Fragmente nga libri me kujtime i këngëtares së famshme
Përktheu nga anglishtja Afërdita Cesula
Akoma e kam të gjallë në mendje herën e parë që takova René Angélil-in, njeriun që, gradualisht, do të zinte një vend aq të rëndësishëm në karrierën, në jetën dhe në zemrën time. Ai kishte veshur këpucë ngjyrë kafe dhe një xhaketë po ngjyrë kafe. Në qoshen e zyrës së tij, pas derës, kishte një fushë backgammoni[1] dhe pranë dritares kishte një sistem zëri të madh. Por historia është treguar aq shumë herë dhe nga aq shumë njerëz saqë sot është e vështirë për René-në, mamanë, dhe mua – që e përjetova – për të kujtuar gjithçka që ndodhi në të vërtetë. Secili nga ne ka variantin e tij apo të saj në lidhje me ngjarjet dhe një vizion për vendet.
Mbaj mend se zyra ishte pak si e errët dhe e zymtë. Mbase ishte dita jashtë e tillë, sepse kishte dritare të mëdha nga dukeshin çatitë, por megjithatë shumë pak dritë hynte në zyrë. Diagonalisht, matanë rrugës, mund të shikoje një ndërtesë në formë kutie e cila ishte zyra qendrore e “Telé Métropole”, ku janë studiot televizive. Më tutje, struktura madhështore e hekurt e urës “Jacques-Cartier” dukej sikur sapo kishte mbirë në qytet. Zyra kishte një aromë të mirë, të freskët.
René-ja qëndronte pas tavolinës së tij. Ai gjithashtu dukej i zymtë. Ishte shumë i sjellshëm – “një xhentëlmen”, siç tha mamaja ime. Por ai nuk po buzëqeshte. Na tha që të uleshim por vetë qëndroi në këmbë, me kurrizin nga dritarja. Kjo e bëri të vështirë të shikuarit e fytyrës së tij. Mbaj mend se dukej sikur ai po ia adresonte fjalët më shumë mamasë sesa mua. Ai tha se i kishte dëgjuar kasetat dhe mendonte se zëri im ishte shumë i bukur. Dhe atëherë, papritur, u ndjeva tmerrësisht e frikësuar.
Njeriu që po e thoshte këtë gjë për zërin tim, ishte po ai që unë e kisha parë disa herë në TV apo në gazeta. Në vitet gjashtëdhjetë, René-ja kishte qenë një yll i madh i këngës me grupin që quhej “Baronets”, e që kishte qenë versioni francez i Bitëllsave. Nuk i njihja edhe aq mirë “Baronets”, që për mua ishin një histori e kohës së lashtë, por si agjent i artistëve kebekas, René Angélil-i ishte një pjesë e së tashmes. Gruaja e tij, Anne-René, ishte gjithashtu e mirënjohur si këngëtare dhe si e ftuar e televizionit.
Më në fund, ai u ul dhe më pyeti nëse doja të këndoja për të – pikërisht aty, në zyrën e tij, pa muzikë. Edhe mamaja gjithashtu po më shikonte. Pati një heshtje që zgjati e m’u duk sa një shekull. Pastaj Maman tha: “Ajo, në të vërtetë, nuk është mësuar që të këndojë kështu, pa një mikrofon.”
René-ja më dha një stilolaps të stërmadh dhe, me një zë shumë të butë, tha: “Le të supozojmë që ky është mikrofoni yt, në rregull?”
Ai akoma nuk po buzëqeshte. Mua më ngjante si i trishtuar, por zëri i tij kishte një ëmbëlsi qetësuese, shumë i ngrohtë, shumë i butë.
“Na këndo këngën tënde, mirë? Sikur të ishe duke kënduar në ‘Place des Arts’.”
