Fugu është një peshk që kapet tej brigjeve të Paqësorit në Japoni. Ky peshk ka pasur një rëndësi të veçantë për mua që nga koha kur mamaja ndërroi jetë tek hante një të tillë. Helmi qëndron në gjëndrat seksuale, brenda dy fshikëzave të brishta. Gjatë përgatitjes, këto qeska të vogla duhet të hiqen me kujdes sepse, çdo ngathtësi, mund të çojë në përhapjen e helmit nëpër damarë. Për fat të keq, është e vështirë ta përcaktosh nëse pastrimi është kryer me sukses. Prova, le të themi, bëhet duke ngrënë.
Helmimi nga fugu është tmerrësisht i dhimbshëm e pothuajse gjithmonë vdekjeprurës. Në qoftë se peshku kapërdihet gjatë mbrëmjes, viktimën e pushtojnë dhimbjet në gjumë. Ai përpëlitet për disa orë në agoni dhe në mëngjes nuk është më në jetë. Pas luftës, fugu u bë shumë popullor në Japoni. Deri në momentin kur hynë në fuqi rregulla shumë të ashpra, procedura e rrezikshme e pastrimit të peshkut në kuzhinë, vazhdohej me mani; më pas, fqinj dhe miq ftoheshin për gosti.
Në kohën që humba mamanë, jetoja në California. Marrëdhëniet e mia me prindërit në atë periudhë ishin disi të tendosura, dhe për pasojë, rrethanat e vdekjes së saj mbetën të panjohura për mua deri në çastin kur u ktheva në Tokyo pas dy vitesh.
Qartazi, mamaja nuk kishte pranuar kurrë të hante fugu, por në këtë rast të veçantë kishte bërë përjashtim, meqenëse ishte ftuar nga një shoqe e vjetër e shkollës, të cilën nuk donte kurrsesi ta fyente. Të gjitha këto detaje i mora vesh nga babai ndërsa udhëtonim me makinë nga aeroporti drejt shtëpisë së tij në rajonin Kamakura. Më në fund mbërritëm, pikërisht, në çastet kur asaj dite vjeshte me diell po i vinte fundi.
‘Përtype ndonjë gjë në aeroplan?’ më pyeti babai.
‘Më dhanë një vakt të lehtë.’
‘Duhet të kesh uri. Me të ardhur Kukuko do të hamë.’
Babai kishte një pamje të frikshme, nofulla eshtake dhe vetulla të zeza e të ndërkryera. Tek mendoj tani, duke i hedhur një vështrim së kaluarës, them se babai i ngjante shumë Chou En-Lai-t, edhe pse ai nuk do ta kishte fort për xhan një krahasim të tillë, sidomos, sepse ishte tepër krenar për gjakun e pastër samuraji i cili rridhte në dejtë e familjes. Paraqitja përgjithshme e tij nuk ishte nga ato që inkurajonin biseda të shtendosura; në ndihmë nuk vinte as mënyra e tij e çuditshme e të bërit vërejtje, e ngjashme me ato që i vinin kapak çdo gjëje. Në të vërtetë, tek zura vend përballë tij atë pasdite, një kujtim nga mosha e djalërisë më erdhi ndër mend; ishte momenti kur ai më kishte goditur disa herë në kokë sepse ‘dërdëllisja si ato plakat e vjetra.’ Biseda jonë, që nga mbërritja ime në aeroport, në mënyrë të pashmangshme, ishte ndërprerë nga pauza të gjata.
‘Më vjen keq për ato që dëgjova për firmën,’ thashë unë kur u pa se askush prej nesh nuk po e hapte gojën. Tepër serioz, ai miratoi me një tundje të kokës.
‘Në fakt, historia nuk mori fund aty,’ tha ai. Pas rrënimit të firmës, Watanabe vrau veten. Nuk mund ta duronte dot turpin.’
‘Kuptova.’
‘Për shtatëmbëdhjetë vite ishim bashkëpunëtorë. Njeri me principe dhe i ndershëm. E respektoja jashtë mase.’
