1 – në kohë karantine
komshiu im,
na nevojitet një lumturi pa arsye.
muret e karantinës janë muret e shtëpive tona,
dhe dritaret janë tejqyra drejtuar botës.
i kemi duart e vockla, nga lutjet e vockla,
në të cilat nuk zënë më vend dëshirat e kësibotshme.
përtej, ti pi duhan dhe mendohesh
nga një tjetër dritare me gjysëm fryme.
është koha të lumturohemi pa arsye – të them,
-si budallenjtë?! – ma pret ti dhe bën me shenjë muret…
jo, si fëmijët, të them dhe bëj me shenjë lulet.
është mars dhe buzëqeshjet tona
janë modeste si rritje pensionesh,
ato zënë përherë veç 2.5 përqind të fytyrës.
…kështu pra, të jemi të lumtur, komshiu im, krejt pa arsye,
pavarësisht turinjve që varim kur është fund muaji
dhe presim lajmin e madh në celular q’u hodhën rrogat,
pavarësisht turinjve të varur të grave tona,
teksa u tregojmë hënën e re, me sy që na ndrijnë
dhe ato vënë duart te barku,
sa herë është fundi i ndonjë muaji,
apo fillimi i ndonjë tjetri.
2 – mesnata në odë
vij vonë te kjo derë.
brenda meje gjthnjë
ajo ndjesia e vonesës.
janë të gjitha aty: qilimi i ftohtë,
çardaku i drunjtë, qelqi i akullt i dritares
dhe muret prej guri latuar qyshkur,
ku babai mbante fjalën e tij.
zërat jehonin pa mundur të dilnin jashtë
dhe oda ishte kryekëmbë portret i tij.
asgjë nuk ka ndryshuar
veç kujtimet janë ende të rrjedhshme
në shtambën e harresës.
3 – për të thjeshtën
ajo donte të dukej e thjeshtë.
i kapte flokët mbledhur nga pas
si një vegjë filxhani që rrethon një boshllëk.
mes gjithë stromcave të një paji,
pëlqente veç një fustan të gjatë,
e nga të tjerat veçonte dashurinë
qe nuk e gjen në garderobë,
as në kuletë, në mesditë kur të duhet të paguash faturat,
apo kur rrëmon në reliktet e rafteve,
apo as në kasafortë atje diku midis tapisë së shtëpisë
dhe unazave me flori saf të gjyshërve,
por dashuria shfaqej veç në të errët,
si neoni në akrepat dhe numrat e një ore
që shndrit për pleqtë kur ngrihen nga halli te urinojnë
dhe s’gjejnë dritë pas mesnate.
ajo ishte e thjeshtë si thesar i cili ështe i tillë
për sa kohë nuk është gjetur;
i vjetër, mbi të cilin koha ka hedhur tradhëti,
fjalë të hidhëta, zhgënjime,
sikurse shiu që nga njëra anë ja njom rrënjët trëndaflit,
kurse kërcellin dhe gjethet ja mbush me stërkala prej balte.
ajo ishte e thjeshtë edhe kur ai, i dehur, u kthye në shtëpi
dhe e pa ashtu përlyer prej gatimit, gjithë erë gjelle…
ajo e priti me një buzëqeshje,
një buzëqeshje si për të ndrequr një gabim në shkreti…
kur hëngri grushtin dhe njëri dhëmb iu thye,
por që nuk qau, ngaqë s’ish hera e parë
që nuk e dallonte më neonin e shndritshëm
dhe fll kështu, kaq thjeshtë, ja tha edhe gjykatësit.
tani ajo, një trëndafil nga ato erëmirët,
plot gjemba dhe me stërkala dheu nga shirat,
kërkon veç një dorë e cila do ta ujitë dhe aq.
4 – dobësitë
burri mendohet i qetë
me të pasmen e kokës mbi pëllëmbë të dorës,
dora e mbështetur mbi nënkresë
si një makinë e ngjitur në karrotrec,
në një shtrat me të shoqen e cila fle gjysëm e zbuluar.
janë dobësitë ato që të bëjnë burrë, mendon
duke ledhatuar lehtë supet e saj
si Akili, i cili kur kruante thembrën,
e dinte mirë se po kruante dobësinë e tij.
për Akilin, dobësia fshihej nën këmbë
që të mund të shkilte mbi të
dhe ky është kamuflazh mjeshtëror,
se veç atëherë njerëzve nuk do t’u shkojë mendja,
se kush është ai budalla që shkel mbi dobësinë e vet?!
gruaja fle e qetë, pa e ditur
se krejt në mënyrë të pavullnetshme
është kthyer në motiv ekzistence
që kur t’i vijë koha, do të shkilet nga këmbë e burrit,
(si kamuflim ndaj syrit të keq),
apo nga goditjet e fatit
që duan ta gjunjëzojnë burrin atje te thembra.