E kisha bërë këtë me qindra herë përballë pasqyrës së dhomës time të gjumit. Por aty nuk mund ta shikoja veten duke kënduar, dhe kisha kasetat si shoqëruese. Gjithashtu kisha kënduar shumë herë në konkurse amatore dhe kënde lojërash. Por asnjëherë nuk kisha kënduar në një hapësirë bosh, përballë dy njerëzve, pa muzikë, karshi një njeriu me pamje të trishtuar që pothuajse nuk e njihja fare. E dija që thjesht duhet ta bëja këtë, të filloja të këndoja. Nuk kishte zgjedhje tjetër.
U ngrita dhe qëndrova përpara derës së zyrës, për të pasur sa më shumë hapësirë që të ishte e mundur, përballë meje. Mamaja ishte kthyer për të më parë. E afrova stilolapsin te buzët dhe fillova të këndoja.
Në një kopsht magjik humba,
në një ditë të magjishme u zgjova.
Krejt papritur po ndihesha shumë mirë dhe e sigurt në vetvete.
Siç duket (të paktën sipas mamasë dhe René-së), unë këndova sikur të isha vërtet në “Place des Arts”, sikur të isha duke shikuar publikun në karriget e tyre, po i shikoja ata drejt e në sy, shikoja orkestrën, platenë, lozhat. Nganjëherë madje shikoja atë, René Angélil-in. Këtë e mbaj mend mirë. Sepse në një moment pashë se ai kishte lot në sytë e tij. Atëherë i thashë vetes se e kishim fituar atë. Nuk kam parë kurrë një burrë të qajë ndërkohë që dëgjon dikë duke kënduar. Mendoj se edhe mamaja, gjithashtu, ishte vërtet e habitur.
Kur mbarova, ishte radha ime që të prisja përmes një shekulli heshtjeje. René-ja fshiu sytë. Pastaj tha, sikur ne të mos kishim parë asgjë: “Ti më bëre të qaj”.
Unë akoma nuk e njihja, por e ndjeva që kjo i shprehu të gjitha.
***
Pasi René-ja e pranoi që kishim rënë në dashuri, ne folëm mjaft për muajt kur ishim aq të dashuruar por pa e shprehur këtë.
“E mban mend kur erdhe të më merrje në Duvernay. Dhe sa u habite kur më pe.”
“A e mban mend se çfarë momenti të bukur patëm në krahët e njëri-tjetrit në Esterel kur ti këndove me Dan Hill-in për ata të CBS-së?”
“E di që asnjëherë nuk e kam harruar atë mbrëmjen e trishtueshme në restorant, në Paris, kur ti vendose të krijoje një distancë ndërmjet nesh.”
“E di që unë asnjëherë nuk do të harroj atë sfilatën e modës që ti bëre në dhomën e zyrave të Radio Canada. Mund të përshkruaj secilin prej kostumeve që ti veshe.”
“Edhe ato që ti mendoje se ishin shumë të guximshme për televizionin?”
“S’do të harroj asnjëherë atë herë kur të zuri gjumi në supin tim, në aeroplanin me të cilin po largoheshim nga Parisi.”
“Po mua nuk më kishte zënë gjumi në supin tënd, i dashur. Unë shtiresha sikur flija.”
E kisha lënë kokën të rrëshqiste përgjatë supit të tij sepse ndihesha mirë dhe sepse po shpresoja që mundësisht ta joshja atë. Shikoja duart e tij, që më emociononin aq shumë, duar të forta me thonj që gjithnjë ishin të mbajtur me kujdes. Ai kishte një aromë të mirë, të freskët. Kisha një dëshirë të tmerrshme të merrja dorën e tij, të vendosja buzët e mia në të.
“Sikur vetëm ta kisha ditur,” më tha ai.
“Nuk do të kishe bërë asgjë. Ti e dije se unë të doja për një kohë të gjatë dhe nuk bëre asgjë.”
