HIJE PA TRUPA
Kanë veshur xhaketën e dëshpërimit
dhe me vetësigurinë e të verbërve
vizatojnë portretin e tyre nëpër rrugë.
Vetë dielli si somnambul
mbahet fort pas krahut të tyre.
Nuk i lag shiu,
nuk i rreh era,
nuk i ngrin acari,
nuk i zhurit vapa.
Bëjnë sikur dinë të heshtin
që të mos i vrasë fjala.
KUSH E VAJTON ERËN
Kur vdes një gjethe,
gjethet e mbetura nuk vishen në të zeza,
siç ndodh rëndom me njerëzit,
nuk ka arkivol, as kortezh në përcjellje,
nuk ka drejtqëndrime ndanë rrugëve
dhe as grushte me dhé të shkrifët në ndarje.
Kur vdes një gjethe,
udhëton e vetme edhe pas vdekjes,
shkon drejt varrit me vezullimin që venitet,
pa ditur në do të ketë varr,
prehet në trotuarin e parë që gjen,
e zë gjumi, gjersa e zgjon ndonjë fshesar
dhe me lopatë e mbledh,
e hedh në grumbullin e madh
mes gjethesh të tjera të vdekura,
për t’i groposur shkujdesshëm
në një varr të përbashkët.
Kur vdes një gjethe,
gjethet e mbetura nuk vënë kujën,
po dridhen të shituara në heshtje,
çuçurisin tok në pikëllim të verbër.
Era e vjeshtës është vajtorja e saj e vetme.
Në këngën e erës nuk ka hipokrizi,
as shtirje, ka vetëm talent.
Ajo i avitet pa drojë mbretërisë së vdekjes
e pa solemnitet sillet degë më degë,
për të qarë gjer dhe gjethen e fundit.
Pastaj, si një qyqe e ngjirur,
tërhiqet e mekur dhe pa fuqi,
pa ruajtur asnjë fill të hollë zëri,
si fishekun e fundit,
për të vajtuar vdekjen e vet.
ZOGJTË NË PARK
Mbase zogjtë në park nuk mendohen si unë.
Zogjtë në park çuçurisin hareshëm,
nuk meditojnë para filxhanit të kafesë.
Zogjtë në park recitojnë pa prerë,
kërcejnë mbi dy këmbë, nuk mbajnë kufje në vesh.
Zogjtë në park shihen në pasqyrën e liqenit,
pa salltanete në veshje, pa dëshirë për selfie.
Zogjtë në park nuk ngushëllojnë për dikë që mungon,
për ceremoninë e varrimit nuk pyesin në telefon.
Zogjtë në park nuk e rrëfejnë dëshpërimin,
nuk ndezin cigare për të nxjerrë hidhërimin.
Zogjtë në park puthen, pa drojë e pa stepje,
besojnë te dashuria, nuk besojnë në urrejtje.
Zogjtë në park nuk i ndërlikojnë gjërat e thjeshta,
mendimi i tyre nuk shkon gjer te vdekja.
Zogjtë në park duken të lumtur, të hutuar aspak,
mendimet atyre u duken pus i thellë me kapak.
Zogjtë në park nuk mendojnë as për mua,
për mua që veten kap duke menduar për ta.
Zogjtë në park nuk magjepsen në meditime,
dita për ta ka gjëra më të rëndësishme
sesa mendimet që trazojnë mendjen time:
pse koha e shkuar është e pakthyeshme,
pse koha e sotme është e pajetueshme,
pse koha e ardhshme është e paparashikueshme.
Mbase unë nuk mendohem si zogjtë në park.
VIZATIM
Det i qetë, pa rrudha,
si tru i shpëlarë kujtimesh.
E vetme si vajzë që nuk di not,
me dridhje të purpurta turpi
në ujë pllaquritet hëna.
Pastaj befas e puth një peshk.
GUASKAT
Kishin jetë, po nuk kishin lavdi dikur në thellësi.
Kanë lavdi, po nuk kanë jetë tani në sipërfaqe.
DIMËR
Ajo po vonohet ca si shumë,
mbase numëron
rrudhat para pasqyrës.
