dita e parë
fluturoj me aeroplan
ulur jam skaj dritares
njërin sy i lëshoj tokës
tjetrin qiellit blu
pas meje një udhëtar vetëm lutet
kur vështroj jashtë
më bëhet se shoh zogjtë e bardhë
tuba-tuba
që kanë humbur rrugën
po
ata udhëtonin
kërkonin dashurinë e humbur
n´atë dimrin e zi përplot borë
tri orë më vonë zbres që ta prek detin lakuriq
edhe gratë e veshura me diell
pardon
me krem për mbrojtje nga dielli
pa pritur një grua
zhvesh lëkuren para syve të mi
s’pata guxim të flas me të
as ta prek me dorë
dita e dytë
e vara këmishën
në degët e qiellit blu
zinxhirin e spirancës në sukën që fle
peshqit me sy qershie
më shikojnë plot butësi
rri përballë kofshëve të skuqura
dhe gjoksit të ndezur të një gruaje
që më ngjante në pjeprin e djegur n’ diell
jam në luftë me peizazhin
më pulëbardhat që më buzëqeshin
e dija se do të më zinte gjumi shpejt
deti lakuriq qepallat m’i mbylli
dita e tretë
shtëpia ime është në fund të katundit
e katundi është larg nga këtu
aty i kam fshehur kujtimet
të shpëtojnë nga sëmundjet
kam fshehur aty
një mollë dhe një ftua të kafshuar
me trastën në shpinë e kërkoj rrugën e katundit
në detin lakuriq asnjë shenjë s’e gjej
të gjitha rrugët tashti i shoh
si tufë zogjsh në fluturim
kam mbetur duke i shkundur kokrrat e kripës
që e kanë terur lotin e syrit
dita e katërt
një i moshuar vdiq
në detin lakuriq
u mblodhën njerëzit
ta shikojnë si instilacion arti
kritikët që erdhën me vonesë
thanë e paska pi detin
një fëmijë i pasherr
e pshurri instilacionin
nuk e kuptonte idenë e autorit
në St. Petersburg e lajmëruan popin
të bëhej gati për ekspozitën e radhës
se një qytetar i tij kishte vdekur
nga vezët e peshkut
dita e pestë
në detin lakuriq shoh një bahçe
e shumë molla sherbete
shoh peshqit që bëhen gati t’i kafshojnë
nga meraku që s’mund t’i arrijnë
dridhen si gjethi në zjarr
kur e panë pjatën që i priste
vdiqën brenda vetes
eh a ja vlen të vdiset
për dy kokrra mollë
dita e shtatë
në ishullin idiot
në rërën e nxehtë
një virgjëreshë sapo bëhet gati
ditët e zeza t’i mbytë në det
t’ia prishë kodin lakuriqësisë njerëzore
pasi u la lakuriq gjithë natën në det
virgjëresha u pastrua
nga mëkatet që ia kishte shkaktuar
një qen rrugaç
dita e dhjetë
është fillim shtatori
në relievin e rërës
njerëzit po ua prishin qetësinë peshqve
duke u përpjekur ta mësojnë gjuhën e tyre
në syrin e qelqtë të peshkut
asnjëherë nuk do të dimë
cila është ëndrra më e bukur e tyre
çdo ëndërr
është vetëm një herë e njëjtë
dielli prej llamarine
një zog gri fluturonte në qiell
nga inati desh e vrava
ma kishte zënë diellin
duke kërkuar dashuri
kur e mora n’ shenjë e nema
i thashë
u bëfsh shujtë për korbat
dielli prej llamarine s’kishte dritare
ta shihja lirinë që digjej brenda
as lakuriqët që thonë se na sollën sëmundjen
duke mbetur liria prapa hekurave
në oborr s’doli bari
veç therët dhe gjarpërinjtë quan krye
çudi të jesh njeri i gjallë
e të jetosh mes reptilëve
në këtë marrëzi prej llamarine
në qiell s’ka zogj
dy zogj
bëjnë luftë me të panjohurit
që i kishin humbur rrugët e veta
mbi kokë
dëgjoj fërgëllimat e armëve
rrufetë dhe erën e ajrit të djegur
papritmas
ditën me diell ra brymë
u drodhën gjethet nëpër degët e zverdhura
ec e dije tani
si t’i dallojmë stinët e vitit
kur qielli është pa zogj
e nuk e dimë kur është nxehtë
e kur mërdhijmë
