#
Ngjitur pas metali me epsh
Shtriqet kapitali derdhur
Puthitur për gardhi aq fort
E asnjë luspë s’cek jashtë
Punë me aq art ta harrosh
Funksionin e vet fillestar
Ku ka gardh ka veç natë
Brenda jashtë e ndërmjet
Një gardh prej çeliku thurur
Nga Mastromikeli vetë
Kaq bukur thurur e askush
Të mos ndihet më dot hajdut
Jashtë e sidomos brenda
Kurora me flatra gjemba
Gërsheta prej virgjëreshash
Degë më degë kangjellash
Gishtërinj vrima flautesh
Sy faunësh shtojzovallesh
Përmes thurimës vërejnë
Si bëhemi gjeometri
Kangjellash kalojmë në sitë
Pjesëtuar numra shndërruar
Luspa i shtojmë trupit të tij
Gardhi brenditë kthen në flori
Krejt arti është kornizë
Kurse kornizat vetë polici
Qyteti natën është fonderi
Derdh degë e kthetra në çelik
Prush nën hirin e ri mes nesh
Gjemb e gjeth e ende djeg
Kafshimet formojnë rrjetë
Duke u ngjitur nëpër degë
Metalik pylli bërë qytet
Nga Mastromikeli vetë
Pyll me gardhe e alarme
Alarmet janë zogjtë tanë
Që digjen në k’të parajsë
Sqepat shtrëngonin djathë
Gjithë qyteti qe një afresk
Korniza-korniza e premë
Sipas forcës që na përket
Çdo kornizë një maskë qe
Dragoi zaptoi një portret
Na bindi – qe portret’ i vet
Rrethuar në kornizë thonjsh
Nga Mastromikeli vetë
Në putër luani një bletë
Jotja kjo grimcë nga bota
Qepalla që ulen ngarkuar
Praruar kornizash varak
Kangjellash kapur me duar
Fli kryqëzuar në këtë gardh
Aty ku ka gardh bën natë.
Zemra e qenit
Lak u mbyll teli
Në një qafë qeni
Ndodhi shpejt e shpejt
Tel: se nga u gjet
Hedhur përmbi degë
Tërheqin fëmija
Fyt që po ngushtohet
Fik gjithë zanoret
Tërheqin fëmija
E nga dy të qarat
Mbeti vetëm imja
E kujt qe merita
Krejt njësoj fëmijë
Njësoj pa meritë
E gjitha është lojë
Tërhiq e shtrëngo
Tërhiqe fort telin
Lebetite qenin
Ai qan ne qeshim
Me mua po qeshnin
Trupi im si tkurret
Teli sa s’këputet
E në çdo tërheqje
Strukej brenda meje
Brenda meje qepej
Qeni m’u bë qenie
Qaja bindja botën
Qeshnin më fort shokët
E qeni po vdiste
Vrapon nëna ime
Se ma njohu klithjen
Kujtoi se po rrihem
Erdhi më liroi
U thotë ime më
Ju të gjithë ky një
Mblidhen e i thonë
S’e prekëm me dorë
Qante kot më kot
Si qahet për qenin
Të madhe tha nëna
Ju zemrën e keni
Ky e ka të vogël
Dyzet vjet me radhë
Kujtoj këto fjalë
Dyzet ikën vitet
Zemra nuk po rritet.
Statujat e Poetit
Gurore dhe robër lufte nën
Gjinkalla të Sirakuzës
E sata herë në histori që shkruhet
Për ta: djem Athine, robër dërrmuar
Nën gjinkalla siciliane
Gjinkalla mesdite, metronomë
Robër athinas që recitojnë
Në radhë, zinxhirët prush në qafë
Para kritikut letrar lokal
Buzët plagë, përcëlluar
Kishin sulmuar Sirakuzën
Flamur kishin muzën e tragjedisë
Dhjetëra anije, ushtarët rreshtuar
Si rrokje, rrahin shqytet me ushta
Dhe ujin me rrema – një poemë
Gdhendur Mesdheut, basoreliev
Përfundoi thyer kaq keq
Kob kush ra rob
Një bllok gur zëvendëson
Me trupin e vet përditë në gurore
Rrokje për rrokje, blloqet. Gjinkallat
Shpërthejnë fishekzjarrë
E dielli mbush plagët me kripë
Ushtar rob athinas guroren mbush
Gropa-gropa me ditët e tij
Përveçse kush mund të recitojë
Poezi – fiton lirinë, kthen në Athinë
Ku dhe jeton poeti, adhuruar
Gjer përtej deti në Sirakuzë, në provincë
Betohen në emrin e tij. A nuk na thoni
Të mundur armiq, hapni gojë
Ç’ka shkruar kohët e fundit ai?
Dorëzoni vargjet e reja të tij
Në dini – të lirë pastaj ikni
Ju të tjerë të mjerë, këtu vdisni
Në Sirakuzë edhe sot, natë e ditë
Gjinkallat ende rënkojnë greqisht
Robër rreshtuar përpara jurisë
Me këmbë trokasin ritme në radhë
Në koka gërmojnë, gdhendin fjalë
Përpara kritikut të tmerrshëm letrar
Dhe sa u kthyen në Athinë
Ata që deti mundi të kthejë
U derdhën në kodra, rrugica
Ku është, poetin ta gjejnë
T’i kërkojnë falje, ta falënderojnë
E kaq shumë kohë po vonojnë
Të dalin nga shtëpi e poetit
Kur thyen derën, ashtu i gjetën
Thërrmuar me gjithë poetin, statuja
E kujt ish’ kjo buzë, i kujt ky gisht
Gërryer guroresh nga Sirakuza
