I.
Një vogëlushe më zgjat
një bohçe të bardhë
të lidhur. Shiko, më thotë,
shiko se ç’m’u kanë bërë këpucëve.
Më duket si motra kur shkonte në klasë të parë:
dëborë e ndrydhur-
a ndoshta është mënyra si ma ofron bohçen
me të dy duart, si të ishte, s’di:
relikë. Shikoji të lutem!
Ç’të bëj tash me to?
E hap bohçen, por aty s’ka këpucë.
Është një foto e grisur e fisit. Ashkla të bardha
nga një kornizë e thyer fotografie. Copa qelqi.
Do të lëndohesh nga këto, i them.
Pse, kujton që s’e di? Unë ec me to
përditë.
Ndërsa vogëlushja më pret,
mbrapa saj hapen ngadalë fërkemë të gjakut
në dëborë.
II.
Gjyshi nga anë e nënës ishte këpucar, midis tjerash. Edhe druvar, për ca kohë. Edhe bujk duhani. Edhe punues artizan llullash të duhanit. Edhe myezin i xhamisë së lagjes, ndonëse s’e dinte asnjë fjalë arabisht. Ai paralajmëroi profecitë nga konsultë modernë të ndërmarrjeve: njeriu duhet të jetë në gjendje të rikualifikohet e të këmbejë profesionet dy a tri herë në minimum. Në këtë botë urish, veç muzgu ngel statik. Bëhet oazë e natyrës së pandryshueshme të njeriut në një shkretëtirë ku dunat ndryshojnë e zhvendosen vazhdimisht. Hobi i gjyshit në muzgje ishte që të thadrojë gra nga lëndë vajzash. Por me profesion ishte kujdestar i orareve të Allahut. Lavrues vdekjesh në ara të plleshme. Druvar i dashuruar në çelik të mprehtë. Këpucar, zeje e mençur: se të gjithë burrat mbathin këpucë. Vetëm gratë ecin gjithë jetën mbi prush të ndezur.
III.
Një tjetër herë, rrugën ma zë një grua.
Po ngjitesha rrugës me gurë që të shpie te kisha e Katarinës,
aty ku prehet Tomas Tranströmmer.
Ajo sikur mbin para meje. Ma vë dorën në gjoks.
Ndalu, më thotë. Sa je zgjuar, vendos ti. Por kur flen,
në ëndrra vendosin ne.
Kush je ti, e pyes. Kush ne.
Ende flen, më tha, prandaj s’kupton dot asgjë prej gjëje.
Unë qesh. Mua s’më bëhet se kuptoj
as kur jam në gjendje të zgjuar.
Ajo anon kryet, e më vrojton vëmendshëm
si kavjen në laborator.
Atëhere bir i njeriut
ndoshta ty s’të del gjumi kurrë.
IV.
Goden, e quanin dikur
shëruesin e fisit. Atë që godiste gjindjen e sëmurë
me erëza, bimë, yndyrna,
e fjalë shëruese.
Shekuj më vonë
këto fjalë do të quheshin me përbuzje ”magji”,
në kuptimin truk i Djallit.
Iluzion.
Por gjindja çoheshin prapë në këmbët e veta:
si të dalë nga kllapia, e shikonin botën me sy të tjerë.
V.
Gruaja te ëndrra e Katarinës i ngjan gruas që e dua.
Sytë i këndojnë errët në dialekt perëndimesh.
Të jetë vallë ajo vajza me bohçe të bardhë
që plaket e mbrojtur në një ëndërr të Katarinës?
VI.
Godeni është sot fjalë gjermanike për Zotin.
Fjala buron nga dheu, me thirrë, që në sanskrit u bë ghutà:
me flijue.
VII.
Një vogëlushe më zgjat
një bohçe të bardhë të lidhur nyje.
Shiko, më thotë, shiko se ç’m’u kanë bërë këpucëve.
Më duket si motra kur shkonte në klasë të parë:
dëborë e ndrydhur.
E kur e hap bohçen,
aty s’gjej kurrë këpucë. Gjej foto të grisura të fisit.
Ashkla të bardha nga korniza fotografish.
Copa qelqi.
VIII.
Motra ime më pret ende.
Mbrama saj hapen fërkemë të gjakut
në dëborë.
