Përktheu nga origjinali frëngjisht Beatriçe Balliçi
Alo ? Redaksia e Saint – Germain – des – Pres!? Jam e sigurt që do të më përgjigjeni: “O Zot, por kjo që po tregoni është kaq e rëndomtë, vajzë e dashur. Fransuazë Sagan e ka treguar me kohë këtë his-
tori dhe, madje, shumë më bukur se ti!!
E kam të qartë që kështu do të më thoni.
Por, ç’të bësh… Në fakt, më besoni, ende nuk më mbushet mendja që e gjithë kjo histori do të më ndodhte pikërisht në bulevardin Clichy.
Por, sidoqoftë, mbajini për vete komentet dhe më dëgjoni me kujdes, sepse diçka brenda meje më thotë se kjo ngjarje ka për t’ju argëtuar shumë.
Ju lini kokën për historizat rozë. Sa shumë jua gudulisin zemrën burrat, me ato mbrëmjet premtuese, kur ju bëjnë të besoni se kinse jetojnë vetëm dhe ndjehen aq të dëshpëruar …
E di që ju pëlqejnë këto. Është normale, sepse ju nuk mund t’i lexoni romanet që boton Harmony, tërë ato libra të stivosur në raftet e librarisë Lipp, apo tek Deux-Magots. Sigurisht që jo, duket qartë që nuk mundeni.
Kështu pra, sot në mëngjes, u shkëmbeva me një burrë në bulevardin Saint-Germain.
Unë po ngjitesha përgjatë bulevardit, ndërsa ai po zbriste. Ishim të dy në krahun e ndërtesave luksoze, në anën më elegante të bulevardit.
E pashë tek po vinte që nga larg. Dhe nuk mund të them me siguri, nëse ishte ecja e tij pak e ngathët, me kindet e palltos që i tundeshin lehtazi para këmbëve… Shkurt, isha 20 metra larg tij dhe tashmë e dija që nuk do të më shpëtonte.
Dhe në fakt, ashtu ndodhi. Me t’u afruar pranë meje, e vura re që po më vështronte.
I hodha një buzëqeshje ngacmuese, një lloj shigjete të Kupidit, veçse paksa të përmbajtur.
Edhe ai më buzëqeshi.
Ndërsa ecja, vazhdoja të vija buzën në gaz, dhe sillja nëpër mend poezinë “Një kalimtareje” të Bodlerit (pak më parë ju fola për Saganin, dhe tani, besoj e kuptuat që zotëroj ato që quhen “referenca letrare”!!!). Ecja më ngadalë, sepse doja të kujtoja poezinë… “E gjatë, e hollë, zhytur në një pikëllim të thellë…” Vargu që vjen më pas, nuk më kujtohet … dhe pastaj “Kalon një grua krenare në dhimbjen e saj, duke ngritur me dorën e hijshme palën e fustanit…” dhe në fund vargu “ O ti, që të doja, o ti, që e dije …”
Gjithmonë ky varg më lë pa frymë.
Dhe ndërkaq, o Zot, ndjeva vështrimin e Shën Sebastianit tim, (kjo, kuptohet, është sa për të vazhduar lidhjen me shigjetën, për të cilën ju fola pak më parë, eh! patjetër që duhet vazhduar kjo, apo jo?). Ndjeva pra vështrimin e tij gjithnjë pas krahëve të mi. Kjo gjë m’i mbështjell supet me një ngrohtësi të këndshme, por do të preferoja më mirë të vdisja, sesa të ktheja kokën pas. Përndryshe do të prishej krejt poezia…
Qëndrova në trotuar, përballë rrugës Saint-Peres dhe po vështroja fluksin e makinave, që të kaloja pastaj në anën tjetër.
Sqarim: Një pariziene, që ka respekt për veten, nuk kalon kurrë mbi vijat e bardha, në bulevardin Saint-Germain, kur drita e semaforit është e kuqe. Një pariziene, që ka respekt për veten, përgjon lumin e makinave dhe vërsulet menjëherë, e ndërgjegjshme për rrezikun që e pret.
