I Duhi vjeshte
Kur gjethet e ngrana kohe,
e as lulet ma,
ciflat e ngrohta t’diellit
s’mujten me i rrejtë,
me i majtë n’jetë.
Erdhe ti:
me ngjallë nji stinë t’re,
me i çelë shteg magmës tem,
me rrjedhë,
me i shpalosë palt e rrudhosne
t’ndjesive t’shkume,
me kërku bashkë,
n’vatrat e mbamendjes
me t’bo vend,
n’aktet e lona nëpër kamb’ me burrat e tjerë,
a n’vazhdat e dhimbjeve që janë prà.
Po ti je krejt mungesat e hazdisuna t’qenies tem,
frymëmarrjet që n’gjys m’janë da,
duhitë rebele që para m’kanë marrë,
E topitjet që fije arsyesh kanë pre.
II
Sonte;
stis nji va ta kaloj dhimten,
ço nji fashë drite n’zemren tem,
pshtomë prej vetes, prej hiçnajës,
mbshtjellmë me tis malli e dhemshunie.
Sonte,
Përpimë si vorbull, mrena teje;
bonëm ven n’qoshet ma t’errta tua,
ku s’mbrrijnë sy t’huj e ndjesi për tjera.
A nise nji ondërr-litar, t’kapem
me dur t’shqyme luftimi.
Sonte,
mbromë pej hartave pështjelluese
t’burrave t’tjerë,
pej kamës qi çan fundbarkun tem
e fijet e nervave m’i kput n’mes,
veç sonte m’ruj prej dhombve t’mrehtë t’shkumes,
prej t’palanave t’jetës tem.
Se nesër
kam me t’ardhë etshëm,
me kongjijtë ndezun n’vetje
me i djegë krejt net e kalune,
me i përplasë për t’funit herë
dyrt e shpirtit t’trazum.
E bashkë me ngjizë fill shprese, fill jete.
III
Kujtesa jem osht kthinë e vogëlth
me i rujtë krejt t’bomat e tua
e mu m’dhemb me m’shkit nji puthje jotja
prej saj,
nji prekje n’sup, nji fjalë.
Ndjesitë jonë dromca vragsh karshi madhnisë tande,
unë krejt e vogël me mbajtë hyjni n’krahë.
Paçka!
Je veç vegim që tjerr fill jete,
e tashme që s’shndrrohesh n’futur,
po n’t’kryme të tejshkume
E len n’zgrip mekje’ gjithçka.
IV Kam nisë me t’dashtë
Kam nisë me t’dashtë qysh duhet perëndia;
Mos me i ndje vrragat mendjes që m’i heq,
Me u mishnu me spazmat e huqeve tua;
me vullnetin tond për fundbarkun tem.
Kam nisë me t’dashtë qysh duhet zoti,
Me i bo tempull prehjeje kraht e tu,
Me t’u gjunjëzu e nënshtrushëm me t’lutë
edhe për ni ritual që çon n’t’shtatë qiejt.
Kam nisë me t’dashtë qysh duhet hyjnia,
me i kthy kah ti sytë plot turp e epsh,
Me t’ndjekë si fill shëlbimi t’krejt qenies,
Drejt parajsës, t’paqtushme që m’len.
Kam fillu me t’pa si trill t’ni menje t’trazume,
Si sajim t’ni fryme n’zgrip gjalljeje.
Me rrokë me tan’ shqisat shenjtnin’ tane,
n’aritmitë e jeheve – t’akteve mistike,
E me t’kërku amshushëm përsëritje…
V
S’t’kom harru
Çdo natë zbres përmes syve
Me litar
N’shpirtin tond
Me provu thellsinë
-A thu isha vra
Mrena me m’lshu
Ma vonë
Dal e i thaj ondrrat;
Janë lagë – thellë!
VI Andrrueshëm
Dielli rrëshqiti buzve t’horizontit,
Thurima resh u davaritën qiellit,
Me bo ven për lavra yjsh
N’ktë natë që po mbarset
Përvujshëm n’t’errun.
Theks t’huj ka bota sonte
Për krejt tposalindunit;
Yjt, mbamendjet e rizgjume,
Që mos me trand andrrash
E nanurisin droçkave t’gzume.
E unë k’so nate,
E rame prej shumë durve,
T’vij veç tu kesh,
T’vij andrrueshëm, e paftume.
