Mbresat më përcollën gjer te porta e shtëpisë. Im shoq donte kohë të kthehej, vajzat në punët e tyre, kuzhina e pacenuar. Këqyra fytyrën me imtësi në pasqyrën e tualetit. E njejta si gjithnjë, nuk kishte pësuar kurrfarë ndryshimi.
Më vajti zemra në vend.
Ushqimet, stivuar në fund të kuzhinës, prisnin t’i vendosja rafteve, ashtu si rrobat në sirtarët e dollapëve, këpucët në të ndarat e korridorit, peshqirët dhe çarçafët në garderobë, me rregullin e amvisës së mirë, siç pretendoja se isha, po më parë duhej të mblidhja veten.
Isha aq e ngarkuar!
Piva një gllënjkë nga shishja mbi tavolinë. Rakia nuk më dogji si zakonisht, zjarri brenda ishte më i fortë.
– Erdhe mam? – e vogla, pa kthyer kokën.
– Siç e sheh!
Përgjigja, e zhveshur!
Përqendruar mbi celular, e madhja as e vuri re kthimin tim, ma pa sikur të mos kisha lëvizur nga shtëpia. Ndryshe nga vajzat, dushi më priti miqësisht. Si të donte të më përligjte, uji përkëdheli shpinën, qafën, gjinjtë e murrëtyer nga të puthurat. Mbylla rubinetin, u mbështolla me peshqir, kreha flokët, i lidha, u shtriva në divan.
Kisha rënë në dashuri!..
Gjithçka më e bukur, më e dëlirë, më e qartë, apo ndoshta më e koklavitur! Si guxova t’ia bëj këtë burrit me të cilin linda dy fëmijë? Kur vallë nisa të dyshoj se ndoshta gabova martesë me Mikelin. Burrë për së mbari, po sa të tjerë mund të ishin më për së mbari…?
Kuzhina nisi të vërtitej me gjithë mobilje.
– E lodhur? – zë i njohur.
– E rraskapitur.
– E kënaqur?
– Si kurrë ndonjëherë.
– Ndërgjegja?
Nëse gruaja shtruar këmbë mbi këmbë kolltukut përballë, nuk ishte vetja ime dhe nuk shihja ëndërr, mbetej të isha e marrë. Fërkova sytë, i pulita radhaz. E kotë! Fytyra e ngrysur kundronte si të isha jashtëtokësore. Prapa syzeve të modës bebëzat i dukeshin më të mëdha, lëkura i vinte erë errësirë.
A u frikësova?
Gjer në palcë.
– Mjaft i shqyeve goglat ashtu, duhet të bisedojmë, – ngrysi vetullat tu jepte peshë fjalëve.
– Nuk e di çfarë të bisedojmë? – më në fund pak zë.
Pjesën tjetër ma kishte grabitur.
– Marrëzitë e tua.
– S’kam bërë ndonjë marrëzi.
– Mua më fshihesh?
Disa sekonda ndenjëm pa folur, unë shtrirë në divan, ajo krekosur në kolltuk. Nga dritarja pas shpinës së saj mbrëmja zbriste me përtesë.
– Si fillim të prezantohemi, – i zgjata dorën, – Ledi Smiana.
– Ledi Smiana, – u paraqit, pa luajtur vendit.
Nuk u besova veshëve!
I njëjti zë, e njëjta fytyrë, veshje, grim, thua filli i jetës sime ishte endur e prerë me të sajën. I vetmi dallim, duart kryqëzuar krahëve të kolltukut, kurse të miat ndehur pa pikë fuqie mbi gjoks.
– Po flet përçart.
– Ashtu thua? – m’i nguli sytë si gjilpëra.
Kushedi sa për të ardhur keq dukesha!
– Nuk të njoh, as të kam parë ndonjëherë.
– Ta paska ikur mendja!
– Mbaj gojën! – gati për sherr.
Errësira e mbrojti.
– Jam vetja tënde e pastër, – tha qetësisht si të ishte fjala për diçka të zakonshme.
Në dhomë mbizotëronte zbrazëti shkretuese, zëri kumboi më shumë nga sa pritej.
– Ta zëmë se je, ç’kërkon prej meje?
E folura u kthye normal.
