***
besojeni
banorët e parë që e pritën njeriun kur erdhi në tokë
ishin zogjtë pemët dhe lulet
kemi ende kohë për t’u bërë të bukur
***
ti shkëmbinjtë dhe bari i thatë
anëdeti dhe rëra e lagur
qielli dhe pul’bardhat
e di nuk mund të ndodhesh në të gjitha vendet njëherësh
dhe mua sikur më është thënë
do më g’rryej’ malli
***
rri e numëroj ditët pa ty
nuk janë si fletët e trendafilave qe rrezohen
e bien perdhe
***
erdha për pak dhe do iki përgjithmonë
kështu bëri edhe Ludoviku i dytë
që ishte mbret i Bavarisë
***
ajo rri përpara pasqyrës
ajo shihet në pasqyrë
ajo krihet në pasqyrë
ajo buzëqesh në pasqyrë
në katund numri i të çmendurve po shtohet
mikut tim të paharruar shkrimtarit Halil Jacellari
iku dhe Halili
kur të kthehem nga italia më tha
do vij të marr do shkojmë të pimë verë buzë Osumit në Fier-Shegan
iku dhe Halili
iku me gjithë tregimet e tij me gjithë romanet e tij
iku me të gjithë jetën e tij
askush nuk ia ktheu pyllin e tij
askush nuk ia ktheu vitet e burgut
iku dhe Halili me gjithë armiqtë e tij
nuk kam frikë se mos më vret njeri
kam frikë mos vras njeri
më pat thënë një here
iku dhe Halili që nuk trembej për asgjë
iku me gjithë frikën e tij
mos vriste njeri
dhe e patëm lënë
që kur të kthehej nga italia
do shkonim të pinim verë në Fier-Shegan
buzë Osumit
***
hëna mbi çati
ti në ballkon
e gjithë nata sa një jetë
e gjithë jeta sa një natë
hëna mbi cati
dhe ti në ballkon
***
uji i kripur
rëra e shkretë
dete o dete
trupi im prej uji
loti im i njelmët
dete o dete
***
unë nuk jam njeriu i parë që ka parë hënën
as qiellin që hëna ndriçon me dritën e saj të zbehtë
unë nuk jam banori i parë në tokë
që ty të ka parë me sy
sytë e tu që në një mbrëmje hënore i kam parë duke qarë
unë nuk e di kush është
njeriu me më shumë fat mbi këtë dhé
po të shkosh pa të parë ty
nën këtë qiell nën këtë hënë që ndriçon zbehtë
është më keq se të vdesësh
***
i njëjti përrua rrjedh nëpër ne
ike ti po nuk iku përroi prej teje
***
balona që ti pe në qiell
nuk e ngriti një fëmije
balonen e ngriti gjithe njerezimi
balonin që ti pe në qiell nuk e ngriti gjithë njerëzimi
balonin e ngriti një fëmijë
shpesh e më shpesh më sytë nga qielli
qielli qëndron më lart se unë
***
zogu në pemë
pema në kopësht
erdhi era
dhe zogu fluroi në qiell
pema rrahu gjethet si flatra
por ah nuk fluturon dot
***
nesër nuk do shkoj asgjëkundi
nesër nuk do shkoj as të ndez qiri në kishe
nesër do shkoj tek deti
tek deti që m’i prishte kështjellat e mija prej rëre anëdetit
nesër do shkoj tek deti
më paska marrë malli për detin
për fëmijërinë time anëdetit
***
vetëm një nate ishte përrallore
të gjitha netët e tjera janë njësoj :
kjo është e vërtetë si ky gur ku tani po rri në vetminë time
të nesërmen në mëngjes ajo iku
***
në mes të dëborës së bardhë mëllenje e zezë
e si të mos e përkëdhelësh
tejpërtej bota rrethuar me dimër
***
të gjitha gjethet në vjeshtë janë të verdha
të gjitha gjethet e verdha
i rrëzon era
duke u dridhur shkojnë
sikur ta ndjeja… do jetë më e dhimbshmja lamtumirë që ndodh
***
Afroviti hyjnesha banon në qiej
unë në katundin tim
si të ngjitem atje lart unë
në cilin qiell Afrovitin ta gjej
kështu qenka e thëne unë njeri
ajo hyjni
secili veç e veç
Afroviti nëpër qiej
dhe unë në katundin tim
***
njeriu fshihet mbas kohës : ashtu ishte koha
fshihet mbas sistemit : ashtu ishte sistemi
fshihet mbas regjimit : ashtu ishte regjimi
fshihet mbas ligjit : ashtu ishte ligji
fshihet mbrapa malit
fshihet mbrapa shkëmbit
fshihet mbrapa pemës
fshihet në bunker
fshihet në llogore
fshihet në tynel
njeriu fshihet ku nuk fshihet
për të shpëtuar kokën fshihet edhe në vrimë të miut
fshihet edhe pas gishtit
siç fshihet edhe pas shakasë : bëra shaka të thotë
bëmë shaka më thonë
dhe nuk kanë faj
shakanë më të madhe me mua e ka bërë jeta
***
o Zoti im
o Zoti im
ajo gjëja e vockël
ajo gjëja e vockel fare jam unë
po ti sa i madh je
***
e kush nuk e di që fija e shkrepses
është e bija e pyllit
e pyllit që tani në flake po digjet
ç’është kjo botë kështu
***
Kiço shkon në teatër
Kiço që shkon në teatër
babain e ka arkitekt
dhe nënën e ka nënë
unë pata fat tjetër
babain e kisha baba
dhe nënën e kisha nënë
unë e njoh Kiçon
Kiço nuk e di kush jam une
***
gjysma e planetit shtrihet në krahun tim të majtë
gjysma tjetër në krahun tim
të djathtë
kthehem në krahun e majtë
po gjumi nuk më merr
kthehem në krahun e djathtë
dhe prap nuk gjej qet’si
si duket kështu qenka
kur rrotullohesh bashkë me botën
***
ajo qesh me te madhe
duket sikur edhe Zoti është me atë
dhe me mua tallet
***
thashethemet e katundit tim të vogël
mb’rrijnë gjer në kryeqytet në Tiranë
thashethemet e Tiranës mbrrijnë gjer në Paris
thashethemet e Parisit mb’rrijnë në Londër
thashethemet e Londrës mb’rrijnë në Uashington
dhe thashethemet e Uashingtonit pushtojnë gjithë botën
dhe thashethemet e gjithë botës mbrrijnë në katundin tim të vogël
mbajeni mend nonjë ditë unë
po nuk përfundova
ose në burg
ose në çmendinë
