SHOHIN SYTË E ZEMRËS PËRTEJ XHAMIT PANDEMIK T’SPORTELIT…
Shohin sytë e zemrës
përtej xhamit pandemik t’sportelit:
një maskë e zezë
mbi një fytyrë mister;
dy shndritje,
a dy xixa syshë ndezur;
duar mahnitëse;
thonj bilur;
gishta të hollë, të gjatë,
që cicërrojnë si zogj mbi tastierë;
qafë a gushë e paharueshme
që pulson
sikur flet,
sikur këndon;
flokë të zëna n’faj;
lëvizje e zbuluar gjoksi
që trand, trand, trand;
mish i bardhë krahësh,
joshës, joshës, joshës;
dhe ky epsh, o Zot, o Zot,
ky epsh,
ky epsh,
ky epsh…
Epo,
kjo vërtet është gjendje:
e martë e dytë e gushtit,
pandemi – erë vdekjeje,
bankë, sportel dhe qelq,
dhe përtej atij qelqi,
ajo femër, o Zot, o Zot,
ç’dritë,
o ç’lule,
ç’ëndërr!…
GRUA!…
Grua!…
Po pra, grua!…
Mëlmesë e jetës, a limfë rinimi,
që ua bën të mundur ditëve
shumëzimin edhe shkuarjen
tutje në t’ardhme.
Ajo ç’u lë shenja gjaku
shekujve të pambarimtë
t’dhimbjes e t’gjakut.
Pranvera, nga fillimi n’fund,
e të gjitha stinëve.
Pranvera edhe e dimrave
më t’acartë t’mendimit.
E qorrit, drita je, grua –
formë e shpirt, shpirt e formë – dritë e lagur.
Dritë përthithëse
e shdërrimit më ndijor.
Shprehësì e lakuriquar
e bukurisë hyjore.
Acar e zjarr – grua –
zjarr e acar.
Acar i zjarrit të gjithë zjarreve.
Zjarr i acarit të gjithë acareve.
Kripë e plagës, kripë e bukës.
Frymë, frymë e frymës.
Frymë, përherë e munguar,
edhe kur je
me shumë, shumë frymë.
Frymë që t’deh, t’përthith
deri n’harrime,
deri n’përcëllime…
Grua, pra!
Po pra, dritë lakuriqe!
Më e përkryera sajesë
e dëshirimit
të Zotit n’Tokë!…
NUDO…
Baaahhh,
ç’ditë, ç’qiell,
ç’muzikë e dritës!
Ç’i kaltër qielli!
Ç’i kaltër qielli
atje lart,
me atë ré vetmake,
shpinas shtrirë,
si një grua e bukur,
flokëlarë,
gjishpluar,
lakuriqe.
Shih e ndij,
ndij e shih, o Zot:
nudo dita,
nudo qielli, réja,
nudo muzika, drita,
nudo kjo dehje,
ky mendim…
AGIM, ÇAST DELIRI…
Përtej dritares,
tutje majëmalit
dita qet krye –
si zog i sapolindur,
sytë i përpëlit agimi.
Derdhur, derdhur
flokënajë e gjumit,
e mbi shtrojën ngjyrëvjollcë,
shpluar m’shpërfaqet
trupi yt i ëndërrt,
i bardhë, i hollë, i njomë –
lule trazimi.
Dritarja të vëzhgon,
rrezja e parë e dritës
hollë-hollë ta prek barkun,
një flutur zbret, ulet
mbi gjirin tënd.
Ta trazoj
këtë flutur ëndrre?…
Oh, jo, jo!
As pahiri!
Madje,
edhe kjo dorë e ngrohtë
e prekjes
mund ta zhbëjë
këtë çast deliri…
GRUA ENGJËLLORE
Ajo është e fjetura
e mëngjeseve të mia.
Ajo është molla ime,
luleja ime që fle gjatë –
molla ime shijemjaltë.
Ajo erëmon e fle
sa nata n’ditë,
sa dita n’natë.
Ditë më ditë
u bëj lak mëngjeseve,
dritës i bëj lak:
i ulem asaj gruaje mbi krye,
dhe teksa e shikoj
ashtu të qetë e t’fjetur,
më vjen t’ia ha fytyrën,
gojën më vjen t’ia ha,
t’ia ha hundën, sytë…
Çudi gruaje ajo gruadritë:
sa më gjatë fle,
e sa më shumë mplaket,
aq më engjëllore m’bëhet!
Erëmuese, e pjekur, e ëmbël,
tamam për ta ngrënë!
(Por, por, por…,
si mund, vallë, ta ha,
kur mbetur jam, mbetur,
si një ujk i mplakur
pa fije dhëmbi n’gojë?…)
