NË KOPSHTIN E POETËVE
Kalova përpara poetëve
Të bërë statuja
Ose gurë të shkruar
Përbri datës së lindjes
Dhe asaj të vdekjes
Ndodhej çanta e shpinës e disa vargjeve
Ku ata mbanin shujtën e domosdoshme
Për udhëtimin e tyre drejt përjetësisë
Duke i parë aq të heshtur
Sa bari dhe drurët
Që i rrethonin me gjelbërim
Ishte e pamundur të dalloje
Frymëzuesit e turmave nga intimistët
Të çliruar nga simpatitë dhe nga urrejtjet e tyre
Ata preheshin pranë njëri-tjetrit
Si vëllezër të gurtë
Apo si zogjtë e ndryshëm
Të ulur në shkurret e lulëzuara
Duke u fryrë me gojët e gurëzuara
Trumbetave të lulekëmborëve
Ata falënderonin me gjithë zemër
Qytetin e Parisit
Që u kishte kushtuar atë copë tokë
Ku gjelbëronte kujtimi i tyre…
ZEMRA IME BEDUINE
E lodhur nga dielli nga monotonia e dunave
E rrethuar nga devetë e mplakura të ëndrrave të saj
Zemra ime beduine çlodhet nën tendën e brinjëve
Ç’rëndësi ka që jeta mund të jetë një shkretëtirë
Që oazat me palma të gjelbëruara
Bëhen gjithnjë e më të rralla
Ç’rëndësi ka që herë pas here
Një devé e kapitur jep shpirt buzë rrugës
Që eshtrat e saj do të zbardhen nga korbat
Ç’rëndësi ka që ulërimat e çakejve
Ngrihen drejt hënës së përgjakur
Që rruga mbulohet me rërë nga shtrëngata
E strukur nën tendën e vjetruar të brinjëve
Zemra ime beduine pret të zbardhë drita
Për të nisur për udhë karvanin e deveve…
PAS AUSHVICIT
Pyetjes së filozofit Teodor Adorno
« A mund të shkruhet më poezi pas Aushvicit ? »
Unë i jap përgjigjen e mëposhtme :
Njerëzit duhet të shkruajnë poema pas Aushvicit
Për të dëshmuar se poezia është një Euridikë
Që ka dalë e gjallë nga ferri i Aushvicit
Poezia që shkruhet pas Aushvicit
Tregon se njerëzimi e ka mposhtur
Cerberin që mëtonte të zëvendësonte poezinë
Me lehjet e tij të kobshme
Edhe po qe se ai që e ka sajuar Aushvicin
Një ditë do të orvatej të dilte nga varri
Ajo që do të jepte alarmin e para është poezia
E cila do t’ia mbyllte gojën
Me një lopatë me baltë
Poemat që shkruhen pas Aushvicit
Janë si filizat që mbijnë e gjelbërojnë
Në një pyll që zjarri e ka bërë shkrumb e hi…
NJË PETALE TRËNDAFILI
Nga një tufë trëndafilash
Ishte shkëputur një petale
Që dergjej në trotuarin e lagur
Duke parë natën e dimrit
Që po binte mbi Paris
Pata drojë se ajo petale gjak e kuqe
Në trajtë zemre
Do të zinte të thërriste
Ashtu si turma që nxitonte rreth meje
Unë e lashë në fatin e saj
Por imazhi i asaj petaleje gjak të kuqe
Në trajtë zemre
Më ndoqi pas me ngulm
Atë natë mezi më zuri gjumi
Mendova se ajo petale gjak e kuqe
Që dergjej në trotuarin e lagur
Ishte zemra e një njeriu
E shndëruar në petale trëndafili
U pikëllova duke përfytyruar
Hapat që e shkelnin pa e ditur
Të ftohtit që e kallkanoste
Shiun që e katandiste në një leckë
Të cilën një fshesë do ta mblidhte të nesërmen…
DUKE LUAJTUR ME FJALËT
Fati im është verbal. / Unë jam ajo që shkruaj.