Kësaj i thonë të vdesësh për të parë vitrinën e dyqanit të Paul Ka. E paparë, apo jo?
Isha gati të vrapoja përmes rrugës plot makina, kur papritmas, një zë më përmbajti.
Mund t’ju kisha thënë “një zë i ngrohtë e burrëror”, për t’ju bërë qejfin, por nuk është rasti. Ishte thjesht një zë.
“Më falni… !”
U ktheva. “Oh, kush na qenka?! Preja ime e bukur, e pakmëparshme!”
Duhet t’jua them qysh tani, se që nga ky moment, Bodleri nuk na hyn më në punë.
“Doja t’ju pyesja, nëse dëshironi të darkojmë bashkë, sonte…”
Me vete mendoja “Sa romantike…”, por atij i thashë: “A nuk ju duket se është pak si shpejt?”
Dhe ja ku e kishte gati përgjigjen, dhe ju betohem që s’po ju gënjej.
“Keni te drejtë. Është vërtet pak shpejt. Por, kur ju pashë tek largoheshit, thashë me vete: Ç’budallallëk, ja një vajzë që e ndesh në rrugë, i buzëqesh dhe ajo të buzëqesh, i shkojmë afër njëri-tjetrit dhe pastaj nuk shihemi më…Është me të vërtetë një budallallëk, është absurde.”
“…”
“Si thoni? Mos vallë ju duket tërësisht idiote, kjo që po ju them?”
“Jo, jo, aspak.”
Fillova të mos ndjehesha mirë : “Unë …”
“Atëherë?…Si mendoni? Më thoni ku, sonte, pak më vonë, në orën nëntë, pikërisht këtu, dakord?”
Ej, bukuroshe, zgjohu! Po qe se do të të duhet të darkosh me të gjithë burrat që u buzëqesh, ke qejf të…
“Më jepni qoftë edhe një arsye të vetme, për ta pranuar ftesën tuaj.”
“Një arsye…O Zot i madh..! Sa e vështirë..!”
E vështrova e kënaqur.
Dhe pastaj, krejt papritur, ai me zuri njërën dorë: “Besoj se e gjeta një arsye, pothuajse të pranueshme…”
E kaloi dorën time mbi faqen e tij të parruar.
“Një arsye të vetme…Po ja, nëse do të pranosh, do të kem rastin të heq mjekrën…Dhe më beso, ngjaj shumë më mirë, kur e heq mjekrën.
Dhe ma lëshoi krahun.
“Po”, i them.
“Mrekulli! Ejani, pra, t’ju shoqëroj një copë rrugë, ju lutem! Nuk dua t’ju humbas pikërisht tani!
Këtë herë isha unë që e vështroja tek kthehej në anën tjetër, me pamjen e njeriut që ka përfunduar një punë të paqme.
Jam e sigurt që ndjehej jashtë mase i kënaqur me veten. Dhe kishte plotësisht të drejtë.
Gjithë pasditen isha pak nervoze. Më duhet ta pranoj. Nervoze, si një fillestare, që e di se i është prishur krehja.
Nervoze, siç ndodh gjithnjë në prag të një historie dashurie.
Punoj, u përgjigjem telefonatave, nis fakse, përfundoj bocetin e një shkrimi,
(e kuptoni, sigurisht… Një vajzë e bukur dhe e gjallë, që nis fakse nga Saint-Germain – des – Pres, sigurisht që punon në një shtëpi botuese… afër mendsh). Mollëzat e gishtërinjve më janë mpirë krejt dhe më duhet të përsëris vazhdimisht fjalët që më thonë.
Qetësohu, vajzë e mbarë, qetësohu…
Ndaj të ngrysur trafiku në bulevard ka rënë dhe makinat kanë ndezur dritat.
Tavolinat nëpër kafene futen brenda, ca njerëz rrinë në pritje përpara kishës, të tjerë qëndrojnë në radhë në dyert e kinemasë Beauregard për të parë filmin e ri të Woody Allen.
Sigurisht, nuk mund të mbërrij e para në takim. Jo. Përkundrazi, duhet të shkoj me pak vonesë. Do të jetë më mirë të sillem sikur takimi nuk më intereson edhe aq.
