Kurrë nuk pandehu ta zaptonte trup e shpirt një grua, si kjo spanjolle e zjarrtë me sytë pis të zinj. Asnjë femër e vendit të tij buzë Adriatikut nuk e robëroi. Luante, i vërtiste majë gishtave, shpërfillte braktisjen e fustaneve. Tani ngeci në leshrat ngjyrë ari dhe kurmin e derdhur të Karmençitës së bukur.
Natë për natë grisnin terrin me të puthura…
Vogëlinë e nanuriti vegimi i Nonos, gjyshit të pasur hijerëndë, që la amanet ta pagëzonin me emër latin nipin e parë. Zonjat sqimatare të qytetit krenoheshin me tufat e luleve importuar nga Spanja prej firmës Meliati. Lufta, fundi tragjik i Nonos, e zhyti në mjerim familjen. Bredhjet nga një vendbanim në tjetrin, përndjekjet, burgosjet i shoqëruan në vite.
Ëndrra shumëvjeçare e martesës u venit.
Serdi kapërceu ndër të parët kangjellat e ambasadave natën trazuar me shi dhe erë. Rrugëve të Barcelonës zvarriti ëndrrën e gjyshit, që papritmas doli nga mjegulla. Shitja e buqetave të vogla nëpër trotuare dhe strehë dyqanesh e çoi te sipërmarrja fitimprurëse e luleve natyrale. Jeta mori kuptim, po martesa u largua më shumë, tashmë për shkak të moshës së shtyrë.
Karmençita hapi dyert e shpresës.
Nono u martua përsëdyti pesëdhjetë e tetë vjet, ai ishte katërmbëdhjetë më pak dhe jetonte në vendin e lirë ku mosha s’përbënte kurrfarë pengese.
I propozoi një mëngjes prilli në shtrat.
– Ç’na duhet martesa? – refuzoi, – mirë jemi kështu.
– Dua fëmijë prej teje.
– Nuk më ke për atë punë.
E kotë ta zgjaste. Iu nënshtrua si çdo teke tjetër.
Krisja erdhi rrufe në qiell të hapur. Goditja e përpiktë.
– Kam ftohtë, – i tha disi e bezdisur, e lodhur, – dil pak.
I ngriu dora nën sqetullën e parfumuar, një rrymë e akullt e drodhi së brendshmi. Nuk deshi ta besonte. Nuk mundej.
– Çfarë nuk shkon?
– Dua të rri vetëm, – u përgjigj me zë tjetërsoj.
Fatmirësisht filloi e mbaroi në kufijtë e një pasditeje. Behën sërish ledhat, puthjet, loja e trupave të lakuriqtë.
E mendoi lajthitje e aq.
Në të vërtetë asgjë nuk ishte si më parë.
Erdhi vonë atë natë. Hapi dritaren, derdhi shikimin mugëtirës, u zhyt në botën e vet të errët, pa pikën e dëshirës.
Instinkti ia kthjelloi trurin: Spanjollja fshihte tradhtinë.
– Ik! – i tha.
Ajo u afrua, i vuri kokën në sup, e mbështolli në krahë. Format po ato, marramendëse, të papërballueshme, sytë bosh si një humnerë. E zhveshi, futi kokën gjinjve të njomte buzët e thara. Nga thitha e majtë e përqeshën dy njolla të freskëta si koka nepërkash.
Sytë iu errën, gjaku i pa shprishur i dheut të tij e goditi në tru.
Ajo nuk e kuptoi, përkuli qafën, mbylli sytë. I hapi kur thika i ndau kokat e nepërkave.
Pastaj i mbylli për të mos i hapur më.
Ende nuk kishte aguar, një gri e mekur varej dritares si perde e tejdukshme, pas së cilës avitej drita.
Edhe pse lindte një ditë tjetër, gjithçka vdiste.
* Më 23 prill 2010, në Ditën Botërore të Librit, tregimi u vlerësua me çmimin “Don Kishoti” nga Ambasada e Spanjës.
