Përsosmëria e bame njeri
Nji mëngjes zbrita me të pa. O sa i perëndishëm m’u duke! Jo, jo, nuk kishe lidhje me njerëzit, ti ishe ma i bukuri prej tyne. Ishe nji lloj i mbinatyrshëm njeriu, diçka që nuk ka lidhje me këtë botë. Admirim. Ti je përsosmëria e bame njeri, që merr frymë dhe qesh, por nuk ka lidhje me jetën e këtushme.
Mandej ti çohesh dhe shkon, si i huaji që ke kenë gjithmonë, si i huaji që do të jesh gjithmonë. Ti më ngjall emocione. Diçka që bie dhe thehet, mandej përplaset dhe copëtohet… Përfundimisht.
Nuk ka asnji foto ku të jena bashkë, nuk ka asgja që të tregojë se ne ishim këtu bashkarisht. Kemi qenë bashkë veç disa çaste dhe ato çaste po zgjaten në përjetësi, po bien gjithandej si shi anormal.
Të dua aq shumë! Por kam tmerr me t’u afru, asht e pamujtun me t’u afru, tashma tepër e vështirë… së pari, do të doja me të rrokë fort deri në thellësi të shpirtit, mandej si dikur me u ulë në nji kafene. Në nji vend të zakonshëm, që paprit’ bahet i jashtëzakonshëm prej kësaj pranie, prej dashnisë që fluturon lehtë n’ajrin e bamë njeri, prej bisedave, prej heshtisë që shpaloset krejt natyrshëm, prej pranisë së detit në lëkurat tona, prej mallit.
Në rrugë
Kishin kalu krejt rrugën e pluhunt tu u grindë e pothuaj tu u rrahë me njeni-tjetrin. Dikush kthehej dhe i shihte.
Gruaja mbante grindjen gjallë, kurse burri donte veç me i dhanë fund, tu ikë.
Qielli i përzishëm dhe retë si male, kurse ata të dy shpirtplasun e të palumtun.
Nji moment, dikur, ai e gjuajti me çadër. Por ajo nuk iku. Donte me mbajtë grindjen gjallë. S’mund t’i jepte fund. E ndiente në lëkurë dhe në mish dëshirën me u grindë. Me dhanë edhe jetën në ato momente zjarri. (Ja gruaja shqiptare që s’asht e zonja me u largu. Ajo e torturon vedin. Ndonjiherë rrallë, kur asht e lumtun, ndihet në faj. Pa vujtje ajo s’ka jetë.)
Ata ecnin përzishëm tu jetu këtë komedi të zezë. Jepnin e merrnin në ajrin e ndotun të atij kuadrati të errët dhe të ngushtë – martesës.
Aty do të jenë derisa njeni prej tyne të vdesë.
Nuk ikin, nuk lëshojnë pé. Janë aty, statujat e tmerrshme të vedit.
Ndërkohë disa gjethe si të kalbuna dhe të tejpashme shkonin e vinin në nji cipë të hollë ujore. Pemët e gjalla lulëzojshin rritjen e tyne dhe ajria ishte e hollë, krejt e hollë si xham.
Mandej diçka ngec
Në fillim asht bukur, mikpritja shtrohet, vjen krejt mirë. Mandej diçka ngec, ka ngecë. Ky vend më rrin ngushtë, nuk më përshtatet. Shoh këta turinj të varun që më shohin me nji soj qesëndije të futun thellë dhe të ashpër: “Don me jetu veç me shkrime, je vesh kështu e ashtu, sillesh në këtë lloj mënyre të papërgjegjshme…”
I shoh këta të huej, jemi nji gjak, por krejt të huaj… nuk flasim të njejtën gjuhë. E ndiej kundërshtinë e tyne të fshehtë, të etshme dhe frigën që u buron ndër duar për sjelljen teme të pakujdesshme, të “çmendur”.
Tkurrem, zvogëlohem dhe më mbyllet goja, unë nuk e kam vendin këtu…
Unë nuk e kam vendin këtu!
Unë nuk e kam vendin këtu!
Nji vend jashtë bote
Nji odë plot stolí. Mbulesat e divaneve dhe karrigeve janë prej atllasi të kuq. Dritat janë të buta dhe pak të lëshuara, por ftuese. Ka disa dritare të vockla rrumbullake të zbukuruara me trëndafila natyralë.
Çfarë paraqet ky vend? Epo, diç duhet të jetë.
Njerëz atje ka, por nuk ndihen. Ndonji fjalë e pëshpëritun, ndonji emën i thirrun me buzë të zhurituna. Mjerim aty s’ka, e kanë vendosë mjerimin në disa gota blu në mes të sallës. Dhe vërtet aty shkruhet “Mjerim”. Nuk e di nëse këtu kryhen aktivitete seksuale apo shërbesa fetare. Deri më tash askush nuk vjen.
Mandej qetësia bjen.
Tash dalin do ftyra të reja, do personazhe të reja, prej nji terri jo të zakonshëm. Prej rrëmujës ndihet nji aromë që ngjitet nalt. Asht epsh. Ndihet nji si kukurimë e lehtë dhe e mbytyn.
Mandej dritat zgjohen.
