MARGARITA ishte e shtatlartë dhe ecte sikur vallzonte. E quanin vajzën e artë të volejbollit. Në duart e saj të bukura përhidhej dhe vallzonte si në cirk edhe topi i volejt. Gjëja e parë që dalloje kur ndodheshe para saj ishte shtati i saj i shkathët mbresëlënës, trupi shtatlartë, këmbët e gjata dhe pulpat e saj të formësuara bukur. Në dorën e majtë, në atë që “shutonte rrufeshëm”, siç thoshin, mbante gjithmonë një byzylyk, i cili dukej i pazakontë, disi arkaik, e vetmja bizhuteri, nga ato të lirat që prodhonin dhe shisnin ciganët. Të vështronte me dy sy të ndritur, një pasqyrë pastërtie dhe një buzëqeshje të pafajshme spontane, gati fëminore që të skllavëronte. Për disa hënëza punonim bashkë në të njëjtën shkollë të mesme. Më pëlqente mjaft dhe ato hënëzat i quaja “Hënëzat e Margaritës”. Shkoja në shkollë me idenë entuziaste se aty ishte Margarita. Kur ajo mungonte nga shkolla befas krijohej një gjendje squlljeje, një atmosferë boshe nervozizmi. Nuk e di se si do të sillesha në shkollë në rast të një transferimi të mundshëm të Margaritës. Patjetër që të nesërmen në gjendje dëshpëruese do të nxitoja të dorëzoja dhe unë kërkesën për transferim. Nuk e di nëse këtë e thoja me seriozitet dhe ndërgjegje të plotë apo kishte një nuancë humori. Ajo që ishte e sigurt ishte se gjatë gjithë miqësisë sonë kishte një gjendje të rrallë emocionale kënaqësie intensive. Bluza e saj e shndritshme në ngjyrë kanarinë frushullonte si pendë kadife që mbushte fushën e lojrave të shkollës dhe më shoqëronte me pulsime të valëzuara të floknajës së saj ngjyrë bionde në gështenjë. Ndonjëherë e ngacmoja me një dyvargjsh të një kënge popullore:
“Selvia ime shtatlart, që mesin përkul me hijeshi,
Me thuaj vallë kush do shijojë të rrallën bukuri”.
Ajo skuqej lehtë dhe buzëqeshte me sytë e saj të gjelbër, në ngjyrën e ujit që rrjedh përmes shelgjeve, por befas shfaqej një napë trishtimi që endej si mjegull mbi lumë. Margarita kishte diçka që e detyronte zogun e rinisë të dridhej si i zënë në çark. Ankthi ishte shkruar në pasqyrën e shpirtit të saj për ata që dinin të lexonin sytë. Por nuk doja të lexoja më thellë, sikur kisha frikë se mos prishej ekuilibri mes nesh, qetësia e buzëqeshjes më të sinqertë në botë, thua se shtati i hollë i selvisë do të përkulej e do të thyhej. Me Margaritën na bashkonin dy gjëra, volejbolli dhe vallzimi. Gjithmonë në kohën e lirë vrapoja në fushën e shkollës pjesmarrës i skuadrës më të dobët, kundërshtari i Margaritës, sepse isha shuter shumë i mirë edhe unë dhe e përballoja denjësisht këmishën ngjyrë kanarinë që gufmohej si velëz varke. Ajo që na lidhte më shumë ishte vallzimi. Sa herë kishte festa në shkollë, apo mbrëmje të ndryshme vallëzimi, ne ishim gjithmonë aty të ftuar ose të paftuar. Dhe vallja e parë do të ishte e jona. Ishte mbyllur përgjithmonë. Ne ishim dakorduar me të në heshtje. Nuk kishte nevojë për gjeste të ndryshme me duar apo me sy. Sapo fillonte muzika ngriheshim në të njëjtën kohë dhe i drejtoheshim njëri-tjetrit me një hap të qetë dhe të sigurt. Margarita nuk kërcente, fluturonte. Nuk kisha parë kurrë një balerinë të rrotullohej si një flutur e hajthme. Krahasimi “vallëzon si flutur” nuk do t’i përshtatej më mirë një gruaje tjetër. Edhe pse