NJË FIJE BARI MË THA
Një fije bari që e vështrova ngultas
Më tha se ajo kishte parë mbretëri dhe perandori
Të shembeshin para syve të saj
Sikur të ishin kështjella rëre
Ajo kishte parë oriflamë dhe flamurë
Të zbukuruar me gjithfarë heraldikash e ngjyrash
Të valviteshin mbi beteja
Të kremtonin fitore
Dhe lavdi jetëshkurtra
Ajo i kishte parë të zbërdhyleshin e të zhdukeshin
Ndërsa ngjyra e saj kishte mbetur e pandryshueshme
Sikur të kishte dashur të sfidonte
Vjetrimin dhe ndryshmet
Të dëshmonte se në këtë botë të gjerë
Gjithçka nuk është e zhbëshme
Fija e barit më tha se atë e kishin shkelur
Thundra dhe thembra të panumërta
Por ajo ia kishte dalë mbanë
Të ringrihej e të qëndronte në këmbë
Atë e kishin prerë me kosë
Ajo ishte fishkur dhe ishte djegur deri në rrënjë
Nga thatësirat dhe nga zjarret
Që nuk kishin mundur ta shfarosnin
As ta bënin të humbte shpresën
Për t’u ringjallur dhe për të gjelbëruar sërish
Më në fund ajo më dha fjalën
Se do të bënte rojë mbi varrin tim
Se do të kujtohej për mua më gjatë
Sesa të gjithë të njohurit e mi…
ORA ME ZILE
Në agim
Më buçet në veshë
Tringëllima e një ore me zile
Nuk jam i sigurt
Nëse kjo tringëllimë e zgjatur
Vjen nga banesa e ndonjë fqinji
Që do të niset në udhëtim
Apo vjen nga gjetiu
Duke e dëgjuar ende gjysmë i përgjumur
Jam i prirur të besoj
Se kjo tringëllimë vjen nga ëndrra ime
Tashti që kam të drejtë të udhëtoj lirisht
Por mosha më pengon
Më vijnë ndër mend udhëtimet e ëndërruara
Kur nuk kisha pasaportë për të udhëtuar jashtë vendit
Dhe nuk kisha hipur kurrë në avion
Të strukura në nënvetëdijën time
Udhëtimet e pakryera
Hakmerren duke kurdisur pa dijeninë time
Një orë me zile që më fton
Të nisem për udhëtime të pamundshme
Nuk mund ta bëj të heshtë
Tringëllimën ngulmuese të kësaj ore me zile
Po aq sa ç’jam i pafuqishëm
Të shtyj ardhjen e ditës
Apo t’u imponoj vullnetin tim
Ëndrrave të udhëtimeve të pakryera
Të groposura në nënvetëdijën time…
E MORA PËR DORE VJESHTËN
E mora për dore vjeshtën
Duke i premtuar se do të shkruaja një poemë
Për të dhe për gjethet e rëna
Sapo mbërrita me të në shtëpi
Ajo zuri të qahej
Duke thënë se i zihej fryma
E ngujuar midis katër mureve
Unë i hapa të gjitha dritaret
Me qëllim që ajo të mbushej me frymë
Meqë kjo gjë nuk mjaftonte
I lashë hapur edhe dyert
Pa më marrë leje fare
Vjeshta i shtyu me bërryle muret
Nga njëri horizont në tjetrin
Atëherë ajo zuri të vallëzonte me erërat
Duke tundur në ajër gjethet e rëna
Shami dasmorësh të dehur nga hareja
Kur u lodh së vallëzuari
Vjeshta fshiu ballin me shaminë e mëndafshtë të një mjegulle
Pastaj filloi të mblidhte gjethet e rëna
Duke thënë se me to do të bënte një përmbledhje
Ku do të përfshiheshin poemat që kishin shkruar për të
Poetët e të gjitha kohërave…
ËNDËRR
E pashë veten duke rendur
Me kokën time të prerë nën sqetull
Nëpër një rrafshinë të përgjakur
Më ndiqte pas një trumbë kalorësish
Me helmeta të ndryshkura
Ata donin ta rrëmbenin
Kokën time të prerë
Për ta ngulur në një hu
Dhe për të hedhur rreth saj një valle tribale
Të shoqëruar me britma triumfi
Dhe me ulërima
Unë rendja nëpër rrafshinën e përgjakur
Me kokën time të prerë nën sqetull
Kalorësit që donin ta rrëmbenin
Kokën time të prerë
E mbushnin nënqiellin me trokëllima
Dhe me xixëllima potkonjsh
Vallë edhe sa kohë do të qëndroja në këmbë ?
