MANTEL MËNDAFSHI
(Prolog)
epet kënga krimb pa flatra
flutur nate ligjërimi vatra
tretet ngadalë larvë pa fjalë
me fjalën frutë frutën farë
avlëmend rrugësh vargu lopçar
dëshmi hapur fijes së fatit
punon vërdatka mëndafshit
fabula fluturës metaforë fekonduar
princ mbret kurorë kurorëzuar
fron i drunjtë kurorëzimi tij
gdhend ngujon kryqëzon histori
planimetria e gjuhës së rrashtë
makiavelizëm i mëndafshtë
më tej të gjithë e dimë historinë
se si mëndafshi e veshi njerëzinë
MBI QIPARISIN E VJETËR
atje tej te lugina pema përbri
qiparisi i qiellit mbart një kumri
dëgjoje si këndon një ulli i vjetër
lëvozhgën e zhveshur të një bote tjetër
platitur zhegut varg mbi mermer
tingujt e kumrisë hapin një derë
veshur me gjethnajë e shkurrishte
mbi varre të harruar bri një ullishte
kaq shumë, kaq shumë platitur mbi rasë
të parë e ke qiellin nga tjetër përmasë
rreth malit diejve shtrohet toka përbri
një lum vjen e buron nga gjoksi i tij
hapat i tut e stepet bregut tjetër
asaj çka e quajmë ajme! kohë e vjetër
fillon e gjembon dhimbja e gishtave
si fjalë e çapuar mes shkurrishtave
dregëzat i hap me duar përgjakur
malli përndezur përqafimi përflakur
te kjo varrezë e vjetër nën qiparis
kumria me tinguj një prekje qëndis
dhe lumi vazhdon përqafimin tjetër
në det derdhet prej kohës së vjetër
rikthehet si fllad te pemët përbri
qiparisi i qiejve mbart një kumri
kumt qiri i ndezur mbi mermer
kjo cigare, e di, duhet ta lësh njëherë
ashtu si i le qytetet, ullinjtë, varrezat,
shkëmbeve me tjetër kumt dorezat
fatit i dole kur u shfaq përball’
fati nuk ishte fat por ishte çakall
zbritur nga ai mal ku dielli teporet
nga djemtë e vrarë lindën shtatoret
varreve të reja te kjo qytezë kjo varrezë
koha përzhitur zhegut nën diell përndez
planimetrinë e rrugicave të një qyteti tjetër
këndon një kumri mbi qiparisin e vjetër
I HUMBA SYZET LAURA
(Rerum vulgarium fragmenta )
shpagar shtjellë yjeve
mantel forma e trupit
gji gjineshtrash pyjeve
shparcë shprese bri supit
pas shejzave (Petrarka) i kapur
fija e fatit balonë e blatuar
rimës së vargut aurorë hapur
supit zhveshur fjala kryqëzuar
ujëvarë gurgull nishanesh rrëzuar
diell pigmentesh veshur me vrik
një rrugë fiorentine syshkruar
pasqyra e kalldrëmit mbi qerpik
i humba syzet Laura, nuk të shoh
sërish shfaqesh në Këngët kurorë
buzë Arno-s i verbër në moh
mbi degë dafinash ti je aurorë
asgjë nga këto nuk do kishte kuptim
po qe se vera e bukur në asht të ikjes
gjoksit tënd frutë do i jepte lulëzim
aktit të vjeshtës me farat e pritjes
thinjesh pluhurit qytetërimit zhytur
mpakur si drita frëngjive të ngushta
veshur me mëndafsh të zbutur
trokthi i dinastive të vyshkëta
Canzoniere gjurmëve të gjumit
si fija e fatit balonë e blatuar
dy petale fshehur poshtë kurmit
pesëqind vite rilindje kalëruar
aty ku Petrarka i kapur ka ngelur
aty ku fjala e hapur pat filluar
aty te fundi i verës së shkuar
fara e pritjes vjeshtë e trazuar
këndojnë bri teje shikime kumrish
pesëqind vite pritje ke duruar
i humba syzet Laura, kam frikë
si fija e brishtë e balonës në duar
SI PIKA E RËNË MBI FLETË
statuja poshtë shputave nën dhe
mbi re – syri i saj i gjallë si ne
spërk syprinën e supeve prej lëkure
buzë udhës shikimet çelin bozhure
duar prerë duar gjymtuar duar thyer
duar zgjatuar drejt qiellit ngërthyer
humbur filli i gjykimit të fjalëve tona
këngës së bombave vrik bie jehona
supit mbyllet kilometri i pesëdhjetë
zëri shuhet si pika e rënë mbi fletë
subjektin e krimeve të dhe pa njohura
mure dimri dëshmitë tash të ftohura
pellgjeve të ngrira retinë kthehet pasqyra
bozhure sy-bukura bozhure si dikur te ura
lumi rrjedh dhe shkronjave gurgull u flet
përkundjes si këngë zhveshur përmbi det
të kujtohet mermer nga toka e dalë statuja
për dore kapur mbi ideale gra dhe burra
panteonit të ëndrrave ku perënditet hëna
“Dora e artistit” – kishte thënë dikur nëna
fëmijët dheut kaptuar me koka mbi re
qytetërim varrosur kjo statujë dhe ne
këllqe mbajnë mbi shpatulla kultura
prerë nga bombat poshtë këmbëve te ura
NËN ZËRAT E BABELIT
Ata kërkojnë uniformën
E ushtarit të panjohur
Pasi Paqja u nënshkrua
Në mungesë të trupit
Kërkojnë lugën bishtshkurtër
Logo-n e vakët krahaqafë
Pas murit të çmendinës
Nën zërat e Babelit
Jashtëtokësorë unanimë
Togëzuar te porta e klikimeve
Pëlqimeve pasi e kryejnë
Me njerzillëk krimin
Mbi lëkurën e brishtë
Të vëllait a motrës së mitur
Që kur lindi refuzoi
Të lind “ashtu si duhet”
Ngjizur opiumit të televizitorit
Kërkojnë të singjashmin e vet
Njëfarë heroi hollivudian drite
Udhëtimeve drejt Bethlehem-it
Me celuloid në dorë
Rreth ekranit bërë kurorë
Shpik përditë të ardhme
Të tashme të pakuptimtë
Ku burri dhe gruaja janë arte
Të së shkuarës qyshkur
Mes tyre zbriti celulari
(Ça je t›u thonë o rrotë k..i?)
Po përpiqem të jap një dorë
Të gjesh vëllain tënd
Këtë “ushtar të panjohur”
Pas kangjellave të Babilonit
Krehur nga motrat e tranzicionit
Kërkojnë me ngulm lugën pa bisht
Harruar në xhepin e uniformës
Si të ishte një karafil i kuq
Vepër arti a ndoshta plagë
Në sepetet e virgjërisë
Sëndukut të rrëfimit, mbyllur
Gjyshja mbartte ftonjtë e artë
VËSHTRIMI GJENETIK
I QYTETËRIMEVE
(Epilog)
Ajo nuk është gota jote e sotme
as qelq as vështrim as vitrinë
është zgjimi yt
sikur ti zgjatimi i saj
brenda një
“Indicazione geografica tipica”
shkruar te shishja vendi
ku dashuria
mbyllur në qelën e gjuhës
me aktin e puthjes flijimi i buzëve
zgjon diellin e breznive
të vdekurve e të lindurve
që rritën
hapat e tua nga frutat e ndaluara
vështrimi gjenetik i qytetërimeve
