Përktheu : Anton Papleka
UNË DAL NË RRUGË ME ENGJËLLIN
Unë dal në rrugë me engjëllin.
Si një zinxhir i mbështjellë rreth dorës.
I zbardhur nga gëlqerja e mureve.
Burrat që takoj më lëpijnë dorën dhe nyellin* e këmbëve,
më ndjekin nga afër.
Unë eci mbi ta si mbi thëngjij të ndezur,
Si mbi një dallgë, si mbi çatira.
Nuk kam pik mëshire për burrat që më duan.
Zinxhiri im ka hapur në kurrizin e tyre bebëza gjarpri.
Më përshëndesin të gjithë ata që kanë fjetur ndanë çative të larta,
Ata që i kanë zhytur mushkëritë e tyre deri në thellësi të ujërave
-si qen gjahu hollakë – dhe i kanë mësuar të marrin frymë atje.
Më përshëndesin nga poshtë, të tjerët civilët.
Të sëmurë nga komatoza.
Ata të cilët i kanë thyer dhëmbët me një shufër hekuri.
Klinikat kryesore, ndërmjetësuesit.
Më përshëndesin të pafatët, gandimet, kolla.
Ndoshta nën shtrat ende nxjerrin tym tytat e armëve.
Unë dola në rrugë me engjëllin. Kthehem në shtëpi.
Si një zinxhir i mbështjellë rreth dorës.
PISTOLETA E NDËRZIMIT
Krejt si ajo dritë që e skërfitin nga retina
në një bodrum të fshehtë, si një projektor që të lëshojnë në sy,
kështu e përfytyroj unë vdekjen e poezisë.
Meqenëse nuk është përcëllima e vdekjes ajo që i nxin
eshtrat, por, të lerosura, kodi bar dhe trapanot
e dekorimeve,
gotat që të ftuarit, të hareshëm, i hedhin deri në tavan,
-fosforeshehte!-
dhe muzikantët e egër që vijnë t’i kapin me gojë.
Për këtë arsye unë shkruaj poemën më të mirë
që mund të shkruaj.
Poemën që zhbiron rrashtën, shqyen të qepurat e plagës të bëra me tegel
dhe i lë arteret e saj, si tuba
me presion, të përpëliten, të lirë, rreth qafës.
Që i çallaton kyçet e duarve të ajrit
dhe i çliron prej tyre zotat, gurët.
Praktikon kruarjet më të mëdha mbi fletën e letrës
dhe nën armë.
Por dora, me të cilën shkruaj, ndahet nga trupi,
si duart e të burgosurve siberianë
të fshehura midis trupave të stivuara në trena të gjatë
të kallkanosur që nisen nëpër botë.
Asgjë, as edhe një rënkim nuk gjëmon
përmes tunelit metalik të gjuhës.
Unë e zgjat dorën, e ruajtur nga kanatet e klinikës,
nga qen stani të bardhë stani të kanateve,
pikërisht aq sa duhet, me qëllim që ajo të shkruajë poemën që i lan këmbët e tua me urinën e saj.
Asnjë gji, asnjë re nuk dridhet.
Ndoshta armët e sulmit.
Rrugët.
Dora ime e lidhur si një prangë
me vizionin që ajo ka për poezinë.
Dora – e shkëputur nga trupi – duke u valëvitur mbi botë.
Një pistoletë ndërzimi në fushëveprimin e saj.
ANJË BURRË NUK TË MBROJTI
Burrat që të takojnë gjithnjë bien në peshë.
Asnjë burrë nuk të mbrojti dhe ata që u përpoqën
fshehurazi, ti i çave më dysh, me shpatë,
deri në brez.
Asnjë burrë nuk të mbrojti, dhe ata që u përpoqën
i dëbuan gatat kobtare nga gjinjtë e tu
me gjuhën e tyre harruan që çdo fallus i vdekur
beson se gjinjtë e grave lëshojnë
një dritë që ndizet e shuhet.
Asnjë burrë nuk të mbrojti dhe ata
Që u turrën si free-runners(1) të tërbuar
nga një këllk në tjetrin, ti i përzure.
pas kokëçarjesh, caqesh, ilaçesh,
ti i përzure në farkën e vjetër, përmes së cilës
ata kishin kaluar dikur. Asnjë burrë
nuk të mbrojti, nuk e kuptoi nga vinte
hapi yt i lehtë, që përhapte aq shumë trishtim
mbi zverkun e trashë të atyre që të ndiqnin. Asnjë burrë
nuk të mbrojti dhe ata që u përpoqën,
duke veshur uniformën mbi lëkurë,
të kërkuan t’u bëje vend në trupin tënd të qashtër.