dilte pesë gishta mbi mua, kjo nuk na pengonte të ishim një çift perfekt në valle. Shumë na shoqëronin me sy xhelozë. Por ne nuk donim t’ia dinim. Rrotulloheshim nëpër sallë dhe ndjeheshim të lumtur si çift mbretëror. Sa herë vareshim në supet e njëri-tjetrit sikur po kërcenim vetëm për partin tonë, sikur të mos egzistonin qindra sy që na vështronin duke komentuar çdo lëvizje dhe duke na ngrënë me gjithë rroba. Ngjyrën e kanarinës zakonisht e zëvendësonte me një të kuqe të purpurtë me mëngë lejla si pendë. Madje me imagjinatën time guxoja ta puthja duke vallzuar një rumba të rëndë dhe ta zhvisja me lëvizje të ngadalta si në filma. I hiqja atë këmishën lejla, e prekja lehtë, i perkëdhelja supin e zhveshur dhe flakët më përfshinin. Herë-herë ndihesha i trullosur, humbja kontaktin e vazhdueshëm me tokën dhe ndonjëherë me acaronte e kuqja si demin në arenë. Por ëndrra ishte larg realitetit. Unë dhe Margarita ishim thjeshtë miq. Gjithçka tjetër ishin truke të çuditshme të nënvetëdijes, të cilat ndonjëherë me kokëfortësi hynin në një lente imagjinare dhe më shqetësonin në mënyrë të padurueshme. Ëndërro, miku im, i thoshja vetes, ëndërro! Margarita mungonte për disa ditë nga shkolla. Skuadra e volejbollit të qytetit tonë ndodhej në kryeqytet e garonte në kampionatin kombëtar duke pretenduar denjësisht kupën. E konsideroja mungesën e saj si shkretimin të shkollës dhe të qytetit gjithashtu. Ndjeja një debulesë, nuk kisha humor për mësim dhe çdo ditë e kuptoja se sa e domosdoshme ishte prania e saj në jetën time. Mungesat e saj të gjata më detyronin të bëhem ngrycak i heshtur dhe grindavec i paturpshëm. Ideja e kthimit të saj ishte një ngushëllim dhe shpresoja se me kthimin diçka do të ndryshonte. Në një moment mund t’i shprehja ndjenjat që mbaja të mbyllura në shpirt. Ajo kthehej dhe gjërat vazhduan si më parë. Ndjehesha thellësisht i zemëruar për premtimet boshe e mashtruese që i jepja vetes. Nuk e kuptoja se çfarë po më ndodhte. Çfarë më detyronte të rrija i heshtur si kalë përpara saj? Ajo vragë trishtimi ishte thelluar më shumë në sytë e saj. Mos e kish fajin ky qiell i mjegullt me sy të çuditshëm që na rrethonte si ogur i keq dhe nuk na linte vend për t›u shprehur. Ato sy të çuditshëm e kuriozë që na vështronin me xhelozi sikur ishin shtuar? Dhe befas ajo gjë e padëshiruar nga e cila kisha frikë dhe e shtyja me këmbëngulje sa më shumë, erdhi në një ditë të ftohtë janari: Transferimi.
Në fakt ishte një ditë e rrallë e butë si prej kadifeje. Një nga ato kur qielli i gjerë kishte vendosur t’u jepte një kënaqësi të veçantë njerëzve të përvuajtur të qytetit tonë. Fluturat e bardha të dëborës vallzonin mbi tokë duke dërguar ftesa dashamirëse për t’i ndjekur. Bora po vinte aq e qetë dhe e befasishme sikur të ishte artificiale. Nga dritarja e klasës shihja vallen e flokëve të dëborës duke folur për “Luftën dhe Paqen” dhe dimrin rus kur fraza m’u këput në mes. Papritur pashë Margaritën tek vinte sikur të kishte bashkërenduar hapin e saj me kërcimin e fluturave të dëborës. Kishte veshur një xhaketë blu të hapur pa kapuç në kokë. Pashë orën. Kishin mbetur edhe dhjetë minuta për zilen. U dhashë nxënësve disa detyra shtëpie, përpunim teksti dhe dola nga klasa. Ishte pushimi i madh.
