Përktheu: Qerim Raqi
Çfarë ndikon në strukturën e dashurisë?
Çfarë e mundëson
strukturën e dashurisë drejt të bardhave
struktura të kundërta
që tani
bota i pranon?
Tash e tri ditë ne ishim
bashkë, pa u mbrojtur
Qelizat brenda trupit tënd ndoshta
janë shumëzuar
në bazë të strukturave të tyre
të veçanta?
Akoma janë forma të pastëra, pa realitet!
Në gjenet e tyre
ekziston edhe
aftësia e gjuhës
Sa kohë duhet të kalojë që një tjetër
të fillojë të flasë
gjuhën e dashurisë?
Nëse e vë veshin mbi stomakun tënd
dëgjoj qelizat tek pëshpërisin,
gati të padëgjuara,
nga zëri i zorrëve, zërit
kumbues të gjakut.
Strukturat e pranishme, të bardha, pa zë,
janë edhe në trupin tënd.
Gjuha pret
mundësinë që të dalë jashtë nga jeta jote dhe
ta ndryshojë botën.
Sa kohë ka mbetur?
Gjenet, të bardha, pa gjuhë
i japin botës formën!
E mundur
Gjuha e dashurisë tani duhet të flasë
me armë!
Ata që vdesin dy herë më shpejtë se ne
nuk mund të presin
me muaj, me vite, për një gjuhë të re.
Pa mbrojtje
për strukturat e bombave të bardha flasin ato
kah pagjuha,
me një dashuri që
transformon të gjitha strukturat!
Prandaj fëmija që presim të lind mbase duhet
të mësojë një gjuhë
krejtësisht të re
për hirë të realitetit
që i përketë nocionit lindje
**
Më ke parë
me syrin e dashurisë
dhe çfarë tjetër duhet
kërkuar
Nuk është e nevojshme
një tërheqje kah qendra
Dhe drejt
dy syve
në pafundësinë e botës së njëri-tjetrit
Dy botëra!
Pafundësia ekziston
në të gjitha anët
Edhe ana e errët
e shpirtit tënd
lëviz ngadalë duke qeshur
Dhe ti e di
që ti nuk mund ta kontrollosh
atë të qeshur
i afrohesh
lëkurës sime
me buzë Dëshiron
të më puthësh, edhe me
errësirën tënde
Kam pasqyrë
edhe për
errësirën tënde të thellë?
Së shpejti s’ ka më unë
as ti
Ne lëvizim drejt holokaustit
lëvizim akoma
labirintit
së bashku Penj-jete
për njëri- tjetrin, mbështjellë
deri te labirinti i katërt
nga ana e jashtme
dhe e brendëshëme e labirintëve tanë
Unë nuk di ndonjë rrugë dalëse
Në rërën pranë meje
një i panjohur ka vizatuar
një labirint i kuq
dhe një i kaltër
Ti, në anën time
ke rroba të kaltëra në të errët
mbi trupin tënd ngjyrë gështenjë
sytë e tu më vështrojnë
unë shikoj
në sytë e tu, në qendrën
e tyre të zezë
plotë jetë Dhe lëkurën tënde të butë
rreth syve
pafundësisht e zbutur
në lëkurën e gishtrinjëve të mi
Domosdoshmëria e dashurisë, nuk vie
pse dikush, disa
e dëshirojnë këtë Ajo ekziston
si një veprim
si veprim krejtësisht
i lirë
**
Kur bëjmë dashuri
gjërat përreth meje janë miqësore
Pa më pyetur
depërtojnë në shqisat e trupit tim
ashtu siç janë, në lirinë e tyre,
Jashtë çdo domethënje
më përfshijnë në një dehje kurioze
**
Eci në labirintin e trëndafilit
Në kohën e tij
gjatësinë, gjerësinë, lartësinë
Nga qendra zero e tij
deri te pafundësia e tij
në të gjitha drejtimet
Në secilën ekziston një ti, një
njeri. Unë e gjej aty
errësirën tënde, dritën
e gjakut tënd që pulson.
Eja, le të jemi
një çast së bashku
megjithëse është e pamundur.
Askush nuk e ka të njëjtin vend
në koordinatat e trëndafilit.
T’ i ndërrojmë vendet?
**
Ekziston
thellë në mua
një pikë qetësie
që askush s’ mund ta prishë.
Sikur të mund
ta mirrja një copë në dorën time
dhe t’ia jipja dikujt
asaj që e dua
**
Një ditë ti zgjohesh Nga
një boshllëk i madhë
Dikush të mbanë kokën
duke të dhënë me lugë
dromca jete
**
Variacione të Mozartit
Muzika
nuk mund të mohohet
As s’ mund të
kundërshtohet veçse
me muzikë tërësisht të re
që muzika! që nuk
ekziston asnjë kufi
për ekspandimin e saj
ashtu siç nuk ekziston
as për matematikën
dhe as për variacionet
e ndjenjave, degëzimet,
format ende të panjohura
të dashurisë dhe
urrejtjes
Mozarti kolektiv nuk eksiston
nuk mund të ekzistojë!
Ai është i pamundur.
Ku gjendet
Mozarti
Mozarti
kolektiv
që nuk është
i vetëm
po me humantitet
krejtësisht të njëjtë
në një plotëni të mundshme
krejtësisht të re.
Secila jetë duhet të shohë kufijt e saj
drejt vdekjes
Vetëm atëherë
unë mund të
tejkaloj
Jo vdekjen
por ata kufij të lejueshëm
në çdo çast
për të
vdekshmen
në
Jetë
Gjuha që detyrimisht
kufizon
vetveten
vdes, vret
si një litar
njeriun
që jeton
në të
**
Gjuha e papërfunduar
Duhet ta përfundojmë
që të mund të shkojmë tutje
Gjuha e papërfunduar
nuk është një seri nocionesh boshe
ndonëse disa pjesë të saj
do të mbesin boshe
Vija ndarëse vendoset
vazhdimisht, në realitetin
konkret, në
abstrakcion
Është i njëjti realitet
Gjuha është trupi ynë i përbashkët
dhe është pjesë
e historisë së trupave tanë.
Konstrukcioni i trurit është një funksion
i konstrukcionit të gjuhës, dhe anasjelltas
Vetëm përmes nocionit zero
dialektika mund të bëhet e mundëshme
Historia jonë filogjenetike
është e papërfunduar.
Në vazhdimësi
vendoset vija ndarëse
përmes nocionit zero
ne vetë bëhemi
histori të vetvetës.
*
Pothuaj i gjithë probabiliteti tregon
se zhdukja do të vie
Është krejtësisht e pakuptueshme
S’ ka kurrfarë rëndësie.
Pas kësaj nuk do të jetë e mjaftueshme
që nocioni kuptim
të ketë ndonjë kuptim.
Ne përjashtohemi nga nocioni
Edhe nocioni nocion zhduket.
