Me shumë respekt, vdekja!…
Pas një nate të gjatë e me shumë gjumë, fiks në ditën kur i mbushi dyzetë vjet, ai u zgjua, lau dhëmbët, fytyrën, hëngri pekmez manash me një copë të mirë buke, piu një gotë qumësht të ftohtë, dhe doli përpara shtëpisë.
Po bëhej gati të përshëndetej, ditëlindisht, me diellin; po bëhej gati, t’i japë ditës, falënderimin për frymën.
Kur uli sytë e u përkul për t’i mbathur këpucët, përpara hyrjes së shtëpisë, ai pa një zarf. E mori, e hapi me kujdes, dhe filloi ta lexojë letrën brenda zarfit, që ishte e shkruar me print:
“Përshëndetje, njeri i mbarë!
Mos më keqkupto që po të shkruaj kaq herët; kështu e kam urdhërin. Ti mbrëmë fjete bukur, fjete gjatë. U kënaqe fort, besoj. Por, kjo është dita jote e fundit. Fiks n’ora njëzetëedy, do vij ta bëj përmbarimin.
Me shumë respekt, Vdekja”
Vetëkuptohet, iu këputën këmbët atij, sado që mendja dhe zemra i krehnin një dëshirë a një mendim të sigurt, se bëhej fjalë për ndonjë shaka miqsh.
Prapë se prapë, megjithëse e kishte edhe ditëlindjen e dyzetë, mendoi ta kalojë bukur atë ditë. I telefonoi të dashurës, Hanës, dhe i tha:
“Sot është ditë e diel. Siç e di edhe ti, e kam ditëlindjen e dyzetë. Sot, dua gjithë ditën ta kaloj me ty… Mos ma pështill me arsyetime të kota. Ma bë këtë nder. Lëri pezull gjithë obligimet që ke. Takohemi te “Serenata”, pas një ore…”
Andej telit, ajo qeshi ëmbël…, dhe ky, s’i tha gjë asaj për atë punën e letrës. Ia shkeli gazin “golf”-it, dhe fiks pas një ore, hyri në kafenenë “Serenata”. Zgjodhi një tavolinë, u ul, porositi një kafe.
Mendimet për atë letër të çuditshme e preknin fort, por jashtë kësaj, dita kishte mbarësinë e vet.
I qeshën sytë, pas ca minutash, kur prapa xhamit ngjyrëgri të derës së kafenesë, u shfaq fytyra e bukur e Hanës. Ky, me shumë xhentilesë, u ngrit, i doli përpara, dhe e përqafoi fort. As nuk vuri re, se ajo s’ia uroi ditëlindjen. U ngut ta shfrytëzojë rastin, si gjithnjë: në përqafim e sipër, në një sekondë të vetme, ia puthi asaj, laprën e veshit.
Gjithnjë duke folur e qeshur, i pinë kafetë dhe dolën. Me veturë, u nisën.Vërtet qëlloi e bukur ajo ditë vere. Në vozitje e sipër, Hana qeshte dendur, dhe i ngjitej për krahu. Ai bënte ta puthë, dhe Hana i largohej. Nën furimën e frymës së ngrohtë të verës, që vinte nga dritarja e hapur e veturës në anën e saj, flokët e Hanës, të pabindura si gjithnjë, i përplaseshin atij, për fytyre e për goje.
Aty kah pasditja, e parkuan veturën në një vendparkim të sigurt, dhe u futën, më këmbë, në zemrën e qytezës. Shëtitën nëpër shumë rrugë; u ulën e pushuan në ulëset e shumë parqeve; shijuan gjithë bukurinë e qytetit; u dhanë lëmoshë ca lypësve; ushqyen ca pëllumba në njërin park; darkuan në një restorant hoteli me shumë ekzotikë, dolën…
Pasdarkja kishte mbërritur, dhe mbrëmja ua ekzaltonte ndijimin. Një hënë delikate e hijeshonte qiellin.
– Po tani? – i tha ai dhe e kapi për beli.