“Shkojmë për një kafe”, propozoi Margarita dhe mori rrugën.
Sapo pimë gllënjkën e parë, ajo u kollit dhe tha me zë të ulët:
“Mora transferim”, dhe më vështroi në sy sikur priste pëlqimin apo ndonjë reagim mospëlqimi nga ana ime.
“Erdha të të informoj dhe të të them lamtumirë”.
“A pranove? Dhe kjo është kafeja e ngushëllimit?” e pyeta, duke depozituar gjithë mërzitjen time. Duart filluan të më dridhen dhe kafeja u derdh nga filxhani që mbaja.
“Fatkeqësisht po. Është një vend i lakmueshëm. Të gjithë të tjerët në rrethanat e mia do ta kishin bërë këtë. Nuk kisha zgjidhje tjetër”.
E vështroja me një dëshpërim universal pa i kushtuar vëmendje fjalës “rrethana”. E perballova sërish me humor atë situatë, s’kisha rrugedalje tjetër:
Selvia ime shtatëlart, moj kanarinë plot hijeshi. Kush do ta shijojë vallë tani të rrallën bukuri?
Kjo ishte e gjitha. Nuk bëra kërkesë për transferim. As që më shkoi ndër mend. Nuk prisha botën. E prita këtë lajm me një ftohtësi gati të panatyrshme. Nuk e di se ç’ masë e ngurtë më mbajti kështu apatik. Fjalët dukeshin të paafta për t’i shërbyer dëshirave të mia. Ajo u ngrit, zgjati dorën e saj si zambak, e cila nuk ngjante aspak si një dorë që mund të shutonte rrufeshëm. E shtrëngova dhe nuk e di pse më mbetën sytë te byzylyku i parëndësishëm që mbante në kyçin e dorës së majtë. Ajo u përkul pak dhe më puthi në të dy faqet. Edhe unë e putha sigurisht dhe m’u duk aq e brishte sa që në pak hapa do të rrokullisej dhe do te thyhej, kaq transparente me ngjau.
“Mirupafshim. Do të takohemi përsëri dhe do të bisedojmë” tha ajo, duke u kthyer dhe duke u larguar me një ritëm të shpejtë, në mënyrë që të mos shihja sytë e saj të gjelbër, të cilët kishin filluar të turbulloheshin.
“Sigurisht, në të njëjtin qytet jetojmë, nuk do të humbasim”, shtova pas saj, duke ndjerë një dridhje të akullt që më përshkoi. Por kjo nuk ndodhi. Përveç takimeve formale disa sekondash kur unë e ndiqja ekipin si tifoz, në fund të ndeshjes nuk patëm asnjë mundësi tjetër të takoheshim. Pas çdo goditjeje të Margaritës, i gjithë stadiumi gumëzhinte si në kor: “Rita na ngrite gjer në re, dora jote shkrep rrufe!Rita, Margarita” Pa dyshim, isha unë që drejtoja stadiumin. Ishte si një shpërthim që kompensonte mungesën e saj. Edhe ajo e dinte këtë, dhe në një nga takimet tona të shkurtra jashtë dhomës së zhveshjes, më tha: “Është e kotë të ngresh turmën në këmbë me emrin tim”.
“Jam fansi juaj dhe shpreh një realitet”, i thashë.
Ajo u largua duke buzëqeshur e ngathët me mirësi të dukshme. Ndeshjet mbaruan dhe kishim gati tre muaj pa u takuar. Një ditë mësova se Margarita ishte fejuar. Qielli u nxi, u baltos. Më dhimbi shumë, si thikë. Mendova se duhej ta takoja për një urim, por edhe t’ia thoshja nja dy fjalë. Por thellë në vetvete po përpiqesha ta shtyja dhe shmangjia pafundësisht këtë takim pa e ditur arsyen. Herë pas here një re e zezë më vërshonte në shpirt dhe një stuhi katastrofike shpërthente nga monologjet e stuhishme. Me një dëshirë të çmendur për t’i bërë të gjitha me nxitim, për të bërtitur, për të shpërthyer, për të grushtuar veten dhe për të vrapuar për ta marrë në krahë, për ta bërë timen. I gjithë ky shpërthim përfundonte me një sharje “idiot, e humbe Margaritën përgjithmonë!” E gjithë tabloja e situatës ishte e vizatuar me ngjyrat më të errëta dhe bëhej më dëshpëruese kur e krahasoja me një vajzë tjetër, me të cilën kohët e fundit kisha krijuar një lidhje të përkohshme.
