QYTETI
Lkurë e shndritshme flet
se poshtë plasave âsht nji tokë e errët hijesh,
se poshtë zien nji vrushkull i ethshëm pavetëdijesh,
ndihet nji qytet që fle me ninulla paragjykimesh,
të fshehuna nën shtresa të randa zgërdhimjesh.
Jeta ndrydhet e rrmyhet prej myknash e zjermish,
i hupë ftyra, i hupin andrrat i dalin sysh,
të bahet se ndien tinguj të pakuptimtë mesjetash t’palueme,
që thuren me fjalë të vdekuna, të vonueme.
L`kura vazhdon me shndërritë
qytetit i shihen bedenat e kalbun,
çudshëm vaj nuk ka veç kangë shkëlqimtare për ditë,
të kërcyeme prej kambësh që ua mbajnë dredhitë.
Âsht nji valle e çmendun që të merr përpara vetit,
âsht nji ankth toke që të tjetërson,
âsht vetja e shkelun për hir të tjetrit,
që ban sikur jeton.
DITËT E NJEJTA
I kam frikë ditët e njejta
më drithnojnë shpirtin,
janë si pikat e nji çatie të prishun
që pikon me ritmin e njejtë dhe e lagë mbrendinë,
e shkatërron edhe çatinë;
pangurrueshëm derisa prek qensinë,
kambëngulshëm deri në kalbje,
si nji udhëtim pa ardhje,
si nji viciozitet pa rrugëdalje.
Dhe qenia bahet si baltë e ngurosun në ne,
formësohet për mos me i ngja as vetes,
ditët e njejta na e shkurtojnë udhën drejt vdekjes.
Janë të prekshme por të pajetueme thellësisht,
të varuna në qafën e ditëve tona,
si nji fill rruzash identike,
në kërkim të nji përsosmënie boshe.
Ditët e ngjashme janë po ashtu frikë,
mundohem qosheve të ditës me u mshehë e prej tyne me ikë,
ato janë ma të rrezikshme
me praninë e tyne të papërcaktueme qartë,
zgjojnë prej pluhnit kujtime të padëshirueme,
janë kopje të shëmtueme të nji të shkumje të pajetume,
janë andrra të pa andrrueme në ikje,
që u hapin rrugë fantazmave të fjalëve që dukeshin të vorrosuna,
simotrave të tyne antike.
Edhe ato pikojnë
në qenien tonë
me hapin e tyne shkelin mbi kohën,
në kryet tonë pikë pikë
tue na shndërrue në diçka tjetër,
as vet pa e ditë.
MBRENDA NESH
Mbrenda nesh asht nji det i errët
e në atë det endet nji varkë,
përplaset anëembanë brigjeve të tij,
e mbrenda saj prehen;
nji pikturë e lashtë imazhesh të pashpjegueme,
nji thes kockash të thyeme e të kalakryqueme,
nji violinë e ndryshkun e mbushun rrast me tinguj,
të ndrymë mbrenda vetes,
nji arkë plot me andrra për me i ba ballë jetës.
Mbrenda nesh asht nji det,
nji det i pa fund,
që herë flen
e herë na shkund.
* * *
Bjen shi.
Dhe tingujt përtej dritares
më shfaqin fantazmat e krejt dritareve
prej të cilave kam vështrue shiun.
KUJTIMET
Kujtimet zgjatin sytë
natën përtej dritares.
Në pyje të largta rrëzohen pemë,
pa ua ndie kush zhurmën,
ka çaste në të cilat kisha dashtë me e dashtë edhe turmën…
Kujtimet zgjasin duert
ditën përtej derës.
Në udhë të largta enden zogj,
pa ua ndie kush kangën,
ka çaste në të cilat kisha dashtë me e dashtë veç nanën.
