Përktheu nga origjinali: Agron Tufa
IDA
Një herë për kërshendella, ne të katër, – tre miq të vjetër dhe njëfarë Georgij Ivanoviç, – e hëngrëm sillën në “Balshoj Moskovskij”.
Për shkak të festës “Balshoj Moskovskij” qe i zbrazët dhe i freskët. Ne përshkuam sallën vjetër, të ndriçuat dobët nga dita e ftohtë dhe e irnosur dhe ndaluam në dyert e një të reje, duke kërkuar ndonjë vend më të rehatshëm për t’u ulur, teksa këqyrim tavolinat, të saposhtruara me mbulesa borë të bardha e të sheshta. Përgjegjësi i lokalit, gjithë duke rrezëllirë pastërti e mirësjellje, bëri një gjest të hijshëm e modest në një tavolinë rrotullare para një divani gjysmërrethor. Shkuam andej.
– Zotërinj, -tha kompozitori, duke iu avitur divanit e duke mëshuar në të me torsin e tij shpatullgjërë, – zotërinj, tashti dua të gostitem se ashtu e kam sebepin, dhe dua të kremtoj me bujë e bollëk. – Shtronani, pra, kamarjer, mësallën magjike sa më bujarisht, – tha, duke kthyer nga ai fytyrën e gjërë prej muzhiku me syçka të ngushta. – Ju m’i dini huqet e mia mbretërore.
– Si nuk i ditkam, përmendësh duhet t’i kisha nxënë, – buzëqeshi i përmbajtur kamarieri, një plak i vjetër e i urtë, me një mjekër të pastër e të argjendtë, teksa u vinte përpara një tavllë duhani. – Mos u merakosni, Pavël Nikollajeviç, do të përpiqemi. . .
Fill pas një minute para nesh u shfaqën gotat dhe kupat këmbëgjata, shishet me vodka shumëngjyrëshe, peshq salmone të trëndafiltë, balikel të zeshkët, një pjatancë me molusqe të hapura ndër copëza akulli, një kuadrat i portokalltë cesteri, një partinë të zezë të mrekullueshme havjari të presuar, një legen oval llamarine me vega, plot shishe shampanje të bardhë e të djersitur nga të ftohtit. Ia nisëm me vodkë speci. Kompozitorit ia kish qejfi të na i mbushte vetë gotat dhe pasi mbushi tri gota, ngadalësoi prajshëm për gallatë:
– Po juve i shenjti Georg Ivanoviç, pranoni t’jua mbush? Georg Ivanoviçi, i vetmi pasion i të cilit ish – të jetë mik i shkrimtarëve, piktorëve dhe artistëve të dëgjuar, – njeri krejt i paqtë dhe me gjendje shpirtërore pandryshueshmërisht të shkëlqyer, u skuq pakëz, – ai skuqej prore para se të thoshte ndonjë gjë, – dhe u përgjigj me një farë moskokëçarje gjuhëzgjidhur:
-Ta mbushësh që ç’ke me të, o mëkatari Pavël Nikollajeviç. Dhe kompozitori i hodhi dhe atij, cakrroi lehtë gotën e tij me tonat, e zbrazi atë me fund me fjalët: “Të faltë zoti!” dhe, duke fryrë në mustaqet e veta, iu kthye mezeve. Morëm dhe ne, dhe vazhduam kështu për një copë herë të gjatë. Pastaj porositëm supë peshku dhe pimë nga një cigare. Në sallën e vjetër gramafoni ia kish marrë një kënge të butë e të trishtë që kuiste qortueshëm. Dhe kompozitori me t’u pështetur në shpinoren e divanit, thithi cigaren dhe sipas zakonit të tij, duke e mbushur me ajër gjoksin e tij të lartë e të ngritur, tha: – miq të shtrenjtë, pa marrë parasysh kënaqësinë gaztronomike te stomakut, sot jam i trishtuar. Dhe jam i trishtuar tash, ngase sot në mëngjes, sapo u ngrita, m’u kujtua një histori e vogël, e ci1a i bëri vaki një mikut tim, siç e tregoi veten më vonë, gomar bidevi, këtu e tre vjet më parë, në ditën e dytë të kërshëndellave. . .