Kishte filluar sezoni i pushimeve verore. I kisha sugjeruar një mikut tim të shkonim diku, në një qytet bregdetar dhe ndoshta na sillte fat. Ndoshta ndonjë aventurë verore do të më detyronte të qetësohesha dhe të harroja ngathtësinë dhe marrëzinë që më kishin rrëmbyer Margaritën nga krahët. Dhe fati më çoi në qytetin ku po pushonte Magarita. Ajo u gëzua shumë kur më pa. Më njohu me të fejuarin. U shpreha urimet më të përzemërta dhe kur shtriheshim dhe rrotulloheshim krah për krah në rërën e nxehtë, kur krijonim kurora të ylberta me shirita uji që sterkalonim ose kur kalonim mbrëmjet në të njëjtën tryezë, në një atmosferë gazmore dhe miqësore, të ftuar nga çifti i lumtur apo të mirëpritur si mysafirë prej nesh ndjenim një afinitet të jashtëzokonshëm. Thua se kjo verë ishte krijuar enkas për ne.
“A e di se ajo të adhuron?” më pëshpëriti fshehurazi një ditë miku im.
“Kush është ai që më adhuron?”
“Margarita, kush tjetër?”
“Adhurimet kanë mbetur në një stinë tjetër, miku im. Është thjeshtë hija e miqësisë së dikurëshme”.
“Ajo që shoh nuk është thjeshtë miqësi. Mbyllja në vetvete është e kotë, nuk mbulohet dielli me shoshë”.
“Vetëm miqësi e pastër”, thashë përsëri.
Ishin ca netë gushti me disa hënëza smeraldi që i shikoja teksa kalonin nga ballkoni i Margaritës në ballkonin tim ose kur zbrisja në breg pas mesnate dhe ato shumoheshin duke marrë shkëlqimin e tyre fantastik mbi dallgët kaçurrela. Atje ngaterohej dhe tretej dhe fytyra e Margaritës. Dhe unë rrija si i ngrirë duke i pirë me gllënjka të mëdha bire ato hënëza që më mbeteshin në fyt e gati më mbytnin me dallgë trishtimi që vinin nga deti dhe me linin pagjumë. I shmangia me kokëfortësi skenat e butësisë me Margaritën. Por shikimet e nxehta nuk i shmangnim dot. Çdo përpjekje ishte e kotë dhe torturuese. Nuk ishte një flirt i thjeshtë, ishte një përrua që na kishte rrëmbyer dhe na kishte tërhequr zvarrë në syrin e ciklonit. Isha në një dilemë të tmerrshme. Nuk kishte dyshim se isha marrëzisht i dashuruar me Margaritën. Isha tmerrësisht xheloz. Por e shihja që edhe i fejuari i saj sillej butë dhe fisnikërisht. Ai ishte shumë i sjellshëm dhe e shikonte në sy si perëndeshë.
Si të bëj? Mendoja se zgjidhja e vetme do të ishte gjetja e një shkaku dhe të ikja, të zhdukesha nga jeta e tyre, duke e lënë çiftin në lumturinë e tij. Por nuk ishte nevoja, dikush tjetër do ta vinte bishtin në shale e do të ikte nga sytë këmbët. Ajo ishte një natë thriller. Kishim rezervuar një tavolinë në një qendër pikërisht mbi det. Aq afër sa e preknim me gishta. Një hënë e madhe portokalli ishte projektuar shumë larg në pafundësinë e detit dhe po vinte të na shqetësonte të gjithëve. Vinte erë intensive jodi dhe peshku. Deti na spërkiste me dritën e hënës. Ishim ulur të tre, unë, miku im dhe Margarita në tavolinën, në këndin më të largët në një gjendje të çuditshme heshtjeje të tensionuar. Nuk mund të bënim porosi teksa prisnim të fejuarin e Margaritës. Ai vonohej pa arsye dhe ne nuk e dinim shkakun. As Margarita. Në një moment, i ndikuar nga gjithë kjo dritë hëne, duke u përpjekur të lehtësoj ankthin për mungesën e të fejuarit, i preka dorën butësisht si padashur. Jo vetëm që nuk e tërhoqi, por e përkëdheli me një ndjesi të veçante erotike. Kur pamë të fejuarin te vinte, larguam duart rrufeshëm. Sigurisht që nuk ishte e mundur të vërente lëvizjet tona në distancën që ndodheshim. Sapo iu afrua tavolinës e kuptuam. I fejuari dukej si një det i trazuar në prag të stuhisë. Tërhoqi karrigen mr inat, shtyu tryezën me dhunë, u kthye dhe theu një gotë me ujë që u rrokullis ne dysheme, kurse vala u ngjit në tavolinën tonë. Stuhia kishte shpërthyer. Ai ngjante si i tërbuar. Nuk kërkoi falje për vonesën, as për gotën e thyer.