– Burrë, fëmijë, tani të dashur. Ku të shpie mushka? – buzët e shtrënguara, mjekra gur e fortë, sytë e egër…
Më luajti mendsh!
– Në qejf të saj, – u zbraza.
– Nuk mund t’i hapesh askujt si mua, askujt, ngulite! – ngriti tonet.
Për të shprehur gjithë sa donte të thoshte, shtinte në punë gjestet, vështrimin, grimasat e fytyrës.
– T’i hapem vetes sime?
– Të gjithë e bëjnë.
– Unë jo, – ngrita supet shpërfillëse. Shpallja njëfjalëshe mu soll në kokë si re e zezë, e ngjeshur.
– Që çke me të.
– S’kam përse.
– Lëri këto, deri ku ke ndërmend të shkosh? – në pamje, as mëri, as inat, vetëm kërshëri e egër.
– Sapo kam filluar, – u dorëzova. Ngjitur me mua në të gjitha orvajtet, të mira e të liga, e
pamundur t’i shmangesha.
– E dashuron?
– Duhet ta dish, je vetja ime.
– Jo e tëra, pjesa e ftohtë, që lidhet me trurin.
– Pjesa ime lidhet me zemrën, – i thashë pa asnjë formalitet, – ftohtësia jote s’mund ta kuptojë.
– Të duket vetja ndryshe?
– Sigurisht, grua e dashuruar.
– Ou! – ironi e lehtë i zbriti mbi buzë.
Si të donte të përmbahej, vuri dorën te varësja e floririt, tërfil me katër fletë përfund
gjerdanit të hollë, të praruar. Preka instinktivisht zinxhirin e artë në qafën time.
E kisha në vend.
– Vetëm një grua e dashuruar ndihet vërtet grua, – ia përplasa fytyrës, – ti jo e jo.
Refuzoi të polemizonte për këtë temë.
– Kur do të përfundojë?
– Asnjëherë.
– Thua të mos e kuptojë burri? Nuk do t’ua shtjerë në vesh dikush, dikur, atij, vajzave, prindërve, të afërmeve? – i renditi pyetjet me rregullsi avokati.
– Ata që duhen, mbrohen.
– Nuk të dija kaq pa logjikë.
– Në dashuri asgjë nuk është logjike.
– Epo, nuk mbush. Sado i mirë, qoftë edhe më i mirë se burri yt, je e detyruar të vësh në përdorim trurin.
– Nuk më ikur.
– Atëherë duhet ta dish, ke detyrime.
– Ndaj vetes nuk kam?
U pamë sy më sy, dy shemra, secila në llogoren e vet.
– E dua burrin, fëmijët, jetën do ta jepja për ta, po si t’ia bëj boshllëkut brenda vetes? Më ka vrarë monotonia, të njëjtat gjëra çdo ditë, pa ndryshuar asnjë herë të vetme. Im shoq është bashkëshort i mirë, baba, familjar, po nuk mjafton. Vite të tëra e detyruar të kapesha pas një jete që nuk ishte imja, doja të ndihesha grua. U shfaq ky burrë, ma mbushi shpirtin.
– Edhe me Aurelin re në dashuri.
– Njëzet e gjashtë vjet më parë dhe adoleshente.
– Historia përsëritet.
Ç’aforizmë idiote! Nuk meritonte përgjigje.
– Gratë do të kërkonin me qiri burrë si Mikeli.
Kjo po, qëndronte.
– E di, – i thashë.
– Çfarë ka më shumë shkrimtari?
– Më ka falur diçka që dikur as e dija se ekzistonte.
– Mosha? – rregulloi qëllimisht syzet mbi hundë.
Mbase mu duk.
– Arsye me tepër pse rashë në dashuri.
– Po të jetonit bashkë, përditshmëria do ta shpartallonte lidhjen, do ta kthente hi në pak kohë.
Nuk më kishte shkuar mendja.
– As dua t’ia di, – s’e dhashë veten.
– Budallaqe e shkretë, më dhimbsesh. Nuk mund të jetosh dy jetë njëherësh. Kur të zgjohesh
nga kjo marrëzi do të kuptosh. Zgjohu sa nuk është vonë!
Zgjohu!
U zgjova. I hodha sytë kolltukut, celularit. Në vendet e tyre. Kuverta rozë më merrte frymën.
Si dreqin u ndodh sipër meje!
