ËSHTË NJË HAPËSIRË
Është një hapësirë,
Hapësirë ku një vetmi e mirë
Ujin dhe zjarrin që shëron ka krijuar.
Është një hapësirë,
Hapësirë prej një flakërimi të lashtë
Ku një lule çel edhe në drurin e thatë
Dhe kurrë të fishkur askush s’e ka parë.
Është një hapësirë.
Hapësirë prej një tundimi të mirë
Ku shpirti i Agustinit digjej, i tëri digjej,
Me ditë e me rrëfye për veten e për krejt
Çfarë Shpirti i Shënjtë mbi dhe ka krijuar.
Është një hapësirë,
Hapësirë prej librash, mendimi e krijimi
Që gjithmonë na ruan mos me ra aty
Ku sundon harresa e merr fund kuptimi.
Janë këto çaste prej një Zoti të mirë
Që ma falën sonte këtë dëlirësi mendimi
Me i kujtue këto e sa e sa gjëra të tjera
Që mendje e shpirt na i mbajnë të zgjuar.
Oh, gjëra,
Gjëra nga të cilat shumë kam dashtë
Që në agun e parë të këngës me u nis
Me u nis e deri në fund me shkue.
KAM MALL
Kam mall, mall kam,
Për fushën, malin, lumin, detin
Dhe për shumë gjëra të tjera, aq të bukura,
Që prej një vetmie të mirë janë krijuar.
Kam mall, mall kam,
Për rrugë, kënde rrugësh, bërë prej dhembjesh,
Nëpër të cilat dikur, një nur ylli e hane,
E heshtur, gojëzanë, përditë ka kaluar.
Kam mall, mall kam,
Për botë të largëta e tashmë të tretura
Që prej aq formash, ngjyrash e ndezurish
Sytë e mi prej kënge, dikur i kanë krijuar.
Kam mall, mall kam,
Për rrugët, të ngushta sa për dy këmbë,
Ku sa herë kaloja i vetëm, gojëzanë,
Në mendime prej gjelbërimi janë shndërruar.
Oh sa mall kam
Për gjthçka që një vetmi e mirë ka krijuar.
NJË TAKIM ISH-GJIMNAZISTËSH
Kam adhur sot këtu, ku këta dy sy,
Për herë të parë kanë mësuar me pa,
Me pa e nga gëzimi e malli me qa.
Me pa fushën, kodrën, malin, rrugën,
Ku kam bërë hapin e parë vetmitar
Drejt një qielli, ku ka pak hisedarë.
Me hy në një botë ku një Zot i mirë dikur
Ka bashkuar tokën, qiellin, ujin e zjarrin
Dhe ëndrrën time të parë ka krijuar.
Me pa ndonjë cak që dikur një Perëndi
Midis një thëllimi, thëlim veriu,
E bënte të lumnueshme pritjen për ty.
Oh, kam ardhur,
Një kopsht të perëndishëm kam ardhur me pa
Nëse përgjithmonë koha, fishkur s’e ka.
SHTËPIA E BËRË PREJ HARRESE
Në një natë të pafund erdhi një kujtim
Si një kumt i frikshëm parahistorie
Dhe një mijë rrugë i mbylli si me qenë një.
Pashë, mbi çdo fillesë historie
Hije vdekësore atëbotë pashë.
Pastaj renda, një mijë vjet renda gojëzanë
Nëpër një rrugë vetmitare, të braktisur,
Krejt të braktisur nga koha e Zoti.
Pashë, shumë vonë pashë,
Koha qenka ndalur në një pikë rruzullimi.
Në fund të një rruge që këta hapa të rëndë
Kurrë s’e kanë shkelur
Një lule të fishkur, krejt vetmitare, e pashë.
Ka një mijë vjet, ke rënë,
Një mijë vjet ka, nuk të kam parë.
Një kumt i lashtë pastaj erdhi nga gjithësia
E tha, koha është dora që gjithçka ka vrarë
Duhet me shkrue, me shkrue e me shkue.
Zot,
Na ruaj nga mallkimi
Me harrue me shkrue.
SHUMË TË FALEM, MNEMOZINA
Të falem,
Shumë të falem, Mnemozina,
Që nga hiri yt i lashtë sonte
Ngjalle kaq shumë çaste, ditë dhe net
Në këtë dhomë plot dritë.
Që pate kurajën të ma falësh dritësinë
Me dalë tej nate, tej lumit Leta,
Midis drunjsh, lulesh dhe zogjsh
Nën një qiell vetmitar me hanë.