“Më jep pak byzylykun, Margarita”.
“Pse;” pyeti ajo me zërin e saj të ftohtë.
“Ma jep ta shoh. Pse nuk veshe byzylykun që të dhurova?”
“Do ta vesh. Na presin shumë ditë. Sapo u fejuam. “Ditët tona të bukura nuk mbaruan”.
“Për fat të keq mbaruan”.
“Çfarë do të thuash;”
“Më jep byzylykun”.
“Urdhëro!” tha ajo duke i zgjatur byzylykun me lëvizje të ngathëta.
“Çfarë shkruan këtu?”
“Një simbol. Një J. Jeta”.
“Është ajo çfarë të kanë veshur ciganët kur të gjetën të braktisur në breg të lumit? Më vjen turp për lidhjen tonë. Bëra një gabim fatal dhe jam i demonizuar për fejesën tonë. Më mashtrove. Je një fëmijë i paligjshëm, një bastard dhe më paraqite si baba një qenie njerëzore të pafajshme, gjithashtu të mashtruar. Dhe çfarë ndodhi me nënën tende? Vdiq gjatë lindjes? I mashtrove të gjithë, Margarita. Jetoni mes gënjeshtrave dhe mashtrimeve. Ti nuk e meriton dashurine time. Ti, vajza e artë e volejbollit, nuk meriton asnjë vështrim. Je si ato xanat që ciganët bëjnë fshesa në breg të lumit. Je krejt fallco. Dhe guxon të mbash në dorë këtë pafille për të treguar origjinën tënde? Kjo është më e keqe se flagranca. Kjo gjë e shëmtuar dhe ti vetë e keni vendin atje në fund të detit”.
E flaku byzylykun në det me një akt shtazarak dhe me një ton të dhunshëm, “Nuk dua të të shoh më”, tha duke u larguar i zemëruar, me një indinjatë si një vorbull erë pa asnjë fije respekti për ne dhe vajzën e pambrojtur. Tani deti po na spërkatte me tehe të mprehta si qelqet e thyera të gotës në çimento me atë dritë hënë që na gryente gjer në kockë.
“Ju nuk do të largoheni?” pyeti ajo dhe një lot argjendi i rrëshqiti në faqe. Ishte një lot hënor. “Ju kam mashtruar të gjithëve, largohuni dhe më lini në fatin tim të zi!
“Jo, – i thashë, – këto imoralitete nuk të shkojnë përshtat. Unë kam dijeni për prindërit e tu dhe prejardhjen tënde, i kam dëgjuar të gjitha nga goja jote. Dhe i besoj. Unë e di se cila është e vërteta. Ato që tha ai njeri paranojak nuk ndryshojnë asgjë në marrëdhëniet tona. Ti do të jesh gjithmonë kanarina e jetës sime, Margarita ime e adhuruar, e artë e volejt”.
U ngrita, i vura buzët në faqe, i thitha lotët dhe e përqafova nxehtësisht duke i pëshpëritur:
Selvia ime shtatëlart, hënëz e ndritur plot prarim,
Mbështete kokën përgjithmonë këtu në gjoksin tim.
Një hënë e plotë e pafajme, erotike valëzonte në ujërat e kreshpëruara të detit dhe në sytë e Margaritës.
