I shoh prej larg, I shoh në kaltërsinë e moshës së tyne, i shoh tuj qeshë, në korridorin e nji apartamenti mikroskopik. I shoh.
Janë të ngjitun prej nji mirësije fluturake që ju flen në buzë dhe në sy, janë motër e vëlla.
Shpija asht e shkretë, prindët kanë shku dhe ata rrijnë kështu, kalojnë ditët e veta të mbyllun këtu, ose të mbyllun jashtë në shkulmin e ditës që përpëlitet randë. Vëllai kujdeset për motren, sepse prindët ia kanë kërku me e ba, e ka si nji barrë në shpinë, nji mbilodhje për moshen e tij të njomë.
E tërhekë zvarrë kudo, nëpër do vende ku shkojnë djem dhe ngasin, ai e tërheq zvarrë motren. Edhe ajo vetë e ndjen se asht barrë dhe e përvëlon stepja dhe ashtu qëndron me vite.
Dikur prindët vijnë, por prap dikush i thërret dhe ata ikin duke e lanë shpinë të zbrazët dhe të heshtun. Vëllai dhe motra janë aty, losin rrasa-vi te linoleumi i korridorit, lajnë dhamët në tualet, mandej njeni kujtohet dhe hedh në tualet tasin me përshesh qumështi që ju asht lanë gati.
Qeshen.
Mandej i shoh si shkojnë në shkollë, ecin përgjatë rrugës së madhe me dritë. A ecin përdore ? A flasin ndërkohë që ecin ? Mbërrijnë me vonesë dhe marrin nji dënim. Ma vonë prap ai, ma i rrituni e merr prej shkollës, atë të voglen, të trashen e vogël që asgja s’ din dhe asgja s’ ka me ditë kurrë, që asht nji barrë e vogël por e kandshme dhe që duhet ruejt mirë, për arsye të padituna.
Nuk e di pse po baj prapakthehu, kujtimet më bahen lamsh dhe më hedhin përtokë. Shoh vajzen e vogël që shkon vetëm në kopësht. Asht nji rrugë e gjatë plot diell e me ndërtesa sakaq të mbështjella prej rrezatimit të paepun. Tanë frigë ajo ec. Nana e len në krye të rrugës dhe shkon me çue në shkollë vëllanë që i cekin kambët deri poshtë rrotave të biciklets. Shoh këtë vajzë të vogël, që ecë. Në mes të rrugës asht nji e çmendun që ajo e ka frigë. Gruaja bërtet dhe përpëlitet në jermin e vet të thatë e pa lidhje. Shtriqet. shoh vajzen si mbërrin te ndërtesa e kopshtit, nji parajsë e vogël kjo, nji vend kaq madhështor dhe kaq magjik, me tanë punët magjike që shndrisin mbrendë. Oh ç’lehtësim ! Ka shpëtu prej të çmendunes, asht e sigurt, por kjo britmë e mbyllun i ka mbetë në zemër dhe hala ndihet, por jo këtu, ndihet diku tjetër, në nji vend paralel me këtë. Në nji botë tjetër.
Shoh prej larg nji natë që asht e bardhë si qumësht, nata përplaset në oden ku flejnë bashkarisht motër e vëlla. E shoh sa e frigësueme asht nga nata, prej territ të paemën që pllakos oden. E shoh si futet në shtrat me vëllanë, për mbrojtje. Dhe flen.
Dita që u bjen në sy i gjen ma të rritun, me nji egërsi të re në fëtyrë dhe me nji urrejtje të mbjellë në trup, thellë nëpër mishra. Pse e luftojnë njeni tjetrin ? Pse papandeh u bane armiq ? U bane armiq dhe kaq mjafton. Tash egërsisht luftojnë. Për ma shumë vëmendje, për nji venqëndrim të sigurtë ? Ajo lufton për me kenë e lirë, e di. Por vëllai e din që ka me e rujtë. E ruen përditë, me nji ngulm të keq, thua se do ta dënojnë randë po ta humbin. Dhe ai e humb, e len në majë të nji kodre të vetmueme, pa bar e pa lule dhe vetëm me disa gjembaça të shëmtuem. Trupin e ka burgos dhe çue në shpi, por shpirtin ia ka lanë atje, vetëm. E shoh atë vetëm në majë të kodres, që kërkon rrugën e kthimit dhe nuk e gjen. Atëherë e kupton. Dhe ndryhet në atë soj vendi të hapun sa s’ ka, që s’ ka asnji rrugë kthimi, s’ ka kurrfarë dere të hapun.
Përpëlitet në atë soj vendi dhe vëllai prej poshtë kodrës, i ulun në nji banket lulesh të lehta, ia ban me dorë, e përshëndet bukur mirë.
Në fakt ai asht i lumtun. I lumtun që shpëtoi prej barrës, që padrejtësisht prindët ia vunë në shpinë dhe ai si i përbetuem e ruajti me vite.
Tash kanë shku disa vite, të kandshme, të pakandshme dhe ata se njohin ma njeni tjetrin. Jo, nuk janë ma armiq, vetëm janë të huej. Të huej sa s’ka.
‘’Si je, mirë ?”
‘’Mirë, e ti ? Unë gjithashtu mirë. Mirë ja kalofsh ! Kalofsh mirë.”
Dhe ja përplasin deren turinjve njeni tjetrit. Ndoshta deshten me thanë :’’ Mos u duk ma, mos eja ma, nuk të njoh, je e huej për mu.”
‘’Nuk të njoh.”
Dhe ndahen. I shoh sa rrallë shihen dhe sa rrallë flasin. Kurrë nuk flasin dhe mandej kapin me duer të kujdesshme heshtjen e bardhë dhe mbulohen kokë e kambë me te.
Por, ndonjiherë jeta i detyron me u taku, e atëherë, vendosin masken ma të bukur që kanë, atë të dashurisë vëllazërore dhe përkushtimit, të heroizmit të dlirë, e mandej të rraskapitun e hedhin tutje atë maskë të ndyrë që motrat e vëllezërit s’duhet kurrsesi ta mbajnë.
Por, pa atë maskë këta të dy s’munden me i folë njeni tjetrit. Asgja, asgja s’munden me folë ! Vetëm me përshku me nji shikim të çuditun të huejin përballë dhe me shku. Me shku sejcili në jetën e vet!