Anekand ndihet nji muzikë e freskët, që zhvidhos. Dalin disa njerëz në moshë e së fundmi, protagonistët. Të rinj me ftyra që shndrisin, pothuajse të zhveshun. Hedhja e tyne nuk asht njerëzore, por asht e natyrshme. Këta pleq të vocërr që dolën të parët janë të gjithë të smutë. Në ftyra u rrin nji buzështrëngim në vend të qeshjes. Janë njerëz të pasun që kanë pasë gjithçka në jetë e tash kanë ardhë këtu. Luksi asht i zhveshun nga dyftyrësitë dhe paraqitet haptas. Ata të shkretët duken si karikatura të asaj që kanë qenë, duken si të mykun.
Megjithatë, aty ka joshje.
Duket si nji vend i prajtë, por çdo gja funksionon si mos ma mirë. Pleqtë parakalojnë si do bebe që iu ka shku koha. Shumica janë me demencë, por kanë lekë dhe kaq mjafton. T’i shikosh kambët e shtrembëta, të gjana dhe të varuna, ftyrat pyetëse pa pikë shprehjeje. E shohin çdo gja si për herë të parë. Meshkujt janë tridhjetë e gjashtë, kurse femrat katërmbëdhjetë. Ata, meshkujt, duken si ndoca zotërinj… Ecin tu u dridhë, si tu hedhë hapat e parë, kurse gratë me shikimet kaherë të fikuna dhe të thame krejtësisht prej bjerrjes së trupit, kanë hala diçka të vogël. Ata sikur përmenden kajherë, por trupi nuk po e ban punën e vet. Thjesht u ka dalë jashtë përdorimit. Të brishtë, të paditun, ata sillen rreth e qark. Ndiej neveri. Si u asht sakatu trupi… Rrudhos dhe blatu prej kohës. U ka mbet veç me u ushqy, me gushoret e vockla që i vendosin edhe bebeve në hapat e parë.
Ndonjiherë dalin shëtitje.
I nxjerrin para diellit… që ftyrat të njomen dhe të marrin jetën e dikurshme, por asgja s’do të ndodhë. Midis tyne ka edhe ndonji me mend në krye që hala din me folë. Që lexon. Por nuri i ka shku, aq sa asht harru që e ka pasë.
Por ata njerëz të rinj e të bukur kush janë?
Ata shërbejnë këtu dhe shërbejnë me e vu edhe ma fort theksin te kontrasti. Te fazat që kalon mishi deri te shkatërrimi dhe katranosja. Janë të rinj me tipare të rregullta dhe mishin në vend. Por pleqtë e shkretë fillikat nuk i shohin. Të strukun në trupin e vet kaba, ata janë rrotullu disa herë brenda vedit dhe tash u janë marrë mendtë. Dikush po mëson rishtas me shkru, nji po qesh me ftyrën pa dhambë, duke tregu pasuninë, që u lundron diku tej.
Sipër vezullon nji qiell i prajtë, i padamshëm.
Kur qielli të zezoset, ata nisen si do kërmij pa jetë me u futë mbrendë.
Salla-restorant dhe tana të tjerat… Puhiza e lehtë e erëmimeve.
Prej ku vjen ky epsh?
Prej odave të punëtorëve që qeshin kumbueshëm – lehtë, tu u tretë dhe tu u djersitë. Ata hala munden me i shiju kënaqësitë e mishit.
Në darkë organizojnë festa të mrekullueshme, plot me të qeshuna që flasin bujarisht… Dhe gjithçka nxiton thyeshëm, lehtësisht butë drejt fundit të vet shkatërrimtar, që do t’i xejnë tanë mbrendë si mijtë. Të rinjtë mbi të vjetrit ose anasjelltas në nji ngasje të re, gati mizore, që asht nji përqeshje dhe nji tallje e thjeshtë e jetës.
Në nji orar tjetër të gjithë janë zhdukë dhe errësina ka shtri krahët.
Dritat e fikuna jashtë dhe mbrendë, energjia e trupave dhe druajtja e rrasun në vende sekrete. Dhe kështu përditë, kështu në përjetësi…
Së shpejti zbardh.
Perdet u lëshuen dhe ata nxitojnë të veshen. Të paraqitshëm, ata u dalin përpara të bjerrunve, vetëm në disa kthina, në disa vende të veçanta nuk ka. Ata ruhen fort mos me i thye rregullat. Gjithçka po shkon ma së miri. Por, dikur ata do të zbulohen, e di këtë. Për tana sjelljet mbi vijën e ndalueme, për harbimet. Dikush ka me i spiunu, siç ndodh gjithmonë. Disa syresh i pushuan prej punës, shpejt do të ikin. Do të zvarriten jashtë.
Jashtë do të jetë nji diell i fortë në nji ditë të zakonshme.
Ata të tjerët do të epohen pak duke saju nji zgërdhimje të njomë me tana gjymtyrët e perëndueme dhe do të kthehen.
Nuk e kuptoj deri ku shkon mizoria e shndërrimit dhe e zhdukjes, e mpakjes në këta trupa pa jetë, por e vërteta asht se kjo mizori qëndron. Dhe asht mizoria e vendqëndrimit të jetës.
