në shtegëtim, muzës…
në ato hapësira ku puthja bëhet e lehtë
si një kupë me dashuri
ku sytë e tu reflektojnë atë ç’ka në shpirt
e ngjiz dhe e hedh tutje mbi rè
të gjejë prehje atje
ku poetët për dhimbjen e ikjes shkarravisin
vargje me rimë të çrregullt
dhe dashurohen me gjakun e krishtit
pas syve të një muze që ngjitet lart qiellit
e pas saj mbetet shkretia
erotika e parë ‘23
mishërat e tua shpërhapen si hapësira
në madhështinë e Saharasë
mbuluar me jorgan prej fryme
ardhur nga bota ku jetojmë ne
nëpër rrethinat e trupit tënd
gjarpëron jeta
pa pengesa përditshmërie
me një duhmë avulli të nxehtë
si puthje djaloshare
në dashuri të parë
tek heshtja e vargjeve mbyll zemrën poeti
me një grusht dallgësh prej rimash
të mbetura pengje të frymëzimit
shtrirë si trupi yt
tek drita e hënës
që xhelozon së larti madhështinë tënde
rregulli i jetës kur ti nuk je
ditëve shkoj revan s’di se ku
mbrëmja tretet
në pak vargje mbështjellë me pluhur
në xhep të thellë të palltos
që të mbron nga trishtimet
ditëve s’di se ku shkoj
vetja tretet në mbrëmje kur di se ti
frymon ende aty
në atë formë çrregullsie
por që mbetesh vetëm ti
mbrëmjet dhe vetja treten tashmë
kur padashur
vë mbi të gjitha rregullin e jetës
dhe ti zhdukesh
dhe në humbëtirën e xhepit tim
s’lëndohet nga gishtat e mi poezia
mbetesh vetëm ti
♦♦♦
u putha me dhimbjen si të ishe ti
buzët qenë po ato
të mishtat e nxehta si puthja e parë
u putha me dhimbjen si të qemë puthur të dy
në ëndërr gjithnjë
gjithnjë të pandarë
♦♦♦
në mishrat e buzëve të tua thellë
thellë
në ngrohtësinë e trupit tënd
në ndërkryet e këmbëve tua
në trishtimin e lotit tënd
në dritën e syve tua
një poezi
për të ngjizur jetën
sytë e mikut tim
dhe shfaqen në të errtën e natës
dy sy të mëdhenj sa një botë që s’fle
shfaqen në të ftohtë pa të dridhura prej ftohtit
shfaqen në të nxehtin e gurtë pa gulçim të frymëmarrjes
shfaqen aty dy sy të mëdhenj dhe s’di
a fshihet një botë pas tyre
por sa një botë të mëdhenj
dhe shfaqen në errësirën e natës në një poezi
dy sytë e arkëmortit tim
mikut tim
të të gjitha kohërave
♦♦♦
qyteti mbyll sytë në orën e vonë
heshtohen rrugët dhe qoshet që ditën puthjesh mbajnë aromë
zbrazen ëndrrat nga hapat në trotuar
zhvishen pemët në orën e vonë dhe gjethet fluturojnë lehtë
si ajo pelerinë mëndafshi
që zbulon hiret e tua në mbrëmjen e dashurisë
qyteti mbyll sytë jo përgjithmonë
kur e ndjen se ti fshihesh në një kthinë të tij
dhe prej andej ti zgjatesh deri në pragun e hënës
qyteti përgjithnjë sytë s’mbyll
heshtohen ëndrrat në garderobën e vjetër
trishtohet dashuria në dehje me një kupë trishtim
qyteti s’përgjumet dhe s’përgjumesh as ti
që në kthinë të tij
zgjatesh dhe zbret nga hëna për të mbetur
personazhi kryesor në këtë poezi
♦♦♦
në fronin e mbretërimit të shiut
shpatullat e erës mbrojnë të ardhmen e nesërme në qytet
në dhomat e suflerëve dashuri bëjnë maskat e heshtura
spektatorët shijonin duartrokitjet
tashmë bëjnë shtrat në dashuritë e tyre
skena ka mbetur e ve pa personazhet kryesore
në fronin e mbretërimit të shiut
gjëmojnë gjinjtë e tu të fryrë
ardhmëria në trupin tënd të lëmuar
në buzë të nxehta ku ngrohen shpatullat e erës
në fronin e mbretërimit të trupit tënd
bëjnë dashuri të gjitha dashuritë
maskat në heshtje mbysin gjumin e vetmisë
aktorët bëjnë dashuri në shtrat
me dashuritë e tyre pa skena të roleve kryesore
skena ka mbetur pa personazhe
aty gjallon silueta e trupit tënd
në fronin e mbretërimit të lakuriqësisë
♦♦♦
me dhimbjen time bëj dashuri
si në dashurinë e parë
ndoshta kam harruar të dashuroj si në dashurinë e parë
me vetminë time e gjej veten në pije
netë të gjata
netë të ftohta
si në dashurinë e parë
me detarët zgjoj mëngjeset e mia
në fronin e detit
buzë pushtetit të valës
e me një ushtri me nimfa
njëjtë si në dashurinë e parë
me poetët zgjoj mbrëmjet e vetmuara
zgjoj mbrëmjet me trishtim
të hidhur vargjeve
si në dashurinë e parë
me dhimbjen time bëj shtrat
duke dashur pafund portretin tënd
duke i folur trishtimit për portretin tënd
me dhimbjen time bëj dashuri
si në dashurinë e parë