Dhe trupi yt duhej t’i mbështillte krejt ashtu si një mollë
e butë që, pa e ditur, mbështjell krimbat.
Asnjë burrë nuk të mbrojti, dhe ata që u përpoqën
befas u fshehën në gardërobat e notareve.
Ata u shpërndanë në shtëllunga përrallore,
duke u përpjekur të ngjitesh përsëri e përsëri.
Asnjë burrë nuk të mbrojti dhe ata që u përpoqën,
Nën dritën e kamxhikut tënd,
me fjalët e tyre të paralizuara, ecnin mbi to
si elefantët me feçkë,
dhe plandoseshin në shtrat. Fillikate, ti ngrije ballin
Dhe vështroje muzgun, qiellin
e mbushur me enë gjaku.
Asnjë burrë nuk të mbrojti. Sikur
midis tyre disa të ishin djelmosha
që gjithnjë ndalen ca kohë në shurrëtore.
Dhe të tjerët, ca ujq të vjetër deti, të cilët presin
që erërat, mjegullat, sirenat
të ndezin flakët e rrufesë si dukur
në majë të pajorëve, asnjë burrë nuk të mbrojti
Dhe atyre që të vështruan, në pavetëdijen e tyre
përmes mjegullës së prirjes së tyre curriluese
ti u the me një zë bubullues se asnjë burrë
nuk të kishte mbrojtur.
Se ata ishin shtrirë të gjithë në shtratin e zi të shqisës,
të verbuar e të infibuluar(2)
si para vajzave të eksizuara të Afrikës.
dhe asnjë burrë nuk të mbrojti dhe ata që u përpoqën
të përgjëroheshin natën dhe qanin për një kohë të gjatë
me gulçe mbi ogivën e legenit tënd. Mbi thurimën e tij
të trëndafiltë prej krisoberili. Dhe ti u thoshe
se gjatë kësaj kohe në parkun që rritej natyrshëm
prapa azilit, vajza e kopshtarit gërmonte
kraharorin e dashnorit tënd me gjinjtë e saj.
Ti u thoshe se asnjë burrë nuk të kishte mbrojtur.
Dhe qysh atëherë asnjë burrë nuk të mbrojti dhe madje
nuk u përpoq. Sepse ti, eunukun tënd e fsheh
nën lëkurë, nën kubin vaginal, me presion normal
dhe burrat që të takojnë gjithnjë bien në peshë.
REALITETI TOUCHSCREEN(3)
Ne ulëritëm, shamë e mallkuam,
Ne u rrokullisëm përtokë.
Midis banesave sociale të periferisë
ngriheshin ngadalë pistonat e natës.
Ne hipëm në kamionë
dhe pimë.
Në rrugë, vajzat shpaloseshin si flamurë.
Ne vallëzuam e pështymë, në pimë
deri në mëngjes, deri te kilometri zero.
Aty erdhën gjahtarët dhe na trokitën në derë;
neve nuk na dilte gjumi, ata gërhinin.
Ata e mprehën sqepin në mure;
Me të qara, në korridoret e mugëta,
Ata i mbushën armët
Dhe u masturbuan.
Ndoshta disa shkopinj të zinj prej kauçuku,
I ndriçuan, nga afër, gandimet tona,
ata na i ndanë mollëzat e faqeve,
kur ne vallëzonim si njerëz të egër.
Realiteti na u ngjit drejt në fyt.
Dhe erdhën ata që ishin në Reanimacion.
Por ata nuk na njohën.
Ata nuk na e zgjatën më dorën, nuk na kërkuan më
pakëz dritë
përmes vitrinave touchescreen.
Ndoshta qitësit e dalluar që kalbeshin në çatira.
Janë ata që mprehën sqepin
te brinjët tona prej qelqi,
që frynë në shtonat(4) tona prej të sëmurësh me tuberkuloz
dhe u mbështetën lehtazi te pistonat e natës.
dhe të mbështjellë me disa flamurë,
ne nuk i njohëm.
URA E TREFISHTË. FOLEJA E SYRIT TË EPIFIZËS
Sikur të kishe qenë prerë më tresh, ti deshe të kaloje
nëpër lumin e qetë të Ljubjanikës,
të shkoje deri në cep të urës
krijesë luspore në oborrin e kishës
që sillet atje tej, në shesh,
si një sharrë rrotullare.
