Duke kërkuar “A Clean Well Lighted Place”
Se si në disa momente para mbrëmjes
Kur dhemb aq mirë
Hapet qyteti
Si mushkëri universi
Si fyt mendjehumbur
Si zemër në ndërmjetësinë e ëndrrës
Dhe është rrezik
Dhe është paqe
Dhe është rrëshqitshëm, si në hënë
Dhe nuk mund ta ndalë veten
Nuk mund të mos dalë
Te troshitet deri në asht
Nga kjo hapësirë
Njerëzit faqet pakthyeshem si era
Asfalti jehon, artikulon kujtimin, vetë dhembjen
Ndërtesat janë pështjellë, humbur në gjumë, me batanije
Dhe të gjitha, të gjitha kafenetë pamjaftueshëm të ndriçuara
Shkëputur nën hapësirën e lirisë së dhembjes
Çka është kjo, banesë, pa derë
Pa hyrje pa dalje
Me hyrje me dalje
Terri ndërmjet banorit, apo banorëve si elefant i ulur
Çuditërisht i prekshëm, i përshkueshëm
Drita, përkundrazi, zbuluese, verbuese
Si muri nga ku goditet, jehon shikimi i banorit, apo banorëve
Dyshemeja e gjelbër si lum i dërmuar
E gjelbër si kokë e kthyer anash
Dritaret, në këtë banesë, shfaqjen e ikur
Shfaqjen që e shpërbën qielli
Çka është kjo banesë
Hyrjen pa numër
Daljen pa emër
Ndoshta është hija e shpirtit?
I liruar nga liria
E kafta e tavolinës shpaloset, oqean
Dy bishtat e cigareve të tymosura para
Gjigantë, dy balena te lehta, mbi ujë
Duke rrotulluar cigaren e radhës, me maje të gishtave, mbi ta
Shpërbëhem në tymin përreth
Sa më shumë qe i prekë me gacë,
derisa zbuten, sikur mblidhen
Aq më shume rrah zemra
E zbuluar theqafëse si gur i rrokullisur
Kafshon hapësirën si qen
Pastaj fiki dhe të tretën cigare
Zhyten balenat, janë hiç
Hiç janë
Hiç bëhen
Hiç janë bërë
(assesi të ketë kuptim kjo gjë!)
Shkëputem
Ti, tjetri, si reflektim i lirisë
Ritëm, apo gjurmë e saj
Nuk ishe për këto momente
Të vuash lirinë, (qoftë me Borgesin apo pa të)
Është në burg
(qoftë me leopard, qoftë pa të)
(qoftë me Borgesin, qoftë pa të)
Muret e bëjnë të lirë pafundësisht
Dhuna e rendit, ndonjë thyerje e krahut etj, edhe më shumë
I zoti dhe shërbyesi, i burgosuri
Shërbyesi i lirë nga frika prej vdekjes
I lirë nga mundësia e lumturisë
(dhe për këtë i lumtur)
(dhe për këtë pafundësia brenda mureve)
Fluturojnë vitet, çdo vit një tullë e hequr
Ia hapin derën, “i lirë je”, i thonë me një të shtyrë
Tërë ditën e parë, tërë ditën e vetme
Kërkon një derë, jo për ta hapur
Por për ta mbyllur
Hapësira, liria, kjo robëri e pa peshë
E udhërrëfen për në kopsht zoologjik
Ku shitet për tigër
Në tërë lehtësinë e pafundësisë brenda mureve të burgut
I janë lëkurëzuar vijat e uniformës së burgut, si tigër
Apo, si duket, nga lehtësia e pafundësisë
eshtrat nga brenda i janë vijëzuar si linja tigri
(ndërmjet njeriut tigër dhe determinimit të lirisë)
Përballë lisit
Shkoqur
Një copë lëkure
Sa thellë, sa qenie e zezë, e prekshme
E mbanë në dorë dhe shikon lisin
Shfaqen lëngjet, rrëshira që rrëzëllejnë në trung
Zbulojnë gjallimin e tij
Por copa që mbanë në dorë e pakthyeshme
Në prekje
E në gjallim
Në mëvetësinë e saj kthehet në arkë
Në të vërtetë, i marrë nga shkëlqimi i gjallimit të lisit
Arkë, në arkë i duket vetja
Bashkë me luhatjen e trungut, degëve, gjetheve
Arka luhatet si barkë
I lumtur është, i mjafton ta quaj liri
Shkoqur copën e lëkurës, zbuluar prekjen
E lisi mvetëson
Luhatet, luhatet, luhatet
Determinimi i lirisë
Duke tymosur pyetet ç’ është liria
E kjo, robëri
(tymosja?)
(pyetja?)
(apo liria?)
(apo çdo gjë?)
“le të themi”, e jep, e vendosë, “liria është lumturi”
Tymosë
Në thellimin më të madh të lumturisë
Përballë, shiun e majit duke rënë rrëmbim
Tymosë
Brenda në akustikë druri norvegjez
Dëgjon banesën duke frymëmarrë
Bashkë duke lundruar në xhaz
Tymosë
Dhe i bllokojnë mushkëritë në moment
Kollitet, i dhemb
Më nuk është i lumtur
Më nuk është i lirë, mendon
Por tymosë
Nuk e din
E ndjek dhembjen si flutur bezdisëse
Se dhembja e liron nga çdo gjë!
