GJETHE TË GJELBËRTA FILLUAN TË BININ
dielli u shkëput nga yjet
që i rrinin larg zërit të zi të natës
u buzëqeshi paramilitarëve
si fëmija kafshëve të egra
gjethe të gjelbërta filluan të binin
një vajzë e re
mbështetur për lisi
asgjë nuk po kuptonte
jashtë librit që i ra nga duart
NJË NJOLLË SI HUKAMË
pasi nxorën nga thellësitë e tokës
një copë të ngurtësuar qielli
nuk ia dolën kurrsesi ta pastrojnë pamjen
para kokës së zogut
që i shiheshin këmbët e vogla
nga një njollë
si hukamë
KUKËS 1999
Një fëmijë i gjetur pas dy muajve,
nuk donte të kthehej te prindërit e tij.
Jo që i kishte harruar,
por nuk i njihte.
TOJA E PATIKËS
askush nuk e dinte përse
mes qindra të të rrethuarve në luginë
paramilitarët zgjodhën
katërdhjetëedy
për t’ua këputur
perin e jetës
një djalë njëmbëdhjetë vjeç
një, jo numër katërdhjetëetre
me t’i parë paramilitarët kah afroheshin
e kishte shtrënguar zemrën aq fort
sa i kishin dalë flatrat
dhe pa zhurmë
ishte shkëputur
nga prehri i nënës ku ishte strukur
nga frika se do ta vrisnin
edhe rrugës për në qiell
epilog:
nëna
e cila e kishte hapur një gropë
shpejt e shpejt
“sa mos t’ia linte trupin mbi dhe
e t’ia hanin qentë”
ende nuk ka arritur në qiell
nëpër zemër i lidhet
toja e patikes së djalit
që s’kishte arritur
t’ia mbulonte mirë
MINDILI I BARDHË
nën qiellin pa zogj
ku korbat kthehen të parët
sapo nata të zbardhë
një nënë
ia mbyll sytë
që e shihnin
me një habi të përsosur
si të mos e njihnin
djalit të saj
i merr erë
nxjerr
nga xhepi i jelekut të zi
mindilin e bardhë
fytyrën ia mbulon
mbase frikësohen kafshët e egra
mbase vrasësit
mbase engjëjt
kur të ktheheshin
do ta vërenin
që ai tashmë ishte
përfundimisht i vrarë
E VERDHË MBI TË ZEZË
Bllacë, 1999
përtej gropës së askujt
ku pranvera nuk kishte pështymë
t’i lagte me gjuhë
buzët e bëra shkrumb
e verdhë mbi të zezë
vezullonte një vijë
e hollë
si vija ndarëse
mes jetës dhe vdekjes
DIKU NË RRUGËN E QUMËSHTIT
Për ata që e përjetuan 1 Prillin e 1999-tës në Bellanicë
si zog pa kokë
dita dha shpirt në duart e shiut
që kishte filluar të binte
mbi natën që po flinte në këmbë
e lagur gjer në palcë
nata me hapa të rëndë
e varros të vdekurën në hënë
pastaj i lyen me të zezë
rrugët tokë qiell
(ishte luftë
dhe vdekja ngjyrën e zezë e kishte)
diku në rrugën e qumështit
një yll kthehet në xhuxh të bardhë
SA TË JETË GJALLË
nëna kishte katër fëmijë
që të katërt ia kishin vrarë
nuk lejoi t’i varrosnin as te varrezat e dëshmorëve
as te ato të fshatit
i varrosi në oborr
t’i ketë sa më pranë
t’u thotë çdo ditë mirëmëngjes
çdo natë natën e mirë
t’u dërgojë ndonjë gjë për të ngrënë
e për të pirë
sa të jetë gjallë
MENDONTE SE PO FLUTURONTE
duke ikur nga krismat e gjuetarëve
një zog u dha krahëve fort
fort
fluturoi derisa pa
pasqyrimin e tij
mbi sipërfaqen e ujërave të kaltër
atëherë
i lumtur shtriu krahët
nuk e dinte se po binte
HISTORIA E NJERËZIMIT
shtatë burra të armatosur gjer në dhëmbë
ia shqyen rrobat asaj
ia zhveshën
dhe kur erdhi puna te lëkura
në të me thonj
që i ngjyenin në jargë
filluan të shkruajnë
historinë e njerëzimit
vetëm i shtati e vërejti
që ajo nuk ishte aty
prapa syve të saj
të hapur
PA E DITUR SE ENDE ISHTE
pa e ditur se ende ishte
u zgjua
nën një të çarë qielli
nëpër të cilën hynin e dilnin
zogj
ca njerëz e pyetën kush ishte
nga vinte
sa bukur ecnin
ata buzëqeshnin
ajo nuk e tha asnjë fjalë
deri ditën kur në shiritin lëvizës
në fund të ekranit të TV-së
ku kërkoheshin të humburit nga lufta e fundit
në Kosovë
pa shkronjat e emrit të saj
që tërhiqeshin nga ana e majtë e shiritit
sikur ky i fundit të ishte vonë
për ta zënë tokën në rrotullim
RRËFIMI I LËNË NË GJYSMË
e la në gjysmë rrëfimin
e lëshoi bluzën
i mbuloi gjinjtë e shpuar
nga plumbi
që kishte përshkuar fëmijën e saj
dhe filloi t’i ngushëllonte
të pranishmit
që po qanin
KTHIMI NË ATDHE
gjatë kthimit në atdhe
një refugjat
nuk zbriti nga autobusi në ndalesën
ku shoferi e lajmëroi emrin
e fshatit të tij
diellin që flinte përmbi varreza
sikur e njihte
por shelgjet te stacioni
nuk ishin
nuk ishin as shtëpitë
në të djathtë