Nënë, duke qarë, me një çantë me fruta në krah.
Ndoshta e mblidhte përdhe me duar,
mishin që ta kanë zhvoshkur nga kockat.
Syri i mbyllur si gjëndër epifize.
Nënë, ajo do ta dinte sesi mblidhet një sumbull loti tek ti,
e strukur si një egërsirë,
sipas ligjeve të sipërfaqes më të vogël,
mbi të cilën mund të përhapet dhimbja.
Siç kthehet një lot, atje tej, në vend
gjithnjë i errët, si një trapano,
ajo shakullinë gjaku, me të cilën ti i ngrohe shkallinat
e katedrales, muret, ritmin e qitjes;
Një lot, në të cilin nëna lan për një kohë të gjatë,
Si për një bir të humbur, thonjtë e shkulur,
(me)? shputën e këmbëve.
Prapa është ura e trefishtë:
përgjatë së cilës ti ikën, ti ikën,
përgjatë së cilës ti vjen, ti vjen,
përgjatë së cilës ti ikën.
Syri i mbyllur, si gjëndër epifize. Foleja e tij.
QARKU I SHPËRBLIMIT. DOPAMINË DHE KËNAQËSI
Përnatë, nyja pubiane shtrëngohet ca nga ca.
Lëkura lëmohet.
Me disa vegla të buta prej mishi,
Ne përpiqemi të shqyejmë qepjen kafkore të mendjes,
të hapim kutitë e zeza të kënaqësive.
Kështu fillon qarku i shpërblimit. Me
lakoren e një viole që ruan në dhomë
akustikën e dihatjeve të instrumentistëve.
Ne gënjejmë veten. Ne kërkojmë një tjetër djegie,
një shtrëngim të ri – njëfarë lenteje
Përmes së cilës bota duket ndryshe,
gjërat ashtu siç janë bërë.
Trupi le të mos varet më sipër shtratit
sikur ai të kjasonte nga një grremç.
Natën ne harxhojmë kaq shumë ngulmëri.
Frushullima e çarçafit, vezullimi nator
i lëkurës që sekreton shumë trishtim.
Heshtja gjuha që ngulmojnë
si një urë për t’i afruar njerëzit.
Të gjitha nyjat zgjidhen shkallë-shkallë,
sipas mitit të riciklimit të shterpët.
Në kërkimin e përjetshëm e të dëshpëruar të dashurisë.
Dhe gjërat më në fund na shfaqen para syve,
ashtu siç janë.
Të zhveshura nga emrat e tejdukshëm që i shënjojnë,
të pastruara nga fshikëza e çdo koncepti.
Të kulluara, të pashmangshme, me një mizori të pambaruar.
Dhe nën dritare lumi përplaset pas urës.
sikur t’i ushqente të mbyturit e tij
të katit të fundit.
URA E KËMBËVE
Ka net kur unë nuk fle.
-si një gjuhë e lidhur, pikërisht kështu fle unë-
nën këtë urë.
Në hije, ca braziliane të reja bëjnë ski në ujë,
përpiqen t’i mbërrijnë
jahtet luksoze fantazmagorike,
dhe, në udhë e sipër, buzagaz, më hedhin
monedhat e vogla të kraharorëve të tyre vezullues,
Notaret e krolit që çajnë ujërat me shpejtësi të madhe më blatojnë gjysma këllqesh,
qafash.
Dhe atëherë vihen në lëvizje litarët e lartë,
përtej të cilëve rrotullohen
vinçat brinjëdalë të gravitacionit universal:
si një baticë e pamasë,
realiteti dyndet drejt qiellit.
Dhe atëherë ngjiten deri tek unë britmat e atyre që kalojnë,
pendët notuese të bishtit, hinkat prej rëre
dhe kukullat e tjera të bardheme,
të zhgojuara, të lumit,
ata ngjiten të gjithë, fantazmagorikë,
deri te breglumi im i lartë e i zhgalitur.
Dhe unë si një zhytës i thellësive të mëdha
Më në fund fle,
E mbytur nën këtë urë.
ZOTI NUK E MBYLLI PËRSËRI GRUAN
Zoti nuk e mbylli përsëri gruan.
Trupi i saj u bë për t’u shporuar.(5)
Burrat gjejnë përditë
gjithfarë mjetesh
për t’u kthyer prapë aty,
Për të dalë së andejmi.
Ndoshta vetëm zhvidhosja e gjuhës,
e mendimeve, është më e ashpër.
