MBI HIRIN E NJË ZJARRI
Çdo ditë nis e shkruaj
mbi hirin e një zjarri
sytë e një feniksi.
Nuk ka rëndësi të trembesh;
Dantja sheqeros kafkat e Ferrit
me lëng boronicash;
pylli iu dorëzua etjes,
një Zot i gjelbërt numëron
mëkatarët si gjethet,
druvarët pikturojnë
mbi fetusin e florinjtë
forma trëndafilash.
Tani mos më lexo më,
po shuaji qirinjtë:
lutja mbaroi. Duaje
deri në shënjtërim
të dritësimit terrin:
trëndafila,
trëndafila,
trëndafila
mbijnë…
MBRËMJE
Mbrëmje.
këmbët kanë ftohtë,
kërkojnë udhë të reja;
rrethinat flenë nën një gjumë pikëllues;
duhet patjetër të jesh në udhëtim
që t’i japësh formë idesë.
Mbrëmje…
Mbi varreza të gjallët vënë karamele…
QENIE TË VOGLA NA VËSHTROJNË
Ka qenie të vogla që na vështrojnë:
janë lulet e padukshme të erës;
me sy të vegjël, me gojë të vogël,
me kërshërinë e madhe
që të na imitojnë.
Erërat puthen,
erërat dashurohen,
erërat çmenden…………………
……………………………….
erërat urrejnë shtëpitë.
GJITHÇKA, POS TEJE
Në mes të asgjësë
kam zgjedhur tufën e demave,
pluhurin e fushës,
boçet e pishës
që bien mbi çati,
një gështejnë në krisje,
mështeknat,
farin që zhytet
në sytë e peshqve të kuq,
midhjen
në mes të asgjësë.
Gjithçka mund të zgjidhet,
Pos teje …
E gjithë kjo mungesë,
është një gogol i madh
me sytë e hiçit.
ÇASTI I KTHINTË
Nuk më tremb
çasti i kthintë
kur një shën Thoma,
në emër të fatit,
shkul pendë shqiponje.
Sepse jam e bindur:
lart është gjithmonë
një fole me vezë në krisje
në emër të dëshirës.
BRENDA TEJE
e kështu, brenda teje
shkëlqen korali i një zanafille,
krijohet një lagunë,
prehen mbi të mëllenja –
zbresin me saksonë mbi buzë
një kor muzikantësh,
shkelin mbi jaseminë.
xhazi i tyre zbut
përvijimet e errta të brigjeve,
hapet kuverta e ndrojës,
përshkon një udhë
rreshtin e saksive… lule
dyer… dyer
fjolla levandoje,
kupola pasioni,
pak kaos,
vibrime drite –
fundi vishet mbi një trung palme
si një dëshirim i përhimtë –
e papërcaktuara me sytë e revoltës
lëshuar mbi telat e një lahute
që i këndon gjithsesi vazhdimësisë…
KUR AJO NATË…
Kur ajo natë do vijë,
ne do rendim mbi limanin e vetmisë
si mbi një delfin të bindur;
do pimë në barin e braktisur
ku pi birrën e falur një i pastrehë;
do shëtisim nëpër stacionin e trenave
ku një poet gris fletë ditari; në harresë
do ushqehemi me naivitetin e natës;
do zbukurojmë fytyrat e njëri-tjetrit
me devotshmërinë e rënies së yjeve
do mbulojmë sytë e përlotur me lulka bliri
kur ajo natë të vijë…
ne të dy do ta kthejmë qytetin në frut…
KRIZANTEMË…
E kështu, renda
ishull më ishull…
ku piqeshin mbi zjarr dëllinje
kuleçë për të denjët,
me shijen e hirit në gojë.
U jam përgjigjur
korit të gënjeshtarëve
matanë, në bregun e humusit,
ku boçja e pambukut nuk bëhej
rrobë të varfërish…
Jam besimtare e lirisë,
e asaj lirie që vjen me sy foshnjash
dhe me duart plot fruta,
ndaj naiviteti im
kërkon të falë…
Së fundmi
harkohem në vendin tim
si një harpë e vogël,
përgatitur për ditë të mëdha,
ku lëkurat e lumenjve
do më veshin me rrobën e krizantemtë
të një mbretërimi të paqtë,
të mitizimit të asgjësë së nëpërkëmbur…
