Goni ish në gjendje shoku, sa kish gjetur plakun të vdekur tunxh. Nuk është se i kish ardhur si befasi, plaku kish qenë 70 e kusur vjeç, burrë nga ata të motit, me mish e duhan e raki gjersa i doli shpirti. Por megjithatë, vdekja është vdekje.
Goni kish dalë i hallakatur në ballkon, të qetësojë nervat me një cigare. Duhet ta thërras dikë, mendoi ai. Në mendje i kaloi fytyrat e farefisit, si në galeri tmerri. Bah, tash më duhen edhe këta. Marrëdhëniet farefisnore në farefisin e Gonit nuk ishin edhe aq kordiale. Po prit, mendoi, ndoshta duhet të thërras policinë së pari. A ambulancën.
-Mirëmëngjes Goni, u dëgjua zëri i komshiut nga ballkoni pranë. Nise cigaren prapë?
Hamdiu ishte komshiu nga skëterra, që gjente gjithmonë kohën e gabuar për të bërë gjënë e gabuar, në mënyrë të gabuar. Goni ktheu kokën me përtesë nga ai. Hamdiu kish dalur në ballkonin e vet me kanatiere të bardhë e të ngushtë, që i theksonte sisët e trasha. Çdo tjetër ditë, Gonit do t’i dukej grotesk e i pështirë. Por sot ish në gjendje shoku.
-Iku plaku, Hamdi miku, tha ai me një psherëtimë.
-Si ore iku, ku shkoi? Hamdiu nuk ishte thika më e mprehtë në sirtar.
-Iku mor burrë, vdiq. Sa e gjeta të vdekur në shtrat.
-Mos! Hamdiu ktheu sisët e trasha nga Goni. Mos e thuaj atë fjalë! Si ore vdiq?!
Goni heshti për një çast, e thithi cigaren. Hamdiut i duhej pak kohë të kuptojë gjërat. Edhe gjërat e thjeshta.
-Po ai sa më foli mbrëmë ore, tha Hamdiu. Dukej si kokrra e djalit.
Dakord, Hamdiut i duhej goxha kohë. Goni psherëtiu. Mandej u ngrit në këmbë, fiku duçin e cigares, e u bë të hynte në dhomë. Duhej të thërriste, dikë.
-Prit Goni, prit mor burrë… Domethënë iku plaku?
Goni psherëtiu prapë, duke pohuar me kokë. Bingo Hamdiut. Goni ndiu se duhej të thërriste dikë, sa më shpejt.
-E di që do të jesh në gjendje shoku, tha Hamdiu. Është dhimbje kur humb plakun, se baba s’të bëhet kush. Ngushëllimet e mia Goni, qofsh shëndosh vetë, të rrosh e ta kujtosh.
-Falemnderit, qofsh shëndosh dhe ti Hamdi miku.
-A ta çoj Resmien të të ndihmojë nëpër shtëpi? Se helbete s’i dihet. Dhe komshi jemi.
Ideja e Resmies së ngadaltë nëpër këmbë iu duk Gonit më e keqe se vdekja e plakut.
-Jo Hamdi, falemnderit. Po thërras ata të mitë tashti, e rregullojmë.
-Dakord por mos më kurse, dakord? Sisët e Hamdiut rënduan mbi rrethojën metalike të ballkonit. Se jemi fqinj.
Goni e deprimuar pohoi me kokë, e u nis të linte ballkonin, por Hamdiu s’kish mbaruar ende.
-Prit Goni, prit të keqen. Ke ndonjë plan me plakun?
Pyeta ishte cazë e papritur. Goni ktheu kokën nga komshiu, si për të pyetur se për çfarë e kish fjalën.
-Dua të them, ke vendosur se çfarë do të bësh me të?
-Do ta varros o Hamdi, çfarë plani mund të kem!
-Prit Goni prit, të keqen Hamdiut, të të them një fjalë. Sisët e Hamdiut dukeshin si të zgjuara nga një kllapi shumëvjeçare. Goni vure re një shkëlqim në sytë e komshiut, shenjë e parë e jetës në atë planet bosh.
Hamdiu arriti ta bindë ta ndiznin dhe një cigare bashkë, se kish diçka me rëndësi për t’i dhënë. Diçka që mund t’ua ndryshonte jetën të dyve. Çdo tjetër ditë, ky propozim Gonit do t’i rrëqethte lëkurën. Por sot ish në gjendje shoku.
-Dëgjo bir, i tha Hamdiu, sa kishin nisur cigaret e dyta. E di se është dhimbje e tmerr të humbësh plakun. Edhe kur ka moshën e plakut tënd, shtoi ai si qëllimshëm. Por plaku yt do të donte që ti të jetosh jetën tënde, apo jo? Ai të donte, apo jo?