Në hutimet nevrotike, edhe poeti thotë se
midis të gjitha formave që zotëron burri,
guri është forma që reziston më pak.
Ai thyhet.
Kjo është diçka e njohur, barku i gruas
Nuk e lë trishtimin
të ngjitet në qiell,
ai riciklon acidet brejtëse të kujtimit
gjatë një pajtimi të shkurtër – të rrufeshëm –
me përjetësinë.
Ai dëshiron errësirën.
Dhe muskuli që e qep, e tradhton çdo çast:
ai ndryshon formë në dritën e një seksi tjetër.
Ja përse unë them se Zoti nuk e ka rimbyllur mirë
gruan.
Se trupi i saj mund të shporohet
Por shumë pak. Pikërisht aq sa mjafton për të parë aty,
plotësisht, të ndrydhur, zotat.
REJA E OORTIT
Në mëngjes herët ti nuk i dëgjon më sesi thyhen shtrat e tu.
Ka vetëm fiskime të djeshme që dalin nga trupi yt.
Thua se janë nënshkrime:
Ato dridhen si gjilpëra sizmike
në njëfarë seance të zgjatur
akupunkture,
voduje.
Fiskimet që ikin nga lingota poroze,
prej platini, të eshtrave të tu të vjetër
dhe ndodhen – në nënvetëdijen tënde tribale -,
si sekse, si qielli dhe toka.
Që shpojnë kraharorin,
vënë emra, shpojnë me trapano,
që rrojnë, që vallëzojnë në ajër krejt si flakët,
më gjatë sesa oksigjeni rrethues.
Të gozhduara në mishin tënd. Të prera nga mishi yt.
Në pikën e nisjes, i rilidh një fill i padukshëm,
që kuis nga larg, që nga një mish tjetër,
që nga një udhë tjetër periferike.
Ti i sheh sesi shkëputen nga trupi yt
përgjatë kësaj shmangieje narkotike,
sesi fluturojnë copë-copë diku, jashtë teje.
Ato shpërthejnë. Të lyejnë me qiriç.
GJINDJA DALIN NË RRUGË NË FETA TË HOLLA
Çdo mbrëmje, unë zbres në rrugë
dhe rruga mbështillet rreth meje
si fasha mbi plagë.
Kapërcej lumin. Qentë e tij të pabesë
më lëpijnë dorën.
Poshtë urave,
rrjedh mishi i armiqve të mi,
i ndarë në kortarë, i mavijtë.
Kështu unë eci përmes qytetit,
si një zot përtac e mizor.
Të ngjitshme, rrugët mbështillen
rreth meje, njëra pas tjetrës,
dhe kjo mbështjellje është vetë qyteti,
nën zhelet ushtarake të mëngjesit.
Gjithnjë e më imcake, gjithnjë e më mendjekthjellët.
Ja kështu eci përmes qytetit.
Si një gisht që rrëmon plagën,
që e zgjeron atë.
KUAJT E MINIERËS
Shtëpia që të ka mbajtur me bukë ndoshta të ka treguar,
natën, historinë e kuajve të minierës:
Kuajt e minierës lindin dhe rrojnë në thellësi të tokës;
Midis mureve të galerisë gjendet shtëpia e tyre, tryeza e tyre.
Pikërisht atje, ata ushqehen me copa të stërmëdha errësire,
thëngjilli.
Ata ushqehen me hamendje, në dritën e llambave.
Dhe, si të dënuar me punë të detyruar, ata i tërheqin
verbërisht vagonët.
Ata mbartin pareshtur,
aq sa zgjat jeta e një kali.
Ata mbartin dritën drejt sipërfaqes së tokës.
Por në sipërfaqe, në dritë, ata nuk mund të rrojnë,
madje edhe kur dalin në pension, kur i lënë të lirë
nga punët e minierës.
Prandaj ata dalin në botë me sy të lidhur.
Errësira u është ngjitur në ballë.
Kështu ata rrojnë edhe pak kohë, të urtë.
Fërgëllojnë kur ndiejnë puhizat, aromat,
Në hangarin e capërluar, në oborrin e minierës.
Me sy të lidhur,
Derisa të zbresin përsëri në thellësi të tokës.
Përgjithmonë shtëpia e tyre mbetet errësira.
1 free-runners: vrapues të lirë
2 i infibuluar: që ka bërë një operacion, i cili e pengon kontaktin seksual
3 touchscreen : ekran me prekje
4 shtonë: kanal i mbuluar, tub për kullimin e ujërave të tokës
5 shporoj: shpoj tejpërtej
