Kam ardhur në jetë një natë dimri
Të mërdhira nga moti i acartë
Të lodhura nga rravgimet nëpër errësirë
Duke shkuar te kryet e të sapolindurve të asaj nate
Për t’u caktuar se sa vite do të rronin
Dhe për t’u blatuar atë fat që do të kishin
Parkat po nxitonin për t’u kthyer në banesën e vet
Në udhë e sipër ato morën vesh lajmin e lindjes sime
Dhe u detyruan të ktheheshin prapa
Për të mbërritur te djepi ku më kishin lidhur
Kur u përkulën mbi mua që bëja gjumin e parë
Parkat vunë re se duart e tyre të mërdhira
Ishin të zbrazëta
Të zbrazëta ishin edhe trastat që kishin në shpinë
Ato më hodhën një vështrim të akullt
Më caktuan se sa vite do të rroja
Pastaj u bënë firë nëpër natë
Ngaqë kisha ardhur në jetë midis maleve me borë
Atë natë dimri
Unë do të isha një nga viktimat e pafajshme
Të Parkave të pezmatuara nga moti i acartë
Unë fjeta pastaj u zgjova dhe qava
Pa e ditur se ajo natë dimri
Do të më ndiqte pas sa të isha gjallë…
NË EKZIL
Atë mbrëmje dimri me shi
Unë i lashë para pragut të derës
Malet e vendlindjes sime
Të mbuluara me tallaganë prej bore
Me kokën të mbështjellë me mjegull
Me krongjij të gjatë akulli
Që u vareshin nga vetullat e nga mjekrat
Megjithëse e ndjeva veten keq
Që e shkela ligjin e shenjtë të mikpritjes
Dhe mund të damkosesha si mosmirënjohës
Unë nuk i ftova dot të bujtnin
Në dhomën time të vogël prej të ekziluari
Nuk u vura dot përpara sipas ritit stërgjyshëror
Bukë e kripë e zemër
Atë mbrëmje dimri
Unë i vura re siluetat e tyre të errëta
Se si përkuleshin mbi xhamat e dritareve
Dëgjova kollën e tyre të frikshme
Si rropama e një peme të thyer nga shtrëngata
Që shungullon në gryka shpella e gremina
Ato male m’u bënë nakël gjithë natën
Duke u çapitur me dëshpërim
Nëpër rrafshinat me borë të ëndrrave të mia
Derisa zbardhi drita
Atëherë malet e vendlindjes sime
U zhdukën në fund të horizontit
Duke mbajtur në supe bohçet e reve të hirta…
BORË PARIZIANE
E preka butësisht shtresën e borës së re
Si të qenë flokët e bardhë të një mikeje të hershme
I fola për gëzimet që ajo më kishte falur në fëmijëri
Kur kishim lozur bashkë në malet e vendlindjes sime
Duke besuar se ishim miqtë më të mirë në botë
Ajo nuk më njohu
Ajo më tha se nuk kishte asnjë idé
Se ku ndodhej vendlindja ime
Për t’i ardhur në ndihmë kujtesës së saj
I përmenda fjalët e një poeti
I cili kishte thënë se në malet e vendlindjes sime
Bora kishte një bukuri që vret
Ajo m’u përgjigj se nuk kishte dëgjuar kurrë
Të flitej për male
Ku bora kishte një bukuri që vret
Ajo iIshte një borë pariziane
Bora që takova atë ditë dimri
Qeshte si një vashë e veshur me fustan nusërie
Diadema e saj e argjendtë
Shkëlqente në floknajën e Parisit
Që shpupurishej në qiell…
MË VJEN KEQ PËR PANTERËN E BORËS
Më vjen keq për panterën e borës
Që ka një gëzof të bardhë në të hirtë
Të laryshitur me pulla të zeza
Një mrekulli e kamuflimit
Që e ndihmon të jetojë në mjedisin jomikpritës
Të pllajave të Himalajës
Të mbuluara me shkëmbinj pluhur dhe borë
Të fshikulluara nga erërat e akullta
Më vjen keq për panterën e borës
Që ka gjymtyrë me një zhdërvjelltësi të pashoqe
Sy me një mprehtësi që sfidon edhe natën
Një bisht tufshak e të fuqishëm
Dhëmbë që e mbërthejnë si kanxha prenë :
Armë të domosdoshme mbijetese
Të përosura përmes seleksionimit natyror
Falë të cilit mbretëria e krijesave të gjalla
Është shtirë deri në kufirin e të mundshmes
Më vjen keq për panterën e borës
Që banon në planetin me emrin Tokë
Bashkë me vertebrorin e quajtur Njeri
Në një kohë që ca individë të këtij lloji
Të pushtuar nga marrëzia e idesë për të vrarë
Mund të mbështetin bulën e gishtit
Mbi butonin e bombës atomike
Po të ndodhte kjo gjë me të vërtetë
Siç na shtyjnë të mendojmë
Kërcënimet e superfuqive të ndërkryera
Gjithçka që rron në planetin tonë do të shfarosej
Dhe mbeturinat e planetit vetë
Do t’i ngjanin lëkurës së rjepur të panterës së borës
Një masë e bardhë në të hirtë
E laryshitur me njolla të mëdha e të zeza
Pas një veprimi të tillë vetëvrasës e të pakthyeshëm
Pantera e borës nuk do të ekzistonte askund
Gjithashtu as lloji i Njeriut…
REFREN SHEKSPIRIAN
Kur e shtrëngova në kraharor
Dhe e putha për herë të parë
Buzët e saj të drithëruara murmuritën :
-Sa kohë do të më duash ?
