Dimër
Është natë, dimër rrënimtar. Paksa
i ngre qepallat, dhe këqyr. Regëtijnë
flokët e tu shtazarakë, gazmendi
ta zgjeron me beft bebëzën e zez;
se ajo që pe – ish një imazh
i fundit të botës – ta ngushëllon
zemrën e thellë, e ngroh dhe e shpagon.
Një burrë në rrezik vihet përgjatë një liqeni
të akullt, nën një llambë të shtrembërt.
Goja
Goja
që së pari vendosi
në buzët e mia kuqëlimin e agut,
ende
në të bukurat mendime ia qëlloj parfumin.
O gojë vashëzore, gojë e dashur,
që fjalë të guximshme thoje dhe ishe
kaq e ëmbël për t’u puthur.
Shtëpia e mëndeshës sime
Shtëpia e mëndeshës sime rri pushuar
në heshtje përballë Kishëzës antike,
e përposh hedh sytë, dhe ngjet e menduar,
që nga kodrina për nga dhitë mike.
Qytetin ku u linda përplot popullim
ma zbuloi ajo saje dritares – diellit ekspozuar
ka dhe fytyrën e detit – t’këndshëm në vështrim
e të fushave ku lodhja paqshëm ësh’ pranuar.
Këtu ndërmendem për moshën parake,
ku në varrezën e vjetër me kryqe mbathur
luaja i paditur në zemër të çdo nate.
Zotit shpirtin e patrazuar ia blatova;
e nga shtëpia tingulli i zërave të dashur
më mbërrinte, si dhe e gjellës aroma.
Gratë
Gratë
miat e shtëpisë, ose që ia behin në shtëpi,
janë ndaj teje fort të xhindosura. Që të gjitha.
Thonë se je i bukur (e për kët’ magjepsen);
Ndoshta kanarina më i bukur; ama… një përbindësh.
(Njëra dëneste, tëfikej gati, në dukje
të akteve tua sipërane). Pasi ballë fakteve
tejet lig me tënden grua sillesh.
Nuk e ndihmon të klloçitet; jashtë nxjerr
prej folesë sa mundesh saje sqepit, dhe grabitjen
ose e lë rastësisht të bjerë, ose e shtie
si për të ngritur një fole të re – në ndonjë
qoshe të kafazit. Është tjetër imazh
që ka mbrujtur për atë; një tjetër zgjedhje
kishe në zemër, dhe jo timen… por unë
ai mundet ta dija?
Mbrëmje shkurti
Mbin hëna.
në rrugë mbetur ka ende
dita, një mbrëmje që me vrull bie.
Një rini shpërfillëse mblidhet;
hapërdahet si kashtë e thatë.
Dhe është mendimi
mbi vdekjen që, tekefundit, na shtyn të jetojmë.
E zhveshur
E zhveshur si një rrëkezë dhe gojë
më gojë, çdo drithmë e jotja ëmbëlsonte
atë puthje që sot më kthehet në mendime.
M’u bë në ëndërr, por ndoshta isha në realitet,
sikur në ty fliste, i mishëzuar, një engjëll.
Një engjëll i së mirës edhe në heshtje pohon
mirësinë, teprinë tek ai të dashurisë.
Pranverë
Pranverë që s’të pëlqej, dëshiroj
të them për ty se në një udhë qoshes
duke u kthyer, e parathëna jote më pret
si një presë. Hija ende hollake
e degëve të zhveshura mbi tokën ende
të zhveshur më pështjellon, gati edhe unë të mundja
lipset
të rilind. Varri
ngjet i pasigurt ndaj avitjes sate, e lashta
pranverë, që më tepër se çdo stinë
plot mizori ringjall dhe vret.
Zgjim
Nata sheh më tepër se dita.
Ppesë
e saj ende, më sytë çelur jam
dashi i pikturuar prej Bolaffios,
që vetëmsa përdredh në mes të tufës turirin
njerëzor.
Jo zbehtake
këndedhjen e ndjej; pothuaj i gjallë
sikur t’ish miku që bash dje ndërroi jetë.
Ag
Është ag. Dita që ngjatjetohet
do të jetë për mua sfilitje. Megjithatë
kam për ta jetuar, do rigjej të freskëtën
mbrëmje. Paqen me armiqtë e mundur
edhe thellë vetes. Imja jetë është e gjitha
e këtillojtë; kësisoj kam për ta pikturuar, dhe krenar
saje dritares së çelur mbërthej orën
sikur brenda një flluske sapuni –
për të rikrijuar pemët dhe shtëpitë.
Përkthyer nga Rigel Rizaj