‘Do t’i futesh biznesit përsëri?’ pyeta unë.
‘Kam dalë – në pension. Tani, mosha nuk ma lejon të merrem me peripeci të reja. Biznesi në ditët e sotme ka ndryshuar shumë. Ke të bësh me të huaj. Të cilët i bëjnë punët sipas mënyrës së tyre. Nuk e kuptoj si arritëm deri këtu. As Wanatabe nuk e kuptonte.’ Ai psherëtiu. ‘Njeri i mrekullueshëm. Njeri me parime.’
Dhoma ku pinim çajin, shikonte nga kopshti. Nga vendi ku isha ulur shquaja pusin e vjetër, të cilin, kur isha fëmijë, besoja se, shpesh, e vizitonin fantazmat. Ai mezi dallohej mes gjethnajës së dendur. Dielli ishte ulur shumë poshtë, ndaj dhe shumicës së kopshtit i kishte rënë hija.
‘Sidoqoftë, gëzohem që ke vendosur të kthehesh,’ tha babai. ‘Shpresoj të jetë diçka më shumë se një vizitë e shkurtër.’
‘Nuk jam i sigurt sesi do të më shkojnë planet.’
‘Unë, për vete, jam i përgatitur ta harroj të kaluarën. Nëna juaj, gjithashtu, ishte e gatshme të të mirëpriste – edhe pse e shqetësuar nga sjellja jote.’
‘Unë e vlerësoj mirëdashjen tuaj. Siç po e them, nuk jam i sigurt për planet e mia.’
‘Unë tani besoj se qëllime të ligëta në mendjen tuaj nuk ka pasur,’ vazhdoi babai. Ti u lëkunde nga do farë – ndikimesh. Si shumë të tjerë.’
‘Ndoshta, është më mirë ta harrojmë këtë, sikurse edhe ti vetë sugjeron.’
‘Si të duash. Pak çaj?’
Pikërisht në atë çast, zëri i një vajze ushtoi në të gjithë shtëpinë.
‘Më në fund.’ Babai hovi në këmbë. ‘Kikuko mbërriti.’
Pavarësisht nga diferenca në moshë, ime motër dhe unë kishim qenë gjithmonë shumë të lidhur. U pa se fakti që po më takonte përsëri e gjallëroi aq shumë, saqë për njëfarë kohe, nuk bëri gjë tjetër veçse u ngërdhesh me nervozizëm. U qetësua disi kur babai filloi ta pyeste për Osaka-n dhe universitetin. Ajo dha përgjigje të shkurtra dhe formale. Nga ana e saj, më bëri disa pyetje, por dukej se ishte e pushtuar nga frika se mos pyetjet mund ta çonin bisedën në tema të pavolitshme. Pas njëfarë kohe, biseda u bë edhe më e rrallë se ç’kishte qenë përpara mbërritjes së Kikuko-s. Më pas, babai u ngrit në këmbë duke thënë: ‘Më duhet të merrem me darkën. Të lutem, më fal, përgjegjësinë e kam unë për këto gjëra. Kikuko do të përkujdeset për ty.’
Me tu larguar babai nga dhoma, u bë e qartë se motra u çlirua disi. Në pak minuta, ajo foli lirshëm për shokët dhe shoqet në Osaka dhe për leksionet në universitet. Pastaj, fare papritur, sugjeroi se do të ishte mirë të bënim një shëtitje në kopsht dhe, me hapa të mëdha, doli në verandë. Veshëm nga një palë sandale kashte që preheshin mbi shinat e derës së verandës dhe dolëm në kopsht. Drita e diellit pothuajse kishte ikur.
‘U bë gjysmë ore që po vdes për një cigare,’ tha ajo tek ndezi një.
‘Po përse nuk tymose më parë?
Ajo bëri një gjest vjedharak në drejtim të shtëpisë dhe zbardhi dhëmbët me çapkënëri.
‘Oh, e kuptova,’ thashë unë.