VII Punesë kashte
I dashtun,
Ti je vetja jem tu u shpërnda,
Që t’merr era si fije kashte
E ia jep kujtdo fole me ba,
I dashtun,
Ato s’kanë me mrri nkrye
Se din veç najo n’ajër me e kapë.
E s’din për tjetrën me u kthye.
I dashtun,
Na kem mujtë me i mbledhë bashkë,
Se erën e rikthimit ta di,
I njoh përplasjet e dyrve tshpirtit,
Kur m’lojnë mrena me hy.
VIII E hanë
N’gjethet e funit t’qarrit t’vjetër,
pikat e shiut si grepa t’vegjël bijnë,
për me i ngrehë drejt tokës,
me i paksu dhimtë e vjeshtës,
e me i çu ma shpejt n’gji t’vdekjes.
Dritat e lëbyrta, erë e shi i fafurin,
tunin trungjet, molet e barishtave t’zverdhuna,
hedhin n’llucë petalet fundake,
e lkunin rrojtë t’patrajtsume n’dhe.
si me verë osht dehë hiçnaja,
pa vramendje shungullon gjana e jetë.
N’krejt ktë përhumje vjeshtake,
un rrshas mi kurrizin tem t’kujtimeve
që ujon çurg,
n’dhimten tallaz t’mungesës tane,
n’ondrrat tashma t’kolme,
t’ushqyme me shpresë t’patretne.
Por s’pres ma me u bo muzg i nji t’hane,
me matë thellsinë e hendekut t’dashnisë,
me pëshpritë premtime
qi kurrë me vete s’i kem marrë,
e as me ni prej buzve t’tulta lujtje
mos me ikë.
Kso nate, veç du:
rrëshirën qi pej t’çarave t’zemrës kullon,
tundimin që gufon mrena vetjes,
me marrë grep shiu a stuhi,
me tërhjekë teposhtë zvarrë,
drejt tokës, drejt vdekjes- vjeshtës,
E ty mos me t’ardhë nji t’hone, kurrë ma…
IX
Jetë,
mirazhi yt m’sillet n’kry
Si aureolë shenjtish,
fërkemt qe i ke lonë nëper kujtime,
e erën trullosëse n’trup tem,
m’jonë derdhë krejt veçan ksaj nate.
me m’bo me t’lyp ty, me m’shemb.
Jetë,
oshtë dhjetor bore, bota po ngrin,
e n’mu rrjedhë dehse e ngrohtë
po gjen shtegth,
me tërbu gjithë çka gjen para vetes,
me i ndezë edhe ma,
tekat e fundbarkut tem.
Jetë,
ernat po fryjnë,
hana si gur mortje ka hupë ngjyrash,
e une e përgjumun dashnie po nisem
n’kërkim hyjnor me t’gjetë ty,
me hedhë farë, me t’majtë mrena,
me vnu rrajë,
thellë, shumë thellë n’truvenusin tem.
X Halth- njeri
Si krezm i shenjtë e erëzinë lehtinë,
pa lejehyrje si kometë,
derdhas e bën dashurinë
e në mes të çarave të murit jetë,
hidhtas më lë, më ik’.
Me djall a engjëll bëj pajtesë,
me lëng të ri, palcor, t’më pajis,
ty të rezistoj, edhe qoftë paralizë,
t’mos të ndiej, t’mos lektis.
..por ti kthen prapë sërish,
të ta dua tënden siluetë,
mungesën ma mbarrs, ma përsëdyt,
që mitër të pranojë, sigurt, përjetë.
XI Fillim nate
Qielli fsheh shtëllungat e fundit
që gjysheve ua ka vjedhë,
muzgu mbyllet n’vetvete si lule
e fluturat përshndërron n’krimba.
S’ka krahë pa dritë, pa jetë.
Gjitarët vënë kongjij
në vend të syve e s’pipëtijnë;
fjalët e shumta vrasin brinjtë e natës.
XII Mund të isha
Epshi si polen shpërndahet n’ajër,
netëve që mbi ndjenja flenë,
këmishëshqyer mungesa
s’fsheh veç vë në pah,
e dritthat qëndisin
me prekje- puthje trupin tënd.
Sonte mund të isha shumëçka,
psher’timë, grua në tëndin shtrat,
gjithçka më shumë se kujtim,
që varet mbi jetë e jetës s’zgjat.
Sonte mund t’isha
si e Saturnit hënë,
që i lakon kurrizin nëpër natë,
mund të isha një më shumë,
që shpirtin ta fluturzon,
por ti m’vdes mua n’trupin tënd,
e unë veten nga ti e heq zvarrë.