Ndryshe nga ai, nuk kisha pasur kurrë as hijen e dyshimit. Atë ditë, në aeroplanin me të cilin po largoheshim nga Parisi, e dija se kisha rënë në dashuri me të përgjithmonë dhe se diçka do të ndodhte shpejt a vonë. Nuk kisha eksperiencë (përveç asaj teorike) në dashuri, por isha shumë e vendosur.
René-ja kishte shumë eksperiencë, por, në atë kohë, ai veproi si një adoleshent i frikësuar, njëqind herë më shumë i trembur seç do të kishte qenë përballë një gruaje të moshës së tij. Ai kishte frikë nga ajo çfarë do të thoshin njerëzit, kishte frikë se mos më lëndonte, i frikësuar se në moshën tridhjetëvjeçare do ta gjeja veten me një burrë pesëdhjetëegjashtëvjeçar.
Por unë e dija se e kisha fituar atë. Dhe prita. Më në fund erdhi.
Ndodhi në Dublin, në atë ditën e paharrueshme të 30 prillit të vitit 1988, mbrëmjen e festivalit të Eurovizionit, në të cilin, edhe pse kanadeze franceze, unë përfaqësoja Zvicrën! Dhe këndoja një këngë të shkruar nga një italian dhe një turk.
Mamaja kishte bërë një operacion me zemër të hapur[2] disa javë më parë. Doja që ajo të pushonte ca. Nuk doja më që ajo të vinte me mua në turne, veçanërisht nëse përfshinte një udhëtim jashtë.
Atë ditë pasiguria ishte e pabesueshme. Deri në minutën e fundit, ne mendonim se çmimi i parë do t’i jepej interpretuesit që përfaqësonte Anglinë. Mbaj mend se kënga e tij titullohej “Shko”, numri im me fat në japonisht. Këtë e pashë si një ogur të keq. Për më tepër, nuk më pëlqente edhe aq kënga që do të interpretoja. Më dukej shumë e fryrë.
Pasi e kisha kënduar këngën, po qëndroja në prapaskenë bashkë me konkurrentët e tjerë. Po shikonim drejtorin e televizionit dhe të skenës që po u shpjegonte anglezëve të vegjël si të dilnin në skenë kur fituesi të shpallej. Dukej se ai kishte fituar. Për mua ishte shënuar që të humbja. Vetëm diçka më dukej urgjente: doja të gjeja René-në, që do të ishte ndoshta i shkatërruar. Do ta përjetonim dështimin tonë të parë së bashku. Do ta ktheja në një fitore personale. Do t’i mbaja lotët e mi dhe do ta ngushëlloja; do të kujdesesha për të.
Por juria e dy apo tre vendeve nuk i kishin shpallur zgjedhjet e tyre akoma. Në fund, fitova vetëm me një pikë diferencë.
Ndërsa shkova të merrja çmimin tim, shpërtheva në lot përpara publikut në Simmoncourt dhe qindra-miliona evropianëve që po e ndiqnin ceremoninë e çmimeve përmes televizionit. Bëra falënderimet e mia pak a shumë në mënyrë koherente dhe u largova nga skena pothuajse me vrap. Kur e gjeta René-në, u hodha në krahët e tij, akoma duke qarë, e përqafova fort dhe e putha në qafë. Isha aq e lumtur sa ç’mund të jetë e mundur.
Ai e lejoi që të ndodhte. Ai po qeshte.
Si zakonisht, u kthye në dhomë bashkë me mua dhe filloi të ritregonte ditën që kishim kaluar bashkë. Sa i frikësuar kishte qenë. Më kujtoi se sa e rëndësishme ishte kjo fitore, sepse, sipas tij, më bënte mjaft të njohur në Evropë. Të paktën për herë të njëqindtë në dy javë, ai më tha se spektakli i Eurovizionit, pas Lojërave Olimpike dhe çmimeve “Oskar”, ishte programi televiziv më i ndjekur në botë. Më foli gjithashtu për pjesëmarrësit e tjerë që kishin kënduar mirë dhe që nuk do të shkonin shumë larg. Dhe pastaj… nuk e mbaj mend se çfarë tha. Në të vërtetë, nuk po e dëgjoja. Thjesht e kisha lënë veten të përkundesha nga zëri i tij.