Më duhet të shkoj të marr një pije gjallëruese për të ngrohur pak gishtërinjtë. Por jo tek kafeneja Deux–Magots. Mbrëmjeve atje s’është kushedi çfarë dhe nuk shikon veçse amerikanë trashaluqë që përpiqen të marrin diçka nga shpirti i Simone de Beauvoir. Eci gjatë rrugës Saint-Benoit. Një pije tek bar Chiquitos është pikërisht ajo që më duhet.
Shtyj derën dhe përballem me erën e birrës së përzier me aromën e duhanit të fortë, me ding-ding-un e fliperit, me pronaren hijerëndë flokëngjyer, veshur me këmishë të najlontë ku dallohen qartë recipetat me fortesë. Në brendësi të sallës televizori jep pamje nga kronika e mbrëmjes. Diku aty pranë muratorë veshur me kominoshe që përpiqen ta shtyjnë sa më larg kohën kur do te mbeten vetëm ose me gruan, dhe pleq, të mësuar me ngjyrën e ver
dheme të gishtërinjve, të cilët vazhdojnë të paguajnë qeranë, si 50 vjet më parë. E bukur kjo, ë?!
Burrat e ulur në stolat pranë banakut rrotullohen vazhdimisht dhe ia plasin gazit mes tyre, si adoleshentë. Kam këmbë të gjata dhe mezi ia dal të kaloj përmes. Korridori është mjaft i ngushtë dhe fundi që kam veshur është goxha i shkurtër. Shoh shpinat e tyre të kërrusura që lëkunden me hope.
Ndez një cigare dhe e çoj tymin tutje, larg meje. Me vështrimin e humbur në boshllëk. Në ekran shoh që është Beautiful-Day që ka fituar në korsinë e fundit, djathtas.
Kujtohem që në çantë kam librin Kenedi dhe unë. Pyes veten nëse do të ishte më mirë të qëndroja këtu. Pak pastërma derri me thjerëza dhe një gjysmë gote verë të kuqe, nuk do të ishin keq…
Por e mbledh veten. Jeni këtu, pas shpatullave të mia dhe po prisni dashurinë (më pak? më shumë? apo hiç fare?) me mua dhe unë nuk do t’ju lë gojëthatë, në shoqërinë e pronares së lokalit Chiquito. Do të kishte qenë zhgënjyese.
Dal nga ai vend me faqe të skuqura nëpër të ftohtin që m’i fshikullon këmbët.
Ai është atje, në një kënd të rrugës Saint-Pères duke më pritur. Më vështron dhe vjen drejt meje.
“Po filloja të kisha frikë. Kujtova se nuk do të vinit. Pashë fytyrën time të pasqyruar në një vitrinë, admirova faqet e mia të lëmuara dhe pata frikë.”
“Më vjen keq, por prita rezultatin e ndeshjes së mbrëmjes të Vincennes dhe s’e kuptova se si kaloi koha.”
“Kush fitoi?”
“Pse, edhe ju luani?”
“Jo.”
“Fitoi Beatiful Day.”
“Sigurisht, duhet ta kisha menduar”,- qeshi ai duke më zënë për krahu.
Ecëm në heshtje deri në rrugën Sain-Jaques. Herë pas here ai më hidhte ndonjë vështrim, shqyrtonte profilin tim, por unë e dija se tani ai vriste mendjen, nëse kisha veshur geta, apo kisha mbathur çorape.
Durim, babush, durim…
“Do t’ju çoj në një vend që më pëlqen shumë.”
E kuptoj se në ç’lloj vendi…Me kamerierë të qetë me sjellje servili, që i buzëqeshin atij si bashkëfajtorë: “Mirëmbrëma, zotëri…(ja edhe kjo tjetra tani…eh, ishte më e mirë ajo zeshkania e rradhës së kaluar …)…Tavolinën e vogël në fund, si gjithmonë, zotëri?” Përkulje të vogla. “(…Po ku i gjen ky vallë gjithë këto zoçka si llokum?…)…A mund të m’i jepni palltot??? Shuumë miirë.”
I gjen në rrugë, o kungull.