‘E di çfarë? Tani kam edhe një shok intim.’
‘Vërtet?’
‘Veçse, nuk e di sesi do t’ia bëj. Nuk kam vendosur akoma.’
‘Më se e kuptueshme.’
‘Shiko, ai po bën plane për të shkuar në Amerikë. Do që, pas mbarimit të studimeve ,edhe unë të shkoj me të.’
‘Kuptova. Po ti, do të shkosh në America?’
‘Po të shkojmë, udhëtimet do t’i bëjmë me makina të rastit.’ Kikuko ngriti gishtin e madh të dorës ballë fytyrës sime. ‘Thonë se është e rrezikshme, por unë e kam praktikuar në Osaka, nuk ka asnjë problem.’
‘Kuptova. Por, për çfarë nuk je e sigurt?’
Po ndiqnim një shteg të ngushtë që gjarpëronte mes shkurreve dhe, kështu, përfunduam pranë pusit të vjetër. Tek ecnim, Kikuko vazhdimisht pinte duhan duke nxjerrë tymin shtëllunga-shtëllunga në mënyrë teatrore.
‘Atëherë, unë kam shumë miq në Osaka. Më pëlqen atje. Nuk mendoj se ka ardhur koha t’i lë pas të gjithë. Për sa i përket Suichi-t – ai më pëlqen, por nuk jam e sigurt se dua të shpenzoj një sasi kaq të madhe kohe me të. E kupton?’
‘Oh, plotësisht.’
Ajo buzëqeshi nën hundë përsëri dhe më pas lëvizi përpara me hapa të shpejtë derisa arriti te pusi. ‘Të kujtohet,’ tha ajo, ndërkohë që unë po i afrohesha, ‘se dikur thoje që këtë pus e vizitojnë fantazmat?’
‘Po më kujtohet.’
Të dy vështruam anash me kureshtje.
‘Mamaja më thoshte gjithmonë se atë natë kishe parë plakën e dyqanit të perimeve,’ tha ajo. ‘Unë nuk e besova kurrë, por këtu ama, nuk kam ardhur asnjëherë vetëm.’
‘Mamaja, ma thoshte edhe mua këtë vazhdimisht. Madje, njëherë më tha se plaka i kishte pohuar se fantazma ishte ajo vetë. Mesa duket, i binte shkurt përmes kopshtit. E imagjinoj se është ndodhur në vështirësi sa herë që i është kacavjerrë mureve.’
Kikuko qeshi nën hundë. Pastaj ajo i ktheu shpinën pusit, dhe i hodhi kopshtit një shikim ngulmues.
‘Në të vërtetë, mamaja kurrë nuk të bëri fajtor, ti e di,’ tha ajo, me një zë të tjetërsuar. Unë heshta. Ajo gjithmonë më thoshte se faji ishte i tyre, i saj dhe i Babait, që nuk të edukuan ashtu siç duhej. Më thoshte se me mua ishin treguar shumë më të kujdesshëm, dhe se kjo ishte arsyeja që unë isha bërë e mirë.’ Ajo hodhi vështrimin lart, ndërkohë që, ngërdheshja e prapë i ishte kthyer përsëri në fytyrë. ‘E gjora Mama,’ tha ajo.
‘Do të kthehesh në California?’
‘Nuk e di. Të shikojmë.’
‘Çfarë ndodhi me – të, Vicki-in?’
‘Me atë nuk kam asnjë lloj lidhje,’ thashë unë. Tani, pothuajse gjithçka ka marrë fund për mua në California.’
‘Si mendon, duhet të shkoj unë aty?’
‘E pse jo? Megjithatë, nuk e di. Mundet të të pëlqejë.’ Unë i hodha një shikim të shpejtë shtëpisë. ‘Ndoshta është më mirë që të futemi brenda. Babai mund të ketë nevojë për ndihmë në përgatitjen e darkës.’
Ime motër po shikonte përsëri me kujdes në brendësi të pusit. ‘Nuk shikoj të ketë fantazma këtu,’ tha ajo. Zëri i saj jehoi disi.