Unë iu përgjigja me një frazë të huazuar nga Shekspiri :
-Sa përjetësia dhe një ditë.
Vitet që ikën
Panë ciklone përmbytje tërmete shpërthime vullkanike
Panë shkrirjen e akullnajave gërryerjen e shkëmbinjve bregdetarë
zhdukjen e disa llojeve
Panë shembjen e miteve të doktrinave të shtatoreve të shteteve
Panë ëndrrra dhe iluzione të katandisura në gërmadha
Panë ngjyrën e flokëve tanë të shndërruar në bardhësi bore
Përballë kësaj mynxyre të kohës buzët e saj të drithëruara murmuritën :
-Sa kohë do të më duash ?
Unë iu përgjigja me frazën e huazuar nga Shekspiri :
-Sa përjetësia dhe një ditë.
Si të gjithë vdekatarët që marrin udhën për në Bujtinën e Fundit
Unë sosa atje dhe u shtriva në një dyshek toke
Mbështeta kokën te nënkresa e gurtë e balladave të vendlindjes
Fjeta nën batanijen prej bari të blertë dhe prej luleshqerrash
Pashë në ëndërr siluetën e saj të përkulur mbi gurin e varrit tim
Dhe buzët e saj të drithëruara murmuritën :
-Sa kohë do të më duash ?
Nga ëndrra ime unë iu përgjigja me frazën e huazuar nga Shekspiri :
-Sa përjetësia dhe një ditë.
Gjatë shtegtimit të tyre
Shpirtrat tanë të etertë u endën në tokë
Të dëshiruar për njëri-tjetrin në kërkim të njëri-tjetrit
Ata u rimishëruan në lule në pemë në zogj dhe në krijesa të tjera
Ata fluturuan drejt qiellit të paanë
Ata udhëtuan përbri hënave kometave meteorëve
Përbri yjve të sapovdekur a të sapolindur
Ata u takuan dhe u përqafuan diku në gjithësi
Ku buzët e drithëruara të shpirtit të saj të etertë murmuritën :
-Sa kohë do të më duash ?
Shpirti im i etertë iu përgjigj me frazën e huazuar nga Shekspiri :
-Sa përjetësia dhe një ditë…
TË NGIHESH ME JETË
Unë nuk jam nginjur ende me jetë
Ka shkruar në një poemë të tij Nazim Hikmeti
Po kush është nginjur ndonjëherë me jetë
Dhe ka qenë gati të ikë nga kjo botë me dëshirën e tij ?
Besoj se edhe ata që kanë vrarë veten
Nuk kanë vendosur të ikin nga kjo botë
Ngaqë qenë nginjur plotësisht me jetë
Më shumë jam i prirur të besoj
Se ata e kanë marrë atë vendim të dëshpëruar
Për t’i dhënë fund një torture të padurueshme
Siç ishte katandisur ekzistenca e tyre :
Të rronin pa mundur të ngiheshin me jetë
Një argument shtesë
Që tregon se askush nuk është nginjur me jetë
Është besimi se disa të vdekur
Kthehen në tokë në trajtë lugetërish
Ose kthehen në ëndrrat që shohim natën
Duke u orvatur ta zgjatin sadopak
Jetën e tyre që u është dukur e shkurtër
Unë jam i bindur se një zgjidhje
Për t’u ngjinjur me jetë
Është mësimi i filozofit Georges Poulet
Për ta krijuar kohën e jetës sonë
Me çastet që kemi në dorë…
PËRSIATJE NË SHTRATIN E SPITALIT
I shtrirë në shtratin e spitalit
Fusha e orës sate i ngjan fushëbetejës rreth Trojës
Në cep të së cilës rri gati për sulm
Akili mizor
Hipur në kalin azgan
Ai vringëllon në duar armët vrastare
Goditja e heshtës së tij mund të të rrëzojë nga kali
Shpata e tij mund të të ngulet në kraharor
Por ti nuk mund të ikësh tutje
Për të shpëtuar kokën
I pushtuar nga dyshimet
Për fatin e dyluftimit me vdekjen
Ti e di se as shqetësimi i Andromakës
As dashuria birnore e Astianaksit
As mburoja e farkuar nga hyjnori Hefest
Nuk të shpëtojnë dot nga koha që rrjedh
Drejt çastit fatal
Në këto çaste ankthi dhe pritjeje
Ti e kupton se fati i dyluftimit që të pret
Nuk varet vetëm nga armët që përplasen
Dhe nga duart e kundërshtarëve që ndeshen
Ti mendon për atë forcë të mistershme
Që vë në lëvizje gjithçka
Pastaj përpiqesh ta harrosh atë
Duke vazhduar t’ia ngulësh sytë horizontit
Ku nuk duket ende
Silueta e zezë e Akilit mizor
Me vetëtimën verbuese së shpatës së tij të zhveshur…
DERA E HEKURT E FATIT
Dera e hekurt e fatit tim
Është bërë gunga-gunga
Nga goditjet e grushteve të mia
Prapëseprapë ajo qëndron e mbyllur
Para duarve të mia të gjakosura
Para syve të mi të mbushur me zemërim
Sipas orakullit të Delfit
Dera e hekurt e fatit im
Nuk do ta hapet ndonjëherë
Duart e mia të dërmishura të gjymtuara
Të mbuluara me vraja plagësh
Do të katandisen në cungje
Pavarësisht nga fjalët e orakullit
Unë do të qëndroj para derës së hekurt të fatit tim
Do ta godas me grushte derisa të jem gjallë
Duke pritur të hapet…