Por asgjë e tillë s’ndodhi.
Ai më la të kaloja para tij, ndërsa e mbante të hapur derën e një lokali, i cili i ngjante një taverne të vogël. Një kamarier erdhi dhe na pyeti nëse donim të pinim cigare. Vetëm kaq.
Ai sistemoi palltot tona në portmonto dhe, në atë gjysmë minute hezitimi, kur iu desh të perceptonte ëmbëlsinë e dekoltesë sime, e kuptova, që tashmë s’i vinte aspak keq për atë të prerën që kish bërë në mjekër, ndërsa rruhej, me duart që i dridheshin.
Pimë një verë të mrekullueshme me gota të mëdha. Shijuam gatime të përgatitura enkas, për të mos prishur aromën e nektarit. Një shishe Cote de Nuits, Gevrey-Chambertin e vitit 1986. Çfarë mrekullie!
Burri i ulur përballë meje e pi verën me sy gjysmë të mbyllur.
Tani e njoh më mirë.
Ai ka veshur një triko gjysmë golf prej kashmiri gri. Një triko e vjetër, me arna lëkure nëpër bërryla e me një njollë në anën e djathtë. Ndoshta është një dhuratë e bërë me rastin e njëzetvjetorit…E ëma, e turbulluar atëherë nga pakënaqësia e tij e kotë, do t’i ketë thënë “Hajt, tani, mos u mërzit, se ke për t’ia ndjerë lezetin…” dhe e ka përqafuar, duke i rënë shpatullave.
Xhaketa që ka veshur është e thjeshtë dhe ngjan me një pallto treçerekëshe, të cilën syri im vëzhgues prej fajkoi e dallon menjëherë që është e qepur me porosi. Tek dyqanet Old England etiketat janë më të mëdha, kur veshjet vijnë direkt nga atelietë e Capucines dhe ia pashë etiketën, kur u përkul për të ngritur pecetën. Atë pecetë, të cilën ai e la të binte qëllimisht, për të hequr çdo dyshim mbi historinë e getave, apo çorapeve të mia.
Ai flet për shumë gjëra, por nuk thotë asnjë fjalë për veten. Ndjehet gjithnjë keq dhe mezi e kap fillin e bisedës, kur unë e kaloj dorën tek qafa ime. Dhe ndërkaq më pyet “Po ju?” Por edhe unë s’i flas për veten, njëlloj si ai.
Ndërkohë që presim ëmbëlsirat, këmba ime çik kaviljen e këmbës së tij.
Ai vendos dorën e tij mbi timen dhe befas e heq menjëherë, sepse mbërrijnë sorbetet. Më thotë diçka, por fjalët e tij nuk tingëllojnë, kështu që unë nuk dëgjoj asgjë.
Qëndrojmë të emocionuar e pa fjalë.
E tmerrshme. Atij i bie zilja e celularit.
Si një shikim i vetëm, të gjitha vështrimet e të pranishmëve në restorant u drejtuan menjëherë nga ai, që nxitoi ta fikte telefonin. Sigurisht që ka shkaktuar humbjen e një vere kaq të mirë. Gllënjkat e kapërcyera keq mezi kalojnë në gurmaze të irrituar. Njerëz që rrinë shtrënguar, gishtërinj që tkurren mbi bishtat e thikave, apo mbi palat e picetave të ngrira.
Sende të mallkuara! Gjithmonë do të gjesh ndonjë, kudo dhe në çdo çast.
Çfarë fshatari.
Ai është konfuz. Papritur i hipën një zjarrmi me atë trikon prej kashmiri që ia ka blerë e ëma. Bën ca shenja keqardhjeje duke tundur kokën sa majtas- djathtas, si për të kërkuar ndjesë. Më vështron dhe shpatullat i ka paksa të përkulura.
“Më vjen shumë keq…” Ai vazhdon të buzëqeshë, por duket që tani është në një pozicion mbrojtjeje.
“S’ka problem”, i them, “fundja nuk jemi në kinema. Ndonjë ditë mund të ndodhë që të vras ndonjë njeri, burrë apo grua qoftë, i cili do të përgjigjet në telefon, në kinema, gjatë shfaqjes së filmit. Dhe kur ta lexoni lajmin te kronika e zezë, do ta kuptoni që e kam kryer unë krimin…”
“Po, do ta kuptoj.”