– Një histoi e vogël, por pa pikë dyshimi, amur, – tha Geogij Ivanoviçi me buzëqeshjen e tij prej çupërline.
Kompozitori e pa vëngër.
– Amur? – tha ftohtë e shpotitës ai. – Ah, Georgij Ivanoviç, Georgij Ivanoviç, si do të shfajësoheni para gjyqit të tmerrshëm për blasfemitë e pamëshirshme të mendjes suaj? Epo, Zoti ju dh dhatë hajërin. “Je veux un tresor qw les contIent tous, Je veux la jeunesse!” 2. – këngëtoi ai nën taktin e gramafonit që po luante Faustin dhe, duke ngritur vetullat e duke u kthyer nga ne, vazhdoi: – Ja se si ka bërë vaki o miq. Para do kohësh, në një farë mbretërie, hynte e dilte në shtëpinë e njëfarë zotnie njëfare vajze, shoqe kursi me gruan e tij, aq e thjeshtë, aq e ëmbël, saqë ky zotëri na e quante atë, thjesht, Ida, domethënë vetëm sipas emrit. Ida këtu, Ida atje, ai madje as atësinë e saj s’ia dinte mirë. Dinte vetëm që ajo rridhte prej një famileje të mirë, por me pasuri të pakët, vajzë e një muzikanti, dikur ish-dirigjent i dëgjuar, që rronte me prindërit, dhe pret, siç merret me mend, të fejuarin e mundshëm – dhe asgjë më shumë. . . – Po si t’jua përshkruaj juve këtë Idë? Zotëria ndjente për të shumë simpati, por t’i biem drejt, vëmendja e tij, e përsëris, vazhdonte të mbetej zero. Sapo vjen ajo – ai i drejtohet: ” Aha -a, Ida, ti je o engjëll! Tungjatjeta, tungjatjeta, më gëzohet shpirti që po ju shoh!” Kurse ajo vetëm se vë buzë në gaz, fsheh shaminë e hundëve në manshon, hedh një vështrim të kthjellët, vajzërishte (paksa të pakuptimtë): “Masha është aty?” -” Aty, aty, kini mirësinë. . . ” – A mund të hyj tek ajo?” – Dhe kalon e qetë pëmes sallës së ngrënies te dyert e Mashës: “Masha, mund të hyj?” – Një zë gjoksi, që drithërohet gjer në pejëzat më të holla, shtojini këtij zëri gjithë të tjerat: brishtësinë e moshës, shëndetin, kundërmimin vajzëror, të sapo hyrë në dhomë nga thëllimi. . . pastaj, shtatin e gjatë, të përpiktë, harmoninë e rrallë dhe lëvizjet e natyrshme. . . . Edhe fytyrën e kish të rrallë, në vështrim të parë, thuajse krejt të zakonëshme, por po të përqëndroheshe – të ngulitej në shpirt: nuanca e lëkurës – e njëllojtë, e ngrohtë, mu si cilësia e ndonjë varieteti më të mirë molle, – ngjyra e gjallë dhe e manushaqtëe syve, plot. -Po vetëm ta shohësh dhe të ngulitet në zemër. Kurse ai trapi, d. m. th, heroi i rrëfimit tonë, e këqyr, bie në një ngazëllim viçi, dhe thotë: “Ah, Ida, Ida, ju nuk ia dini vlerën vetes!” – pikas buzagazin e saj gjegjës, të ëmbël, kinse krejt të pavëmendshëm – dhe mbyllet në kabinetin e tij, rishmi për t’u marrë me do fare dokrrash, të quajtura krijimtari, që e piftë dreqi me gjithsej. Dhe rrodhi kështu koha, saqë ky zotëria ynë nuk e çoi ndërmend, madje as Idën vetë, pak nga pak seriozisht – dhe mund ta përfytyroni, ai me nuk e kish vënë re, se si ajo Ida, në një ditë të bukur, se ku u zhduk. Thjesht, Idë më nuk ka, bile atij as që i bje ndërmend ta pyesë gruan: po ç’u bë pra Ida jonë? E kujton prapë dhe ndien në vetvete diç të mangët, ëndërron trallisjen e ëmbël cfilitëse me të cilën mund të kish përqafuar kurrmin e saj dhe, me sytë e mendjes dallon manshonin e saj të bardhë, ngjyrën e fytyrës dhe sytë e manushaqtë, dorën e hirshme, fundin anglez, përmallohet për momentin – dhe prapë e harron. Kështu shkoi nje vit, kaloi dhe një tjetër. . . Kur, befas, njëherë atij iu desh të udhëtonte në viset e perendimit. . .
