STRUKTURË E KUQE
Gjithkush do të tronditej në qoftë se do t’i fliste në rrugë një lopë e kuqe. Sa herë që kujtoj këshillat e tij qesh, megjithëse shpesh mendoj se ato marrin formë kur përçartem dhe humbas në kujtime. Kjo më ngjall një lloj frike për vërtetësinë paranormale dhe telepatike, diçka supersticioze më mban të lidhur dhe sikur ma drejton jetën në një mënyrë të fshehtë e të sikletshme. Bashkë me përfytyrimet e mundshme ngjizen dhe këshillat primitive për shpjegimet e duhura.
Në qoftë se do të shohësh ndonjëherë në ëndërr sikur ndjek një lopë të kuqe, mos mendo se do të vijë cikli po qe grua, as se do të bëhesh me vajzë po qe burrë. Nuk është e thënë as se gjërat do të shkojnë keq pas kësaj ëndrre, thjesht ti do të vazhdosh të flesh në shpinë. Një lopë, qoftë dhe ajo e kuqja e ëndrrës, nuk do të mundet dot kurrë të flejë në shpinë.
Po çapitem në një rrugicë, një puhizë e lehtë më lëviz balluken që më bie në sy. Sapo të mbërrij në shtëpi do ta pres këtë cullufe të pabindur. Para se ta pres më duhet të mpreh gërshërët, ato kërcasin e nuk e zënë mirë prenë e tyre. Duke u ngatërruar në këto përfytyrime me gërshërë
më mbyt era e fortë e një bajge, shoh rreth e rrotull mos më sheh njeri dhe marr frymë thellë. Dua ta ndiej. Klorofili i ngrohtë më shpon hundët dhe në çast dal pak nga zona ime e qytetarisë. Dëshiroj me shpirt që lopa, e zonja e erës, të jetë e kuqe.
Kontrolloj mes shkurreve sa më ha syri të fut në objektiv kafshën e shenjtë. Më bëhet sikur ajo do t’më shpëtojë nga përfytyrimet e ndjesitë e e mia të mbrapshta, do t’ma legjitimojë ekzistencën.
Të gjitha këto sikur më largojnë ca çaste nga paniku, nga makthi dhe frika e tmerrshme që më ka zaptuar. Hap sytë dhe dëgjoj rrahjet e shpeshta të zemrës.
Kjo është, këtë dua!
Jam një lopë e shenjtë, qumështi im është zbrazur për të ushqyer me mëmësi botën. Nga goja më dalin ca jargë të ngrohta veshtullore të cilat fshehin buzëqeshjen e një qenie të çartur dhe të fyer.
Në të gjithë këtë zdërhallje më mirë një lopë se një lolo që s’bën askënd për të qeshur. Lëre më të mendosh se e ke në dorë dhe je në gjendje të mos i presësh kurrë flokët e tu, e me një mesatare të matësh shtatëqind e njëzet e pesë kilometra flokë, nëse u jep liri të rriten gjithë jetën, kuptohet. E në këto përfytyrime një “muuu” e fortë të nxjerr nga përjetimet më të thella të shpirtit tënd prej ëndërrimtari të sëmurë. Lopa e kuqe del nga shkurret, të merr majë brirëve dhe si për ironi të fatit të lë një shenjë nga ana e djathtë e fytyrës, fiks mbi buzë.
ME TITULLIN, MARTOHEMI
Dëgjomë!
Ti e di, po s’më lëndove unë nuk mund të të dua. Në qoftë se unë nuk e ndiej gjëmën, si mund të të dua?! E mban mend kur më braktise, kur më le mes katër rrugëve për një nga ato të lëvizurat e vogla?!
Sa shumë të desha atëherë, i përmbysi dashuria të gjitha rastet e tjera. Sa nuk u çmenda nga dhimbja. Ti e di, mezi mbijetova nga vdekja. Kur e mora veten nga sëmundja dhe u bëra më mirë, shkova dhe mblodha të gjitha lulekuqet që kisha parë. Bleva ftesa dhe të përgatita funeralin. Ti erdhe i lemeritur nga çmenduria ime, më gjuajte mes gjindjes me këpucë.
E mban mend si ikën të gjithë të tmerruar?!
Kur salloni u zbraz u pamë në sy dhe ia dhamë së qeshurës me të madhe. Më pas u përvodhëm në heshtje në cepin më të errët të shtëpisë dhe u puthëm. Ti vure muzikë dhe kërcyem tërë natën. Si iku koha! Në ag, sapo zbardhi dita, më përplase me dhunë në tokë sepse u kujtove ç’të kishte sjellë mbrëmë pranë meje.
Mund të martohemi, por do të ishte torturë të më sillje kafen, të paguaje faturat, të më prisje thonjtë e dorës së djathtë çdo të diel pasdite. Sa herë ma thua që përgjegjësia ta shpif, ta bën shtrydhjen. Asnjë s’mund t’i shohë plagosjet dhe therjet tona të brendshme, ato të thellat. Askush! Me ngazëllim hamendësojmë rastet ngjyrë qelibari.
Shiko ç’sajova!
Të të hedh helm e të ta heq në çastin e fundit nga ushqimi. S’mund ta bëj se ma shpifin të vjellat. Po sikur një herë të vetme mos të ta heq helmin, gjoja e harrova pa dashje?!