‘Mos vallë rrënimi i firmës e ka tronditur shumë Babanë?’
‘Nuk e di. Me Babanë është gjithmonë e vështirë.’ Pastaj, fare papritur, drejtoi trupin dhe u kthye nga unë. ‘A të foli për plakun Watanabe? Dhe atë që ai bëri?’
‘Dëgjova se ka vrarë veten.’
‘Shiko, nuk është vetëm ajo. Ai mori me vete gjithë familjen. Bashkëshorten dhe dy vajzat e vogla.’
‘Oh, vërtet?’
‘Ato dy vajza aq të bukura. Ai la gazin hapur në kohën kur ato ishin në gjumë. Pastaj, preu stomakun me një thikë mishi.’
‘Po, Babai po më tregonte se Wanabe ishte një njeri parimor.’
‘Gjë e shpifur.’ Ime motër u kthye sërish te pusi.
‘Kujdes. Do të biesh brenda.’
‘Nuk më kap syu fantazma këtu,’ tha ajo. ‘Gjatë gjithë kësaj kohe më ke gënjyer.’
‘Por, unë kurrë nuk kam thënë se ajo jetonte brenda në pus.’
‘Atëherë, ku është?’
Që të dy hodhëm vështrimin përreth pemëve dhe shkurreve. Drita në kopsht ishte bërë shumë e mugët. Më në fund, tregova me gisht një lirishtë që ndodhej afërsisht dhjetë jardë më tej.
‘Pikërisht atje e pashë. Pikërisht atje.’
Që të dy pamë vendin me ngulm.
‘Si ishte?’
‘Nuk munda ta shikoj mirë. Ishte errësirë.’
‘Por, diçka duhet të kesh parë.’
‘Ishte një grua e moshuar. Thjesht, qëndronte aty në këmbë, më vështronte.’
Vazhduam të shikonim me ngulm vendin si të ishim të hipnotizuar.
‘Ajo kishte veshur një kimono të bardhë,’ thashë unë. ‘Një pjesë e flokëve të saj ishte hallakatur. Frynte pak erë.’
Me bërrylin e saj, Kikuko më goditi lehtë në krah. ‘Oh, rri urtë. Po kërkon prapë të më trembësh nga e para.’ Ajo shkeli me këmbë bishtin e cigares, dhe pastaj, për një moment të vetëm qëndroi që ta shikonte si e shastisur. Me një goditje të këmbës e mbuloi me disa hala pishash, dhe më pas ia dha një ngërdheshje. ‘Le të shohim nëse darka është gati’ tha ajo.
Babanë e gjetëm në kuzhinë. Ai na hodhi një shikim të shpejtë, dhe pastaj vazhdoi të merrej me diçka që kishte në dorë.
‘Babai është bërë një kryekuzhinier i vërtetë, sepse i duhet të kujdeset për veten,’ tha Kikuko duke qeshur. Ai u kthye dhe i hodhi një shikim të ftohtë Kikuko-s.
‘Kjo nuk është ndonjë aftësi që më bën krenar,’ tha ai. ‘Kikuko, eja këtu dhe ndihmo.’
Për disa çaste motra nuk luajti nga vendi. Pastaj, bëri një hap përpara dhe veshi një përparëse që qëndronte varur në një sirtar.
‘Tani, vetëm perimet kanë nevojë për gatim,’ i tha ai Kikuko-s. ‘Të tjerat kanë nevojë vetëm sa për t’iu hedhur një sy.’ Më pas, ai hodhi shikimin lart dhe, për disa çaste, më vështroi në një mënyrë të çuditshme. ‘Ma ha mendja se dëshiron t’i hedhësh një sy shtëpisë,’ tha ai së fundi. Shkopinjtë e ushqimit, të cilat i mbante në dorë, i uli poshtë. ‘U bë një kohë e gjatë që nuk e ke parë shtëpinë.’