Kush do të shembej përdhé i pari
Unë që e ngjethja rrafshinën me gulçimet e mia
Apo kalorësit dhe kuajt e tyre të harbuar
Që nxirrnin nga goja shkumë të përgjakur ?
Këtë gjë nuk e dinte
As rrafshina e pafundme ku rendja
Me kokën time të prerë nën sqetull
As dielli që na vështronte nga lart
Me mospërfillen e tij kozmike…
KËRKIM
Eca 99 vjet
Pas ëndrrës sime
Kapërceva 99 ura
99 qafa malesh
Udhëtova drejt saj
Nga 99 porte dhe aeroporte
E kërkova në 99 adresa
Telofonova në 99 numra telefonash
Hipa e zbrita 99 shkallë
Trokita në 99 dyer
Pyeta 99 falltare se ku mund ta gjeja
Nga ato mora 99 përgjigje të rreme
Për të më dhënë zemër
Ëndrra ime më pëshpëriti në gjumë :
Edhe po të kishe 99 jetë
Ti duhej të vazhdoje të ecje pas meje
Atë ditë që ti do të më takoje
Unë do të pushoja së qeni ëndërr…
UJQIT VETMITARË
Më kanë thënë se ujqit
Kalojnë nëpër fshatin ku kam lindur
Shuajnë etjen në breg të lumit
Ata ngrenë kokën konike drejt qiellit
Dhe zënë të ulërijnë
Duke shpresuar t’i mallëngjejnë hënën dhe yjet
Karvanet e reve
Që përshkojnë kupën e qiellit
Si varganët e fshatarëve
Që i braktisën ato vise
Të rrethuar nga heshtja e llahtarshme
Ujqit vetmitarë kanë nostalgji për kopetë e dhenve
Për blegërimat dhe këmborët e tyre
Që jehojnë veç në kujtimet e mia
Ata ulin kokën drejt tokës
Të turpëruar ngaqë janë të pazotë
Ta ringjallin kohën e ikur
Në këto çaste
Edhe unë kam ndjesinë sikur jam
Një ujk vetmitar
Që ngre kokën konike drejt qiellit
Dhe lëshon një ulërimë të kobshme
I pushtuar nga malli për peizazhet e fëmijërisë
Kam frikë se mos shndërrohem në një njeri-ujk
Se mos ngarend drejt fshatit tim
Për t’i falur një cirkë jete…
PAMUNDËSI
Në mes të kremtimit të Natës së Vitit të Ri
Në bashkinë e Parisit
Një vajzë që ndodhej pranë meje
Më ftoi të vallëzoja
Për të mos u treguar i pasjellshëm
Unë i thashë se më pengonin të vallëzoja
Flokët e bardhë që kisha në kokë
Atëherë qethi zero ! m’u përgjigj ajo
Dhe ia shkrepi të qeshurit
Unë e dija se berberi i parë
Që gjendej te cepi i rrugës
Mund të m’i hiqte qafe flokët e bardhë
Por as në tokë as në qiell
Nuk ekzistonte një dorë magjike
Që mund ta bënte tabula rasa
Pyllin e kujtimeve të trazuara
Të fshehura brenda kafkës sime
Po t’ia kisha shprehur këtë mendim
Vajzës që ndodhej pranë meje
Ajo do t’ia kishte shkrepur prapë të qeshurit…
Paris, 1 janar 2024
NJË PËLLUMB NË KOPSHTIN E POETËVE
I ulur në një stol të kopshtit të poetëve
Shoh në lëndinë një pëllumb
Që ecën plot besim drejt meje
Për të mos e lënë të zhgënjehet
Unë i drejtohem me zë të ulët :
Në qofsh i uritur pëllumb
Mos eja tek unë
Nuk kam ç’të të jap
Përveç zemrës sime të sëmurë
Nga e cila nuk mund të zhvatësh
As kafshatën më të vogël
Nuk kam ç’të të jap
Përveç thërrimeve të ëndrrave të mia
Që i shpërfillin edhe thneglat
Pëllumb i uritur
Afrohu më mirë te poetët e vdekur
Që ndoshta mund të ta shuajnë urinë
Me vargjet e tyre të ngallmuara në gurë
Të rrethuar nga bari dhe lulet
Tashti unë dyshoj
Se vargjet dhe gurët ku janë ngallmuar
Janë të përjetshëm
Pëllumb
Thuajmë a ka diçka të përjetshme
Me përjashtim të faktit
Se asgjë nuk është e përjetshme ?
