Jam vajza që ka ardhur nga Marsi. Po po, isha deri atje për të rrokur të fshehtat e sëmundjes sime. Më thanë se në një shishe ndodhej diagnoza, që mjekët në tokë nuk ma përcaktuan kurrë. U enda me ditë të tëra në pellgjet e mbushura me lot hëne, po më kot, hiçgjë. Pastaj diçka më trazoi kokën, kalova në jerm e papritur u gjenda këtu, mes këtyre bluzave që më kallin datën sa herë më afrohen.
– Greis e kalove të madhen, – më tha zëri mosbesues i burrit që ishte kthyer me shpinë nga dritarja. Nuk kisha dëshirë të dëgjoja tek më flisnin me keqardhje, madje fjalëve të tij as që u kushtova rëndësi.
– E di kuptimin e emrit tënd? Greis është hiri i perëndisë. Ti je vajzë e mbarë. Shumë shpejt do të shërohesh.
Për të mos u treguar e pasjellshme vura buzën në gaz. Kisha kaq kohë që endesha në udhëtime me datë të papërcaktuar për nisjen, e aq më tepër për kthimin. Ndihesha e lodhur. Dora më ishte mpirë nga vigoni që nuk e di sa ditë kishte në dorën e djathtë. Venat zmadhoheshin. Herë pas herë e shihja veten të lyer me gjak. Po, kur nata binte unë lutesha të mos flija. Dikur kisha qenë një romantike e sëmurë kur lexoja romanet kalorësiakë, arratisjet e princeshave, ndërsa tani kisha ndryshuar kryekëput. Oh, sa më mundonte gjumi! Këmbët më sfiliteshin nga kilometrat e gjatë që bëja në mesnatë, megjithatë prapë ecja. Mbaj mend që para disa javësh kisha ikur për të mos u kthyer më. Atyre njerëzve me bluza të bardha u kishte ardhur keq, megjithëse, unë dëgjoja një të qeshur kumbuese teksa fluturoja në ajër. E kisha prekur shpeshherë blunë atje lart, mirëpo më merrte malli për mamanë dhe kthehesha me siguri.
Nesër do të filloja terapinë. Ai tipi shpinëkthyer kishte ardhur përsëri në dhomën time.
– Terapia do të zgjasë disa ditë. Duhet të ushqehesh mirë. Ju të rinjtë bëni naze për ushqimin.
I hodha një shikim të shpejtë. Ai dukej aq i sikletosur kur nisja mjekimet, saqë mendoja se ishte më i sëmurë se unë.
– Kjo do jetë terapia e fundit, – i thashë. Pa kurrfarë dëshire zbulova krahun që kishte marrë ngjyrë manushaqeje nga vigoni. Bija erë ilaçesh. Kisha harruar aromat e luleve, madje dhe trëndafilat që kisha në dhomë mbanin erë barnash.
– Ke qenë më keq. Kjo do të jetë terapi e fortë. Do të ndihmoj të ngrihesh.
E shihja me sytë e mëdhenj mosbesues. Fjalët e tij më ishin bërë refreni më i dëgjuar i atij viti të mundimshëm. Kur nisa terapinë isha në gjendje kllapie. Nuk njihja askënd. Mbaj mend një fytyrë që qante e qeshte njëkohësisht. E vetmja që doja pranë dhe pse se dija kush ishte. Më vonë kur mendja u qetësua kujtova se ajo ishte mamaja ime. Kur zgjohesha një herë në dy ditë ndihesha shumë e këputur. Kockat sikur sa vinin dhe dobësoheshin, sytë thuajse më kishin dalë jashtë, mollëzave u kishte dalë roza që dukej kur qeshja dhe flokët kishin mbetur disa fije të holla fare. Isha deformuar. Kisha qenë një zonjushë e bukur, të paktën kështu më thoshin. Tani po kthehesha në një skelet që e mbante gjallë një terapi e stërmundimshme. Kur zgjohesha e ndieja veten përherë e më të rënduar. Të bardhët vinin herë pas herë në dhomën më të zymtë të atij burgu e jo rrallëherë bënin shaka të rëndomta me njëri-tjetrin. Kisha filluar të acarohesha shpejt. Nuk dëgjoja dot as zhurmat e hapave të tyre, e jo më zërin, që më dukej sikur buçiste nga mali. Një natë kisha ikur përsëri. Nuk kishin lënë rrugë pa më kërkuar, mirëpo nuk isha dukur askund. Një ngjyrë limoni më kishte spërkatur fytyrën dhe disa porcione akulli më kishin veshur trupin. Mbaj mend si në ëndërr një këngë me zë të mbytur, që më shoqëronte për lart. Terapia kishte ndaluar që kur po bëhesha gati të ikja. E kisha parandierë këtë, që kur ai shpëtimtari i tha mamasë se është rëndë, po që do të më shpëtonin. Unë brofa një moment nga frika. Në fyt më mbysnin dy duar të padukshme. Një vel i hollë mi përkëdhelte sytë. Mbi kokë ishte mami që dëneste teksa lutej për mua.
– Ma, erdha prapë, – i thashë. Ajo më puthi ballin e me lotët ndër sy më mori dorën në prehër.
– Edhe pak se do të ia dalim. Zoti është i madh!
Pashë ashtu nëpër mjegull se më kishin vënë një tub oksigjeni në hundë që më mbushte mushkëritë me ajër. Sa vinte dhe ndieja që po largohej. Një grimë kohë kishte kaluar dhe mbi mua kishte rënë borë atë fund vere. Kisha vdekur duke pyetur si më quajnë. Mami më kishte thënë se shpirti i njeriut nuk vdes kurrë. Tani që jam këtu lart e shoh shtëpizën që më ka ndërtuar atje te kodra ndanë rruge. Mami vuan për hirin e perëndisë. Ajo ka harruar që ai nuk tretet kurrë.
