E përktheu nga origjinali frëngjisht: Beatriçe Balliçi
Ky burrë dhe kjo grua po udhëtojnë me një makinë më targa të huaja. Ajo ka kushtuar treqind e njëzet mijë franga dhe çuditërisht, ishte vetë çmimi i taksës së qarkullimit, që e bëri burrin të mëdyshej te koncesioneri.
Spërkatësi i ujit te xhami i dritares në krah të djathtë nuk punon mirë dhe kjo gjë e irriton jashtë mase.
Të hënën do t’i kërkojë sekretares që të thërrasë Solomonin. Për një çast solli nëpër mend gjoksin e sekretares së tij, një gjoks mjaft i vogël. Nuk shkonte asnjëherë në shtrat me sekretaret e veta. Është diçka vulgare dhe, veç të tjerash, në këto kohë kjo do të thoshte shpenzim i madh parash.
Sidoqoftë, ai nuk e tradhton më të shoqen, qëkurse një ditë, ai dhe Antoine Say ishin argëtuar gjatë një ndeshjeje golfi, kur bënin llogaritë e shpenzimeve të njëri-tjetrit.
Po shkojnë në shtëpinë e tyre në fshat. Një shtëpi e mrekullueshme feudali nga anët e Angers. Me dimensione madhështore.
E blenë për pesë franga. Por më pas punimet…
Të gjitha dhomat e shtëpisë të veshura me dru. Një oxhak i prishur dhe i ndërtuar përsëri nga e para, gur pas guri, për të cilin u kish rënë në kokë, qëkur e panë tek një antikuar anglez. Nëpër dritare perde te rënda, të lidhura me kordona. Kuzhina krejt moderne, peceta prej damasku dhe banaku i punuar prej mermeri gri. Gjithashtu edhe banjot, nga një për secilën dhomë. Pak mobilje, por të gjitha të kohës. Në mure korniza shumë të mëdha e të praruara, gravura të shekullit XIX, me skena gjuetie, kryesisht.
Të gjitha këto të bëjnë të mendosh për malokë të pasuruar, por për fat, ata nuk e kuptojnë.
Burri ka veshje sportive, një palë pantallona të stilit të vjetër, prej stofi të leshtë dhe nje pulovër prej kashmiri, blu të errët (dhuratë e së shoqes për 50 vjetorin e lindjes.) Këpucët i ka blerë në dyqanin e firmës John Lobb, dhe nuk do t’i shkëmbente për asgjë në botë. Duket qartë që çorapet i mban të gjata dhe i ka me fije pambuku të cilësisë më të mirë. Shihet qartë.
Është duke i dhënë makinës me shpejtësi. Duket i menduar. Me të mbërritur, do të shkojë të takohet me rojat, do të diskutojë për pronën, për shpenzimet, për krasitjen e aheve, për gjuetinë e paligjshme…Dhe ai s’i duron fare këto.
I vjen të pëlcasë, kur mendon se e tallin, dhe e di mirë se çfarë ndodh me ata që mezi shkojnë të punojnë të premten në mëngjes, sepse pronarët mbërrijnë pikërisht në mbrëmje dhe u duhet t’u krijojnë përshtypjen se punët janë vënë në vijë.
Duhet t’i pushojë në vend, por tani nuk ka kohë të merret me këtë gjë.
Është i lodhur. Ata të kompanisë i çajnë veshët, me gruan pothuajse nuk fle më, xhami i parmë i dritares është mbushur plot mushkonja të shtypura dhe fshirësja e ujit s’punon mirë.
Gruan e quajnë Matilda. Është e bukur, por në fytyrë i dallohen qartë të gjitha mundimet e jetës.
E ka ditur gjithnjë kur i shoqi e tradhtonte, dhe e di gjithashtu se, nëse ai s’e bën më, është vetëm çështje parash.
E ulur në sediljen pranë shoferit, është vazhdimisht e trishtuar në vajtje-ardhjet e pambarimta gjatë fundjavës.
Mendon se s’ka qenë kurrë një grua e dashuruar, mendon për faktin që s’mundi të lindte një fëmijë, mendon për djalin e vogël të rojtares, Kevinin, i cili në janar do te mbushë 3 vjeç… Kevin, ç’emër i shëmtuar. Ajo, nëse do të kishte pasur një djalë, do ta quante Pierre, si i jati. Solli ndërmend skenën tronditëse kur kish provuar të fliste për adoptimin… Por ndërkohë mendon edhe për fustanin e gjelbërt, që e kish parë në vitrinat e dyqanit Cerruti.
Ata dëgjojnë radion në stacionin e tyre të preferuar. Nuk është edhe aq keq.
Muzikë klasike, të cilën të vjen mirë kur e njeh, tinguj nga bota pafund, që të krijojnë përshtypjen e të qenit njeri i hapur, dhe emisione informative flesh, që nuk e lënë kohën të rrjedhë në kotësi brenda makinës.
Sapo u futën në autostradë. Nuk kanë shkëmbyer asnjë fjalë dhe kanë ende shumë rrugë për të bërë.