– Kjo rastisi mu për kërshëndella. Po pavarësisht nga kjo, ai qi shtrënguar të udhëtojë. Dhe ja, me t’u përshëndetur me robt e shpisë dhe shërbetorët, zotëria ynë shaloi kalin e tij azgan dhe u nis. Ec ditë e ec natë dhe, me ne fund, mbërriti gjer në stacionin hekurudhor, ku duhej të hypte. Por duhet thënë se mbërriti me vonesë të theksuar ndaj, sapo treni nisi të lëvizë përgjatë hyrjes së platformës, kërceu nga vagoni, zuri për jake hamallin e parë që i kapi dora dhe i vikat: -“Nuk ka kaluar ende andej treni ekspres?” Kurse hamalli i buzëqesh mirësjellshëm dhe i thotë, duke shpënë buzë ne gaz: “Tashi sapo iku zotëri. Sepse ju i lejuat vetes të vonoheni një orë e gjysmë të tëre” – “Ç’thua ashtu mor horr? Tallesh? Po tashi si t’ia bëj? Në Siberi do të të çoj, në internim, do të ta vë kokën ne satër! ” – “Faji im është, faji im, përgjigjet hamalli, po koka e fa1ur nuk pritet, shkëlqesi. Kijni durim të prisni trenin e pasagjerëve. . .
“Dhe udhëtari ynë fisnik, i heshtur e kokëvarur u sorollat në stacion. . . .
– Në stacion na qe kallaballëk i madh, ngrohtë dhe rehatshëm. Tash një javë frynte tufani dhe gjithçka në shinat hekurudhore qe bërë lesh e li, të gjitha afishet e orareve i kish marrë dreqi dhe në godinën e stacionit qe dëng me njerëz. Po e njëjta gjë ish, sigurisht, edhe këtu. Gjithkund njerëz dhe plaçka dhe, gjithë ditën e lume bufeja punonte, gjithë ditën kundërmim gjelle, samovari dhe, ta pret mendja, në thellim e tufan kjo s’ka të sharë. Dhe përveç kësaj, ky stacion qe i pasur dhe i hapësirte, kështu që udhëtari ynë ndjeu saora, se nuk do qe ndonjë fatkeqësi e madhe të qëndroje aty, madje edhe për njëzetekatër orë. “Ta zbus paksa pamjen time të jashtme, pastaj të ha e të pi mirë” – mendoi ai me kënaqësi, teksa mori të hyjë në sallën e pasagjerëve, dhe sakaq, u vu të përmbushë atë ç’ka kish bërë nijet. U la e u rrua, veshi një këmishë të pastër, doli nga dhoma e tualetit i rinuar në njëzet vjet dhe iu drejtua bufesë. Aty ai hodhi një gotë, hodhi një tjetër, hëngri një lloj byreku, pasta shcuke hebreje 3 dhe ndërsa bëj gati të pinte edhe një gotë tjetër, kur befas ndjeu pas shpine një zë të mrekullueshëm femre, tmerrësisht të njohur. Atëherë, ai, sigurisht, u kthye “vrullshëm” – dhe, a ua rrok mendja se kë pa para tij? Idën! – Nga gëzimi dhe mahnia, ai, së pari, nuk mundi të bëjë gëk, por qëndronte si një dash në dyer të reja dhe vetëm vështronte atë. Kurse ajo – meqë ua kam fjalën, more shokë, hajde se ç’zonjë e rëndë! Mor as qimja s’i luante vendit. Ta pret mendja, edhe ajo s ‘kish si të mos habitej, madje impovizoi në fytyrë një grimë gëzimi, po neutralitetin ama, e ruajti. Të pa ndryshuar. . . “I dashur, i thotë, ç’farë fati të përplasi këtej? Ja se çfarë takimi i këndshëm!” Dhe nga sytë dukej se thoshte të vërtetën, porse e thoshte disi mjaftë të thjeshtëzuar dhe fare pa atë nianierën, me të cilën dikur, dhe ç’ka është më kryesore. . . paksa me shpoti, mbase. Kurse zotëria ynë mbeti keqas i shituar ngase ajo, qe shndërruar megjithsej në një Idë