Është ditë. Një ditë ëndrre si përtej kohës, ose në një kohë pa kohë. Shoh Bashkim Kuçukun me një pirg librash përpara. Ai më zgjat një prej tyre. Libri duket pak i vjetër, por shumë voluminoz. Ca të tjerë, që nuk ua dalloj fytyrat afrohen tek Bashkimi. Unë ulem në një karrike, ku në krah është Ismail Kadareja. Në krahun tjretër shoh Thanas Dinon. Kadareja duket i ri dhe me fytyrë të qeshur, që i shkëlqen. Edhe flokët i shkëlqejnë. Flokët e tij më duken të kafejta, nga ku shfaqet një lloj drite e çuditëshme. Edhe Thanasi është me flokë. Përballë tavolinës tonë dalloj Bashkim Kuçukun dhe të tjerë ulur, që nuk i identifikoj kush janë. Pak më tutje, dy djem adoleshentë, të gjatë ngjajnë shumë me Kadarenë dhe duken si binjakë. Ata luajnë të shkujdesur. Në ëndër më shfaqen konturet e Atriumit të Muzeut Historik Kombëtar, ku në një kënd të tij, duken qartë gurët dhe porta në formë harku, marrë nga Çuka e Ajtoit. Në një nga këto gurë, ulur në të, duket Helena Kadare dhe pak më tutje Bujar Hudhri. Bashkim Kuçuku ngrihet dhe ua bën me dorë, që të afrohen, ku jemi ulur ne. Pastaj Prof. Kuçuku më drejtohet mua që të flas për librat e tij. Ngrihem dhe shoh se nuk kam asnjë letër, ku të kem shkruar ato që do të flas. Megjithatë, them se Kuçuk do të thotë “i vogël” dhe shtoj se Bashkimi ka një mal të tërë me libra dhe se ai është nga Konispoli dhe se nga ky qytet duket Çuka e Ajtoit, se ai… harroj emrin e Muhamet Kuçuku Çamit. Pastaj përmend Hasan Tahsinin dhe diçka për Çamërinë time, që shtrihet përtej hapësirave të Konispolit, tregoj diçka për ndarjen e kufijve, sesi atëhere, kur u nda një fshat dhe banorët komunikonin mes tyre me këngë. Vështroj portretin e Kadaresë dhe dy djemtë adoleshentë, që i ngjajnë shumë Kadaresë, që vazhdojnë të luajnë. Helena qëndron te gurët e Çukës së Ajtoit. Edhe Bujar Hudhri është aty. Ulem në karrike dhe ngrihem prapë në këmbë. Kadareja me fytyrën si prej drite, ndjek me vëmendje ato që them. Janë fjalë pa lidhje logjike, që herë përmend Kadarenë dhe Çamërinë, pastaj Bashkim Kuçukun. Pastaj Bujarin, pastaj ulem e ngrihem prapë. Dhe kur ngrihem kthehem nga Kadareja dhe i them se nëna ime, kur ka kaluar kufirin në Qafë Botë, mbante mend një re të bardhë, shumë të bardhë, që e shoqëroi atë dhe familjen e saj, derisa arritën në periferi të fushave të Kavajës, pastaj ajo iku, iku siç ikin retë dhe ne mbetëm në dheun e Kavajës, pa renë e Çamërisë. Kadareja ngrihet në këmbë dhe më përqafon. Më mbetën në mend sytë e tij të qeshur dhe veçanërisht fytyra tërë dritë e tij. Dal nga ëndra dhe ndez dritën. Ora është 6 e 50 minuta dhe dita quhet e mërkurë. Dhe muaji shkurt. Dhe data është 12. Ngrihem dhe i hedh menjëherë në letër këto copa ëndrre. Dal në ballkon dhe shoh qiellin gri, shumë gri. Dhe më vijnë në mend ca vargje brilante të Kadaresë për qiellin e Tiranës, si tru idioti.
Tiranë, 12 shkurt 2025