Ai e pret në rrugë
dhe harrohet duke soditur pemët e zhveshura
që bëjnë selfie në pellgje ujërash.
NATA NË ZVËRNEC
Dielli i pari
mbështeti kokën në përkresë të valëve
dhe fjeti.
Pas tij fjeti dhe gjoli.
Pashë pulëbardhat kur e përkundën
dhe ninullën ia kënduan në kor.
Të fundit qiparisat, si murgjit,
u mblodhën kokë më kokë në Manastir.
Fjetën edhe ata.
Vetëm bukuria
nuk vuri gjumë në sy.
E ÇMENDURA
Çdo ditë pastron këpucët, lan, nden dhe than,
hekuros dhe vendos në kremastarë rrobat e të birit.
Fqinjët e dinë që ajo prej kohësh jeton e vetme,
prandaj, teksa shohin si e respekton me përpikëri
ritualin e saj të përditshëm, e quajnë ‘E çmendura’.
Si nuk doli njëri, të paktën një njeri, të kujtohet
t’i dërgojë haber të birit të kthehet një ditë
dhe të veshë qoftë edhe një herë të vetme
ato që ‘E çmendura’ nuk harron t’ia bëjë gati çdo ditë.
NË U VONOFSH
Në u vonofsh edhe pak,
vera nga gotat mund të avullojë,
mund ta pinë pulëbardhat e të dehen
dhe ashtu të dehura mund të bëjnë marrëzi pa fund,
si për shembull, të puthen në buzë me detin,
si për shembull, të bëjnë dashuri me peshqit.
Në u vonofsh edhe pak,
unë gotat bosh do t’i thyej,
do t’i thyej pa arritur t’i mbushë harresa.
NË LLOGORA
Mjegullat bluhen
në mullirin e ndryshkur të pikëllimit,
pastaj pikojnë pikë-pikë
me lot monotonë në faqet e pishave.
Mundesh edhe ti,
siç bëjnë Akrokeraunet me rrufetë,
të bluash aty psherëtimat?
LAMTUMIRË
Mes nesh ka hyrë nata.
Një hënë e gënjeshtërt si kandil dritëtretur
paket përditë e më shumë në sytë e mi
teksa ndriçon zbehtë portretin tënd
që lamtumira e leu në të verdhë.
E ç’rëndësi ka në s’mundem
a nuk dua të të prek
gjersa të dua me dhimbje si një vizatim të vlerë.
Ka kohë që vetëm të kundroj ftohtë
ndërsa dallga e harresës tënde
i lëpin qorras brigjet e shqisave të mia
një e nga një, pak e nga pak,
derisa një ditë të harroj sa e si të kam dashur
e veten ta kandis të besoj
se kështu të paskam dashur gjithnjë:
si një pikturë të ftohtë ndriçuar zbehtë
nga një hënë e gënjeshtërt
që kurrë nuk paska qenë
as e plotë e as e vërtetë.
Ka hyrë nata mes nesh.
DHIMBJET
Brenda meje gjithë jetën kanë udhëtuar dhimbjet.
Dhimbjet e shpirtit –
një tren i shpejtë ekspres, stacionerrallë,
si ata që çojnë ushtarët në luftë.
Ata shpresojnë se një ditë do kthehen fitimtarë,
rinia i bën t’iu duket lufta lodër,
prandaj dhe iu ikin pa vënë re aq vende të bukura,
edhe pse sytë gjithë kohës i mbajnë tej dritares.
Dhimbjet e trupit –
një tren i ngadaltë, stacioneshumë,
si ata që kthejnë ushtarët nga lufta.
Pak peshon nëse janë humbës a fitimtarë,
janë të lodhur e të drobitur,
prandaj dhe iu ikin pa vënë re aq vende të bukura,
edhe pse sytë gjithë kohës i mbajnë tej dritares.
Në qëlloftë të shkëmbehen trenat, diku në ndonjë stacion,
shkëmbehen edhe dhimbjet e shpirtit me ato të trupit,
siç ndodh me ushtarët,
disa duan të dezertojnë ende pa shkuar në luftë,
të tjerë duan që luftën ta provojnë edhe një herë.
Dhimbjet kanë udhëtuar brenda meje gjithë jetën.