krejt tjetër: sesi qe lu1ëzuar, aq mahnitshëm, siç çel ndonjë lu1e e mrekullueshme në ujë të pastër brenda ndonjë kupë të tejdukslune kristali dhe qe veshur në po atë lartësi të denjë: me modesti të madhe, koketeri të madhe: një kapele dimërore që kushtonte një djall e gjysmë si dhe me një pelerinë njëmijë rrubëlshe supesh prej kunadhje Siberie. . . Kur zotnia me sforcim e përulje i puthi dorën me gishtat e saj verbues, ajo i bëri shenjë me kapele prapa, përmes supesh, dhe i thotë e shkujdesur: “Njihuni me këtë rast me burrin tim” – dhe sakaq, që prapa saj, u paraqit ushtarakisht një student i ri, por me thjeshtësi. -Ah, faqeziu! – klithi Georgij lvanoviç – Student i rëndomtë? – Po aty është gjithë sekreti, i dashur Georgij Ivanoviç, që na qe aspak i rëndomtë, – tha kompozitori me një buzagaz të pakënaqur. – Më duket se zotëria ynë kurrë në jetë s’qe ndeshur me atë që e quajnë fytyrë të mermertë djaloshare, me të tilla tipare të mrekulluueshme fisnikërie. I veshur shik: me një bluzë prej të tillë shajaku të hollë, ngjyrë gri të hapët, të cilin e mbajnë vetëm kokoroshët e mëdhenj dhe, e cila, i vinte grenxë, puthitur pas torsit të tij hannonik, me pantallona të kapura me mbajtëse tek këmbët, me një kasketë të stilit prusian dhe me një mantel elegant kastori të modës nikollajevjane. Dhe përveç këtyreve, mjaft modest e simpatik i rrallë. Ida murmuriti emrin e njërës prej familjeve më të dëgjuara ruse, ndërsa ai hoqi me të shpejtë kasketën me duart e kredhura në manshon të bardhë dhe, në fundin e brendshëm të kasketës, shkëndriti muari i kuq; e kaloi atë në dorën tjetër delikate, të zbehtë në të kaltëreme, të munduar disi nga shtëmgimi i dorezës, përpoqi thembrnt dhe përkuli me nderim gjer në krahëror kokën e tij mesatare e të krehur bukur. “Ja se çfarë cope!” – mendoi edhe më i habitur heroi ynë, duke vështruar sërishmi si guak Idën – dhe saora e kuptoi nga vështrimi që ajo ia hodhi rishtazi studentit se, sigurisht, ajo ish mbretëresha, ndërsa ai, skllavi i saj, por, megjithatë, jo skllav dosido, po i tillë që e pranonte me kënaqësi të madhërishme skllavërinë, madje, me kreni. “Gëzohem shumë, shumë, që u njohëm! – tha me gjith shpin ky skllav dhe, me një buzëqeshje zemërgjerë e të hijshme drejtoi shtatin. – Jam admiruesi juaj, Ida më ka folur shumë për ju”, – tha ai miqësisht, duke e vështruar në sy, madje, desh të hynte dhe më thëllë në kuvendim, që t’i jepte sqimë, porse papritur e ndërprenë: “Hesht Petrik, mos më shashtis” – i tha Ida me të ngutur dhe, duke iu kthyer zotërisë: “I dashur, u bënë njëmijë vjet që s’ju kam parë! Dëshiroj të bisedoj pambarimisht me ju, por në prani të tij nuk është aspak me vend. Atij nuk i interesojnë kujtimet tona, veçse do mërzitet dhe nga mërzia s’do të ndjehet mirë, prandaj ejani të kalojmë nga platforma. . . ” Dhe me të thënë këto, i futi krahun udhëtarit tonë dhe e shpuri në platformë, përgjatë së cilës ecën pothuaj më shumë se një vjorstë, ku bora mbërrinte gjer në gjunjë dhe, papritur, i shprehu atje dashurinë zotërisë. . .
