Përktheu: Qerim Raqi
asgjë s’ ka ndryshuar
ka ditë që qëndroj
para letrës por
asgjë nuk ndodh
*
jam si një fëmijë
ushqehem me dhembje
lëviz dorën
por s’mund të shkruaj asgjë
jam si një zog
që ka harruar llojin e vet
hap sqepin
por s’ mund të këndoj
duket e çuditshme
e turpshme të mendoj
për vdekjen kur askush
nga të njohurit e mi s’ ka vdekur
kjo më bënë që sa herë
shikoj veten në pasqyrë
e shoh vdekjen në sy
pa derdhur lot
që është një përgjigje
e qartë krejt e kuptueshme
por e pyetjeve
që nuk guxojnë të shtrohen
*
s’ mund të shkruaj asgjë
letra është bosh sikur dje
shumë e mbyllur në vete
e bardhë dhe e heshtur
po ajo ngjyrë e bardhë
si bora e vjetër
kur akulli çahet
por asgjë nuk depërton brenda
asgjë asnjë lot
s’ ka lulebore
imagjino sikur
të mos vdisnim
imagjino nëse gjithmonë
do të ishim këtu në tokë
ç’ gjendje tokësore
do të quhej atëherë vdekje
dhe cila vdekje quhet jetë
kur shpirti i të verbërit
ka kthyer të bardhën
sytë dhe sheh
*
sonte pash në ëndërr se
isha e vdekur dhe hyra me vrap
bashkë me qenin tim
në brendinë e vdekjes
s’ pash aty askend
vetëm gurë dhe ca shkurre
pamjen që e tregonin
shpesh shtegtarët
siç thash isha e vdekur
por aq e lodhur sa sakaq
në gjumë rash në një shkëmb
dhe ëndrroja se vdiqa prapë
më me dëshirë nuk do të vdisja
atje në mbretërinë e vdekjes në errësirë
por në shtëpinë time te vetja ime
aty ku nuk isha e vdekur
kështuqë duke u kthyer
bëra një pushim në shkëmb
ditë të tëra qëndrova ulur
duke shkruar si këtu tani
të gjitha vdekjet
që një njeri i zakonshëm
do t’ i përjetojë
gjatë jetës së tij
kur u zgjova pash
që s’ kishte ndodhur asgjë
letra ishte bosh
por merrja frymë lirshëm
*
është vetmitare të mendosh
për vdekjen në dhjetor
me cipën e mjegullës
rreth shtëpisë…
në park dritën
kërcënuese nën pemë
çdo lloj vdekjeje
që kalon nëpër qytet
dikush me një peshk
për të cilin mban zi
si një teprimë e pashpresë
me lotët e peshkatarit
dikush me një zog
që është në zor që e bartë
brenda në zemër
në zemrën e tij të vdekshme
dikush me fjalën
që i ka humbur kuptimi
fjala e thënë testament
nga e cila dridhet trupi
trupi gjaku i të cilit
derdhet nga zemra e tij
trupit zemra e të cilit
është thikë e ftohtë
mbërthyer
mes yjesh
ne thërrasim
brenda arkilovit
fjalët vdesin
në buzët tona
trupi është shtazë
që do të vdesë
në dhembje të madhe
kujtoj befas
kopshtin e parajsës
plagët e hapura të varreve
kovën prej zingu me ujë
vazon metalike të rrëzuar pas gurëve
ushëtimën e vjeshtës
nëpër ajër
shushërimën ku
bota e jo-të-vdekurve
takohet në
ngushëllimin e pangushëllimtë
*
shkruaj për vdekjen
përshkruaj në poezi
ndjenjat që
zgjon vdekja
para vdekjes
unë jam një shtazë
dhe shtaza mund të vdesë
por s’ mund të shkruaj asgjë
përpiqu të shkruash
një poezi për vdekjen
a ka vdekja ndonjë qëllim
cilin
tani kur mollët
bien kaq larg
pemës së dijes
sa ato
nuk hahen as nga nepci
as nga uria
por nga dëshira e lodhur
është e vetme vdekja
tani kur mollët u ngjajnë
modeleve të mollëve
mollëve ideale
pa asnjë njollë
tani kur gjarpëri mund të përkundet
në kraharorin e të tjerëve
se te fëmijët e njerëzve
vdekja është e ndrydhur
merre vdekjen për dore
jepi një mollë
shko atje te varri yt
kafshoje vetë mollën i pari
vallëzo pastaj tek varri
le të të udhëheq arsyeja
zbrazi depotë e errësirës
që dalin me dritën e diellit
fjalët pra vdesin si mizat
kufomat e tyre hidhen kudo
prej letrës së bardhë
lëri pak vend hedhurinës
i posalinduri është si
një krijesë mbitokësore
i cili vetëm kur sëmuret
i ngjan
një fëmije
na lini hapësirë të dashurojmë
një formë të vdekshme
të pavdeksisë
sikur thellësia që nge ujin
lartë kah burimi
edhe vdekja i ngre lartë të gjallët
për t ‘ i pirë ata
