Ajo, t’i biem drejt, ishte kurvë dhe e njihnin të gjithë, sikur ta kishte të shkruar në ballë. Por ja që ai, i panjohur, s’e njihte. E mati mirë me sy dhe po priste përjashta si për t’u eglendisur me veten. Edhe asaj i bëri përshtypje gjatësia dhe trupi në dukje i fortë, e vuri re me një shikim të pjerrët nga brenda jashtë.
Ajo zbriti shkallët dhe doli në rrugicën e përparme të pallatit të madh dhe e këqyri nga afër atë,për një kohë pa ia ndarë sytë, duke tërhequr sutjenat e ngushta e të hapura si për të thithur vëmendje, se atyre të shkretëve u qante syri për kësi hiresh tunduese. Por vetëm kaq, se të tjerat, edhe po t’i rendisje s’i numëroje dot.
– Po ti këtu? – e pyeti dikush.
– Shih rrugën o murg! Mos pengohesh në pllaka se janë ca të ngritura nga lagështia…
– Murgu i sat ëme! E di unë si e do ti! – Dhe sytë i lëshuan xixa.
Ai, djali i gjatë,sikur qe aty pranë, u hodh dhe e zhvati për qafe.
– Si e ke hallin, hë?
– Unë në punën time jam. Ti, ti ç’kërkon këtej?
– E pse, mos po të ha rrugën? – Dhe s’të kam parë ndonjëherë…
– Babjush, o murg i mirë, o kmesë, mos t’i prish duart me ty, se, si tepër po më hanë…
‘Murgu’ u skërmit dhe ngeli aty pa bërë as tutje, as tëhu. Si një kmesë e lënë në harrim. Një lëvizje imja të hedh te kroi i Vërës… E dëgjove? Ik e shih punën…
– E, mo, e dëgjove ç’tha? – i shtyu urët ajo.
– Mbylle moj cipëplasur, mbylle atë vrromë!
‘Murgu’ rënkoi.
– Ç’m’i paske ato shenja në duar? – s’iu ndenj tjetrit, të gjatit, duke menduar se duart e hapura dukeshin si harku i kmesës.
– Mos të dukem i zbërdhulët, i rrjepur, apo i llangosur? Mos të ngjajë i përvuajtur në fytyrë, apo i mëshirshëm? Edhe atë që po mendon ti, e kam gjithnjë me vete.
– Zotëri, mbahu për vete, me mua s’ke punë, po as me të tjerët… Unë s’ta mbushkam syrin, duket… Thuaj po të duash, po edhe mua… murg më dukesh, po edhe i pangopur, i zënë je – edhe i ushqyer, i ndukur mirë, por me sa duket askush s’t’i paska dhënë duart… Ç’do ti këtu?
‘Murgu’ s’po fliste, papritur ai nxori më të shpejtë nga gjiri një tullumbace të gjatë e të fryrë, si kmesë, dhe ia tundi para syve, duke thënë: – Po të godita me këtë, bie në vend dhe s’ngrihesh dot kurrë, t’këput në mes, se kjo duket e ëmbël dhe tërheqëse me gjithsej, të bën për vete e të tundon, se është me luspa të ashpra dhe e mishtorme, të ngulet në vend të lik dhe e merr rrugën përpjetë duke u tundur, që punë e madhe…
– Qenke pajisur me vegla, o murg!
– E pra, edhe ne kina vegla, si thu ti? – ia ktheu murgu në dialekt, me mllef. – Apo jo, moj zuskë?
Tullumbacen e gjatë dhe të fryrë, si kmesë, nuk e fshehu gjëkund. E mbante në dorë. Dukej sikur kish mbaruar punë me gjithçka dhe tullumbacja e gjatë sa krahu i dridhej, ndërsa ai sapo vuri maskën e një nënqeshjeje të lehtë… «Murg simpatik» mendoi ajo.
– Ta mbaj pak? – e pyeti më tepër me sy.
E mori, e ktheu mbarë e prapë tërë koketëri me të dy duart e kuruara mirë, që ta shihte sa më mirë dhe la një oh të zgjatur. Madje më e gjatë se tullumbacja-kmesë. Ai mbeti mes trotuarit i mikluar, pa e fshehur fërgëllimën e beftë, madje i ndezur papritur për një shthurje pa mend, kërceu përpara me hov dhe…
Ajo po puthte murgun.
– Ç’je ti, ‘murg’?
– Ti mbaj vendin, të thashë, se përndryshe do të godas dhe e di ku e ke tëndin, te kroi i Vërës. As me mend nuk e merr se ku bie ai krua!
– Ti murg, qëparë më pyete me të keq. Se s’kam zanate të atilla…
– Fshati që duket s’do kallauz, – foli nëpër buzë djali i gjatë.
– O, e zeza unë, ky paska roitur, po a e njeh ti, këtë? – tha ajo.
– Jo, nuk e njoh ! Po ky është patronazhist, o t’u mbylltë!