– Çfarë? dashurie? – pyetëm ne njëzëri.
Kompozitori në vend të përgjigjes mbushi sërishmi gjoksin me frynë, duke shfryrë e ngritur supet. Ai rrëzoi sytë përdhe dhe, duke u ngritur paksa kaba, nxorri nga legeni i argjendtë shishen mes kërkëllimës së copave të akullit dhe mbushi kupën më të madhe. Mollëzat e tij qenë skuqur, qafa e shkurtër gjithashtu. Duke u gërmuqur e duke gjakuar të mbulojë turbullimin, ai e piu kupën me fund, duke e zgjatur pirjen nën taktin e gramafonit: “Laisse moi, laisse contempler ton visage!” 4, porse sakaq, e ndërpreu dhe, duke ngritur i vendosur mbi ne sytë e tij edhe më të ngushtë, tha: – Po, pikërisht dashurinë. . . Dhe shfaqja e saj qe, për fat të keq, krejtësisht e vërtetë, krejt seriozisht. E marrë, e egër, e papritur, e pabesueshme? Po, sigurisht, porse, – fakt. Ndodhi mu ashtu siç ua përshkrova. Ndërsa po ecnin përgjatë platformës, ajo me të shpejtë nisi ta pyes me një gjallëri të shtirë për Mashën, si po ia çon ajo, si ia çojnë të njohurit e tjerë të përbashkët moskovitë, çfarë të rejash ka nga Moska e kështu me rradhë, pastaj i bëri të ditur që ajo është e martuar tash dy vjet, që në këtë kohë jeton me burrin në Petërburg, shpesh jashtë Rusie dhe shpesh në pronat e tyre afër Vitebskit. . . Zotëria ,mezi e ndiqte prara dhe tanimë parandjeu që diç nuk shkonte në terezi, që tanimë do të ngjiste ndonjë marrëzi, diç e pabesueshrne dhe, me sytë katër shihte në pirgjet lëbyrta të dëborës prej madhesish të pazakonta, të shpërndara kudo e gjithkund përreth nëpër platformë, udhët, çatitë e ndërtesave dhe vagonëve kuq e gjelbër të furur lëmsh në të gjitha udhëkryqet . . . vështronte dhe mee zemër lemerisht të ngrirë kuptonte vetëm një gjë: që gjatë gjithë këtyrë viteve, ai ashiqare, kishte dashur kafshërisht veçse një femër: Idën. Po a ua rrok truri, se ç’ngjau më pas? Më pas, në skajin më të largët të platformës, Ida iu avit ca arkave, shkundi prej tyre dëborën me doreza, hypi mbi to dhe, duke ngritur kundruall zotërist fytyrën e saj paksa të zbehtë, sytë e saj të manushaqtë, të beftë gjer në marrarnendje, i tha me një fryrmë: “Dhe tashi, i shtrenjtë, përgjigjuni dhe një pyetjeje: a e keni ditur vallë dhe, a e dini ende, që ju kam dashur tash pesë vjet me rradhë dhe se ju dashuroj edhe tani? Gramafoni që gjer në këtë kohë pati kuisur mbyturazi e papërcaktueshëm, gjëmoi me një ton heroik, triumfal dhe kanosës. Kompozitori heshti dhe na shtiu sytë disi të çuditur. Dhe pastaj shqiptoi pa e ngritur zërin: – Ja, pra se ç’farë i tha ajo. . . Dhe tani, më lejoni t’ju pyes: Si mund të shprehet gjithë kjo skenë me fjalët budallaqe të gjuhës njerëzore? Si mund t ‘jua përshkruaj, përveçse me fjalë vu1gare, këtë fytyrë të ngritur, përndritur me zbehtësinë e asaj bore të veçantë, e cila rastis pas tufanit, apo brylltësinë dhe nuancat e papërsëritshrne të kësaj fytyre, gjithashtu të ngjashme me atë borë, përgjithësisht per fytyrën rinore të kësaj gruaje hirplote, e cila në lëvizje e sipër frymëmerr ajër të dëbortë dhe, befas, ju shpreh dashurinë e pritur prej kohësh, ndërsa pret prej jush përgjigje? Si thashë unë për sytë e saj? Të manushaqtë? Jo, tamam, sigurisht, jo tamam