Alain Bosquet
Unë e kam zhgënjyer shenjtin
Të cilit ia huazova emrin
E kam tradhtuar kryengritësin e viseve të mia
Që kishte mbajtur të njëjtin emër
Unë nuk munda të isha
As shenjti as kryengritësi
Të cilëve duhej t’u përngjisja
Nuk predikova ndonjë doktrinë
Nuk ndeza ndonjë kryengritje
Në vend të këtyre bëmave
Tërë jetën
Unë luajta me fjalët
Dhe fjalët nga ana e tyre
Më se një herë më punuan ndonjë rreng
Me gjithë atë që më ndodhi
Unë mbeta një fëmijë i pandreqshëm
Që vazhdon të luajë
Me të vetmet lodra
Që i ka për zemër :
Me fjalët…
PËRQAFIMI
Prit të të përqafoj
Tha ajo
Ky përqafim është më i rëndësishëm
Tha ajo
Sesa Lufta e Trojës
Sesa marrja e Persepolit
Sesa zbarkimi në Normandi
Sesa zbritja e njeriut në hënë
Ky përqafim mund të sfidojë
Tha ajo
Epideminë e murtajës së zezë
Epideminë e gripit të quajtur spanjoll
Pandeminë e Kovidit-19
Pas përqafimit tim
Tha ajo
A nuk të duket sikur kemi njëqind krahë
Për t’u shtrënguar aq fort
Sa as erërat e mbyllura në calikun
Që Eoli i dha Uliksit
Nuk do të na ndanin dot
Prit të të përqafoj
Tha ajo
Që dimri të arratiset nga kalendari
Dhe t’i ta ndiesh veten si një mollë e lulëzuar
Mbështjellë nga puhia pranverore…
DISQET FLUTURUESE TË ËNDRRAVE
Disqet fluturuese të ëndrrave tona
Pa dyshim janë të ndryshme përnatë
Siç janë të ndryshëm
Udhëtarët dhe bagazhet
Që ato zbarkojnë kur ulen
Në aeroportet e hirta e të shkreta
Të trurit tonë të përgjumur
Disqet fluturuese të ëndrrave tona
Janë të domosdoshme për ne
Sepse ato na sjellin diçka që na mungon
Dikë që na vjen për vizitë herë pas here
Që nga viset e panjohura
Të nënvetëdijës sonë
Thonë se disku fluturues i një ëndrre
Ia solli Dante Alighieri-t
Vizioin e Komedisë Hyjnore
Miguel de Cervantès-it personazhin e Don Kishotit
William Shakespeare-it disa skena të tragjedive të tij
Së paku është një fakt i padiskutueshëm
Se tablonë e titulluar « Klasifikimi periodik i elementeve »
Ia solli Mendelejevit natën
Disku fluturues i një ëndrre
I ardhur nga ku ?
I dërguar nga kush ?
Dhe përse ?
Kur zgjohemi dhe hapim sytë
Disqet fluturuese të ëndrrave tona
Tashmë janë ngritur nga aeroportet e trurit
Duke lënë aty vetëm mbetëza vegimesh
Si rrënoja qytetesh të moçme
Të shembura ng lëkundje të vazhdueshme sizmike
Imazhe të varura në retinat tona
Si shtëllunga mjegulle të fërtelosura nga puhia…
DRITARJA
Muratorëve që do t’i ndërtonin shtëpinë
Një malësor u kërkoi të linin një dritare
Përballë grykës së malit
Ku kalonte rruga e vetme
Që lidhte dy lugina
Muratorët kishin kundërshtuar prerazi
Duke i thënë se në muajt e ashpër të dimrit
Nëpër dritare do të futej era e akullt
Që frynte nga gryka e malit
Malësori ishte përgjigjur
Se dritarja e ndriçuar
Do t’i ndihmonte të orientoheshin
Udhëtarët që i kishte zënë nata në rrugë
Dhe do të kërkonin një strehë ku të futnin kokën
Përmes asaj dritareje përballë grykës së malit
Ai mund të dëgjonte
Thirrjet e udhëtarëve të kërcënuar
Nga bora nga acari vdekjeprurës
Dhe nga lukunitë e ujqve
Ai malësor i pashkollë
Që kishte ngulmuar të linte dritaren
Përballë grykës së malit ku shfrynin erërat
Nuk e dinte fjalën « humanizëm »
Por shpirti i tij ishte një dritare
Përballë njerëzve të tjerë…