Ajo u mblodh si kone dhe u përgjigj:
– Tani do marrim veturën dhe do shkojmë atje, te Pika Dyzetëenjë e bregut të lumit. Ti sapo ke hyrë në vitin e dyzetenjëtë të jetës, zemra ime…
Që nga ajo kohë e largët (kur në atë pikë lumi, u mbyt Lejtiku – shok i tij i fëmijërisë), ai, kurrë më, nuk kishte shkuar në atë pikë lumi. Gjithë qyteti e dinte, se ajo pikë ishte tepër e rrezikshme për t‘u larë. E gjithë pika ishte një shkëmb, dhe përposhtë shkëmbit, njëzetë metra më poshtë, lumi. Por, ishte pasdarke, dhe vetëkuptohej, se ajo, nuk i propozonte të shkonin atje për t’u larë. Në fund të fundit, a i thehet zemra zemrës?…
Pak para orës njëzetëedy, ata u gjetën te pika në fjalë. Dora e Lunakut (Lunak quhet dyzetvjeçari ynë në fjalë), e mbërtheu fort belin e së dashurës. Por, koneja e tij e dashur akoma s’i jepej. Ajo, me gishtin tregues, ia qiku buzët atij, iu shkëput nga duart, vrapoi si erë drejt shkëmbit të rrezikshëm, dhe u ndal, mu te cepi i tij.
Gjithë frikë, ai i vajti pas, dhe e luti të largohej. Kishte, vetëm dy hapa largësi ndërmjet njëri tjetrit, dhe ora ishte fiks njëzetëedy. Fiks n’atë çast, trupi i kones lëvizi, bëri dy hapa në drejtim të burrit të zemrës, dhe ia vuri duart mbi supet. Atje lart në qiell, hënën e miklonin një grusht yjesh. Nata, derdhej në vete, si me magji muzike, dhe trupat e të dyve, ngjitur për njëri tjetrit, vetvetishëm, filluan të rrotullohen, mu te cep i shkëmbit.
Në sekondën më të bukur të ndërlidhjes së trupave (kur mishi përprek mishin dhe bëhet frymë), ai u gjet i kthyer me shpinë kah lumi dhe me fytyrë nga ajo. Ky qe çasti kur rrotullimi i trupave pushoi, dhe koka e tij mbështetej ëmbël mbi ballin e saj. Ai ngriti sytë e ndezur, dhe, kur trupesy, provoi të futet në sytë e saj, ajo ia dha të shtyrën. Po atë çast, atij i doli përgoje, një “ooooohhhhhhh…. nënë…”, që zgjatej, me jehonë, drejt rënies, bashkë me trupin që binte përposhtë, dhe me shtytje gravitacioni, rrotullohej pandarë drejt errësirës së ujit.
Kur këmbët iu përplasën me ujin (fat i madh), në një sekondë kohe, ai arriti të mendojë: “Paskësh qenë Vdekja, me fytyrën e Hanës!…” Po kështu mendonte, edhe kur trupi i jepemerrte me gjithë shpirt, në thellësinë e lumit.
Sa i doli koka mbi sipërfaqen e ujit, veç një hap më tutje, plasi një përplasje, si blllluuuummmm, në errësirë. Stërkalat e lumit iu përplasën për fytyre. Errësira ia kafshonte sytë, me dhëmbë vdekjeje.
– Oh, vdekje!… – rrënkoi, dhe i lëshoi sytë drejt cepit ku e mendonte Hanën.
Ishte çasti i gjëmimit të veshëve ai çast, ishte mosdorëzimi. E mbate, disi, veten mbi ujë, – arrinte ta mendonte edhe shpëtimin, – kur, një përkapje nënujëshe e shtyu me forcë përpjetë.
– Oh vdekje!… rrënkoi sërish, e, sapo rrënkoi, mu përpara hunde, errësira i polli një tjetër befasi: diç që doli nga uji, dhe i foli dridhur: “ Jam unë, zemra ime!… Ishte shaka, zemra ime!… E mendova si dhuratë për ditëlindje… ”
Ishte vërtet ajo; ishte Hana, që n’ujë, i varej për qafe, e përqafonte fuqishëm, dhe e puthte pandalur.
Andej kah dukej pak më mirë, ata notuan drejt bregut të shpëtimit, krah për krah. Atje në breg, gjithnjë duke u dridhur, ai e shikonte natën dhe atë: nata ishte, po ajo; Hana ishte, po ajo.