Në momentin që po largoheshim nga kuzhina, unë ktheva kokën dhe i hodha një vështrim Kikuko-s, por ajo më kishte kthyer shpinën.
‘Është vajzë e mirë,’ tha babai me qetësi.
E ndoqa babanë nga dhoma në dhomë. Kisha harruar sesa e madhe ishte shtëpia. Një derë me panele hapej tek rrëshqiste, dhe një tjetër dhomë shfaqej. Çuditërisht, të gjitha dhomat ishin të boshatisura. Në njërën prej tyre nuk u ndezën dritat, ndërsa ne, zgurdulluam sytë në muret e zhveshura dhe hasrat tatami me ndihmën e dritës së zbehtë që hynte nga dritaret.
‘Shtëpia është tepër e madhe për një njeri që jeton vetëm këtu,’ tha babai. ‘Shumica e dhomave nuk më hynë më në punë.’
Në fund fare babai hapi derën e një dhome të mbushur kryekëput me libra e gazeta. Nëpër vazo kishte lule, nëpër mure piktura. Pak më pas, unë vura re diçka mbi një tavolinë të ulët në cepin e dhomës. U afrova dhe pashë se ishte modeli plastik i një anije luftarake, nga ato që montohen prej fëmijëve. Ishe vendosur mbi disa gazeta; të shpërndara rreth saj, kishte copa të përngjashme me plastikë ngjyrë gri.
Babai ia dha një të qeshure. Ai iu afrua tavolinës dhe ngriti lart modelin e anijes.
‘Që kur u mbyll fabrika përfundimisht,’ tha ai, ‘kam pasur më shumë kohë të lirë.’ Ai qeshi përsëri, mjaft çuditshëm. Për një moment, fytyra e tij mori një pamje fisnike. ‘Diçka më shumë.’
‘Duket e çuditshme,’ thashë unë. ‘Gjithmonë ke qenë shumë i zënë.’
‘Ndoshta tepër i zënë.’ Më vështroi me një buzëqeshje të vogël. ‘Ndoshta duhej të kisha qenë një baba më i kujdesshëm.’
Unë qesha. Ai vijoi ta soditi anijen e vet luftarake. Pastaj ngriti kokën. ‘Nuk kisha ndërmend ta tregoja këtë, por ndoshta është më mirë që të ta them. Unë besoj se vdekja e mamasë tënde nuk ishte aksident. Ajo kishte shumë shqetësime. Si dhe mjaft zhgënjime.’
Të dy ia ngulëm sytë anijes luftarake.
‘Sigurisht,’ thashë unë më së fundi, ‘mamaja nuk priste që unë të jetoja për gjithmonë këtu.’
‘Mesa duket ti nuk po kupton. Nuk e kap dot sesi është kjo punë për disa prindër. Jo vetëm që është e shkruar t’i humbasin fëmijët, por edhe t’i humbasin për gjëra të cilat nuk i kuptojnë.’ Ai i e rrotulloi anijen mes gishtërinjve të tij. ‘A nuk mendon se kanonierat e vogla mund të ishin ngjitur më mirë?’
‘Ndoshta. Megjithatë, unë mendoj se anija duket e bukur.’
‘Gjatë luftës, për njëfarë kohe, ndodhesha në një anije pak a shumë si kjo. Por, gjithmonë kam pasur si synim forcat ajrore. Kështu e mendoja. Nëse anija goditej nga armiku, e vetmja gjë që mund të bëje, ishte të përpiqeshe në ujë me shpresën se mund të mbërrinte ndonjë ndihmë. Por, në aeroplan – nejse – kishe gjithmonë armën finale.’
‘Jo domosdo.’
Ai hodhi një sy rreth e qark dhomës. ‘Darka tashmë duhet të jetë gati,’ tha ai. ‘Duhet të të ketë marrë uria.’
Darka na priste në një dhomë të ndriçuar dobët, pranë kuzhinës. I vetmi burim drite ishte një fener i madh që varej mbi tavolinë, dhe që bënte hije në pjesën tjetër të dhomës. Përpara se të fillonim darkën, u përkulëm në shenjë respekti përballë njeri-tjetrit.
