’kish rezervuar për ty në fletët e bardha,
nëse do ikje në Tiranë pa miq e llogari banke?
Ik tani dhe më kujto…!
Rehatia shtriqet e përgjumur në provincë,
me sy të palëvizur, mbytur në trishtim,
për amforën antike askush s’interesohet.
Ik tani dhe më kujto…!
Kanë ditë pa lexuar ndonjë paragraf libri,
dallohen qartësisht të folurat pa shije,
dhe fytyrat për të mos u parë në pasqyrë.
Ik tani dhe më kujto…!
Ik tani dhe më kujto për brengat e gurit…
9- Nuk ke kohën e duhur …
Mos ndiq instikt të frikës, ai të bën qyqar
dështimi është mundësi, rinise mençurisht.
Në botë ka edhe lisa, bredha rrezelarë,
që ngjiten pak e pak drejt majës miqësisht.
Të tjerët mos gjyko e gjumë do bësh i qetë.
truri është gjithçka, ti bëhesh siç mendon.
Ka pemë që përkulen se frutat kanë peshë,
Lule erëmira, pemë që fërgëllojnë.
Gabim është vërtetë, kur nuk mëson prej tij.
Sekush shkon asaj udhe që e ka shtruar vetë.
Ka kodra vetmitare që zbresin në luginë,
dhe bulurojnë ashtu si buaj të mëdhenj.
Nuk ke kohën e duhur, që të kuptosh çdo gjë,
durimi është qëndresa, ku shpirti qan mërzie.
Mjafton që ta dëgjosh, ta duash e ta prekësh
një gjeth luleshtrydhe a një rrëfanë qershie.
Përrenjtë që vërshejnë dhe errërat e botës,
dielli që krijon të gjithë gjërat e tokës …
10- Idhujt rrëzohen përherë …
Zejen e sajimit të mbramë të idhujve,
nuk e shpikën grekët, as latinët e lashtë.
Me vegim ringjallje, gjasmime ëndrrash,
shenjtorë në udhëkryqe e pleq vetmitarë.
Idhuj në buste. A s’ishit aty kur lufta nisi?
Pse heshtin për gjërat qesharake të botës.
Mashtrimin e përjetshëm, pasqyra të thyera,
i sjellin ca këmbë të plakura idiotësh!
Ngritja dhe rrënia ciklike e idhujve
me gjethet e pemëve kurrësesi nuk ngjan.
Një idhull na qenka një Zot portativ,
disponueshëm çudi, kur qesh dhe kur qan!
Nuk ka si të jetë fanitje syri as dhe huti,
kur idhulli rrëzohet, bëhet copash për dreq.
Shkërmoqur në varr pluhurisht dhe vështirë,
pa njolla, të qepura, në piedestal ta ringresh!
Zejen e sajimit të mbramë të idhujve,
nuk e shpikën grekët, as latinët e lashtë.
Me vegim ringjallje, gjasmime ëndrrash,
shenjtorë në udhëkryqe e pleq vetmitarë.
11- POETI
Poeti blen duhan rruge, të lirë e të hapur,
dhe pi cigarë të dredhur e kollitet rëndë.
Miq të dikurshëm, me cabrioleta të pastër,
Hyjnë në ministri, dikastere e kuvend.
Poeti gjithë ditën pi veç një kafe të zezë,
për seanca me rreze kobalti s’ka lekë.
Miq të dikurshëm, që i vjedhin idetë,
vargjet e tij recitojnë në parlament.
Poeti thur baladat, si në balada tretet,
nuk ka kura speciale, s’blen dot as ilaçe.
Miq të dikurshëm, që e lanë të papunë,
ngrejnë grataçiela dhe kulla binjake.
Poeti hyn në tekste librash e mediume,
vetmitar, si një shenjt po vdes pak e pak.
Miq të dikurshëm, kanë gati fjalimet,
Për mëshirë një titull dhe një dekoratë.
Poeti blen duhan rruge, të lirë e të hapur,
dhe pi cigarë të dredhur e kollitet rëndë.
Miq të dikurshëm, me cabrioleta të pastër,
Hyjnë në ministri, dikastere e kuvend.
12- Pyesni pluhurin …
Edhe ndryshimi i pamjeve,
e folura në park me pëllumbat,
shkurret që zbukurohen prej hënës,
e qara e papritur e fëmijës,
ecja e ushtarit qê s’ka luftuar kurrê,
qyteti që s’i është dëgjuar emri,
edhe fytyra e njeriut,
nuk janë thjesht prej shqisash,
prej mishi e kocke.
Ato janë prej idesh hutaqe, të ngathëta,
të serta, bredharake, të djersitura,
që vrapojnê të çmendura, me nxitim.
Forma e fytyrës është vetëm ajo,
që krijojnë mendimet tona.
Kush është ai që e vë fatin në dyshim?
Dukemi që kemi frikë të hyjmë në thellësi,
si përrenj që s’e dinë ku e kanë burimin,
dhe vejusha sqimtare që del nga varrezat,
pëshpërit: Pyesni më mirë pluhurin …