-Po, tha Goni, por çfarë…
-Prit të keqen, prit, tha Hamdiu, e thithi cigaren me nervozë. Dua të them, unë e njoh plakun tënd. Kemi dyzet vjet komshinj.
-Njëzet vjet, e korrigjoi Goni.
-Njëzet, dyzet, një janë ato, tha Hamdiu me padurim. Puna është se ishim miq për kokë. Dhe unë e di se ai ta donte të mirën ty gjithmonë. Ai ta donte ty të mirën gjithmonë, apo jo Goni?
Goni nuk kish qenë gjithmonë i bindur për këtë, por iu duk më e urtë të pohonte me kokë.
-Ashtu pra të keqen, ai të donte të mirën. Dhe ai do të donte që ti të nxjerrësh diçka për vete nga ky rast tragjik.
Gonit i ngriu cigarja nga habia.
-Po, po, përsëriti Hamdiu, e njoh unë tët atë, jemi komshi tridhjetë vjet. Ai do të donte që ti të nxjerrësh diçka nga ky rast. Se ai të donte ty, apo jo Goni?
Këtë radhë Hamdiu nuk priti përgjigjen.
-Shiko Goni, e njoh unë një doktor, e kam mik për kokë. Njihemi tash dyzet vjet. Para se të thërrasësh familjarët tu, si thua ta thërrasim atë doktorin?
-Po pse doktorin mor Hamdi, plaku tunxh i vdekur në krevat. Nuk është punë doktori po punë prifti tashti.
-Prit të keqen, prit. Sisët e Hamdiut dukeshin më gjallë se kurrë. Nuk ke dëgjuar ti? Po i blejnë të vdekurit, mor Goni. Nga njëzetmijë evro copën. Për të thënë se vdiqën nga kurunavirusi.
Goni ngeli i stepur.
-Dëgjo Hamdiun ti, thërrasim atë mjekun. Ai ishte dje në dyqanin tim për të blerë mish. E pyeta troç, a është e vërtetë doktor që bleni të vdekur për njëzetmijë evro copa. Dhe ai qeshi. Nuk mohoi, kupton? Qeshi. Dhe e di se çfarë tha?
Goni s’kish idenë, jo.
-Ik tha or Hamdi, e mbahu për mish gjedhi, se babë e babgjysh kasapë i ke. Kupton? Kupton? Ma hodhi përanë, domethënë, mos nxej tigan kur s’ke peshk në dorë, kupton?
Goni kuptonte, kuptonte gjithçka. Por ish aq i stepur, sa kish harruar të jatin të vdekur në dhomë.
-Shiko Goni, mua s’më zinte gjumi mbrëmë tek mendoja si të gjej një të vdekur. Kontakte në morg nuk kam, ta hajë dreqi… Dhe vë bast se ata duan mish të freskët, jo punë lopatash të vjetra. Hej, njëzetmijë evro i thonë!
-Shiko Hamdi… u nis të thonte Goni.
-Jo prit pak të keqen, prit pak. Plaku yt iku që iku, a s’e shesim te doktori? I ndajmë lekët bashkë, dhjetëmijë ti, dhjetëmijë unë.
Goni kish ngelur pa fjalë. Sisët e Hamdiut ishin kthyer me përgjërim drejt tij.
-Dakord, merri dymbëdhjetë mijë, se plaku yt është. Por ama doktorin e njoh unë. Mua më jep tetëmijë dhe mbaroi hesapi.
Goni ia ktheu shpinën Hamdiut dhe hyri brenda në apartamentin e vet duke sharë.
-O Goni, thirri Hamdiu, më jep vetëm pesëmijë për plakun se mjafton!
Por nga brenda u dëgjuan vetëm sharje të pista.
Hamdiu i largoi sisët nga rrethoja e ballkonit dhe u ul në një stol, që të mbaronte cigaren gjer në fund. Bah çfarë komshinjsh koti, mendoi. Kemi tridhjetë vjet komshinj. Bah. Njerëz të trashë, badihava. Si thotë ajo fjala. Mund ta çosh gomarin te lumi, por s’e bën dot të pijë ujë. Bah. Dyzet vjet komshinj dhe ja, kot. Nuk të shtrijnë dorën, dhe kur kanë për të fituar vetë.
Hamdiu shtypi duçin e cigares në shpuzore dhe hedhi sytë mbi qytet. Një visor asfalti, sirenash, zhurmash gërvishtëse nga frena, e një kutërbim dizeli të djegur keq që rëndonte mbi ballkone, ku burra në kanatiere kishin dalur për të ndezë cigaren e mëngjesit. S’bëhet ky vend kurrë, tha me vete, e u kthye në dhomë.
