Përktheu: Vlora Konushevci
***
E panë
trupin lakuriq e të copëtuar të atdheut tim.
E filmuan dhe i shpërndanë fotografitë
dhe xhirimet me rezolucion t’lartë.
U tmerruan n’tana anët, mallkuan,
u shqetësuan e u mbuluan djersësh.
Brohoritën dhe i dhanë zemër,
u çuditën që hala po merr frymë.
I duartrokitën qëndresës dhe trimërisë së tij.
I ofruan bukë e ujë,
peceta t’lagura,
një vend me fjetë,
leje pune,
krejt falas.
E ndërkohë
një qen i tërbuar
ia shqyente mishin me dhambë,
prej gishtit t’vogël
deri te damari i fytit.
U mblodhën te tanë,
Me armë e gishta n ‘këmbëz,
por asnjë s’shtini,
se mos po trazohet qeni
nga tundja e beftë.
26.03.2022.
***
sa t’ pakëndshme, sa t ‘frikshme këto vargje,
t’ mbushura me mllef,
pa asnjë pikë korrektese politike
as hijeshi,
as estetikë,
metaforat kanë vdekë para se me lindë,
janë shkërmoqë
janë varrosë
në parqe fëmijësh,
poshtë kryqeve
t ‘ngulura me ngut
janë ngri
n’ pozita të panatyrshme,
afër hyrjeve të ndërtesave,
mbuluar me hi
kanë pjekë bukë mbi flakë,
me mbet gjallë
kanë vdekë prej etjes,
nën gërmadha
nën flamur t ‘bardhë
prej një çarçafi t’ rëndomtë,
janë shoshitë prej plumbave në makinë
me çanta të mëdha në shpinë,
rrinë të shtrime mbi asfalt,
me fytyrë nga toka
afër qenve e maceve të t’ ngordhura
më falni, por veç këso vargje,
kaq kemi sot për ju,
të nderuar zonja e zotëri
publik i dashur
i teatrit të luftës
31.03.2022.
***
E barti trishtimin në një bohçe,
në rrugën e mbushur me njerëz.
Trishtimi qan me zë t’ mprehtë.
Njerëzit acarohen:
“Qetësoje trishtimin,
boll ma me gjamë.
Mbuloje ma diçka ma t’ngrohtë,
jepi me hangër,
vene me fjetë.
Trishtim asht trishtim,
secili prej nesh e ka.”
Por trishtimi ma ven gjoksit n’flakë,
si ballë i skuqur zjarrmie.
N’ sytë e tij,
mijëra si na,
t’ rraskapitur. Këtu e tash.
Qaj, trishtimi jem, qaj.
3.04.2022.
***
Aidës
Nuk jemi pa qe një çerek shekulli.
Dhe folëm pafundësisht për luftën.
Tre vjet e gjysmë nën rrethim.
Një vjet e gjysmë nën raketa e dronë Shahedë.
Sot, fëmijët tanë janë dy rrjedha zërash
që s’kanë si të mos shkrihen në një,
sikurse përvojat tona.
Në sfond pulsojnë ndërtesat,
të kafshuara nga copëzat e predhave. Ky ishte dikur
qyteti i fëmijërisë tënde,
i përgjakur,
mbeti në këmbë
mbi shputa të rrahura.
Me trëndafila të rritur përgjithmonë në lëkurë,
me të bardhën therëse të gjembave
të gurëve të varreve,
me vrima, me çarje,
të ndriçuara nga dielli.
Me një etje të egër
për festë.
Do ta mbijetojmë edhe këtë, – thua ti –
Jeta do të vazhdojë. Do të bëhet mirë, edhe pse ndryshe.
Uji rrjedh nën urë, i murrmë, i turbullt,
zemra e qytetit që pompon gjak,
dhe mendimet shpërndahen
si kotele.
Njëra vrapon mbi çati,
një zot i vogël i zi i së tashmes.
Do të mbijetojmë,
por jo të gjithë.
Përqafohemi, dhe – mirupafshim.
“You’re still alive, thotë ajo. And do I deserve to be?”
Dhe për të pestën herë para gjumit jehon
ose thirrja për namaz,
ose thirrja për shpresë.
2.07.2023., Sarajevë
FJALËT
Kush tha se fjalët nuk vlejnë më sot?
Fjalët tona, që po shkruhen në ajër
me shufrën e përvëluar të ajrit që nxjerrim,
që godasin si gjak i mpiksur në buzë të zbehta,
po priten në dheun përfundi këmbëve,
po ulen mbi rrobat e këpucët tona,
si pluhuri i shtëpive të rrënuara.
Fjalët tona
shtrihen deri tek ata që i duam – tek ata që janë shpërndarë
mbi hartën e vendit të shpuar me plumba,
përgjatë fijeve të forta që lidhen në zemra,
përgjatë litarëve të tendosur të qëndrimit bashkë.
Sa shumë dimë të duam si një.
Sa shumë dimë të urrejmë.
Fjalët që i fusim çanta shpine
pak para se të ikim.
Fjalët që i rrëmbejmë
për të mbajtur një zot e di çfarë lloj ekuilibri,
kur toka na zhduket nën këmbë si një stol i paqëndrueshëm.
Fjalët që i shtypim fort mbi një plagë të hapur,
mbi barkun e shqyer të njomë të vajzës së re, siguri.
Fjalët tona, të rënda e të fryra nga zemërimi,
të nxira prej zisë,
si mbulesa prej betoni të një bunkeri të vjetër.
Nuk ka asgjë më të qëndrueshme,
asgjë më pak të përkohshme.
21.03.2022
Yuliya Musakovska është poete, shkrimtare dhe përkthyese nga Ukraina. Ajo është autore e gjashtë përmbledhjeve me poezi, përfshirë Бог свободи (Zoti i lirisë), e cila u botua në anglisht nga Arrowsmith Press, dhe hyri në listën e ngushtë për Çmimin e Qytetit të Lvivit dhe u shpall nga Kyiv Independent si një nga 10 librat më të mirë që lidhen me Ukrainën. Poezitë e saj janë përkthyer në mbi 30 gjuhë dhe janë botuar, ndër të tjera, në The Southern Review, Tupelo Quarterly, The Common, AGNI dhe The Continental.
Në vitin 2023, ajo ndërpreu karrierën e saj njëzetvjeçare në fushën e IT-së dhe biznesit ndërkombëtar për t’iu përkushtuar letërsisë dhe avokimit për Ukrainën në botë. Është anëtare e PEN Ukraine. Ajo ishte rezidente e programit International Writing Program (IWP), në Universitetin e Iowa-së në vjeshtë 2025. Jeton dhe punon në Lviv.