“E lexoni kronikën e zezë?”
“Jo, por mund të filloj ta lexoj, meqenëse kam shansin që t’ju gjej.”
Sorbetet kishin një shije…thjesht të mrekullueshme.
Kur sollën kafetë, princi im i kaltër, i përtërirë, erdhi të ulej pranë meje.
Aq afër, saqë tani është krejt e sigurt. Kam veshur çorape! Ai e vuri re nga prekja e kapëses në pjesën e sipërme të kofshëve të mia.
E di që tashmë ka mbërritur në atë pikë, saqë s’i kujtohet as emri i vet.
M’i largon flokët lart dhe më puth në qafë, në atë gropëzën e vogël mbrapa.
Më pëshpërit në vesh se e adhuron bulevar
din Saint-Germain, e adhuron verën e Burgonjës dhe sorbetet.
E putha në të prerën në faqe. Mezi po e prisja këtë moment, e vendosa ta përqafoja.
Kafetë, llogaria, bakshishi, palltot tona, të gjitha këto nuk janë veçse detaje, detaje, detaje. Detaje që ngadalësojnë.
Kraharorët tanë përpëliten.
Ai më zgjat pallton time të zezë dhe këtu…
E vlerësoj gjestin prej artisti, është për t’i hequr kapelen, kaq i rezervuar, gati i padukshëm, por i llogaritur dhe i kryer mjaft mirë. Ndërsa ma hidhte pallton mbi shpatullat e shtrira e të lëmuara si mëndafshi, ai gjen atë gjysmë sekondën e ne
vojshme dhe bën përkuljen perfekte, për të parë vje
dhurazi në xhepin e brendshëm të xhaketës dhe për t’i hedhur një sy mesazheve në celular.
E përmbledh veten. Menjëherë.
Mashtrues.
Mosmirënjohës.
Çfarë bëre, o plehrë?!
Për çfarë merakosesh, ndërkohë që supet e mia ishin kaq të rrumbullakëta, kaq të ngrohta dhe dora jote kaq pranë?!
Çfarë t’u duk më e rëndësishme, ndërsa mund të kishe para syve gjoksin tim?
Përse u shpërqendrove, kur unë prisja të ndjeja frymëmarrjen tënde në qafë?
Nuk mundje vallë t’i gërvëlisje gjërat e tua të mallkuara më vonë, pasi të kishim bërë dashuri?
E mbërthej pallton deri në grykë.
Në rrugë kam ftohtë, jam e dërrmuar dhe më vjen për të vjellë.
I kërkoj të më shoqërojë deri te vendi i taksive.
Është i tronditur.
Bërtit SOS, djalosh, këtë bëj!
Por jo. Ai qëndron i papërkulur. Njëlloj sikur të mos kishte ndodhur asgjë. Sikur po përcjell një sho
qe të mirë te taksia, tek i fërkon duart për t’ia ngrohur, duke bërë ca biseda nëpër natën pariziane.
Sjellje klasi, e pranoj.
Para se të hipi në një taksi Mercedes të zi, të regjistruar në Val-de Marne, ai më thotë: “Por…do të takohemi përsëri, apo jo? Unë nuk e di as se ku jetoni?..Më jepni diçka, një numër telefoni, një adresë…”
Ai gris një fletë nga blloku i shënimeve dhe shkarravit disa numra.
“Merreni. Numri i parë është i shtëpisë, i dyti është i celularit, ku mund të më gjeni gjithmonë…”
Po. E kisha kuptuar.
“Ju lutem, mos ngurroni, s’ka rëndësi se kur, dakord?…Do t’ju pres!”
I kërkoj shoferit të më zbresë në fund të rrugës. Kam nevojë të eci.
Shkelmova fort, sikur të gjuaja ca kanaçe të imagjinuara.
I urrej celularët, e urrej Saganin. E urrej Bodlerin dhe të gjithë mashtruesit.
E urrej krenarinë time.
