Flitet se do të na i heqin celularët. Disa thonë që na i zhdukërkan vetëm për një kohë; po ashtu, edhe disa rrjete. Unë edhe e kuptoj, edhe s’e kuptoj pse-në. Kjo është një gjë kaq e habitshme; ne s’mund të bëjmë dot pa to. Urdhërin e ka dhënë drejtori; të tjerë thonë se ka ardhur nga lart, nga Bashkia. Jo? Nga Drejtoria e Arsimit. Nga Ministria. Ç’rëndësi ka! Por thuhet se kanë lajmëruar edhe prindërit; të jenë ‘brenda’ edhe ata. Epo, doemos; furtuna do t’i trazojë të gjithë. Ehë, erdhi kohë e keqe për celularët tanë. Të paktën për ca muaj, them me mendjen time, i qamë. Dhe unë, që vetëm pardje më ra në dorë një gjë e tillë…
Vetë e kini fajin, na ‘ngushëlloi’ larg e larg zysha e Gjuhës, Ana, që e kemi edhe kujdestare klase dhe është si shpirt. Ka një kufi kur shikon dhe kur dëgjon. Tani ju s’dëgjoni më, ju vetëm shikoni. Ka të drejtë; se edhe ne, cërr cërr gjithë ditën e ditës. E marr me mend që të gjitha zyshat janë mërzitur pak. E çfarë nuk bëjmë me ata të uruar celularë; është gallatë: Zile. Kopje. Mesazhe. U bë celulari si radio policie; kanal televiziv. Më e bukura është se shumica prej nesh vijmë nga krahina të ndryshme. Dhe veç të dëgjosh se si këndojnë dialektet: “Ëre, Loshi!” bërtet njëri. “Ce, bre lalkë?” ia pret tjetri. “Q’ashtu, q’ashtu!” i treti…
Ani. Me kohë, do të ndreqen të gjitha, të thirrurat dhe dialektet. Kështu thotë edhe zyshë Ana. Por me sa duket, ne s’kemi durim, po lajthisim. Dhe punët në shkollë nuk shkojnë aq mirë. Ndonjëherë, ndodhin zënka e sherre dhe tani të gjithë thonë se një nga arsyet ka të bëjë me këto dreq celularë; dhe një tjetër shkak gjithaq, është ngaqë ne kemi ardhur vonë në Tiranë (!) Po pastaj? (“Mos ua dëgjoj më këtë fjalën ‘malok’!” na qortoi njëherë drejtori. “Jemi të gjithë qytetarë të Shqipërisë, një pëllëmbë vend; nuk e kemi luksin të ndahemi coprash…”) Ai e ka mirë. Po kujt i thua! Ej, mbase për disa, edhe unë jam një ‘maloke’. A është kjo ndonjë turp?
Siç po ua tregoja pra, vetëm pardje, për herë të parë, më ra në dorë një celular. Nga të paktat që nuk e kisha një aso. Në klasë kemi edhe tallavecë: “Ha haaa, asistencialistja!” Domethënë që e kam babin me asistencë; nuk punon asgjëkundi dhe shteti i jep një ndihmë. Punë koti; mirëpo ecë e mbaji lotët. Pooo, atë mbasdite, vërtet s’i mbajta dot; ia mbërrita në shtëpi furtunë. Apo nuk ishte edhe një mot i vrenjtur. Në dritare trokiste e këndonte shiu; këtej ia ktheja edhe unë me të qarë. Një ditë si kjo nuk ishte parë qyshkur në shtëpinë tonë.
-Ilira! Ç’të ka ndodhur, zemër? – m’u qas e para mami. – Mos ke marrë ndonjë notë të keqe?
-Jooo! – iu përgjigja sakaq.
Dhe pastaj ëëë, ia dhashë prapë me të qarë. Po si? Gërrr lotët. Më keq se shiu përjashta.
-Mos të ka ngacmuar ndonjë çun? – më pyeti vëllai. Ai është pa punë dhe sillet rrotull nëpër Tiranë e nëpër Bathore. Dhe babi i thotë herë pas here: “Mos ban sherr! S’të ndjeki dot burxheve…” (Po unë ç’mund t’i them vëllait? Quhet ngacmim kur sytë e një djali, të Denit në këtë rast, nuk të ndahen?)
-Jo! – thashë prerë. Pastaj prapë si kalama – Ëëë!
-Po atëherë, pse qan? – i përmblodhi të gjitha pyetjet në një babi. (Ai i asistencës.)
