ANNE SEXTON
natyra e saj
Po shkoj, fuqi e shtrigës jam unë
e përhitura në ajrin e zi, trimëreshë e natës
kam ëndërruar djallin, mori fund dhe tundimi im
mbi shtëpitë që duken dritat ndizen dhe fiken aty-këtu
e vetmja gjë; të kesh dymbëdhjetë gishtërinj anormalë dhe t’ia mbathësh prej këtu.
Një grua që e pëlqen këtë gjë nuk është një grua e vërtetë
Natyrën e saj kam unë.
Gjej guva të ngrohta në pyje, në drurë
i mbush me tiganë, art, rafte
dollapë, mëndafshe, sende pa fund
gatuaj një darkë për krimba dhe kacabuj
dua të vë rregull, po është e pamundur
Një grua që e pëlqen këtë gjë nuk kuptohet kurrë
Natyrën e saj kam unë.
Më hip në këtë karro spitali dhe më nis
mbi fshatra të tund krahët e mi lakuriq
të përshkojmë rrugët e fundit në infinit, rrugët më të ndritshme
të ringjallem sërish, flaka jote kofshët të m’i përpijë
brinjët të më shkallmohen prej erës që fryn me pohe e bujë.
Një grua që e pëlqen këtë gjë nuk e mallkon vdekjen
Natyrën e saj kam unë.
DENISE LEVERTOV
mjelma në dëborën që bie
Në ndajnatherë, krejt i hollë ky imazh i çuditshëm
Përgjysmë ngrica që kërcet
Një dukje e gënjeshtërt shfaqet
I ngjan kaq shumë një fuçie në këmbë, një zemre – fantom në dëborën që bie
Ngricë kumbimtrishtë, kjo bardhësi që po shohim
Ka një identitet dritherues në një palëvizshmëri tronditëse
Në breg të liqenit. Nga afër një shfaqje zie
Sqep dhe maskë- bëjnë majë më qartë, qafa e gjatë si
Cilindër dhe gishtërinjtë me membranë e këmbëve
Vënë në balancë trishtimin,
Është krejt e palëvizshme. I zi uji pas saj
Duket sikur e ka braktisur
Ende i butë ajri, flokët e dëborës
Bien dhe bien. Heshtje infernale
E thellë, e thellë. Dita e mbetur,
Shkurton veten e vet, gjersa humbet
MARK STRAND
NË VERANDË, NATËN
T’ia ngulësh shikimin asgjëse është si të rrëmosh në zemër
Kush nga ne nuk do të pastrojë diçka dhe të zbulojë vetveten
Era të bën të ndjesh të paimagjinueshmen diku afër teje
Pemët lëkunden ose rrinë pa lëvizur. Dita ose nata bëjnë c’t’iu teket.
Çfarë ne dëshirojmë është nje stinë më tepër, një mot i ri, komforti
Për të qenë të panjohur, qoftë dhe me vetveten, Ky është thelbi i çështjes
Pse ne tani dukemi sikur presim diçka që e kemi humbur-
Fërmimin e gjetheve që bien, ose të nje gjetheje të vetme,
Ose asgjënë. Nuk është kjo ç’kemi mësuar. Libri s’bën punë
Nuk tregon kaq shumë dhe ne kurrë nuk kemi shkruar më tepër se ç’kemi patur në mendje.
HOWARD SIMON
unë zgjedh malin
Më thërret fusha
Dhe unë s’kam si të mos i përgjigjem
Më jep një copë tokë falas
Pa qenë nevoja që ta grabis
Mali masiv lëviz
Më thërret që të ngjitem
Në një shteg shumë të vështirë
Nëpër kthesa të rrëshqitshme
Nuk mund t’i zgjedh të dyja
Po kam përpara një zgjidhje
Dhe duhet të tregohem i matur
Se kam të bëj me fatin
Unë zgjedh, unë zgjedh malin
Me gjithë stresin dhe mundimet e tij
Sepse vetëm duke u ngjitur
Mund të ngrihem mbi fushën
Unë zgjedh malin
Dhe ngjitem e ngjitem pa u ndalur
Unë zgjedh malin
Dhe do të jem gjithmonë duke u ngjitur
Unë zgjedh malin
ROBERT FROST
asgjë prej ari nuk rron, po vdes
Ngjyra e gjelbër në natyrë është prej ari
Po sa vështirë të mbetet
Një lule është gjethja e saj e parë
Rron vetëm ca orë dhe tretet
Kështu dhe vetë gjethja zverdh mbi gjethe
Edeni në trishtim e shkon jetën
Agimi shuhet në ditën me diell
Asgjë prej ari nuk rron, po vdes.
KAY RYAN
lumi niagara
Sikur lumi
të ishte dysheme
dhe ne të vinim mbi të
tryezën dhe karriget
mbi lumë të hanim,
të flisnim.
Dhe sëbashku të lëviznim
duke vënë re
se si pikturat në dhomën e ngrënies
po zëvendësoheshin
me pamjet që ndryshonin
përgjatë bregut. Ne
e dimë, e dimë sigurisht
që ky është lumi Niagara, por
është e vështirë të mbajmë mend
këtë që ndodhi.
WILLIAM CARLOS WILLIAMS
lule në breg të oqeanit
kur lulëzimi ngre kullotën lart mbi breg
nuk duket oqeani i kripur
ngrenë format e tyre çikorja dhe margarita
lidhur e përqafuar sikur nuk duan të rrinë vetëm
ngjyra dhe lëvizje, forma të shqetësimit ndoshta
dhe oqeani rrethohet, lëkundet
në një paqe rrëqethëse
mbi kërcejtë e luleve.
MAYA ANGELOU
grua fenomenale
Gratë e bukura duan të dinë se ku fshihet sekreti im
Sepse unë nuk jam e veçantë as nuk jam krijuar sipas modës
Kur përpiqem t’ua shpjegoj
Ato mendojnë se unë po i gënjej
Atëherë unë po iu them
Se është te shtrirja e krahëve të mi
Sensualiteti i ijeve
Hapat energjik
Buzët e mishtorme
Unë jam një grua
Fenomenale
Një grua fenomenale
Jam unë
Hyj në një dhomë
Më indiferente se çdo të donin
Ai burrë, apo miqtë e tij
Apo ata që
Janë ulur në gjunjë
Pastaj të gjjithë më rrethojnë
Si bletët në një zgjua me mjaltë
Dhe unë iu them se kjo ndodh
Prej zjarrit në sytë e mi
Shkëlqimit verbues të dhëmbëve
Lëkundjes drithëruese të belit
Gëzimit brafullues të këmbëve
Unë jam një grua
Fenomenale
Një grua fenomenale
Jam unë
Burrat janë mjaftuar
Tek ajo që shohin tek unë
Ata përpiqen të zbulojnë
Misterin që fshihet te gruaja
Por nuk e arrijnë dot
Kur nis t’ua shpjegoj
Ata s’më kuptojnë
Dhe unë iu them
Ështe te harku që merr shpina ime
Te buzëqeshja me një diell që vetëm lind
Te tundja e gjinjve
Hiri i stilit tim
Une jam një grua
Fenomenale
Një grua fenomenale
Jam unë
Tani e kuptoni, besoj
Pse nuk e ul kokën
Nuk ulërij, nuk nxehem
Nuk flas me zë të lartë
Kur më shihni duke kaluar
Dua t’iu bëj krenar.
Unë iu them se kjo
Fshihet te goditja e thembrave të mia
Përdredhja e flokëve të mi
Pëllëmba e dorës sime
Kujdesi për veten
Unë jam një grua
Fenomenale
Një grua fenomenale
Jam unë