A u besonte syve?…
U ngjitën, shtegut, që e njihnin të dy. Ashtu të veshur, e të rënduar nga lag’ja, arritën sërish te “pika e vdekjes” ku ndodhi shakaja. Ca hapa larg cepit, të dy, deri nën lëkurë u zhveshën, dhe u përqafuan ngeshëm. Nën dritën e hënës (që ishte në të pesëmbëdhjetën e saj), dhe nën qelibarin e shpërndarë të qiellit veror të natës, deri para mëngjesit, ata bënë me njëri tjetrin, gjithë ç’bëjnë dy të dashuruar, në një natë vere me hënë…
***
Të nesërmen pasdite, Hana u përmend, në një dhomë spitali. Pas gjithë atyre orëve që kishte qenë pa vetëdije, kur i hapi sytë, ajo fillimisht pa një bardhësi si bardhësi muresh, pastaj pa një si dritare të gjërë sa gjatësia e murit, pastaj pa një si derë poashtu të bardhë, pastaj i pa edhe ato pajisje sanitare si zorrë të holla, që ia kishin lidhur për trupi e për hunde. Pa, më pastaj, edhe një infermiere kujdestare, që i rrinte anësh.
– Lunaku, ku është?… – qe e vetmja gjë që Hana tha.
Nuk kishte zë; Hana, mezi tha aq.
Infermierja heshtte e i ulte sytë përposhtë, por vetëm pas pak, në dhomë hyri një mjek me moshë, dhe Hana ia bëri atij po të njëjtën pyetje: “Lunaku, ku është?…”
Mjeku mblodhi krahët, dhe mezi i shqiptoi këto fjalë:
– Atë… s’e shpëtuam dot… Më vjen shumë keq!… – vazhdoi – Ju… mbrëmë…, e kishit patur… fatin e keq… Ju ka sulmuar një psikopat i armatosur… Fatkeqësisht, pas luftës që sapo ka kaluar, psikopatët dhe armët janë shtuar me shumicë!…
Krizantema
Mëngjesi qe me vesë e me aromë mali, e dielli agimtar kishte çelur në majë, i bardhë e i bukur, si një krizantemë e re.
Palë-palë, si një zonjë e hajthme, hiqej natë e freskut, duke ua larë sytë ushtarëve me copëza ëndrrash.
Ngjitej Malsharrit edhe frymë e mallit, e freskët dhe e lehtë, si vasha me flokë ere, që shpatin kalonte ditë për ditë, dhe me shtambat në duar sillte ujë të ftohtë në istikame.
E në krah të togut, ushtari më i ri, një djalë që s’kish lëshuar as brisk mbi fytyrë, pa frikë fare, i rrinte sipër një minahedhësi të ri, dhe i përqëndruar fort, mbante shenjën mbi një tank armiku, që nga poshtëgryka kërcënonte si kafshë e egër, e zezë.
Djali, fytyrënjomë qe fare, dhe vasha që ujin sillte, fytyrënjomin donte.
Atë mëngjes, vasha la shtambat, iu afrua si ngahera. Ushtari e ndjeu, por trup e mendje i kishte bërë peng mbi minahedhës, dhe s’kthente kokë. Syrin e mbante pingul, në shenjë, mbi tank.
Vasha fshiu djerrsët që i rridhnin faqeve të mbushura e të njoma, u kollit gëzueshëm, por ushtari vazhdonte të përgjojë vëmendshëm, me syrin në shenjë, mbi tank.
Ngacmueshën, vasha lëvizi me këmbët e bardha fakefuk, por ushtari ngujohej edhe më, me syrin në shenjë, mbi tank.
Sakaq, vasha iu ul përkrah, por ushtari vazhdonte përqëndrimin, me syrin në shenjë, mbi tank.
Vasha ia preku edhe supin, por ushtari sytë i kishte bërë katër, i përqëndruar fort, me syrin në shenjë, mbi tank.
Vasha i cërcëroi në vesh ca fjalë zemre, por ushtari e ngujonte edhe më tej shikimin, me syrin peng, në shenjë, mbi tank.
“Ooohhh”- klithi vasha, ankueshëm, sa për t’u mahitur paksa.
Atë çast, si me instikt bilbili, ushtari u ngrit rrufeshëm, i hodhi sytë e trishtuar kah bukuri e vashës, dhe mori sakaq, në lule të ballit, një plumb armiku!!!…
Mëngjesi qe me vesë dhe me aromë mali. Liria gjak kullonte. E mbi trupin e pajetë të ushtarit më të ri, lotoi një krizantemë…