Pëllumbi fluturon drejt cakut të vet
Moskokëçarës ndaj pyetjes sime
Për vdekjen dhe përjetësinë…
NJË YLBER I NGALLMUAR NË KRAHARORIN TIM
Qysh nga data 15 korrik 2024
Një pjesë e zemrës që rreh në kraharorin tim
Është fizikisht franceze
Qysh atëherë
Ritmi im kardiak është përforcuar
Nga jehona e ritmit të Marsejezës
Sikur zemra ime të kishte gëlltitur
Një gllënjkë nga Burimi i Rinisë së Përhershme
Edhe gjaku im i kuq
Që vazhdon vallen e pandërprerë
Në qarkun e artereve dhe të venave të mia
Përreth rrjedhës së tij shpërndan
Ylberëzime tringjyrëshe
Në ditët që më kanë mbetur ende
Fati ka vendosur të rroj
Me një ylber të kaltër të bardhë të kuq
Të ngallmuar në kraharorin tim..
SHI VERE
Në korridoret e gjata të spitalit të qiellit
Kalojnë infermieret e reve të bardha
Të alarmuara nga sinjalet e vetëtimave
Nga sirenat e bubullimave shurdhuese
Ato mbajnë në duar
Shiringat e holla të shiut
Të cilat ia ngulin tokës
Që vuan nga dehidratimi
Për shkak të thatësirës
Serumi jetëdhënës i shiut
Qarkullon në damarët e tokës
Duke e kërthnezur gjelbërimin
Dielli që nxjerr kokën
Nga gallustra e një kthjelline
I ngjan një radiologu me kapuç mbrojtës
Që në mushkëritë e tokës ka zbuluar
Tumoret e zonave të thara apo të shkretëtirta
Nëpër kuadraturën e dritares
Të dhomës ku jam shtruar në spital
Unë kundroj infermieret e bardha të reve
Që kalojnë nëpër korridoret e gjata
Të spitalit të qiellit
Nga ku vazhdon të bjerë
Ky shi vere…
Spitali Saint Antoine, 16.7.2024
ORA E NËNËS SIME TË VDEKUR
Në mugesë të një ore dore
Nëna ime që rronte në fshat
I maste orët e ditës me lëvizjen e diellit
Dhe me hijen që lëshonin shkëmbinjtë
Me rastin e një ditëlindjeje të saj
Unë i dhurova një orë dore
Të pajisur me numra të mëdhenj
Me të cilat ajo mund të maste orët
E viteve të mbrame të jetës
Pasi mbylli sytë
Ku mbeti e ngujuar drita e diellit
Nëna ime mori në banesën e fundit
Edhe orën që i pata dhuruar
Peng i dashurisë birnore
Atje larg ku ajo prehet
Në mugëtirën e varrit të saj
Unë e marr me mend se ora e dorës
Që i kam dhuruar dikur
Asaj i duket si një diell i vogël
Me akrepat dhe numrat e saj
Nëna ime e vdekur përpiqet të matë
Orët që na ndajnë
Nga takimi ynë i pashmangshëm
Të cilin ajo e ëndërron dhe njëherësh uron
Të shtyhet sa më shumë që të jetë e mundur…
GURI I NJË VARRI ANONIM
Pushoni së foluri për mua
Tashti nuk kam më veshë
Për t’ju dëgjuar
Unë jam një gur varri
Një njeri i shndërruar në një gur
I pazoti për të shprehur një ndjenjë një mendim
Unë jam aty ku nuk ka më
As ndjenja as mendime
Tashti unë jam një gur
