MAMASË
Të mbaj mend
me lugën në dorë
duke trazuar gjellën
veshur me një palë tuta të babait,
me një legen ngjyrë blu të thyer anash,
me një dorë në brumë ku shpesh të binte unaza
(njëherë kur doli tek copa ime e bukës
ta dhash si dhuratë për 8 mars).
Të mbaj mend me shatin në krah
e dorën në brez (ndoshta prej dhimbjesh)
ahere sikur më dëshmoje: unë ia dal,
ja, ndër dhëmbë po përtyp vetminë
ja, edhe tënd at, edhe Greqinë.
Të mbaj mend me dy bidona uthulle në duar
që i mbushje me ujë në kroin e fshatit.
Të vija pas për ndihmë dhe të bëhesha pengesë.
Të mbaj mend tek bëje punë burrash
që të rrisje burra.
Ta mbaj mend madje edhe lëkurën e bardhë
që u zhbë befas si sekuencë filmike.
U bëre tra për shtëpinë,
baba për ne
dhe grua për burrin.
Tash rolet më ngatërrohen
dhe poezia ma humbet fillin.
Po e lë këtë strofë.
“Do shkosh tek burri”
është fraza që tash ia beh prej teje
sikur po flet për xhelatin.
Burrit dhe jetës së burrit
ia jep trajta të rënda
nga frikë mos gjërat bëhen ciklike.
E di, do që jot bijë mbetet një vajzë
asesi një nuse;
as e ve, as e martuar, as e divorcuar.
Të mbaj mend
tek motrave iu thoje nën dhëmbë
“mos e paçi fatin tim”,
e atëherë shashtisja
tek rrokja veç dështime kuptimesh.
Tani them vetë: mos e paçin fatin tënd.
MË NDJENI PËR MUNGESËN E ETIKËS!
Kam kohë që e di se gjërat nuk ndreqen
por premtimet nuk i ndal për inerci
ndoshta sepse s’di tjetër ç›të bë j
me këtë fat të lëmuar nga montonia.
Rrah të çel diku tjetër
ndoshta planet
a (mjafton) kudo në tjera kushte
me parakushte
dhe veten në grushte
ta mbaj
si letër e zbutur nga djersët e kohë së shkuar.
Kam kohë që e di se kjo botë iu përket budallenjëve,
më ndjeni për mungesën e etikës,
madje edhe për mungesën e frikës
që pranoj se kjo botë, seriozisht, iu përket budallenjëve,
që ia dhanë luksin vetes të jenë të qetë,
pa e ndërlikuar jetën me metafora.
Kam shumë kohë që e di se nuk mund të çel diku tjetër
edhe se kjo botë më lë zbrazëtira si gazrat në stomak…
boooh, më falni për mungesën etikës,
dhe për mungesën e frikës,
por kam kohë që e di se nuk mund të çel diku tjetër
veç kësaj bote të vjetër
me histori të pafavorshme për të bërë historinë time.
Kam kohë që e di se gjërat nuk ndreqen
dhe veten nuk ndalem së gënjyeri.
Kështu që më falni për mungesën e etikës
dhe për mungesën e frikës
që veten nuk ngopem se ngrëni.
***
Ti do, e mendjen ta gërric një dehje e athtë ambicjeje,
tejpërtej tash iu shkon rrathëve metafizik të çështjeve.
Të duket e ëmbël rrasa e tultë, gatuar kutrum prej rasteve
E tultë apet të ngjet, e rrashfët sa s’ka, pamja në ngasjet e çasteve.
E ëmbël është nisja- mbetet veç aq, pikë e lënë pas shpine.
Tash kujt po i mbrumet Pritja e Fundme tutje tokës së përhime?!
Për besë (!) ia beh papritun fundi, s’ka më ngasje të athtë ambicjeje,
tejpërtej iu shkon rrathëve fizik, të vdekjeve, të ngjizjeve.
CURRICULIUM VITAE
EMRI: mund të ndërrohet me një vendim gjykate
dhe kam tre të tillë në rrjete sociale.
Tash çerek shekulli jetë nuk kam bërë kurrëfar emri.
MBIEMRI: po soset që prej kohës kur vdiq im gjysh.
MOSHA: shpirt sa m’ka lind, mendja ka nis me vdekë.
VENDLINJA: në këndin më të përthyer të botës.
VENDBANIMI: në zemrën e dikujt që s’e di as vetë ku i ka dhënë tertip.
ARSIMI: student i fakulteti të shpritrave tallës,
diplomuar poet nga barku i nënës.
STATUSI: i ve, më vdiqën dëshirat para do kohe.
GJUHA: poetike, prozaike me zanore e bashtingëllore.
TË TJERA: blej rroba të përdorura në tregun e qyteti por kurrë pantollona,
sepse janë një pjesë e identitetit.
pi makiato pa shkumë në njëjtën kafe,
lexoj poezi për inatë të askujt,
shkruaj çfarë nuk shoh dhe shoh çfarë shkruaj,
nuk kam kohë të lirë se jam i zënë me konceptin bazë të lirisë: fjalën,
shpesh nuk di çfarë bëj,
ku shkoj,
kush jam,
pse jam,
por fill bindem se jam njeri
aspak i veçantë,
asi siç janë miliona (shqiptar, edhe pse nuk lexojnë poezi) .
EDHE TË TJERA:
asgjë,
asgjë …dhe diç më pak se asgjë.
Reklamat
nga Versej Saviç
Një brisk që rruan një fytyrë pa qime
duket si një gënjeshtër e verbalizuar pa takt.
“Ulje mbi shtatëdhjetë përqind”
rrinë si premtim elektoral,
ku të gjithë e dinë se nuk plotësohet kurrë
por iu kande ta besojnë.
“Plot dhurata për ju” ngjan si parullë komuniste
që të thotë mos jeto,
sepse ne ta ofrojmë jetën me çmim të ulët
edhe në një gotë qelqi.
Madje reklama futet në mes të filmit
si stërdhëmbi mes dhëmballëve
e të jep veç siklet.
Të veshura plot metafora që s’qëndrojnë,
fytyra që nuk ofrojnë asgjë,
veç buzëqeshjes që rreket të shesë produktin me buzëqeshje.
Kur shoh reklama jeta më duket më e thjeshtë,
e zhveshur nga mërzitë.
Shoh artikuj që nuk më hyjnë në punë
sepse kurrë s’do mund t’i blej,
që duan të kumtojnë prezencën
si nxënës në fillore: këtu.
Qytetin nuk e zotërojnë më njerëzit
por reklamat e shprehura në terma si mish i huaj,
madje edhe me termin patetik: reklamë artistike.
Në kodra u thanë pemët
dhe mbinë reklamat.
Këto të sotmet
kanë zëvendësuar parullat e djeshme
të dyja të mbajnë peng mendjen
asnjëra s’të bën dobi.
Njëra do me të zbrazë xhepin,
tjetra donte me të zbrazë shpirtin.
Përktheu Alban Tufa