Isha ulur te koka e krevatit, me këmbët e mbështjella nën mbulesa. Isha e lumtur për faktin që isha vetëm me burrin që doja. Dhe kisha një plan mjaft të saktë.
E kuptova që kishte ndaluar së foluri, dhe që na mbështillte heshtja. Ai qëndronte aty, i ulur në mbështetësen e karriges, shumë afër krevatit tim, pa thënë asnjë fjalë. E vështrova me buzëqeshjen time të një gruaje të pjekur. Mendoj se në atë çast ai e kuptoi që nuk kisha qenë duke e dëgjuar që prej njëfarë kohe dhe se po mendoja për gjëra të tjera. Ai uli sytë. Mund ta ndieja se e kisha prekur emocionalisht. Drejt e në zemrën e tij. Ai u ngrit, bëri drejt derës dy apo tre hapa, sikur t’i shpëtonte ndikimit tim mbi të, dhe më uroi natën e mirë.
Nuk mund ta lija të ikte ashtu.
Çdo natë, që nga turneu ynë i parë tre vjet të shkuara, ai më kishte uruar natën e mirë duke më puthur në të dyja faqet. Për disa muaj, veçanërisht gjatë turneut “Incognito”, kisha përshtypjen se puthjet e tij çdo ditë rrëshqisnin disa milimetra më afër buzëve të mia, derisa nganjëherë gojët tona preknin njëra-tjetrën.
Dhe në këtë natë lavdie dhe fitoreje, ai ishte gati të largohej pa më puthur fare!
Tashmë e kishte hapur derën. Rrëshqita nga krevati dhe eca drejt tij; u mbështeta pas tij.
“Ende s’më ke puthur, René Angélil.”
E mora kokën e tij midis duarve të mia dhe e putha në buzë. I vendosa krahët rreth qafës së tij… Ai më shtrëngoi fort, dera ishte ende e hapur pas tij. Pastaj i largoi krahët e mi. Fluturoi për në dhomën e tij. Qëndrova aty për një çast krejt e vetme, me zemrën që rrihte, e trembur dhe e shtangur.
E dija se kisha fituar. Ai fluturim ishte një pohim i kësaj.
Rrëmbeva telefonin dhe formova numrin e dhomës së tij për t’i thënë: “Nëse nuk kthehesh këtu menjëherë, do të vij të trokas në dhomën tënde.”
Por nuk pati përgjigje.
Ishte ai që më telefonoi disa minuta më vonë nga holli i hotelit, për të më pyetur nëse isha mirë. Pastaj më tha: “Nëse ti vërtet do, unë do të jem i pari.”
Dhe unë iu përgjigja: “Ti do të jesh i pari. Dhe i vetmi.”
***
Dy ditë më pas, kur arritëm në aeroportin “Mirabel”, jashtë Montrealit, u përshëndetëm nga turma gazetarësh, fotografësh, kameramanësh dhe njerëz të tjerë të industrisë muzikore. René-ja u kishte sjellë gazetat angleze dhe irlandeze, dhe ua lexoi. U tregoi fotot time dhe titujt e artikujve. Pastaj u kujtoi gazetarëve sa i rëndësishëm ishte Eurovizioni, edhe pse ishte vështirë që ndokush të dinte për të në Kanada.
Nuk mund të rezistonte pa u thënë se sa kisha qarë unë. Të gjithë qeshën kur ai u kujtoi se sa kohë e gjatë kishte kaluar që unë nuk kisha qarë në mënyrë të tillë.