Bisedë bëhej pak. Në momentin që bëra një kompliment për ushqimin, Kikuko qeshi disi nën hundë. Nervozizmi i mëparshëm sikur i ishte kthyer. Për disa minuta babai nuk hapi gojë. Më së fundi ai tha: ‘Duhet të të vijë çudi që ndodhesh në Japoni.’
‘Po, është pak e çuditshme.’
‘Mundet që edhe të jesh penduar për kthimin nga America.’
‘Pak. Jo shumë. Nuk kam lënë ndonjë gjë të madhe prapa. Vetëm disa dhoma të boshatisura.’
‘Kuptova.’
Hodha një shikim përmes tavolinës. Fytyra e babit dukej e gurtë dhe e rëndë në atë gjysmë-dritë. Vazhduam të hanim në heshtje.
Më pas, syri më kapi diçka nga fundi i dhomës. Në fillim, vazhdova të haj, pastaj, duart sikur mu ngrinë. Babai dhe motra vunë re çka ndodhi dhe më ndoqën me sy. Unë vazhdova t’i ngul sytë në errësirë përtej shpatullës së babait.
‘Kush është ajo? Në atë fotografi?’
‘Cila fotografi?’ Babai ktheu trupin lehtazi, dhe u përpoq të ndjekë shikimin tim.
‘Ajo që ndodhet më poshtë. Gruaja e moshuar me kimono të bardhë.’
Babi uli shkopinjtë e bukës në tavolinë. Ai pa në fillim fotografinë, pastaj mua.
‘Nëna jote.’ Zëri i tij ishte bërë shumë i ashpër. ‘As nënën tënde nuk e njeh?’
‘Nëna ime. Besoj se e kuptoni, është errësirë. Që këtej, nuk duket mirë.’
Për disa sekonda askush nuk foli, më pas Kikuko u ngrit në këmbë. Ajo hoqi fotografinë nga muri, u kthye në tavolinë, dhe ma dha mua.
‘Duket shumë më e vjetër,’ thashë unë.
‘Ajo fotografi është bërë fare pak kohë përpara vdekjes së saj,’ tha babai im.
‘Për shkak të errësirës. Ishte e pamundur ta shikoja mirë.’
Ngrita kokën dhe pashë se babai kishte ngritur dorën. Ia dhashë fotografinë. Ai e vështroi me vëmendje, dhe pastaj ia zgjati Kikuko-s. Në bindje të urdhrit, Kikuko u ngrit në këmbë edhe një herë tjetër, dhe e rivendosi fotografinë në mur.
Një poçe e madhe, e mbuluar, qëndronte në mes të tavolinës. Në momentin që Kikuko zuri vend përsëri, babai zgjati trupin përpara dhe i ngriti kapakun. Një re avulli u ngrit lart dhe u mbështoll si një lëmsh rreth fenerit. Lehtazi, ai shtyu poçen drejt meje.
‘Ti duhet të jesh i uritur,’ tha ai. Gjysma e fytyrës i kishte rënë në errësirë.
‘Faleminderit.’ U zgjata përpara me shkopinjtë e ushqimit në dorë. Avulli ishte gati përvëlues. ‘Çfarë është?’
‘Peshk.’
‘Paska erë të mirë.’
Brenda në supë kishte copa peshku që pothuajse kishin marrë formën e qofteve. Zgjodha njërën prej tyre dhe e kalova te tasi im.
‘Merr prapë. Ka me shumicë.’
‘Faleminderit.’ Mora përsëri pak peshk, dhe pastaj e shtyva poçen drejt babait. E pashë tek mori disa copa të cilat i futi në tasin e vet. Në vazhdim, vështruam Kikuko-n që po i shërbente vetes.