5 – Bardhi dhe unë
me Bardhin nuk flasim tepër
në kafe, në mëngjes, ai ulet tek pullë
në një tavoline të madhe veçmas e cila ka katër karrige.
kjo tregon shumë për të, sa herë kur vjen herët
dhe syri i tij vështron të gjejë një vend
ku nuk mund ta zëtekë vetmia.
vendi ku zgjedhim të ulemi,
atëherë kur nuk e kemi mendjen,
është vendi të cilit ne i përkasim.
bardhi jeton tri blloqe shtëpish më tutje,
nuk është martuar, por shpresat i mban ndezur,
kjo kuptohet nga tre vendet bosh në tavolinë…
në mos njëra, tjetra do mbushet.
ai më përshendet, mirëmëngjes më thotë,
kur më sheh të ulur vetëm
në një tavolinë të vogël
me dy karrige,
ngushtë si në një tra
që duhen veç dy vetë për të mbajtur ekuilibrin
nga të dyja anët.
i qëndroj besnik idesë së ekuilibrit
dhe bardhi e di fort mirë këtë gjë, kur më thotë:
ulesh përballë një karrige bosh
në pozicion shahisti drejtuar me përpikmëri,
si besimtarët në namaz ndaj Kiblës.
por unë jam hoxhë, o bardh,
hoxhë i lodhur duke falur xhenaze ëndrrash.
6 – malli që s’hiqet
gjatë viteve të studimit
kam qenë i trishtuar si një qen rruge.
në auditor, prisja që ndonjë pedagog me burrëri dhe guxim
të shkruante në tabelë atë q’e dija prej kohësh,
kumtin e epokës në atdheun tim ku u linda:
“ju hasët në rrugë qorre,
ju lutemi mos thurni ëndrra!”
askush nuk e bëri.
më lanë të lirë të bridhja
me sy që shndriste në to e gjelbërta.
unë e di, se mërgimtarët fort i merr malli për vendin e tyre,
por ju them që është më e zorshme të të marrë malli
për atdheun tënd në atdheun tënd!
dhe m’e zorshmja është të mund të çash përtej ëndrrave,
pa u kapur pas shpresës,
të kalosh muret e qorrsokakëve,
të grisësh limitin e durimit
dhe vetminë ta kesh besnike si qen.
sot eci trotuarit gjysmë i harruar.
në trastë kam këmishën e një malli që s’më hiqet
dhe veshur kam këpucë pengjesh të pagrisshme,
mbledhur në kaq e kaq vite
në garderobën time të zemrës.
këpucët e mia shkelin mbi gjethe të rëna në pellgje të vogla
dhe hapërdajnë ujin gjithandej, në qindra copëza,
ku në çdo stërkalë dhe në qelqet e syve të kalimtarëve
reflektohet nga një copëz gjethe e zverdhur;
dihet, çdokush e ka hisen e vet prej vjeshte.
eci. kam ende abdesin e sabahut
nuk vonoj kur më thërret Zoti,-
dhe shkoj në punë i vonuar si gjithnjë,
atje në zyrën e një redaksie
ku dikur ka punuar ervin hatibi,
dhe ai: një qen i trishtë q’e lodhnin oraret;
e ndjej se po shkel mbi gjurmë të pluhrosura,
sot nuk kam ëndrra, por vizione.
ju thashë jam gjysëm i harruar…
ngaqë nuk jam i harrueshëm krejt.
nga kryet, më shkunden mbi supe herë pas here
ca fije thinjash kasnece që m’i çon koha,
por nuk trembem, ngaqë, për mua si poet,
vdekja është antonim i kujtesës…
por mua do më mbajnë mend këpucët,
pellgjet, muret, letrat dhe njerëzit
e në kujtesën e gjithnajës
era e poezisë do valëvisë sa andej këtej
këmishën e këtij malli që s’më hiqet.
7 – na qoftë i lehtë dheu
do i humbim të gjitha, miku im.
le të mos ngarkojmë mbi supet tona
më shumë nga ç’nuk mund të mbartim,
ti edhe unë, si dy planete që pikëtakimin e gjejnë përmes gravitetit.
t’i lëmë dëshirat, ato rëndojnë shumë,
ndërsa lutjet zvogëloji në trajta të vogla bërthamash
sa një kuti shkrepësje
dhe shkrep nga një fije lutjeje për çdo natë.
do i humbim te gjitha mik,
ndaj, tani, meqë më zuri një fill trishtimi,
merri, po t’i jap ty këto 15 mije lekë të vjetra të mëditjes time,
shko dhe bli me to bukë meqë është mbrëmje, të gëzosh konakun, fëmijët.