Jo i dashur, nuk mundem të bëj sehir e të gjej mënyra për ta vrarë dashurinë tonë.
Kur të shihemi të dy te portat hijerënda të së ardhmes, do të gajasemi me retë që na kanë mbyllur. Ato janë të bardha, por të shqetësuara e të sëmura, na shkruajnë një vragë të brendshme, të kuqe.
Qeshim për ta fshehur tronditjen, marrim rrugën dhe martohemi pa ceremoni në kishën tonë.
Me qenë një pamje realiste
Jo e keqe si vajzë. Aspak e keqe.
Tani që po e mendoja, ajo nuk kishte asnjë emër të përshtatshëm. Gjithsesi, ky interpretim ka kufij. Pamje me përmbajtje, parë nga jashtë.
Ajo heshtte pareshtur, ndoshta ishte mesi i muajit kur e vura re. Mbase ishte fundi i vitit që shkoi ose fillimi i këtij që jemi. Në dukje nuk ka rëndësi, por unë dua ta kujtoj. Një blanë madhoshe më shfaqet në kujtesë para ditës që mbërriti ajo. Unë nuk kam kujtesë. Unë kam aftësi të veçanta, sulmin dhe mbrojtjen i kam aleatë.
Ajo ishte tërheqëse ose çasti që e solli para syve të mi, ishte i magjishëm.
“E kam shumë problem, – i thashë,- Edhe pse ti nuk flet, unë ta ndiej mungesën.”
Më mirë të bëja diçka sesa të rrija duarlidhur. Vështrimi i saj i ngultë nuk më stepi.
Nuk kisha asgjë, pështjellimi më mbuloi dhe u gjenda i humbur. U shtriqa në një trup dhe mendje tjetër. Nuk kam qenë asnjëherë i zoti të dal nga emri im dhe të bëhem i ditur. Mendova nga një emër tjetër për të, megjithëse nuk isha i prerë për të qëndruar në trupin e tij petashuq. Ajo ngriti sytë dhe më zbuloi. Më pa me një vështrim të zbrazët dhe më kërkoi një këngë të krijuar veçmas për të.
Çfarë ironie!
Para gjashtë-shtatë vitesh, nuk e di fiks se kur, unë e kisha krijuar një këngë.
Si kisha mundur ta parashikoj këtë?!
Rasti e solli, nuk di të parashikoj.
Ca çaste më vonë i këndova këngën.
U përpoqa ta zhdukja të gjithë vetëdijen time duke gërmëzuar çdo fjalë të saj. Për një çast u ndjeva në pozicion mbrojtës, e ruaja këngën time të krijuar para kohe për të. Po të kishte qenë e mundur, do ta kisha parë çudinë e tingujve nga brenda.
“Unë di të dëgjoj, – më tha. – E kam dëgjuar në një kohë e në një trup tjetër këtë këngë.
Çfarë rrethanash absurde dhe çfarë kthese kishte marrë fati me këngën time.
Dyshova.
Të kthehemi aty ku e lamë.
Nuk ishte aspak vajzë e keqe.
E NESËRME PREJ DRITE
Kam një armik.
Prirem të bërtas me sa ma lejojnë tejzat e zërit “Të kapa!”, por e di se fati më nxjerr fluturimthi jashtë dhe, e ndjek me sy vendin ku mendoj se fshihet.
E kam mbajtur në cep të syrit, atij të djathtit, atij që ka parë të dashurën time të shtrenjtë.
Ah, nuk mund ta tregoj dot historinë pa u rrënqethur. Ngrihem t’u dal para dënesave, por ato hapërdahen nëpër trup dhe më paralizojnë.
Ajo bëri një gjest, tha dy-tre fjalë nga ato me tringëllimë që t’i rrafshojnë të gjitha njohjet e hershme. Buzëqeshi aq dëlirësisht sa dhe zmalti i dhëmbëve derdhi kamomil të bardhë.
Armiku im nuk ka nevojë për retorikë. Ai është zhveshur krejt lakuriq, ka zënë një cep të errët dhe ushqehet me vjetërsirat e trupit.
Ma ndërpret ëndrrën dhe më shpie në një kthinë të vogël. Aty frika ka veshur këpucët e zeza dhe i ka lyer buzët me një bojë të bardheme, ato dridhen dhe ofshajnë të trembura.
E dashura ime depërtoi brenda ëmbëlsisht, shkeli me këmbët e zbathura mbi të. Armiku ndihet i trazuar. E ka humbur qetësinë dhe i përvidhet dhimbshëm syrit. Është bërë flakë i kuq, i erdhi koka vërdallë kur mësoi për ardhjen e të dashurës sime.
Ajo, ah ç’është ajo! Hyjneshë!
Si e mblodhi veten nga tronditja dhe fshiu lotët që i rridhnin çurg, përpiu me hundë të gjithë oksigjenin që kishte përreth dhe u blatua.
Iu dha tërësisht dritës. Drita që erdhi nga Dielli iu qep skutave, të gjitha atyre prej karboni dhe prej fryme dhe e dëboi frikën me gjithë këpucë.
“Të zhduka!”
Hasmi im u mblodh, u tkurr, firoi, e la të gjithë mënjanë atë historinë e luftës.
Drita e Diellit fshin me zell gjurmët dhe më lëpin me afsh fytyrën. Po ta shohësh me vëmendje syrin tim të djathtë, do t’ia lejosh vetes një shaka të hollë të fatit.