I vënë te kryet e varrit të një njeriu pa emër
Nga i cili nuk ka mbetur gjë tjetër
Veç këtij varri shurdhmemec e të verbër
Mbi të cilin pikojnë vetëm lotët e shirave
Dhe vetëm bulat e gishtave të erërave
E prekin me gjeste njerëzish që kanë lindur të verbër
Unë jam një gur varri
Pika e vënë në fund të një fraze
Të quajtur një jetë njerëzore
NJË VËSHTRIM
Vështrimi i saj
Mesazhet e panumërta e të pazbërthyeshme
Të përcjella prej tij
Ai shpreh diçka që nuk gjendet
Në të gjitha tekstet e shkruara qysh nga shpikja
E shkrimit hieroglifik kuneiform alfabetik
Ai shpreh atë që nuk thuhet dhe atë që është e parrëfyeshme
Ai shpreh një mister që mbetet i pashpjegueshëm
Edhe për sytë që e përcjellin
Siç mbetet e pashpjegueshme drita për yllin nga i cili buron
Ai vështim mbetet i tillë edhe për sytë që e kapin
Që përkulen mbi të si mbi qermin e një pusi me dritë yjore
Ku kanë dëshirë të pinë pafundësisht
Duke pasur përshtypjen se po shuajnë etjen
Me gllënjka përjetësie
Një vështrim që buron nga sy
Të cilët ruajnë midis qerpikëve
Dritën e Big Bangut…
ARKEOLOGJI
Qysh para katër mijë vjetësh
Në kohën e faraonit Pepi II
Kanë ekzistuar plaçkitësit e varreve
Ata kanë thyer pllakat e gurta të sarkofagëve
Ua kanë prishur gjumin të vdekurve
Kanë plaçkitur blatime dhe sende të çmuara
Që mund të shiteshin
Kanë shpërndarë andej-këndej eshtrat e mumjeve
Pa pasur frikë nga zotat as nga formulat magjike
Pa përdëllim për të vdekurit
Koha që ka rrjedhur
Ka marrë me vete në lumin e saj të pakthyeshëm
Faraonët dhe perandoritë e tyre
Skribët dhe ligjet e skalitura
Në gur në deltinë dhe në papirusë
Ka marrë me vete zotat
Që besohej se ishin të përjetshëm
Vetëm raca e plaçkitësve të varreve
U ka mbijetuar ndryshimeve dhe mynxyrave
Të shkaktuara nga natyra dhe nga njerëzit
Plaçitësit e varreve janë përherë aty
Për të përsëritur gjestet e stërgjyshërve…
MEDALJA
Gjatë lojërave olimpike
Trupat e gjimnasteve fluturonin në ajër
Ato dukeshin sikur ishin
Krijesa jashtëtokësore
Që kishin ardhur në Paris për të na lëbyrur
Me trupat e tyre të shndërruar
Në elipse guximi
Përsosurie
Bukurie
Fytyrat e tyre ndritën
Si medaljet që fituan
Diej të vegjël ngadhënjimi
Mbi kraharorët e tyre
Këto imazhe u vdarën
Për t’i lënë vend një gjimnasteje
Që gjatë ekzekutimit të ushtrimeve
E humbi ekilibrin
Dhe ra në dysheme
Me fytyrë të ngërthyer
Ajo pati kurajën të ngrihej
Ta çonte ekzekutimin e saj deri në fund
Në mënyrë të përkryer
Fytyra e kësaj gjimnasteje
Në çastin që u ngrit pasi kishte rënë
Mbeti e gdhendur
Në kujtesën time…
Paris, 2.8.2024