ashtu. Po buzët gjysmë të hapura? Po shprehja, shprehja e të gjitha këtyreve së bashku, d. m. th, fytyra, sytë, buzët? Po gëzofi i saj prej zibelini, në të cilin kridheshin e duart e saj? Po gjunjët, të cilët ravijëzoheshin pënën kuadratet blu-të gjelbër të një atofe skoceze? O perëndi, po a ështe vallë e mundur madje të ciket me fjalë e gjitha kjo! Dhe kryesoja, kryesorja: me çfarë mund t’i përgjigjeshe kësaj befasie trallisëse, tmerrit dhe lumturisë së pranimit, kësaj fytyre të ngritur në këtë çast të volitshëm gjithë mirëbesim, të zbehtë dhe të përndritur (nga trazimi, apo nga ndonjë buzëqeshje e ngjashme)?
Ne heshtnim, pa ditur gjithashtu ç’tu përgjigjeshim pyetjeve të tilla, duke parë të habitur sytë vetëtitës dhe fytyrën e përskuqur të mikut tonë. Dhe vetë ai iu përgjigj vetes: – Më asgjë, më asgjë, fare më asgjë! Ka çaste, kur asnjë lloj fjale nuk duhet nxjerrë. Dhe, për fatin dhe nderin e madh të udhëtarit tonë, ai nuk nxorri asnjë fjalë prej goje. Dhe ajo e kuptoi shtangimin e tij, ajo e vështroi fytyrën e tij. Pasi pritën edhe një copë herë, duke qëndruar palëvizur mes asaj heshtje sikletosëse, e cila pasoi pas pyetjes së saj të tmerrshme, ajo u nigrit dhe, duke xjerrë dorën e saj të butë nga manshoni i ngrohtë e i pushtë e përqafoi atë dhimbshëm e fort dhe e puthi me një nga ato të puthura, të cilat pastaj të kujtohen jo vetëm gjer në dërrasë të varrit, por edhe në varr. Po zotërinj, dhe kaq: e puthi dhe shkoi. Me kaq mbaron dhe historia. . . Dhe në përgjithësi, mjaft më me këtë, – tha me zë të lartë kompozitori, duke ndërruar befas ton, dhe me një hare fallse shtoi: -Hajdeni pra të pimë me këtë rast për kokëhumburit! Të pimë për të gjithë ato që na deshën, për gjithë ato, që ne, idiotët, nuk i çmuam, për gjithë ato me të cilat qemë të lumtur, të kënaqur dhe që pastaj u ndamë, të cilat i humbëm në jetë përgjithmonë dhe, me të cilat, prapëseprapë jemi të lidhur përjetësisht me lidhjen më të tmerrshme në botë! Dhe le të biem në ujdi: atij që do tu shtojë qoftë dhe një fjalë gjithave sa thamë më sipër, do t’ia vesh për kaplloqje, ja, me këtë shishe shampanje. – Kamarjer! -gjëmoi zëri i tij në tërë sallën. – Na sill supë peshku! Dhe heres, heres, një butë me heres, që të mund ta zhysë brenda tërë surratin tim me gjithë brirë!
Silla jonë atë ditë zgjati gjer në orën njëmbëdhjetë të natës. Kurse pastaj shkuam në Jar 5, dhe nga Jari në Strjelna 6, ku para agut, hëngrëm petulla, porositëm vodkën më të thjeshtë, me nga një kokërr të kuqe qepe dhe u sollëm në përgjithësi të rrebeluar: kënduam, u çorrëm dhe, madje, vallëzuam edhe kozakçe. Kompozitori kërcente heshturazi, egër dhe solemnisht, me një lehtësi të pazakontë për figurën e tij. Dhe u kthyem në shtëpi me trojkë, kur kish plasur agsholi, të skuqur për tmerr nga të ftohtët. Dhe kur kaluam ndanë Strastnoj Manstirit, u ngrit përmbi çatitë e akullta një diell i kuq dhe, kur nga kambanorja u shkëput tingulli i parë, nga një goditje e rëndë dhe madhështore si të donte të zgjonte gjithë Moskën e ngrirë, kompozitori bef hoqi shapkën dhe me sa kishte në kokë, piskati i përlotur tejendanë sheshit:
-O dielli im! O e dashura ime! Urra-aa!
