IKJE TË PAKTHYEME
Një shi i lashtë mbërrin dhe rrëzohet mbi vdekjen e lumit,
Tërë shirat qajnë rrëzimin dhe vdekjen;
Rikthimet e pamundura i qan një grua
Mbi lumin që det s’do bëhet kurrë!
HESHTJE E PËRBOTSHME
Ra heshtja mbi botë
Si një pezaul i qëllimshëm,
Drita u zbeh, u bë e ftohtë
Për çdo të munguar, e çdo të pranishëm.
Disa thurën bejte;
Të çmendurit u panë dhe qeshën,
Disa numëronin vdekje
…vdekje thanë; dhe heshtën!
KUJTESË
Çeli kumbulla dhe këtë vit,
Ndoshta kishte çelur pranvera e s’e dinim
Të gjitha lulet; ishin ditët e një viti
Të largët, oh sa të largët,
Që kumbulla deshi t’a sillte sërish
…dhe njerëzit kurrë s’e kuptuan
Vitin e largët, lulet e ditëve
Kumbullën e vërtetë…
Një jetë të tërë, nën hijen e kajsisë.
LUFTË DHE IDENTITET
Asnjë trim s’e ka dëgjuar këngën e vet
Kurrë!
Mbas lufte dalin plot të tillë
Dhe bëhen “Ti” pa e ditur.
-E nëse lind një tjetër luftë,
Askush më nuk bëhet Ti
As si Ti!
SEKONDA I LINDI TË GJITHË
(Edhe Kohën)
Dhe sekonda aq e vogël
Lindi shekuj të tërë,
Andrra sa dy herë vetja,
Dhimbje, tragjedi, vdekje
Njerëz që e mendojnë veten:
“oh sa t’mdhenj”.
Edhe dashuritë, lumturitë, e t’mirat, sekonda i lind, i rrit
Krejt jetën,
Sekonda
e para dhe e fundit n’gjithçka.
…
***
I donte fort kafshët;
Më fliste përherë për një kaproll të vogël
Që kurrë nuk u rrit.
Ndoshta i fliste fëmijëria.
Për një kalë që kurrë të zonë në pritë s’e lëshoi, po as gra mbi të kurrë nuk udhëtuan.
Ndoshta i flisnin plagët e shpirtit, ngjarjet.
Më fliste për pëllumbin “e pabesë”
Për korbin e gjarpërin.
Ndoshta flisnin mitet, vitet, kujtimet, hallet.
Më fliste gjithmonë për një qen;
Legjendar besnik që kurrë qen s’e quajti!
Mbi të gjitha i fliste dashuria.
Më fliste dikur gjyshi im,
Më flisnin bjeshkët me radhë,
edhe sot më flet gjyshi
…ndonëse më rrallë!
NDJEKJE TË THINJURA
Ti do të ikësh
Si një mërzi e pashprehur,
Duke ma trembur nga krahët lumturinë
Siç trembet shpirti i një zogu në duart e fëmijës.
Ti do të bëhesh vjeshtë,
Që unë të vij fill pas teje
E të bëhem dimër,
Të ngrij ikjet tua,
Dhe kur të bëhemi bashk
T’i ndjellim plakjen njëri-tjetrit
Me pleq prej bore.
Ti do të bëhesh vjeshtë,
Që unë të thinjem pas teje.
KËNGA QË S’U KËNDUA
Rrëzohet perëndimi nën qiell,
Tërë shikimet rrëzohen mbas tij,
Si një vjeshtë e papritur,
Si një shpirt i trazuar,
Dhe unë këndoj pa zë shpeshherë
Për një shpirt, a mos ringjallet.
(A ka bota shpirt, vdekje a ka !?)
Edhe shirat këndojnë balada,
Këngë e vjetër kthimesh…
O perëndim, më vjen të këndoj
Por, zëri im s’po del…
FËMIJËRIA
Nuk janë këto shira të reja,
I kam parë diku
Një ditë të hershme,
i ndieja si sot.
Kështu më vjen shpeshherë
E vogla ime prej shiu,
Dhe ikën nëpër dekada,
Si troku i kalit të bardhë
Me frikën që s’kthehet më!
Unë e di;
E vogla ime prej shiu do të vijë sërish
Mbi trokun e kalit të bardhë,
Përtej xhamit përlotur me të mirën time;
Fëmijëri.
MALL
Tani që dita u zgjat,
Ikëm nga shkurti i dimërt,
I dimërt dhe pa dëborë.
Rrugët e vendlindjes më ngjajnë,
Si pleq të kërrusur malli,
Që kërkojnë një fëmijë të humbur dikur,
Të rritur para kohe.
Tërë mallet e botës kalojnë andej
Për një dëborë të vjetër,
Për një pranverë të bardhë,
Për një fëmijëri të shkuar!
Tërë mallet e botës,
Mbi rrugët plot moshë,
Enden pa u shuar!…
PËRGJËRIM
Në verat e mia plot bjeshkë
Luajnë fëmijët me mall,
Kujtimet…
Tërë kafshët e egra më kujtohen,
Madje edhe njerëzit
Kur vrisnin veten në syrin e tyre,
(Dhe mendonin që kafshën vranë!)
Por amanet faleni
Përshpirtjen e kaprollit për besën tuaj!
Dhe veten keni falur
Në emrin e pafajësisë së tij!
…përgjërohet nga larg, një fëmijë gjahtari.