– Jo. E ke gabim. Pse kjo tullumbacja-kmesë qenka shenjë e këtyre, patronazhistëve?
– Jo, nuk e njoh dhe aq mirë, mos është shkop gome, apo shkop bejsbolli, nga ata të deputetëve?
– E ç’qenkan këto? Vetëm me të dëgjuar i kam!
– Ti më parashtro lutjen dhe unë fill ta shqyrtoj.
– Rrini këtu, atë bëni! – Murgu ia mori nga dora tullumbacen e gjatë, kmesën, u mendua një copë herë, pastaj belbëzoi me sa duket fjalë të ndyra, të cilat e përplaste fort duke i bërë enkas të pakuptueshme.
Ajo u fërkua me bërryl me djalin. Një erë e lehtë gushti fëshfërinte mbi kokat e tyre dhe tullumbacja-kmesë tundej plot shkëlqim sikur të ishte e qelibartë.
– Ky gënjehet lehtë, me një fjalë goje, – tha murgu. – Jo më kot kmesa quhet kështu. Do të thotë t’këput n’mes! A gegnisht, kupton? Mirëpo ju ngatërroni gegnishten me atë që ha përbrenda krimbi i politikës… Ç’t’u bëjë atyre që i bren krimbi i estetikës? Me ata jo, s’bëhet shaka, duan shtatë kokë… Ne, – shtoi murgu, – dukemi teveqelë, po kemi sy, po të kapëm të qajmë…
– E marr me mend.
– Jo. E ku ke mend ti?
– Ke luajtur? Unë s’paskam mend, hë? Unë jam aktiviste vullnetare! Ne jemi me zë të veçantë në buxhetin e shtetit…
– Ti duket se merr vesh, po ai s’ia thotë fare…
– Je e bindur se ka dorë?
– Më lër të mendohem, zuskë, duhet të rrish me mua se më ngacmon, veç të tjerave, një patronazhist dhe një aktiviste vullnetare shkojnë, apo jo?…
Pas pak, dy metra më tej, u ulën pranë një tryeze.
– Faleminderit, – belbëzoi murgu – të paktën gjeta vendin ku të çlodhem në këtë qytet ku s’ka galeri, biblioteka dhe salla ekspozitash. Kjo është çështje nostalgjie për zanatin e vjetër të sigurimsit.
– Ti sa je kthyer nga Greqia? – pyeti ajo të gjatin.
– Nga e kuptove?
– Se shikon përherë anash, si lepuri, sikur e ndjek njeri.
– Dua të rri vetëm. Nuk dua të kthehem më andej!… Por, jo, ende s’guxoj, më dhemb zemra, s’kam as shtëpi, as katandi… Pastaj këtu dua të martohem… Jetojmë në një vend që rron me zakone, me rrapëllima e duke pëshpëritur.
Djali i gjatë dhe i sertë erdhi përsëri në vete dhe shqyente sytë e mëdhenj duke u dridhur. Ajo e tërhiqte, e tundonte, por ja që ata të dy shkëmbenin mendime me njëri-tjetrin. Kurse ai mbetej doemos jashtë, ulej e ngrihej në karrige dhe këqyrte i habitur dy miza që kryenin fët-fët aktin seksual në fluturim dhe nuk i afroheshin më njëra-tjetrës. Edhe insektet të jenë kaq të paturpshëm? Shiko si shfaqet ajo: trullosëse, tejet eksituese, e epshtë gjer në marrëzi. Të jenë të gjitha kështu aktivistet vullnetare? I ngjante, kështu iu bë, kmesës-tullumbace. Po dhe pikë.
Njeri i çuditshëm, ky murgu! Vërtet t’i hyjë në punë tërë ajo tullumbace e gjatë? I fantaksur! Se prapamendimet i ka të rënda, jo dokudo, ndoshta kemi të bëjmë me një fenomen. Dhe lëre-lëre, por të hedh me sy te Kroi i Vërës! Krua i padëgjuar. Do t’i ketë ndodhur ndonjë apokalips këtij të godituri? Do ta kem zili… Sidomos për kmesën. Ajo seç ka një lirizëm të freskët dhe elegancë, pa e fshehur theksimin e zmadhuar të volumeve, formave e vijave. Kurse murgu kërkon që të hapë sa më shpejt vrimën e misterit.
– Ti s’më the? – Ishte zëri i saj sërish dhe murgu u drodh. I erdhi për të qarë, por lëvizi tullumbacen-kmesë që befas u shfry dhe fluturoi në ajër me shpejtësi, duke lënë në këmbët e tyre një nepërkë elektronike, që lëvizte si të ishte vërtetë e gjallë…
– Iku, – tha djali. Mos ka vajtur në Kroin e Vërës?
Murgu mbeti pa gojë. U shfry edhe ai. Djali i gjatë i ardhur nga Greqia, i Panjohuri i asaj dite, qeshi aq fort sa të gjitha krojet u thanë dhe ai mbeti i hutuar, në pritje për të parë një kmesë të vërtetë, si shenjë tundimi…