Dhe unë, pa e ndaluar dot ‘shiun’ tim për asnjë çast (me siguri do t’ua kem hequr mendjen me atë që thashë, por s’mundesha ndryshe) e plasa ç’kisha:
-Më tallin shokët dhe shoqet, ëëë!… Më thonë asistencialiste. Më thonë pabukse, ëëë…
Nga këndi i tij i rehatisë dhe i gjumit, një kolltuk që rri gjithnjë përpara televizorit, gjyshi mërmëriti plot trishtim:
-Gjithfarë gjanash jan’ tu shpik tani! – Dhe pas pak. – N’at kohën teme, jo, nuk bajshin kështuna kalamojt’.
Dale dale, se pyetjet sapo kishin filluar. Mami kërkoi të dinte tani shpjegimin dhe ngarkesat e asaj fjalës ‘asistencialiste’. Babit i bëri përshtypje ajo tjetra: ‘pabukse’. Ç’do të thotë kjo fjalë? Ai pyeste, mua më vinte keq t’ia hidhja sytë. Le që ohu, këto s’ishin gjë fare; hajde ta kuptosh e ta shpjegosh fjalorin që kemi ne atje në shkollë. Ani. Nuk kisha se si, ua dhashë përgjigjen dorë me një, kuptohet gjithë duke qarë:
-Këto fjalë duan të thonë… duan të thonë fukara…
Dhe pastaj, nga e para: “Ëëë!” Mirë mirë, por tani do të mizëronin pyetjet dhe nuk kishte më kohë për t’u qaravitur.
-Moj vajzë – tha babi – a t’i kemi blerë ne librat?
-M’i kini blerë, – vendosa të mos qaja më për një hop.
-I ke gjë të çara atletet? – u hodh vëllai.
Tunda kokën gjithë inat, si për të thënë: “Mos i ke vetë aso…”
-A ke shkue ndoiherë n’shkoll’ pa ngranë? – vërviti në këtë vorbull pyetjen e tij edhe gjyshi. Pastaj, si përherë, e shoqëroi me një koment – Ehë. N’ atë kohën teme, ku me e gjet ni gorricë…
Pas kësaj, përmbledhjen e bëri mami. Prapë me një breshëri pyetjesh që shtynin e vërtisnin tutje njëra-tjetrën:
-Epo, atëherë përse qan, o shpirt? Kush të tall, moj zemër? I di zysha këto gjëra?
E lodhur nga ky gjyq, vendosa ta zbuloja arsyen e trishtimit tim. (“Hapeni zemrën,” na thotë edhe zyshë Ana. “Flisni. Mos i mbani për vete trazimet e ditës.”) Kështu, edhe unë e hapa zemrën, ua thashë më në fund arsyen e vërtetë pse ishin derdhur gjithë ato lotë:
-Unë nuk kam celular. Ja përse. Ëëë!…
Papritur, njerëzit e shtëpisë e mbyllën gojën. Të gjithë. U bë aq qetësi. Dhe vetëm shiu vazhdonte të trokëllinte në dritare si ndonjë budalla. Pas një copë here, gjyshi theu heshtjen i pari, duke thënë se në kohën e tij as që bëhej fjalë për ktona, si ju thojn’… Dhe pastaj, një tjetër koment, as që vihej në dyshim: “Opo kanë roit, të mëdhonj e të vogjël… N’atë kohën teme, kokën qeros, çantën pi lecke në kurriz, ene ho…”
Ani, lotët e mi nuk shkuan fare kot. Mami dhe babi u shtrënguanca edhe ma blenë celularin. Lanë mangut një gjë tjetër. Tani, e gjithë klasa jonë është e pajisur si jo më mirë me celularë. Disa madje kanë ajfone nga të fundit, çfarë nuk bëjnë me to. Por ç’i do! Do të na i ndalojë drejtori. S’ka, tha ai. O fikini, o fikuni vetë! Dhe atje më lart, në Bashki, në Drejtorinë Arsimore, në Ministri, ku ta di unë, kanë mendje edhe më të keqe, me na i zhduk edhe ca rrjete.
Sot në mëngjes, e lashë celularin në xhepin e vogël të çantës dhe i dhashë mirë stilolapsit. Gjithsesi, mendja ma do që kjo është një gjë e përkohshme. Por edhe ne duhet të mbledhim pakëz mendjen; se thotë mirë zyshë Ana: “Na mbeti koka mbi ekrane. Harruam të shikojmë njëri-tjetrin a të vështrojmë lart, qiellin…”