Ti e pe vetë dje: ishim bashkë, kur percollëm per në varreza
plakun Ali, atje te kodra e Gjethes ku prehen shokët e tij
dhe gjithkush mërmeriste ndër dhëmbë
“të qoftë i lehteë dheu, xha Ali”
sikur të gjithë e dinin se tekefundit
dheu rëndon mbi trup edhe përtej,
atje përtej, ku shpirtit barra s’i hiqet,
ku pasqyrohen vitet siç futen në filozofi mitet.
na qoftë i lehtë dheu që e shkelëm butë,
që mbollëm në të bërthama lutjesh të përjetshme,
prej të cilit Zoti na krijoi, tek i cili kthehemi.
8 – në kaq pak botë
te kjo shtëpizë, kthehem në buzëmbrëmje
me të njëjtën shprehi fytyre që prej mëngjesit.
shtyj derën e saj të vogël, për t’u futur tek holli i vogël,
mbi këtë planet, që sipas Nasa’s, është i vogël.
kjo shtëpizë me përmasa të përshtatshme për shpresat.
çfarë është në të vërtetë një shtëpi?
fëmijëve, kur u thuhet vizatoni shtëpinë tuaj,
vizatojnë gjithmonë shtëpinë përballë.
por unë vij te kjo strehë, ku është kjo grua,
e cila më gjeti në kohën kur të gjitha fjalitë
që më buronin nga gjuha, fillonin me “mbaj mend…”
dhe anashkaloja fjalën kujtoj,
për t’u ruajtur nga projeksionet e papritura.
kjo grua… si një dritare që sheh nga e ardhmja.
ajo më buzëqesh kur i qetë, qëndroj në prag
të derës dhe mërmëris me vete:
“faleminderit Zot qe në kaq pak botë
kam çfarë shoh nga mrekullitë e tua.”
9 – të gjithë do ta dinë
dhe do të heshtin
ato do ta dijnë, grua, por nuk do të pyesin
se nuk është në stilin e tyre të përzihen
sidomos aty ku vërehen shenja në fytyrë,
dhe do të heshtin të gjitha siç heshtet ndaj një lajmi
për një korrupsion të vogël që nuk nxit protestë,
por pak po të gjurmohet, gjenden gjurmë të Iblisit.
edhe ata do të heshtin si të zënë në faj,
teksa kamerieri do t’u fanitet hëpërhë si gjykatës
i cili atypëraty drejton gishtin drejt secilit prej tyre,
e më shumë do të heshtë ai, me një heshtje të denjë,
me dijeninë e të qenit burrë me tri këmbë
të palëkundshme mbi tokë,
tek shtrëngon gotën e rakisë, me po atë dorë
në gishtërinjtë e së cilës fle një shenjëz e vogël
lënë prej fytyrës tënde atje si karficë.
dhe ti do të dukesh më e fortë jashtë,
teksa do t’i thuash shitëses së bukës
se qe thjesht një e rrëzuar e vogël,
mbi pllakat e lëmuara të banjos,
nga uji i derdhur prej vajzës së vogël,
se kështu është kur i lëmon shumë gjërat andej rrotull,
se lëmimi vetë pasqyron fytyrën me një të nxirë të vogël,
që s’është gjë… aq e vogël…
dhe sërish do zgjedhësh të kthesh në shtëpi,
të hapësh derën, të futesh brenda,
ta përplasësh “brram” teksa e mbyll,
të heqësh nga supet barrën e rolit
dhe mbështetur pas murit si hije,
që të heqësh takat, gishtin do futësh te thembrat,
atje ku zakonisht ngjiten leukoplastet për të mbuluar plagëzat,
pikërisht në ato plagëza, ku një profet i Zotit
një herë pati thënë se atje brenda tyre
u fshehën xhenetet.
10 – mbi piedestal
Më lodh kjo barrë e vetes.
Eshte thjesht lodhje e të qenit,
kur supet nuk e bartin më kokën
dhe ajo kërkon tjetër vend ku të prehet
dhe vij tek supi yt, qe dhe supi yt është lodhur nga barrë e kokës së vet,
si llambat që lodhen varur në portollamba mbi kërthiza tavanësh.
ne shkëmbejmë kryet, nga njëri sup tek tjetri
si statuja që duan të ngrijnë ashtu në piedestal
në një çast përqafimi të gdhendur përhershëm
dhe prapë verejmë se si trupat tanë
ziejnë me zjarr përbrenda për të levizur një grimë,
për të vërtetuar praninë e diçkaje,
e diçkaje që ne e quajmë,
me plot gojën, shpirt.
