-Alo, Istref, – erdhi një zë i ngrohtë e i butë si mëndafsh, me ndërprerje të lehta fryme.
– Urdhëro, Skënder!
– Kur do të vish?
– Në orën nëntë.
– Të pres te Pedonalja.
– Erdha!
Dhe iu ktheva shoferit.
– Të lutem nxito pak! – iu luta.
Ai u mërzit.
– Ke ndonjë urgjencë? – pyeti vrazhdë.
– Po, – i thashë, – më pret Skënder Rusi.
– Kush?
– Skënder Rusi, – i thirra.
– Cili është ky.
E vështrova mos tallej, por jo.
– Prefekti i Korçës.
– Sikur është një tjetër, – rrudhi vetullat.
– Skënder Rusi është mbi prefektët, – i thashë.
– Shko, shiko! – më hodhi sytë me dyshim, si të isha i lënë nga mendja.
Miku im Bujar Balliu që me shoqëronte, qeshi.
– Është poet, – e sqaroi.
– Aha! Po thuaj o i uruar!
Skënderi priste në tavolinë, pak i kërrusur, po fytyrën të qeshur dhe të bukur si ai. Vetëm. Në çdo vend dhe çdo kohë tjetër, një poet i kalibrit të tij do të rrethohej nga dishepuj si Krishti. Ai vetëm, fare vetëm, i huaj në qytetin e tij, mes njerëzve që mrekullohen nga lirikat e tij. Dhe si ai askush nuk i ka kënduar Korçës.
U ngrit ngadalë, na përqafoi.
– Lukun e ke të bukur, – bëri shaka.
– Faleminderit.
– Ç ’ditë!- na tha, – pa mëngjes.
Dhe sakaq sytë i ndriçuan nga një refleks i brendshëm misterioz:
“Ka ca ditë pa mëngjese,
Se ku ka shkuar dielli, s’e di asnjë,
Nga drita e tej marrim edhe ne me vete…”
Kështu nisi biseda me Poetin, se poetët nuk janë si njerëzit e zakonshëm të pyesin si je, nga shtëpia si i ke e të tjera si këto. Edhe fjalët e rëndomta mbajnë aromë poezie, aq sa vështirë të marrësh vesh flet apo reciton.
Mbi tavolinë dy kopje të vëllimit të fundit: “Edhe perënditë e duan lavdinë.”
– Këto janë për ju, – na tha dhe fytyra i shkëlqeu nga gazi. Ç‘buzëqeshje e bukur! Ç ’sy të magjishëm! Vetëm perënditë mbase dinë të qeshin ashtu.
E hapi librin te faqja e parë më tregoi autografin.
– Zor ta lexosh, – tundi kokën me keqardhje si të justifikohej për shkrimin skandaloz.
I hodha sytë e lexova menjëherë dedikimin e tij si këmbë pule. Sa shumë thoshte ai shkrim i deformuar, sa brenga e gaz njëherësh!
Sytë m’u mbushën, po nuk e bëra veten.
– Si shumë më paske mburrur, – i thashë.
– Hë se mirë të bën!
Shfleton librin, ku qëlloi.
– Ja, njëra nga poezitë, – thotë gjithë duke pulitur sytë si aktorët.
“Ti qesh, ndërsa unë
Ende nuk e di
Më djeg dielli i plazhit,
Apo më djeg ti.
Jam skuqur i gjithi,
Dhe prapë nuk e di
Është dielli i plazhit
Apo prapë je ti!…”
Nuk plaket Skënder Rusi, zemra e tij është njëzet vjet, a ndoshta më pak.
– Do t’ia recitoj të dashurës, – bëra shaka.
– Mirë, veç mos i thuaj se e ka shkruar një plak.
– Ç ’plak je ti? Pleqëria ka frikë nga poetët.
– Nga mosha, de, – ma bën me sy ashiku.
Dhe nisin sërish vargjet të gurgullojnë si nga një zabel i pa shkelur:
“Më zuri syri në rrugë një grua të re,
E bukur ishte, sa mbrëmja ime,
Ajo se si ecte, nuk e di se si qe
Ashtu duke ecur bëhej më intime!..“
Dhe vrenjtet pak.
“Kam filluar të flas vetëm me sytë,
Ata e dinë më mirë ç ’është dhimbja!
Do desha të jap pak më tepër dashuri,
Po s’e gjeja dot kujt t’ia hiqja!…“
Ky është Skënder Rusi, i gjithi poezi, i gjithi dashuri.
Eglantina afrohet, na përshëndet me respekt, e zë për krahu ta ngrejë.
– Mos më zër ashtu, – kundërshton.
Dhe kthehet ma bën me sy:
– Lukun mos e ndrysho! – sikur donte të thoshte ç ’ti bësh kështu e kanë gratë.
Eglantina na e merr ashtu e pafjalë, gjithë duke qeshur. Vështrojmë profilin e dashur tek largohet ngadalë.
Magjia e takimit firon nëpër trokitjet e hapave mbi pedonale…
Qershor 2023
