Bibliotekë

“Terri është qefini im”, poezi nga Nuhi Sadiku

CURRICULUM VITAE

njëzetenjë korrik njëmijëenëntëqindenëntëdhjetëetetë

Sytë hapur i kam në ditën e tretë të shtetrrethimit
Buzëve të mia lëpiva shijen e vajit të parë
Mbi tradhëtinë e zombi – perëndive

Detin e qetësisë pluskuan pika shiu të gjakta
Mallkuar qofsh më thanë ti shpirtshejtan i vogël
Se paskam qarë kur të gjithëve ju ngurtësuan lotët

Dhe kur fillova të thërras zotin tim në emër
Mësova t’ia shtrydh cicat e mavijosura jetës
Për t’ia nxjerrë tamblin e kristaltë të vetëfuqisë

Dikur hapa gjithë truallin e zemrës sime
Aty farë të kalbur më hudhën nga secili horizont
Veç pse kam sharë krejt të pushtetshmit e botës

Sot humbas kokën nëpër libra të ndryshëm poezish
Dhe vazhdoj të shahem prej servilëve të perëndive
Se paskam lexuar librat e ndaluar unë shpirtshejtani i dikurshëm

EKSTAZË

krejt qenien time e mbylla si asket
e sytë e mi pikojnë gjak
për ta kafshuar truallin e mollëve tua
bota le të marrë në thua

derdha një rigë zhgënjimi
siç derdh ti kafenë e hidhët përgjysmë
pështyva si qen i terbuar gjak në tokë
ekstaza rrjedh në mua

piva një gotë marrëzi gotën theva
me copëzat e ndara i preva venat
për të të larë në gjak pasi të të bëj të thuash
të lahem s‘dua

kur mbi ty rigon kënaqësi e bardhë
qefin i larë me ujë të shenjtë
të mbështjellë e të dërgon në Eden
të falura janë mëkatet tua

JEHU I VAJTIMIT

Hapëroj rreth e përqark
I ndjekur pas nga hija e një demoni
Në botën që para duarsh po më vdes
Me sëmundjen e artikulimit të së vërtetës
Mbi sfondin etik të shëmtisë

Buzëmbrëmjet vijnë prej xhamit të lagur
Nga ajri që doli prej frymëmarrjeve të paralizuara
Kur mërzia preku në gabzherr
Muzgu mbështolli kokat
Shpirtat u prangosën
Dhe bënë lutjen e fundit

Herezia është pelerinë tmerri
Kur je në morgun e shpirtave të këputur
Dhe shpresave të mbytura

Kush e kemi radhën
Të shpëlahemi në Ujin e Zi
Që rrjedh nga një WC publike e ndyrë
Ku politikanët derdhin darkat e yndyrshme
Në një trajtë të shenjtë metafizike

Kur humbi kuptimi i gjithçkasë
Flamuri i njerëzisë pa ndjenja ra
Dhe u skuq nga një llum menstruacionesh

Tani gjithçka që kam
Është ky jeh i vajtimit
Dhe një këngë rock nga Pink Floyd

NJERIU QË FLINTE ME HIJEN E VET

zgjohej në zgrip të zakonit
dhe thërriste si i marrë
një hije të trilluar ekzistence

gjumë i gjakosur gjuante
përflakjen në dy sy të ndezur
me aktin e pamoralshëm të shëmtisë

idetë e tij të inatosura
mbështilleshin me emocion
frike dhe tëhuajsimi
male mendimesh mediokre
ka kohë që i kishin shpallë luftë
këtij asketi të çuditshëm me trajtë njeriu
ikte e ikte e ikte
nga frika se liria e tij
është asgjësuar dhe binte në gjumë
zgjimi është i rëndë

prandaj ai pas seksit
gjithmonë flinte me hijen e vet
për ta lënë të paktën një trashëgimtar
në fronin e tij prej asgjëje

nëse një ditë nuk do të zgjohej më

OMBRELLA QË MË MBRON NGA FATI IM

Ombrella që më mbron nga fati im
s’ka qenë këtu për shumë
kohë

Ombrella që më mbron nga fati im
nuk ka më shumë se dy pëllëmbë
hapësirë

Fati im që mbrohet nga ombrella
nuk gjendet në asnjë vend tjetër
pos në kohëhapësirë
i lidhur me nyjën e dëshpërimit

Fati im që mbrohet nga ombrella
nuk më sulmon me asgjë tjetër
përveç trishtimit

Ombrella që më mbron nga fati im
Fati im që mbrohet nga ombrella
janë krijesa që kutërbojnë erë

Fati im i trishtë dhe ombrella e vogël
janë trajtë e venitjes
së një luleje në fillimverë.

RITUAL

dhe çdo mbrëmje në mua rilind një dashuri
e engjëllt dhe e padjallëzuar si kurrnjëherë më parë
sikur t’i jenë djegur të gjitha caqet e zemrës

dhe çdo mbrëmje unë mbes në vetmi
tentoj ta ruaj një grusht dashuri sa për farë
veten time ta kufizoj veç brenda ndjenjës

dhe çdo mbrëmje unë digjem kam zjarrmi
në heshtje filloj i numëroj lotët e mi të tharë
nuk dua t’i rrëfehëm dritës së hënës

pastaj çdo mëngjes dashuria ime bëhet hi
veç kujtimet e saj mbillen në një arë
mbinë legjendë e dashurisë sikur legjendë e zanës

RRUGA E MACEVE

Në një rrugicë të qytetit të harruar
Çdo gjë nis e kryhet sipas ritmit të vet
Në mëngjes përqafohet nga një tis mjegulle
Në terr kotet si një tokë e pabanuar
Kur trupi i akullt i mbrëmjes i prek ashtin
Aty gjithçka zhduket rrëmishëm
Përveç një mbretërie macesh
Të tmerruara nga habia

Në rrugicën plot zhurmë e mjaullima
Kur derdhet shiu nga gryka
Dhe nga pallatet bojëkuqe
Rëndon aroma e bukës në furrë
Macet struken jo për shumë kohë
Për t’u mos lagur nga uji i mëkatit njerëzor
Një panoramë e hirtë betoni
Shtrirë mbi rrugicën e maceve
Përmbys muajt një nga një

Në rrugicën e ngushtë të qytetit të harruar
Çdo gjë ka ritmin e vet
Përveç një mbretërie macesh
Që sundon sipas zakonit të vet

SHËNIME PERSONALE

Ky dimër sikur të jetë i dëbuar nga stinët
në tridhjetë e tri copë mbart pikëllimin e imët

Mbi peizazhin e bardhë e zënë gafil jeta
çirret e lëngon nga frymëzëniet e helmëta

Psherëtimash të pështira damkoset ceremonia
e vrasjes së trishtueshme të dëshirave të mia

Krejt çka më shoqëron: e kobshme kjo jehonë
vajton për të ardhmen e hirit tonë

Është revoltuar liria: s’është më lule që mbinë
po kalorës apokalipsi që shpatën fërfërin

Në perin e fytit. Që është i hollë e s’këputet
ndonëse angështia e tërheq nga të gjitha skutat

Asgjë nuk lëviz e gjithçka pas na ndjekë
shtrati i kujtimeve prapa na është rrekë

Kush ka pakëz guxim kush ka pakëz nur
Ankthit të lirisë t’ia thyejë këtë mur

Një kreshnik mitik që tamël zanash piu
Se i fortë është guri gati sa njeriu