Primorskie Alpi, 1925
———————-
(Shënimet janë të përkthyesit)
J -Balik -një lloj peshku i kuq, që krypet dhe thahet.
2 –Je veux un tresor qui les contient tous, je veux la jeunesse -(Fr) -Unë pëlqej thesarin, i cili nxë gjithçka në vetvete, unë pëlqej rininë.
3 -Shçuka -lloj peshku grabitqar e petashuq që jeton në thellësi të detrave: në shqip quhet raja.
4 – Laisse moi, laisse moi contemler ton visage! (Fr) – Lermë, lermë të ngopem duke ta parë fytyrën!
5 – Jar – emër restoranti.
6 -Strjelna -emër restorani.
Smerald
Bluja e errët e qiellit të natës në qetësinë pluskuese të reve, gjithkah të bardha, ndërsa përqark hënës – të kaltëreme. Përqëndrohesh dhe – as retë lëvizin – as hëna lundron, por bri saj, bashkë me të pikon loti i artë i një ylli: hëna lundron prajshëm lartësish të paskaja dhe e merr me vete gjith e më lart këtë yll.
Ajo shtrihet brinjazi në pezulin e çelur të dritares: me kryet anuar këqyr lart – koka i endet rrotull nga lëvizja e qiellit. Ai qëndron në gjunjët e saj.
- Çfarë ngjyre është kjo? Nuk mund ta përcaktoj dot! Po ju, Tolja, mundeni?
- Për çfarë ngjyre, Kisa?
- Mos më thërrisni më kështu, njëqind herë ju kam thënë. . .
- Si urdhëroni, Ksenia Andrejeva.
- E kam fjalën për këtë qiell ndërmjet resh. Çfarë ngjyre mahnitëse! Dhe e tmerrshme dhe magjepsëse. Me të vërtetë qiellore, se në tokë të tillë nuk ka. Thuajse smerald.
- Përderisa është në qiell, sigurisht që qiellore është. Vetëmse smerald ç’ne? Dhe ç’do të thotë smerald? Kurrë gjallë s’më kanë zënë sytë smerald. Juve, thjesht, ju pëlqen kjo fjalë.
- Po. Nuk di si të them, – ndofta nuk është smerald, por rubin. . . Porse vërtet i tillë, që vetëm në parajsë e gjen, engjëjt, fron perëndish. . .
- Dhe dardha majë plepit. . .
- Uf, sa cinik që je, Tolja. Mirë e ka Maria Sergejevna, kur thotë se edhe çupa më budallaqe është më e mirë se një djalë.
- Vetë e vërtetë gurgullon në buzët e saj, Kisa.
Ajo është veshur me një fustan pikëlor basmaje, këpucë fare të lira; pulpët dhe gjunjët e saj janë të plota, vajzërore, koka e saj e rrumbullt me një gërshet të hedhur prapa aq lezeçëm. . . Ai vë dorën mbi gjunjët e saj, tjetrën ia hedh përqafe dhe si me shaka e puth në buzët gjysmë të hapura. Ajo çlirohet ngadalë, ia largon dorën nga gjunjët.
- Ç’pate? U fyeve?
Ajo ngjesh zverkun pas shtalkës së dritares dhe ai, dallon se si ajo duke kafshuar buzën, përmban lotët.
- Po ç’keni pra kështu?
- Oh, lermëni të qetë. . .
- Por çfarë pra ndodhi?
Ajo pëshpërin:
- Asgjë. . .
Dhe teksa kërrcen nga parvazi, lëshohet me vrap.
Ai ngre supet:
- Budallaçkë gjer në shenjtëri!