U tregoi çdo detaj të konferencës për shtyp që kishte ndjekur konkurrimin dhe se sa e jashtëzakonshme mendonte ai se kisha qenë. Ai gjithashtu tha se të gjithë gazetarët nga e gjithë bota – “gjashtëqind apo shtatëqind”, deklaroi ai, që mua m’u duk ca e ekzagjeruar – u habitën kur mësuan se unë isha më e vogla e katërmbëdhjetë fëmijëve nga një vend kënetor që quhej Charlemagne.
“Më pas”, vazhdoi René-ja, “i kërkonin autografe kudo – në hotel, në aeroportin e Dublinit, në aeroplanin me të cilin u larguam nga Londra. Piloti madje lajmëroi se ajo ishte në bord dhe të gjithë duartrokitën.”
Gazetarët u magjepsën nga të gjitha këto, por për mua lajmi më i madh – që më jepte kënaqësinë më të madhe – ishte se ne kishim rënë në dashuri. Unë llamburitja dhe jam e sigurt se të gjithë ata mendonin se shkaku ishte suksesi në Dublin. Kjo në fakt kishte të bënte shumë pak.
René-ja u kujtoi gazetarëve se CBS-ja na kishte premtuar një incizim në gjuhën angleze, me të cilin kishim filluar të punonim në vjeshtë, pas turneut “Incognito”.
“Me drejtorin më të mirë, autorët e kompozitorët më të mirë dhe me kushtet më të mira që ju mund të imagjinoni,” tha ai. “Do t’ju lërë me gojëhapur.”
Një gazetare pyeti nëse ishim të lumtur bashkë, nëse ende shkonim mirë bashkë. Mendova se ajo kishte zbuluar gjithçka. Në të vërtetë, më vonë ajo më tha se e kishte marrë me mend. Por René-ja iu përgjigj përpara se unë të mund të përgjigjesha: “Unë nuk do të hiqja dorë për asgjë në botë,” tha ai. “Celin ndihet po ashtu, jam i sigurt. Ne ndajmë të njëjtën ëndërr, të dy.”
“Dhe të njëjtin shtrat,” u tundova të thosha.
Por nuk isha e lejuar ta bëja këtë. Një ditë më parë më kishte bindur që të mos tregoja për dashurinë tonë.
“Për sa gjatë,” e pyeta.
“Aq gjatë sa të jetë e nevojshme.”
“E nevojshme për çfarë?”
“Duhet t’ju tregojmë njerëzve tanë të afërt për këtë, të afërmve të tu në fillim.”
Kishte të drejtë, si zakonisht; ai gjithmonë mendonte për gjithçka. Vetëm se, në atë kohë, unë nuk e imagjinoja se “aq gjatë sa të jetë e nevojshme” do të ishte aq patolerueshmërisht e gjatë sa doli të ishte.
U dhashë gazetarëve përgjigjet e përshtatshme për të qenit e lumtur me shoqërinë profesionale të René-së. Për shtatë vjet, ai kishte marrë të gjitha vendimet që kishin të bënin me karrierën time. Dhe asnjëherë nuk e kishte pasur gabim.
“Kam besim të plotë tek ai.”
Por një gazetar bëri një përpjekje tjetër.
“Sapo keni mbushur njëzet, Celine. A nuk ke një të dashur? Të gjitha vajzat e moshës tënde kanë një të tillë.”
Imazhe më kaluan në kokë. E pashë veten pak më parë, duke qëndruar e mbështetur pas murit të dhomës sime pasi René-ja ishte larguar, me gjunjët që më dridheshin aq shumë sa thuajse u rrëzova. M’u kujtua tingulli i zërit të tij përpara kësaj, si në një ëndërr: “Nëse ti vërtet do, unë do të jem i pari”. Dëgjova veten të përgjigjesha, në buzë të lotëve: “Sigurisht që dua… Ti do të jesh i pari. Dhe i vetmi…”
Duke reaguar ndaj heshtjes sime, gazetari pyeti përsëri: “A ke një të dashur, Celine?”