Nën një qiell vetmitar me hanë me dalë,
Me dalë e sërish me pa botën që dikur,
Dikur moti, e ka bërë një Zot gojëzanë.
Që për një çast munda me ikë,
Me ikë e në hapësira të tjera me shkue
Dhe aty ku Ti gjithnjë rri e zgjuar
Fjalët që ka thënë Diotima me i kujtue.
Të falem,
Shum të falem, Mnemozina,
Që sonte munda me pa fort mirë
Se, mbi të gjitha mrekullitë mbi dhe
Qenka : Me Dashtë e Me Qenë i Lirë.
HESHTI
Në këtë çast,
Shumë, shumë kisha dashtë,
Me pa një gjeth, nga degë e tharë
Në barin e njomë si ka me ra.
Si ka me ra e ç’ka me i thanë
Botës që s’ka za, çastit gojëzanë.
Oh, në ty,
Në ty me pa edhe një herë
Fillin e gjithçkaje të bukur
Që s’është tjetër veçse një Heshti.
Një Heshti
E jeratisur nga një perëndi.
Me vdekë,
Një mijë herë me vdekë
E me u ngjallë bashkë me ty
Përsëri, në Heshti.
Oh,
Heshti,
Heshti,
Heshti!
LUTJE
O zjarr i lashtë, ruana,
Fshehtësinë e gjërave të bukura
Përgjithmonë, ruana.
Ruana,
Mahnitjen e Parë e të lashtë
Që në sytë tanë lot malli ka krijuar
Përgjithmonë, ruana.
Ruana,
Forcën për ta mundur ligësinë
E për të qenë vetvetja
Pëgjithmonë, ruana.
Ruana,
Këtë copë qielli e toke
Ashtu siç e panë sytë e Naimit
Përgjithmonë, ruana.
Ruana,
Nga Gjëmë e Ekleziastit
Për pavlerësinë e gjithçkaje mbi dhe
Përgjithmonë, ruana.
Ruana,
Dhuntinë që na fal kurajën me thanë
Du’ me shkrue e s’kam kohë me shkue
Pëgjithmonë, ruana.
Ruana,
Për të mos rënë aty ku sundon
Harresa e merr fund kuptimi
Përgjithmonë, ruana.
KOHA
(Për Shën Agustinin)
Foli, aq shumë foli për kohën,
Sa krejt i cfilitur nga ky pyll
I errët dhe i ngatërruar doli .
Deshi ta maste me saktësi po s’dinte
Ç’të bënte me shkuarën që kish ikur,
Të ardhmen që ende s’kish mbërri
Dhe të tashmen që rridhte e rridhte
E s’mund ta zinte kurrsesi.
Atëherë u ndal e tha, Zoti im, më ndihmo
Të dalë nga ky pyll i errët e i ngatërruar
Se ç’është koha, unë nuk e di.
Po ti harrove, o i bekuar,
Harrove që tërë kohën e shpjegove
Kur the:” Zoti im, ditët e mia deri në pleqëri
I çove, por sesi i kalova, nuk e di”.
SHUMË KISHA DASHTË
Shumë, shumë kisha dashtë,
Në ato çaste mbrëmësore prej deliri
Edhe një herë me u kthye.
Me pikë, si prej qielli me pikë e me ra
Nën hijen e një lisi degëshumë,
Aty ku botën dikur, ashtu në heshti,
Të plotë, si një hënë të plotë e kam pa.
Me pikë e në atë breglumi si kristali me ra,
Aty ku drithërima hane, qiejsh e yjzish
Këta dy sy prej kënge, i kanë mësuar me pa.
I kanë mësuar me pa
Dhe për gjëra të bukura e të tretura
Mall me pasë, e ndojherë edhe me qa.
KISHTARI
Ti the se të gjitha janë thënë në këtë botë
Dhe gjë të re nuk ka nën Diell.
E ke thënë, po harrove
Që vetë ti një poezi vaji e gjëme
Të bukur e të re, për të gjtha të këqijat
Dhe kalueshmërinë në këtë botë e krijove.
Ndoshta i gjithë ky tundim vjen
Ngase ne kemi me u vdjerrë, me shkue;
Por ti harrove se në këtë botë
Kemi ardhur me lanë farën e me ikë
Që të tjerët të vijnë, të reja me krijue.
Po s’është çudi, o Kishtar,
Sepse këtë as Sokrati s’e ka ditur
Derisa në një ag të lashtë, ndan një ruge,
Diotima nga Martinea s’ia ka mësuar.