Babai përkuli trupin për të përshëndetur. ‘Ti duhet të kesh uri,’ tha përsëri ai. Futi një sasi peshku në gojë dhe filloi të përçapet. Më pas, edhe unë mora një copë peshku të cilën e futa në gojë. Në kontakt me gjuhën, u ndje e butë dhe mjaft e tultë.
‘Shumë i mirë,’ thashë unë. ‘Çfarë është?’
‘Thjesht peshk.’
‘Është shumë i mirë.’
Të tre vazhduam të hamë në heshtje. Kaluan disa minuta.
‘Mos do prapë?’
‘Ka mbetur akoma?’
‘Ka me shumicë për të gjithë.’ Babai hoqi kapakun dhe sërish avulli u ngrit lart. Të gjithë u zgjatëm drejt enës dhe morëm përsëri.
‘Urdhëro,’ i thashë unë babait, ‘copën e fundit merreni ju.’
‘Faleminderit.’
Kur kishim mbaruar së ngrëni, babi tendosi krahët dhe gogësiu me kënaqësi. ‘Kikuko,’ tha ai. ‘Të lutem, përgatit një tas me çaj.’
Motra e vështroi, dhe pastaj, pa asnjë lloj komenti, u largua nga dhoma. Babai u çua në këmbë.
‘Shkojmë nga dhoma tjetër. Këtu bën shumë ngrohtë.’
U ngrita nga vendi dhe e ndoqa në dhomën tjetër. Dritaret e mëdha rrëshqitëse ishin lënë të hapura, gjë që e lejonte flladin të hynte nga kopshti. Për një fare kohë, qëndruam të ulur në heshtje.
‘Baba,’ thashë unë më në fund.
‘Po?’
‘Kikuko më tha se Watanabe-San mori me vete gjithë familjen.’
Babai uli sytë dhe pohoi me kokë. Për disa çaste, u pa se ishte zhytur në mendime. ‘Watanabe ishte i përkushtuar në punë,’ tha ai më në fund. ‘Falimentimi i firmës ishte një goditje e rëndë për të. Ndruhem se ajo ia errësoi gjykimin.’
‘A mendon se ajo që bëri – ishte gabim?’
‘Si? Patjetër. Mos e shikon ndryshe ti?’
‘Jo, jo. Natyrisht që jo.’
‘Nuk është vetëm puna, ka dhe shumë gjëra të tjetra.’
‘Ashtu është.’
Pllakosi heshtja. Zukatja e karkalecave depërtonte nga kopshti. Unë ngula shikimin në mugëtirën e dhomës. Pusi nuk dukej më.
‘Çfarë mendon të bësh tani?’ pyeti babai. ‘Do qëndrosh do kohë në Japoni?’
‘Me ndershmëri, nuk kam menduar gjatë për këtë.’
‘Nëse dëshiron të qëndrosh, dua të them këtu, në këtë shtëpi, je më se i mirëpritur. Domethënë, në qoftë se nuk të prish punë të jetosh me një plak.’
‘Faleminderit. Për këtë do të mendohem.’
Përsëri ia ngula sytë mugëtirës.
‘Por, sigurisht,’ tha babai, ‘shtëpia është mjaft e zymtë. Nuk do të kalojë gjatë, dhe ti ke për tu kthyer në America.’
‘Ndoshta. Këtë nuk e di akoma.’
‘Nuk ka dyshim që po.’
Për njëfarë kohe, babai u duk sikur po studionte me kujdes pjesën e sipërme të dorës. Pastaj ngriti kokën dhe psherëtiu.
‘Pritet që Kikuko t’i mbarojë studimet pranverën e ardhshme,’ tha ai. ‘Ajo, ndoshta, do të ketë dëshirë të kthehet këtu. Është vajzë e mirë.’
‘Ndoshta do të dojë.’
‘Në atë rast, gjithçka do të ndreqet.’
‘Po, jam i sigurt që kështu do të bëhet.’
Qëndruam përsëri pa folur, në pritje që Kikuko ta sillte çajin.
Përktheu nga anglishtja: Aristidh Shqevi
Oslo, 17.09.2020