I gëlltita ndjenjat e mia, pastaj qetësisht u përgjigja me një buzëqeshje, ndërsa René-ja po më shikonte: “Jo, nuk kam kohë për të, karriera ime është prioriteti kryesor. I kushtoj çdo gjë asaj.”
Ishte e para e serive shumë të gjata dhe shumë të dhimbshme të gënjeshtrave. Po filloja një periudhë të lumtur por sidoqoftë të trazuar të jetës sime, periudhën e lidhjes sime dashurore sekrete. Do të më sillte një lumturi të madhe; por pavarësisht suksesit profesional, burgu i gënjeshtrave ku duhej të mbyllja veten do të prishte herë pas here gjithë kënaqësinë time.
Nga ana tjetër, në familjen time gjërat u qetësuan mjaft shpejt. Unë isha, në fund të fundit, njëzet vjeç. Prindërit e mi tani e kuptuan se unë nuk do të hiqja dorë nga një dashuri që po më bënte të lumtur. Ne njihnim çifte të tjera shumë të suksesshme, si Eddy dhe Mia, me një diferencë moshe prej pesëmbëdhjetë, njëzet, madje tridhjetë vjetësh. Ishte shembulli i Charlie Chaplin-it dhe Oona O’Neill-it, që ishin të lumtur së bashku për më shumë se tridhjetë vjet. Ata kishin krijuar madje një familje të fortë dhe të bashkuar.
René-ja më tha se kur e kishte kuptuar se po binte në dashuri me mua, ai ishte përpjekur të më harronte. Ishte larguar për në Las Vegas sa herë që i ishte dhënë mundësia. Kishte shkuar në Paris dhe kishte takuar Eddy Marnay-n, të cilin gjithnjë e kishte konsideruar si një baba dhe një person tek i cili mund të kishte besim
“Ti e njeh Eddy-n. Ai dhe unë ecëm për milje të tëra përmes Parisit ndërsa i flisja për ty.”
“Çfarë të tha ai?”
“Më tha: ‘A e do me të vërtetë atë?’”
“Çfarë i the ti?”
“I thashë: ‘Çmendem për të. E shikoj atë kudo. Mendoj për të gjithë kohës.’.”
“Dhe ai tha?”
“Ai tha: ‘Nëse e do, nuk ke pse të frikësohesh. Nuk mund ta lëndosh.’”
“Kjo është edhe ajo që unë të kam thënë.”
Por René-ja po mendonte gjithashtu edhe për karrierën time. Ai mendonte për të më shumë se ç’mendonte për lumturinë tonë, një ide që vërtet më shpartallonte në disa momente. Ai mendonte se në qoftë se njerëzit do të merrnin vesh që ne kishim rënë në dashuri, gjithçka që kishim ndërtuar do të shkatërrohej.
Kështu që për një kohë të gjatë e dashuruam njëri-tjetrin vetëm në fshehtësinë dhe intimitetin e familjeve tona. Mendoj se ata u mësuan me këtë mjaft mirë. Por jo unë. Vuajta dhe vajtova, mbase sepse isha më e vogla. Dhe gjithashtu sepse ishte dashuria ime e parë. Doja që të thërrisja për këtë nga majat e çative që ditën e parë. Të dashurohesha nga René Angélil-i ishte më e bukur se çdo gjë tjetër që kisha provuar në jetën time. Për shkak të dashurisë, në të vërtetë, sepse ai ma kishte kërkuar këtë – për ta kënaqur atë – unë rashë dakord që të heshtja. Vetëm se ishte për një kohë mjaft të gjatë.
[1] Backgammon (angl.) – Një lojë me dy lojtarë. Luhet në një fushë të ndarë me 12 hapësira në secilën anë. Çdo lojtar ka 12 figura të cilat lëvizin sipas hedhjes së zarit.
[2] Open-heart surgery (angl.) – Një operacion në zemër, gjatë të cilit gjaku qarkullohet nga një aparat mekanik.
